…αφιερωμένη στον Τάσο και στα παιδιά των Τεμπών
Ημέρα μνήμης, ημέρα υπεράσπισης των αδικοχαμένων παιδιών, ημέρα χρέους!
Γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε, δεν πρέπει να ξαναζήσουμε τέτοια κόλαση.
Γιατί έχουμε και άλλα παιδιά και μια ζωή μισή… αλλά ζωή!
Για το έγκλημα στα Τέμπη… Για να μην ξεχαστεί ποτέ!!
Ηλέκτρα, Αριστοτέλης και Γιάννης (μαθητές του ΓΠΛ)Μαύρος Φλεβάρης…
Φλεβάρης και τα δέντρα έκλαψαν. Το χώμα δάκρυσε. Οι πέτρες ράγισαν.
Τρία περιστέρια πέταξαν προς την αιωνιότητα απ’ τη μεριά της Καλαμπάκας.
Απ’ της Καρδίτσας τα μέρη δυο παλικάρια έχασαν τη ζωντανή ανάσα τους.
Μαζί τους πενήντα δυο νεανικές ψυχές έτρεξαν στον πιο γρήγορο δρόμο του τέλους.
Τάσο, δεν ήρθαν τα χιόνια φέτος! Έλιωσαν στην είδηση του κακού, έγιναν νερό να σβήσουν τον πόνο. Δεν το κατάφεραν.
Τάσο, ο νέος που χτύπησες ευγενικά στην πλάτη την ώρα της χαράς του σαββατόβραδου,
δε θα ξεχάσει το καθάριο βλέμμα σου, το ήρεμο χαμόγελό σου, τη λάμψη του προσώπου σου μέσα στο πλήθος…
Βάγιο, να προσέχεις τον συμμαθητή μας. Είσαι ο μόνος απ΄ την πόλη του, τον τόπο του,
μη και φοβάται τη μοναξιά , την ερημιά, το κρύο, το μαύρο χώμα.
Βάγιο, δείξε τους φονιάδες με το χέρι σου! Δειξ΄ τους και άσε το στίγμα σου πάνω τους.
Για να πέσει βαρύ σαν βράχος στην παγωμένη ψυχή τους μη και δουν το κακό που ‘κάναν
Μη και πάψουν να το κάμουν κι άλλη φορά.
Φλεβάρης και τα δέντρα έκλαψαν. Το χώμα δάκρυσε. Οι πέτρες ράγισαν.
Μακάρι να μπορούσα…
Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω τη στιγμή
Να γυρίσω το χρόνο πίσω
Να μην υπάρχουν τα αμέτρητα «γιατί»…
Να υπάρχουν μόνο τα παιδιά,
να ταξιδεύουν τη ζωή τους σε σταθμούς και σε δρόμους
σε σχέσεις και αγάπες, σε όνειρα και ελπίδες, σε φίλους και γονείς
και να αργήσει πολύ να κοπεί το νήμα τους
όταν γέροι πια θα αράξουν στο νησί τους…
Σκληρή φωτιά
η πιο σκληρή φωτιά είναι εκείνη που καίει αθώα σώματα
η πιο σκληρή φωτιά είναι η λάβα της απώλειας
η πιο σκληρή φωτιά είναι τα άδεια χέρια, οι άδειες αγκαλιές, το άδειο βλέμμα
η πιο σκληρή φωτιά καίει κάθε ξημέρωμα που φέρνει πάλι τον πόνο ίδιο και δυνατό
η πιο σκληρή φωτιά είναι ο θάνατος του παιδιού… την ώρα που γελά με τη ζωή.
Ασύχαστος
Ασύχαστος
βηματίζεις πάνω στις ράγες…
Με πλακώνει ο ίσκιος σου
Με θορυβεί το κάλεσμα.
Αχ, να γινόταν πίσω να γυρίσεις
Κι ας ήμουν στο χέρι σου
Κούκλα άψυχη
Που ζήτησες επίμονα, παιδί,
Στο πανηγύρι του Σωτήρος.
Μα, είναι αθορύβητος
Ο τόπος μου…
Λείπουν οι κουβέντες μας.
Μόνο ένα σκυλί
Γαβγίζει
Κάπου κάπου…
Παιδιά στο τρένο
Δεν ακουγόταν πια φωνή…
Μονάχα τα σίδερα που σπίθιζαν
Και οι φλόγες που μάνιαζαν.
Την άλλη μέρα θα καθαρίσουν
Ό,τι απέμεινε από ‘κείνους.
Θα γίνουν όλα όπως πρέπει…
Ο κόσμος θα ‘χει βρει
Ξανά τα όριά του
Χωρίς αμέτρητους πλανήτες
Και σύμπαντα και γαλαξίες
Όλα και πάλι θα πορεύονται
Σαν πρώτα… σιωπηλά
Σαν πρώτα… μετρημένα.
Κανείς δε θα οσφραίνεται
Τα χέρια των αγγέλων
Όταν αόρατα και συνετά
Θα συνεχίσουν
Να φέρνουν τα κρίνα…
Σ’ αυτά τα παιδιά που
Δε θα ταξιδέψουν ξανά
Στον απέραντο χάρτη της ζωής τους.
ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΠΑΝΤΟΥ
«Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
……..
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
………
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι
απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
και προχώρα. …..
Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο… εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!»
Κόσμος σκαιός ( Όλγα Δημοσθένους Καλύβα)
Εν αγνοία της συντελέστηκε το έγκλημα.
Η σπίθα που κάποιοι,
Μες στο βαθυσκόταδο είδαν,
Δε φώτισε τις σκυφτές σκιές.
Γλίστρησαν ύπουλα
Πίσω από τα κλειστά παραθυρόφυλλα
και τις μουντές κουρτίνες της καμένης γης.
Εν αγνοία της συντελέστηκε το έγκλημα.
Γυναίκες σιωπηλά κραυγάζουν
Με μαύρα ημικύκλια
Μες στις πνιχτές βρισιές
Δίχως να γυρεύουν ανάσα πια.
Δάκρυα στεγνά σε μάτια απονεκρωμένα
Κάποιοι δεν τα μέτρησαν για θλίψη,
Τα προσπέρασαν στη στάση και οπισθοδρόμησαν.
Εν αγνοία της συντελέστηκε το έγκλημα.
Δε βολεύτηκε με λίγο γαλάζιο,
Δεν της έφτανε το περίσσιο του
Λειψό της φάνηκε
Και θέλησε να το καταβροχθίσει,
Θαρρείς και στην ηλάγρα
των τσακισμένων η θηλιά
αιωρείται αγκάλη σεπτή
που σφίγγει τον κόσμο.
Η ανάρτηση πλαισιώνεται από φωτογραφίες και video συμμετοχής του 2ου ΕΠΑΛ στην κεντρική εκδήλωση στο κινηματοθέατρο, στις 27/2/2024, καθώς και από δράσεις των μαθητών ανήμερα της θλιβερής επετείου.