12ο Δημοτικό Σχολείο Κορυδαλλού

«19 Ημέρες Ακτιβισμού κατά της Παιδικής Κακοποίησης»1 Νοεμβρίου

Το χρονικό διάστημα από 1ης έως 19ης Νοεμβρίου έχει κηρυχθεί ως «19 Ημέρες Ακτιβισμού κατά της Παιδικής Κακοποίησης» («19 Days of Activism for Prevention of Abuse and Violence against Children»), προκειμένου μέσα από διάφορες δράσεις να δοθεί έμφαση στο γεγονός ότι όλο και περισσότερα παιδιά σήμερα είναι θύματα βίας από τους ενήλικες. Παλαιότερα ήταν γνωστή ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Κακοποίησης» (19 Νοεμβρίου).

Η επιλογή του χρόνου δεν είναι τυχαία, αλλά έγινε για να συνδυαστεί με την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού (20 Νοεμβρίου). Η πρωτοβουλία ανήκει στην «Women’s World Summit Foundation» (WWSF), που συσπειρώνει μη κυβερνητικές οργανώσεις, γυναικείες και για την υπεράσπιση του παιδιού. Από ελληνικής πλευράς συμμετέχει το «Χαμόγελο του Παιδιού».

«Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων» 1 Νοεμβρίου

O Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.), από το 2007 έχει θεσπίσει την 1η Νοεμβρίου κάθε έτους ως Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων. Κάθε χρόνο, ο Οργανισμός φροντίζει να υπενθυμίζει στο ευρύ κοινό τη σημασία της Δωρεάς Οργάνων, που μέσω της μεταμόσχευσης χαρίζουν το πολύτιμο δώρο της ζωής σε πάσχοντες συνανθρώπους μας.

Στη χώρα μας, η κατάσταση είναι σχεδόν απογοητευτική. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2013), η αναλογία του αριθμού μεταμοσχεύσεων από πτωματικούς δότες ανά εκατομμύριο πληθυσμού στην Ελλάδα είναι 6,9, τη στιγμή που στην Ισπανία είναι 36,6, στην Κροατία 34.8, στο Βέλγιο 29,5 και στη Μάλτα 28,6.

Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην απροθυμία των συγγενών να συναινέσουν στη δωρεά οργάνων προσφιλών τους προσώπων που χάθηκαν. Οι αιτίες της απροθυμίας αυτής είναι, σίγουρα, πολλές, αλλά οι σημαντικότερες πρέπει να αναζητηθούν:

• Στην ελλιπή και πολλές φορές εσφαλμένη ενημέρωση ή παραπληροφόρηση του πληθυσμού, που συχνά πέφτει θύμα διογκωμένης φημολογίας.
• Στην έλλειψη εμπιστοσύνης σε φορείς και γιατρούς και στο φόβο για εμπόριο οργάνων.
• Στις διάφορες προλήψεις και προκαταλήψεις που συνοδεύουν το τέλος της ζωής.

«Παγκόσμια Ημέρα για την Παρεμπόδιση της Εκμετάλλευσης του Περιβάλλοντος στον Πόλεμο και τις Ένοπλες Συγκρούσεις» 6 Νοεμβρίου

Η 6η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Παρεμπόδιση της Εκμετάλλευσης του Περιβάλλοντος στον Πόλεμο και τις Ένοπλες Συγκρούσεις» το 2001 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με το σκεπτικό ότι οι ζημιές που προκαλούνται στο περιβάλλον κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων επηρεάζουν τα οικοσυστήματα και τους φυσικούς πόρους για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μετά το τέλος των συγκρούσεων.

«Παγκόσμια Ημέρα της Επιστήμης για την Ειρήνη και την Ανάπτυξη» 10 Νοεμβρίου

Η 10η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως «Παγκόσμια Ημέρα της Επιστήμης για την Ειρήνη και την Ανάπτυξη» το 1999 από τη Γενική Συνέλευση της UNESCO.

