Από τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου ήταν σε εξέλιξη παιδαγωγικές συζητήσεις για τα δικαιώματα του παιδιού, παράλληλα με τις συζητήσεις περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στο κλίμα της μεταπολεμικής περιόδου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1924 υιοθετείται από την Κοινωνία των Εθνών η πρώτη Διεθνής Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Διακήρυξη της Γενεύης).

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα να συζητηθούν εκ νέου τα δικαιώματα του παιδιού για την προστασία τους, ενώ στις 11 Δεκεμβρίου του 1946 (καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού) ιδρύεται η UNICEF, η οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά, που αποσκοπούσε να βοηθήσει τα παιδιά σε όλο τον κόσμο μετά τον Πόλεμο.

Από το 1946 επιδιώκεται η αναγνώριση της Διακήρυξης της Γενεύης από τα Ηνωμένα Έθνη. Έτσι, καταλήγουν στις 20 Νοεμβρίου 1989 (καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού), μετά από αρκετές αντιπαραθέσεις, να υιοθετηθεί η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Στην Ελλάδα κυρώθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1992 με τον Ν.2101/92. Την Σύμβαση αυτή την έχουν επικυρώσει 191 κράτη, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας, και τα 54 άρθρα της, καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στον εφησυχασμό της συνείδησης.