ΚΥΡΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ:
Ο Ιμπρεσιονισμός γενικά είναι καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Αν και αρχικά καλλιεργήθηκε στο χώρο της ζωγραφικής, επηρέασε τόσο τη λογοτεχνία όσο και τη μουσική. Η πατρότητα του νεολογισμού «Ιμπρεσιονισμός» (Impressionism)αποδίδεται στον Λουί Λερουά, ο οποίος και τον χρησιμοποίησε πρώτος σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στις 23 Απριλίου 1874 στο Le Charivari. Για τη δημιουργία του νεολογισμού, ο Λερουά εμπνεύστηκε από τον πίνακα του Κλοντ Μονέ Εντύπωση – Ο ήλιος ανατέλλει(Impression, Sunrise- Impression, Soleil Levant).
Αποκαλούμε μουσικό Ιμπρεσιονισμόμια συγκεκριμένη μουσική τάση που εκδηλώθηκε στη Γαλλία στις αρχές του 20ού αιώνα με σημείο αναφοράς το έργο του Κλοντ Ντεμπισί (1862-1918). Η ονομασία αυτή δόθηκε κατ' αντιστοιχία του ομώνυμου εικαστικού κινήματος των ετών 1860-1870, ενώ γύρω από το όνομα του Ντεμπισί συγκεντρώνεται μια πλειάδα σύγχρονών του συνθετών, που επηρεάστηκαν, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, από το έργο του μεγάλου Γάλλου συνθέτη. Από αυτή τηνάτυπη ομάδατων ιμπρεσιονιστών συνθετών δεν λείπουν και αρκετοί Έλληνες που, λόγω της διαμονής τους στο Παρίσι την εποχή εκείνη, ήρθαν σε άμεση επαφή με αυτό το καινούργιο αισθητικό ρεύμα.
Ο Ιμπρεσιονισμός, ως μουσική αισθητική τάση, δεν έχει σίγουρα το εύρος και το βάθος του Κλασικισμού ή του Ρομαντισμού, καθώς περιορίζεται στο Παρίσι των αρχών του περασμένου αιώνα και αποκρυσταλλώνεται στο πρόσωπο του Κλοντ Ντεμπισί. Όροι όπως ο Ιμπρεσιονισμός ή ο Εξπρεσιονισμός που τον διαδέχτηκε, αποτελούν, κυρίως, απόπειρες της μουσικής κριτικής να περιγράψει καινούργιες μουσικές τάσεις, που ξεφεύγουν από την παραδοσιακή, κλασική, αισθητική, χρησιμοποιώντας όρους και κατηγοριοποιήσεις των εικαστικών τεχνών.Τη δεκαετία του 1950, ο όρος περιγράφει ορισμένες ριζοσπαστικές τάσεις της σύγχρονης μουσικής και επιβιώνει ως τις μέρες μας, καθώς «απουσία προτιμότερου» όπως έχει συχνά ειπωθεί, χρησιμοποιείται για να περιγράψει μουσικές ήπιων τόνων, ατμοσφαιρικές, όπου κυριαρχεί η ρευστότητα στη φόρμα και στη δομή του έργου και η εκλέπτυνση, ίσως και η εκζήτηση, στην αναζήτηση καινούργιων ηχοχρωματικών ή αρμονικών συνδυασμών.
ΑΛΛΕΣ ΤΕΧΝΕΣ:
Όπως αναφέρετε και παραπάνω ο μουσικός Ιμπρεσιονισμός ακολούθησε τον εικαστικό και ίσως τον λογοτεχνικό Ιμπρεσιονισμό. Oόρος αυτός στην ζωγραφική υποδηλώνει το έργο των καλλιτεχνών εκείνων που προσπαθούσαν να ‘‘συλλάβουν’’ την οπτική εντύπωση που γεννάει μια σκηνή αντί να επιχειρήσουν μια ‘‘πραγματική’’ αναφορά σε αυτή. Χαρακτηριστικό των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων είναι το έντονο ενδιαφέρον τους για τα παιχνίδια του φωτός.
Ο ιμπρεσιονισμός ως λογοτεχνική τεχνοτροπία ,του οποίου οι κύριοι εκπρόσωποι μεταξύ άλλων είναι στην Ιταλία ο Γκαμπριέλε Ντανούντσιο, στη Γαλλία οι αδερφοί Εδμόνδος και Ζυλ Υό ντε Γκονκούρ, προσπαθεί – όπως και στη ζωγραφική – να αποδώσει πιστά υποκειμενικές εντυπώσεις ,διαθέσεις και ψυχικές καταστάσεις σε όλες τις αποχρώσεις και σκιάσεις.
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ:
Ο Κλωντ Ντεμπισί(22 Αυγούστου 1862 – 25 Μαρτίου 1918), πλήρες όνομα: Claude-Achille Debussy, ήταν Γάλλος συνθέτης. Θεωρείται ο κύριος εκπρόσωπος του κινήματος του μουσικού ιμπρεσιονισμού, αν και ο ίδιος δεν αποδεχόταν τον χαρακτηρισμό αυτό. Ο Ντεμπυσσύ δεν είναι μόνο ένας από τους γνωστότερους Γάλλους συνθέτες, αλλά και μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της δυτικής μουσικής, σηματοδοτώντας το πέρασμα από την ρομαντική εποχή στη μοντέρνα μουσική του 20ού αιώνα.
Ο Μορίς Ραβέλ (Σιντριβάνια), ο Αλμπέρ Ρουσέλ (Το συμπόσιο της αράχνης), και ο Άγγλος Ραλφ Βον- Γουίλιαμς (Μια συμφωνία της θάλασσας κ The Lark Ascending) που μελέτησε ενορχήστρωση με τον Ραβέλ στο Παρίσι τον χειμώνα του 1907-1908 δημιουργούν έργα τα οποία κατατάσσονται στην ιμπρεσσιονιστική αισθητικήκαιείναι μερικοί από τους εκπροσώπους του μουσικού αυτού είδους.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΕΡΓΑ:
Έργα για πιάνο: Petite suite 1888-89, Suite bergamaspue 1890-1905, Marche ecossaise 1891, Linda raja 1901, Masques 1904, Images- Livre 1-2, 1904-1907, Preludes- Livres 1-2, 1909-12, Etudes-Livre 1-2, 1915.
Ορχηστικάέργα: Prelude a l’apres-midi d’un faune 1892-94, Nocturnes 1897-99, La Mer 1903-05, Images pour orchestre 1905-12.
Μουσική δωματίου: κουαρτέτο εγχόρδων σε Σολ ελάσσονα 1893, Syrinx 1913, Σονάτα για βιολεντσέλο και πιάνο 1915, Σονάτα για φλάουτο βιόλα και άρπα 1915, Σονάτα για βιολί και πιάνο 1916-17.
Σκηνική μουσική: Khamma 1911-12, Jeux 1912, La Boire a joujoux 1913.
Μελόδραμα: Rodrique et Chimene 1890-92, Pelleas et Melisande 1893-1902