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΓΙΑ THN ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ THN ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Το Γενικό Συμβούλιο της UNESCO στην 31η Σύνοδό του, που έγινε το Νοέμβριο του 2001, προκήρυξε την 10 Νοεμβρίου κάθε έτους ως την Παγκόσμια Ημέρα Επιστήμης για Ειρήνη και Ανάπτυξη. Η καθιέρωση αυτής της Παγκόσμιας Ημέρας στοχεύει στην ανανέωση των εθνικών αλλά και διεθνών δεσμεύσεων για μια επιστήμη που να υπηρετεί την ειρήνη και την ανάπτυξη.

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που θα τιμηθεί αυτή η Παγκόσμια Ημέρα. Οι δεσμεύσεις όλων μας δεν εξαντλούνται βέβαια με αναφορές και τελετές. Όμως, μπορούμε και οφείλουμε να αξιοποιήσουμε αυτή την αφορμή σαν έναυσμα για ένα προβληματισμό που αφορά όλους μας, αφορά το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο προβληματισμός όμως προϋποθέτει ενημέρωση, γνώση και κατανόηση.

Τι είναι ειρήνη; Τι είναι ανάπτυξη;

 Ειρήνη δεν είναι μόνο ο μη-πόλεμος. Ειρήνη είναι η δημοκρατία, είναι η μη εκμετάλλευση ανθρώπων, κοινωνικών ομάδων ή εθνών, είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα στη μόρφωση, η ισότητα στην ιατρική περίθαλψη. Είναι η ίδια η γνώση. Είναι όλα όσα αποτρέπουν τις γενεσιουργές αιτίες των συγκρούσεων και όλα όσα καθιστούν τον άνθρωπο ικανό να μη ακολουθεί τυφλά τις εντολές όσων μηχανεύονται και μεθοδεύουν τις συγκρούσεις και τους πολέμους. Παγκόσμια ξοδεύεται περίπου ένα τρισεκατομμύριο δολάρια το χρόνο για εξοπλισμούς. Εν τω μεταξύ η παγκόσμια ανισότητα αυξάνεται συνεχώς, με το μισό περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού να ζει σε συνθήκες φτώχειας. Συγκρίνετε λοιπόν αυτή τη δαπάνη για οπλικά συστήματα, η οποία και δεν έχει καθόλου αυξήσει την ασφάλεια στον κόσμο, με τα κατά πολύ μικρότερα ποσά που δίνονται για να αντιμετωπιστούν φυσικές καταστροφές που σκοτώνουν δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, ή για εκείνα που δίνονται για την καταπολέμηση της πείνας, των ασθενειών και του αναλφαβητισμού. Συγκρίνετέ την με εκείνη που θα χρειαζόταν ώστε να δοθεί σε εκατομμύρια ανθρώπωνυς η δυνατότητα για μια πιο ανθρώπινη ζωή και σε πολλές χώρες η δυνατότητα για ανάπτυξη και, έτσι, απεξάρτηση από κηδεμονίες που παραβιάζουν την εθνική, οικονομική και κοινωνική τους ανεξαρτησία. Μια τέτοια πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να εκθρέφει την εχθρότητα ενάντια σε εκείνους που ελέγχουν τους παγκόσμιους χρηματικούς πόρους. Είναι λοιπόν αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε ότι, ενώ απαιτείται μια αυξημένη συνεργασία μεταξύ των κρατών για προστασία από την τρομοκρατία και για τιμωρία των δραστών με βάση τις αρχές του διεθνούς δικαίου, είναι επίσης αναγκαίο να γίνουν σημαντικά βήματα με στόχο να μειωθούν τα αίτια που προκαλούν τέτοιες πράξεις, όπως η μη ανοχή της θρησκευτικής και πολιτιστικής διαφορετικότητας και η οικονομική και κοινωνική ανισότητα.

Τι είναι ανάπτυξη; Είναι μήπως η εντατικοποίηση της βιομηχανίας και η ταυτόχρονη αλόγιστη καταστροφή του περιβάλλοντος; Είναι η εντατικοποίηση της γεωργικής παραγωγής με τη χρήση τόσων χημικών ουσιών ή με τα γενετικά τροποποιημένα φυτά, άρα και τρόφιμα, με συνέπειες δυσμενείς για την υγεία του ή τουλάχιστον ύποπτες; Θα αναστείλουμε αυτή την ανάπτυξη ή θα την ελέγξουμε; Είναι ακόμα ανάπτυξη η τεράστα πρόοδος στην επιστήμη, η οποία όμως συνυπάρχει με ένα εκτεταμένο αναλφαβητισμό στις χώρες του τρίτου κόσμου; Ή οι τεράστιες πρόοδοι στην ιατρική που θεραπεύουν ασθένειες που ήταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια ανίατες, όταν στις χώρες του τρίτου κόσμου άνθρωποι πεθαίνουν από ιώσεις;

Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι καινούρια. Γίνονται όμως ολοένα και πιο επιτακτικά και ευαισθητοποιούν ολοένα και περισσότερους ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες. Επιστήμονες από όλο τον κόσμο προβληματίζονται για τις δικές τους ευθύνες, για το ρόλο και το χρέος της επιστήμης προς την ειρήνη και την ανάπτυξη. Το 1999 έγινε στη Βουδαπέστη, υπό την αιγίδα της ΟΥΝΕΣΚΟ (UNESCO: United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization – Εκπαιδευτική, Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών) και του Παγκόσμιου Συμβουλίου για την Επιστήμη (ICSU: International Council for Science), ένα Παγκόσμιο Συνέδριο με θέμα «Η Επιστήμη στον 21ο Αιώνα: Μια Νέα Δέσμευση». Διαβάστε μερικά κομμάτια από τη διακήρυξη αυτού του συνεδρίου, τη Διακήρυξη για την Επιστήμη και τη Χρήση της Επιστημονικής Γνώσης:

Ζούμε όλοι στον ίδιο πλανήτη και αποτελούμε όλοι μέρος της ίδιας βιόσφαιρας. Συνειδητοποιούμε όλοι πια ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αυξανόμενης αλληλεξάρτησης και ότι το μέλλον μας είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τη διατήρηση και προστασία όλων των συστημάτων που στηρίζουν τη ζωή στον πλανήτη και την επιβίωση όλων των μορφών ζωής. Τα έθνη και οι επιστήμονες όλου του κόσμου καλούνται να συνειδητοποιήσουν ότι είναι επείγουσα ανάγκη να χρησιμοποιείται με υπευθυνότητα η γνώση από όλα τα πεδία της επιστήμης για την εξυπηρέτηση των αναγκών του ανθρώπου και των προσδοκιών του, και να εμποδιστεί η κακή χρήση αυτής της γνώσης. Αναζητούμε ενεργή συνεργασία ανάμεσα σε όλα τα πεδία της επιστημονικής προσπάθειας, δηλαδή όλες τις επιστήμες που μελετούν τη φύση καθώς και τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες….. Όλες οι κουλτούρες μπορούν να συνεισφέρουν με επιστημονική γνώση παγκόσμιας αξίας. Οι επιστήμες πρέπει να είναι στην υπηρεσία της ανθρωπότητας ως συνόλου και να συμβάλλουν στην παροχή σε όλους μιας βαθύτερης κατανόησης της φύσης και της κοινωνίας, μιας καλύτερης ποιότητας ζωής και ενός αειφόρου και υγιούς περιβάλλοντος για τις τωρινές και τις μελλοντικές γενιές.

Η επιστημονική γνώση έχει οδηγήσει σε αξιοσημείωτες καινοτομίες οι οποίες υπήρξαν πολύ ωφέλιμες για την ανθρωπότητα. Το προσδοκώμενο όριο ζωής έχει αυξηθεί σημαντικά, θεραπείες έχουν βρεθεί για πολλές ασθένειες. Η γεωργική παραγωγή έχει αυξηθεί σημαντικά σε πολλά μέρη του πλανήτη για να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες του πληθυσμού. Η τεχνολογική ανάπτυξη και η χρήση νέων πηγών ενέργειας έδωσαν τη δυνατότητα απελευθέρωσης του ανθρώπου από τη σκληρή εργασία. Κατέστησαν ακόμα δυνατή τη δημιουργία μιας επεκτεινόμενης και σύνθετης σειράς βιομηχανικών προϊόντων και μεθόδων. Τεχνολογίες βασισμένες σε νέες μεθόδους επικοινωνίας, χειρισμού πληροφορίας και υπολογισμών, έχουν δημιουργήσει τεράστιες ευκαιρίες και προκλήσεις τόσο για την παραπέρα επιστημονική προσπάθεια όσο και για την κοινωνία γενικότερα. Η συνεχώς βελτιούμενη επιστημονική γνώση για την προέλευση, τις λειτουργίες και την εξέλιξη του σύμπαντος και της ζωής, προσφέρει στην ανθρωπότητα εννοιολογικές και πρακτικές προσεγγίσεις που επηρεάζουν βαθύτατα τη συμπεριφορά και τις προσδοκίες της.

