Επαφή με το θέατρο Σκιών είχαν οι μικροί μας μαθητές.Το θέατρο σκιών είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θεατρικά είδη.

Οι Έλληνες γνώρισαν το Θέατρο Σκιών κατά την επαφή τους με Τούρκους την περίοδο της Τουρκοκρατίας, καθώς εκείνη την περίοδο παιζόταν στη σκλαβωμένη Ελλάδα τούρκικος Καραγκιόζης ως μέσο ψυχαγωγίας των Τούρκων.

Οι πρώτες παραστάσεις από Έλληνες καραγκιοζοπαίχτες πραγματοποιήθηκαν αρκετά χρόνια μετά την απελευθέρωση και βασίζονταν στα τούρκικα πρότυπα. Σε αυτές υπήρχαν άσεμνες σκηνές και αισχρά λόγια που προκάλεσαν την αντίδραση της ‘καλής κοινωνίας’ και οδήγησαν την αστυνομία σε διώξεις των καραγκιοζοπαιχτών.

Ιδρυτής του ελληνικού Θεάτρου Σκιών θεωρείται ο Βραχάλης ή Μπραχάλης, ο οποίος είχε καταγωγή από την Καλαμάτα, αλλά ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1960 εγκαταστάθηκε μόνιμα στον Πειραιά όπου και έστησε σε ένα καφενείο το πρώτο ελληνικό Θέατρο Σκιών και έπαιζε τις παραστάσεις του σε μια πολύ μικρή οθόνη. Με τη μορφή αυτή το θέαμα παρέμεινε τις επόμενες δεκαετίες με ιδιαίτερη ανάπτυξη στις επαρχιακές πόλεις.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου ήταν σε εξέλιξη παιδαγωγικές συζητήσεις για τα δικαιώματα του παιδιού, παράλληλα με τις συζητήσεις περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στο κλίμα της μεταπολεμικής περιόδου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1924 υιοθετείται από την Κοινωνία των Εθνών η πρώτη Διεθνής Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Διακήρυξη της Γενεύης).

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα να συζητηθούν εκ νέου τα δικαιώματα του παιδιού για την προστασία τους, ενώ στις 11 Δεκεμβρίου του 1946 (καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού) ιδρύεται η UNICEF, η οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά, που αποσκοπούσε να βοηθήσει τα παιδιά σε όλο τον κόσμο μετά τον Πόλεμο.

Από το 1946 επιδιώκεται η αναγνώριση της Διακήρυξης της Γενεύης από τα Ηνωμένα Έθνη. Έτσι, καταλήγουν στις 20 Νοεμβρίου 1989 (καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού), μετά από αρκετές αντιπαραθέσεις, να υιοθετηθεί η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Στην Ελλάδα κυρώθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1992 με τον Ν.2101/92. Την Σύμβαση αυτή την έχουν επικυρώσει 191 κράτη, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας, και τα 54 άρθρα της, καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στον εφησυχασμό της συνείδησης.

“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”

Οι μαθητές   μας περιέγραψαν μέσα από ένα σύντομο αλλά περιεκτικό χρονικό, τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα που στιγμάτισαν τη χώρα μας τη δεκαετία του 1960 και που οδήγησαν στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967.

Μας μίλησαν για τις δυσκολίες που πέρασαν η Ελευθερία και η Δημοκρατία  για περίπου επτά χρόνια, αλλά και για τους αγώνες των φοιτητών, που από το Πολυτεχνείο,  τον Νοέμβρη του 1973, καλούσαν το λαό να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει τα αυτονόητα: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».

Η Πολεμική Αεροπορία τίμησε τον προστάτη της Αρχάγγελο Μιχαήλ μαζί με … ολόκληρη την Μεσσηνία.