Τα παλιά χρόνια μετρούσαν  τις εβδομάδες από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι και τη Μεγάλη Εβδομάδα: Με το έθιμο της κυρά-Σαρακοστής.

Στις περισσότερες περιοχές της χώρας ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά. Απεικόνιζε μια γυναίκα με σταυρωμένα χέρια, που παρέπεμπαν στην προσευχή, χωρίς στόμα, αντιπροσωπεύοντας τη νηστεία και με εφτά πόδια που αναπαριστούσε τις επτά εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής.

Κάθε Σάββατο έκοβαν ένα πόδι και έτσι ήξεραν πόσες βδομάδες νηστείας απέμεναν μέχρι το Πάσχα. Το Μεγάλο Σάββατο, έκοβαν και το τελευταίο πόδι.

Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο. Τοποθετούσαν το σύκο αυτό μαζί με άλλα και σε όποιον το έβρισκε θεωρούνταν ότι του έφερνε γούρι.

Σε άλλα μέρη της Ελλάδας η κυρά-Σαρακοστή δεν ήταν φτιαγμένη από χαρτί, αλλά από ζυμάρι.

Για την κυρά-Σαρακοστή έχουν γραφτεί οι εξής στίχοι:

Την κυρά Σαρακοστή
που ‘ναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας τη φτιάχναν
με αλεύρι και νερό.
Για στολίδι της φορούσαν
στο κεφάλι ένα σταυρό
μα το στόμα της ξεχνούσαν
γιατί νήστευε καιρό.
Και τις μέρες τις μετρούσαν
με τα πόδια της τα επτά
κόβαν ένα τη βδομάδα
μέχρι να ‘ρθει η Πασχαλιά.

Τηρώντας το έθιμο φτιάξαμε και εμείς  την κυρά Σαρακοστή μας

και ετοιμάσαμε το Σαρακοστιανό μας τραπέζι