Πέρα όμως από τα αποδεδειγμένα οφέλη τους, οι εφαρμογές της επιστημονικής προόδου και η ανάπτυξη και επέκταση της ανθρώπινης δραστηριότητας έχουν επίσης προκαλέσει υποβάθμιση του περιβάλλοντος και τεχνολογικές καταστροφές και έχουν ακόμα εντείνει την κοινωνική ανισότητα ή και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Για παράδειγμα, η επιστημονική πρόοδος έχει καταστήσει δυνατή την κατασκευή όπλων υψηλής τεχνολογίας, περιλαμβανομένων συμβατικών όπλων και όπλων μαζικής καταστροφής. Είναι τώρα ευκαιρία να καλέσουμε για περιορισμό των δαπανών που προορίζονται για την ανάπτυξη και παραγωγή νέων όπλων και να ενθαρρύνουμε τη μετατροπή, τουλάχιστον μερικώς, της στρατιωτικής βιομηχανίας και της ερευνητικής υποδομής της σε μορφές χρήσιμες για τον πολίτη.

Η Επιστημονική κοινότητα, μαζί με άλλους κοινωνικούς τομείς, μπορεί και πρέπει να παίξει ένα ουσιαστικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση. Σήμερα, καθώς προβλέπεται μια τεράστια πρόοδος στις επιστήμες, γίνεται πιο έντονη η ανάγκη για μια ενεργό και ενημερωτική δημοκρατική συζήτηση για την παραγωγή και χρήση της επιστημονικής γνώσης. Μέσα από μια τέτοια συζήτηση, η επιστημονική κοινότητα και τα κέντρα λήψης αποφάσεων πρέπει να στοχεύσουν στην ενδυνάμωση της εμπιστοσύνης του κοινού προς την επιστήμη και της υποστήριξης του προς αυτή. Για την ουσιαστική ανάλυση και επίλυση ζητημάτων ηθικών, κοινωνικών, πολιτισμικών, περιβαλλοντικών, φυλετικών, οικονομίας και υγείας, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εντατικοποίηση διαθεματικών προσπαθειών, που να περιλαμβάνουν τόσο τις φυσικές όσο και της κοινωνικές επιστήμες. Απαιτείται η μακρόχρονη δέσμευση όλων των εμπλεκομένων, τόσο του κρατικού όσο και του ιδιωτικού τομέα, ότι θα συμβάλουν στην ενίσχυση του ρόλου της επιστήμης για ένα κόσμο δικαιοσύνης, ευημερίας και αειφορίας, μέσα από μεγαλύτερες επενδύσεις για την επιστήμη, κατάλληλη αναθεώρηση των επενδυτικών προτεραιοτήτων, και ελεύθερη πρόσβαση στην επιστημονική γνώση.

