Είμαι η κυρά Σαρακοστή,

ποδαράκια έχω επτά και μία μακριά ποδιά.

Στην ποδιά μου αυτή θα δεις, 

 νόστιμα φαγητά σαρακοστιανά,

ψάρι, ταραμά, λαγάνα, χαλβά, ελιές και φασολάδα.

Στο πρόσωπό μου δε θα βρεις στόμα ζωγραφισμένο.

Μην απορείς, είναι γιατί νηστεύω.

Αυτό σημαίνει ότι μέχρι το Πάσχα να’ρθεί  – για 40 μέρες δηλαδή –

θα τρώω νηστίσιμα φαγητά, σαρακοστιανά.

 Μαντήλι κεντημένο το κεφάλι μου στολίζει

 κι από πάνω στέκει ορθός ένας όμορφος σταυρός.

Τα χέρια μου έχω σταυρωμένα, τα μακριά μου μαλλιά δεμένα,

κάθε μέρα κάνω προσευχή  και νηστεία ταπεινή.

Ένα έθιμο που έχει σχεδόν χαθεί είναι αυτό της Κυρά Σαρακοστής. Πρόκειται για ένα ιδιόμορφο ημερολόγιο με το οποίο μετρούσαν τις εβδομάδες της νηστείας (Σαρακοστής).
Η κυρά Σαρακοστή στις περισσότερες περιοχές ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά. Απεικόνιζε μια γυναίκα με σταυρωμένα χέρια, λόγω προσευχής, σαν καλόγρια, χωρίς στόμα, λόγω νηστείας, και με εφτά πόδια που αναπαριστούσαν τις επτά εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής. Κάθε Σάββατο έκοβαν ένα πόδι και έτσι ήξεραν πόσες βδομάδες νηστείας απέμεναν μέχρι το Πάσχα. Το Μεγάλο Σάββατο, έκοβαν και το τελευταίο πόδι.
Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο. Τοποθετούσαν το σύκο αυτό μαζί με άλλα, και σε όποιον το έβρισκε θεωρούνταν ότι του έφερνε γούρι.
Σε άλλα μέρη της Ελλάδας η Κυρά Σαρακοστή δεν ήταν φτιαγμένη από χαρτί, αλλά από ζυμάρι. Το ζυμάρι φτιαχνόταν με αλεύρι, αλάτι και νερό. Η διαδικασία ήταν κι εδώ η ίδια όπως και με την χάρτινη. Μια παραλλαγή του εθίμου της Κυράς Σαρακοστής είναι φτιαγμένη από πανί και γεμισμένη με πούπουλα.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΦΤΙΑΞΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΜΕ ΑΛΕΥΡΙ ,ΑΛΑΤΙ ,ΝΕΡΟ