Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι δασκάλες του 2ου Νηπιαγωγείου Αμαρύνθου προσφέραμε ως δώρο στους μαθητές μας από ένα «Αστέρι της ευχής» ενισχύοντας έτσι εξ ονόματός τους το «Κάνε μια Ευχή Ελλάδος» που πραγματοποιεί ευχές παιδιών με νοσήματα απειλητικά για τη ζωή. Προηγήθηκε μια συζήτηση με τα παιδιά που το ξεκίνημά της ήταν κάπως έτσι:
Δασκάλα: Παιδιά, θα ήθελα τώρα για λίγο να μιλήσουμε για κάποια παιδιά που είναι διαφορετικά από εσάς και αντιμετωπίζουν δυσκολίες που…
Μαθήτρια: Ξέρω, ξέρω, κυρία! Θα μιλήσουμε για τα παιδάκια που δεν έχουν φαγητό, ρούχα και παιχνίδια!
Δασκάλα: Όχι, αγάπη μου. Σήμερα δεν θα μιλήσουμε γι’ αυτά τα παιδιά, αλλά για κάποια άλλα που έχουν και φαγητό και παιχνίδια και ρούχα, αλλά που έχουν και πράγματα που ούτε τα θέλουν ούτε τα χρειάζονται. Θα μιλήσουμε για τα παιδιά που είναι βαριά άρρωστα και που….
Πώς να εξηγήσεις στα παιδιά κάτι τόσο σκληρό και τόσο ασύμβατο με την παιδική ηλικία; Πώς να περιγράψεις τον πόνο, τον φόβο και την απώλεια χωρίς να τα ταράξεις; Πώς να αντέξουν τα τρυφερά αυτάκια τους τόσο σκληρές αλήθειες; Το τολμήσαμε! Με ειλικρίνεια και απλά λόγια τους εξηγήσαμε και τα παιδιά, που «έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα», κατάλαβαν και ένιωσαν και υποσχέθηκαν πως θα φορέσουν το βραχιολάκι της ευχής για να φανερώνει ότι κι εμείς γίναμε μέρος μιας μεγάλης αγκαλιάς που θα προσφέρει αγάπη και παρηγοριά σε αυτά τα βασανισμένα, αλλά και τόσο γενναία παιδιά. Υποσχέθηκαν ότι θα γράψουν τις ευχές τους για υγεία και χαρά στα αστεράκια που τους μοιράσαμε και θα τα κρεμάσουν στο δέντρο τους «και σίγουρα η μαγεία των Χριστουγέννων θα τις πραγματοποιήσει», όπως είπαν.
Φέτος με χαρά και υπερηφάνεια θα πραγματοποιήσουμε την ευχή του Δημήτρη, 10 χρονών.
Του ευχόμαστε, «Υγεία και χαρά» και υποσχόμαστε να προσευχόμαστε γι’ αυτόν.
Πόσο εύκολο είναι να «γεμίσει» η ψυχή, τελικά… Στοιχίζει ελάχιστα…..