Τα περισσότερα από τα οφέλη της επιστήμης είναι άνισα κατανεμημένα, ως αποτέλεσμα δομικών ασυμμετριών μεταξύ χωρών, περιοχών και κοινωνικών ομάδων, καθώς και μεταξύ φύλων. Καθώς η επιστημονική γνώση αποτελεί ένα καθοριστικό παράγοντα στη δημιουργία πλούτου, η κατανομή του γίνεται έτσι πιο άδικη. Εκείνο που διακρίνει τους φτωχούς από τους πλούσιους, τόσο όταν πρόκειται για άτομα όσο και όταν πρόκειται για χώρες, δεν είναι μόνο ότι έχουν λιγότερα κεφάλαια, αλλά και ότι αποκλείονται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη δημιουργία και τα οφέλη της επιστημονικής γνώσης.  Η ουσία της επιστημονικής σκέψης είναι η ικανότητα να εξετάζει προβλήματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες και να αναζητά ερμηνείες φυσικών και κοινωνικών προβλημάτων, που να υποβάλλονται σταθερά σε κριτική ανάλυση. Έτσι, η επιστήμη βασίζεται στην κριτική και ελεύθερη σκέψη, που είναι ουσιώδεις για ένα δημοκρατικό κόσμο. Η επιστημονική κοινότητα, που μοιράζεται μια μακρά παράδοση που υπερβαίνει τα έθνη, τις θρησκείες και την εθνικότητα, θα πρέπει να προωθεί, όπως διατυπώνεται στο Καταστατικό της UNESCO, τη “διανοητική και ηθική αλληλεγγύη της ανθρωπότητας“, που είναι η βάση μιας κουλτούρας ειρήνης. Η παγκόσμια συνεργασία μεταξύ των επιστημόνων αποτελεί μια πολύτιμη και εποικοδομητική συνεισφορά στην παγκόσμια ασφάλεια και στην ανάπτυξη ειρηνικών αλληλεπιδράσεων μεταξύ διαφορετικών εθνών, κοινωνιών και κουλτούρων, και μπορεί να ενθαρρύνει παραπέρα βήματα για αφοπλισμό, συμπεριλαμβανομένου του πυρηνικού αφοπλισμού.

Κυβερνήσεις και κοινωνία θα πρέπει να είναι βαθιά ενήμερες της ανάγκης χρησιμοποίησης των φυσικών και κοινωνικών επιστημών και της τεχνολογίας σαν εργαλείων για αναγνώριση των βασικών αιτίων και επιπτώσεων των συγκρούσεων και θα πρέπει να αυξηθούν οι επενδύσεις σε επιστημονικές έρευνες που να έχουν αυτούς τους στόχους. Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, η επιστήμη και οι εφαρμογές της είναι απόλυτα απαραίτητες για την ανάπτυξη. Όλα τα επίπεδα κυβέρνησης και ιδιωτικού τομέα θα πρέπει να παρέχουν αυξημένη υποστήριξη για την οικοδόμηση μιας επαρκούς και ομοιόμορφα κατανεμημένης επιστημονικής και τεχνολογικής ικανότητας μέσα από κατάλληλα εκπαιδευτικά και ερευνητικά προγράμματα, ως αναγκαίων θεμελίων για οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και περιβαλλοντικά υγιή ανάπτυξη…

Η επιστήμη και η τεχνολογία θα πρέπει να προσανατολίζονται αποφασιστικά προς προσδοκίες για καλύτερη εργοδότηση, βελτιούμενη συναγωνιστικότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Θα πρέπει να αυξηθούν οι επενδύσεις στην επιστήμη και τεχνολογία που να στοχεύουν προς αυτές τις κατευθύνσεις καθώς και προς μια καλύτερη κατανόηση και προστασία των φυσικών πόρων του πλανήτη, της βιοποικιλότητας και των συστημάτων που στηρίζουν τη ζωή στον πλανήτη. Ο στόχος πρέπει να είναι η μετατόπιση προς αειφόρες αναπτυξιακές στρατηγικές, όπου να συνυπάρχουν οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και περιβαλλοντικές διαστάσεις. Η επιστημονική παιδεία, υπό την ευρεία έννοια, χωρίς διακρίσεις και σε όλα τα επίπεδα και μορφές, είναι μια θεμελιώδης προϋπόθεση για τη δημοκρατία και για τη διασφάλιση αειφόρου ανάπτυξης.

Στα τελευταία χρόνια έχουν ληφθεί μέτρα, σε παγκόσμιο επίπεδο για την προώθηση της βασικής εκπαίδευσης για όλους. Είναι ουσιώδες να αναγνωριστεί πλήρως ο θεμελιώδης ρόλος που διαδραματίζουν οι γυναίκες στην εφαρμογή της επιστημονικής ανάπτυξης για την παραγωγή τροφίμων και τη φροντίδα της υγείας, καθώς και οι προσπάθειες που έγιναν για να ενισχυθεί η κατανόηση από αυτές της επιστημονικής προόδου σε αυτούς τους τομείς. Πάνω σε αυτή την πλατφόρμα είναι που χρειάζεται να οικοδομηθεί η εκπαίδευση, επικοινωνία και εκλαΐκευση της επιστήμης. Παραμένει ακόμα η ανάγκη να δοθεί ειδική προσοχή σε περιθωριοποιημένες ομάδες. Είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίο να αναπτυχθεί και εξαπλωθεί ο επιστημονικός αλφαβητισμός σε όλες τις κουλτούρες και σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, όπως επίσης και οι διανοητικές ικανότητες, οι δεξιότητες και η εκτίμηση των ηθικών αξιών, έτσι ώστε να βελτιωθεί η συμμετοχή του πολίτη στη λήψη αποφάσεων που να αφορούν την εφαρμογή της νέας γνώσης…

Η οικοδόμηση επιστημονικής ικανότητας θα πρέπει να υποστηριχθεί από περιφερειακή και διεθνή συνεργασία, ώστε να διασφαλίζεται τόσο η ισότητα στην ανάπτυξη όσο και το πλάτεμα και η αξιοποίηση της ανθρώπινης δημιουργικότητας, χωρίς δυσμενείς διακρίσεις οποιασδήποτε μορφής ενάντια σε χώρες, ομάδες ή άτομα. Η συνεργασία μεταξύ αναπτυγμένων και αναπτυσσομένων χωρών θα πρέπει να διεξάγεται σύμφωνα με τις αρχές της πλήρους και ελεύθερης πρόσβασης στις πληροφορίες, της δικαιοσύνης και του αμοιβαίου οφέλους. Σε όλες τις προσπάθειες για συνεργασία, θα πρέπει να επιδεικνύεται ο πρέπων σεβασμός προς την ποικιλότητα των παραδόσεων και κουλτούρων…Κρίναμε χρήσιμο να ανθολογήσουμε για σας αυτά τα κομμάτια από τη Διακήρυξη για την Επιστήμη και τη Χρήση της Επιστημονικής Γνώσης για να πάρετε μια γεύση από τον τρόπο που σκέφτονται κάποιοι σημαντικοί επιστήμονες, κάποιο ενεργοί πολίτες, που όλοι ευχόμαστε να γίνονται ολοένα περισσότεροι και πιο αποτελεσματικοί. Ανάμεσα σε αυτούς ελπίζουμε ότι αύριο θα είναι και πολλοί από σας.

«Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης» 13 Νοεμβρίου

Η Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης (World Kindness Day) καθιερώθηκε το 2000 με πρωτοβουλία του Παγκοσμίου Κινήματος Καλοσύνης (World Kindness Movement), που συσπειρώνει εθνικές μη κυβερνητικές οργανώσεις – μέλη του Κινήματος. Η καλοσύνη είναι ένα θεμελιώδες μέγεθος της ανθρώπινης κατάστασης, που γεφυρώνει τις διαφορές φυλής, φύλου, θρησκείας και πολιτικής.

Η Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 13 Νοεμβρίου.

«Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας» 16 Νοεμβρίου

Έχει καθιερωθεί από το 1996 να γιορτάζεται στις 16 Νοεμβρίου η παγκόσμια ημέρα ανεκτικότητας.

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, η ημέρα έχει σκοπό να μας θυμίσει πως πρέπει να δεχόμαστε το διαφορετικό, να είμαστε ανεκτικοί και να αλλάξουμε επιτέλους την στάση, είτε τη δική μας, είτε των γύρω μας που δε δείχνουν ανεκτικότητα. Ό,τι δε μας μοιάζει δε σημαίνει ότι πρέπει να το κατακρίνουμε ή να το κάνουμε πέρα. Η οποιαδήποτε διάκριση και ο ρατσισμός δε βγαίνουν ποτέ σε καλό.

Όταν χάνεται η αποδοχή στο διαφορετικό, τότε δε χάνουμε μόνο εμείς, αλλά και η κοινωνία. Απόδειξη όλα όσα ακούμε καθημερινά…

Άλλαξε εσύ για αρχή από σήμερα και προσπάθησε να κάνεις πιο ανεκτικούς και τους γύρω σου. Μόνο έτσι μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση…

Ο φόβος του διαφορετικού και η ασφάλεια της ομοιότητας

Από τον Ξένιο Δία που προστάτευε τους ξένους και τον αρχαίο θεσμό της φιλοξενίας, που θεωρούσε το πρόσωπο του ξένου ιερό, έγινε ένα τεράστιο ψυχολογικό άλμα και το κοινωνικό – πολιτισμικό – ψυχολογικό μας εκκρεμές σήμανε την ώρα της ξενοφοβίας, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα της πρόσφατης έρευνας της Κάπα Research. Η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού έρχεται να μας θυμίσει τα ίσα δικαιώματα των ανθρώπων κατ’ αρχήν στη ζωή και στην αξιοπρέπεια και κατά δεύτερο λόγο να μας φέρει αντιμέτωπους με τα στερεότυπα και τις στάσεις μας απέναντι στους «διαφορετικούς».

Γενιές ολόκληρες Ελλήνων μεγάλωσαν με στερεότυπες απειλές του τύπου «φάε τη σούπα σου, γιατί θα έρθει να σε πάρει ο γύφτος» ή «αν δεν κάτσεις, καλά θα σε φάει ο αράπης», με παραδείγματα προς γνώση και συμμόρφωση από πολιτισμικές, κοινωνικές, θρησκευτικές ή άλλες μειονότητες. Στις ημέρες μας αυτές οι απειλές ξεθώριασαν και έχασαν την πειθώ που κάποτε είχαν, αλλά αντικαταστάθηκαν από άλλες που αντλούν από διαφορετικές ομάδες. Οι σπόροι του ρατσισμού εμφυτεύονται από πολύ νωρίς στην κοινωνική συνείδηση του ατόμου και γίνονται μέρος της ψυχοσύνθεσής του και της στάσης του απέναντι στους άλλους. Γιατί όμως οι άνθρωποι γίνονται ρατσιστές; Γιατί κατά τα άλλα καλοί, κοινωνικοί, ανοιχτόκαρδοι και εξυπηρετικοί άνθρωποι γίνονται ξαφνικά εμπνευστές τέτοιων στερεότυπων απειλών και στη συνέχεια γίνονται δύσπιστοι και εχθρικοί απέναντι στους ξένους;

* Μιλώντας στα παιδιά

Ο φόβος του διαφορετικού και του αγνώστου αποτελεί τον καταλύτη μιας ψυχολογικής διαδικασίας που στηρίζεται στην αρχή της ομοιότητας. Οι όμοιοι με εμάς ανήκουν στην ίδια ομάδα και επομένως είναι ακίνδυνοι. Ο αλλιώτικος, ο ξένος, εμπεριέχει εξ ορισμού το διαφορετικό και κατ’ επέκταση το επικίνδυνο. Ακόμη και αν ο φόβος της επικινδυνότητας απορριφθεί, ο διαφορετικός τρόπος ζωής και η εμφάνιση είναι αρκετά για να κριθούν κατώτερα από τα δικά μας και επομένως να απορριφθούν. Ετσι δημιουργούνται προκαταλήψεις που υψώνονται σαν φράγμα ανάμεσα στους διαφορετικούς ανθρώπους.

Ζούμε σε μια αυξανόμενα πολιτισμικά πλουραλιστική κοινωνία αλλά οι γονείς και οι δάσκαλοι μιλάνε πολύ λίγο στα παιδιά για τον ρατσισμό. Τα ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι η στάση των ενηλίκων «δεν μιλώ για την προκατάληψη, άρα δεν υπάρχει» ουσιαστικά την ενθαρρύνει. Σε έναν ιδανικό κόσμο οι γονείς διδάσκουν στα παιδιά τους να έχουν πολιτισμική «αχρωματοψία» αλλά όταν οι γονείς παραμένουν σιωπηλοί κάποιοι άλλοι θα επηρεάσουν τα παιδιά. Τα παιδιά νιώθουν άνετα με παιδιά που είναι όμοια με αυτά και η παραμονή στην κοινή ομάδα τούς δημιουργεί ένα αίσθημα ασφαλείας. Παραδόξως αυτό δεν ισχύει μόνο για ομοιογενείς ομάδες. Ετσι «δεμένες» ετερογενείς ομάδες σαν αυτές μιας σχολικής τάξης, όπου η έμφαση είναι στη φιλία και όχι στην εθνικότητα, μπορεί να εμπνέουν αίσθηση ασφαλείας. Ερευνες δείχνουν ότι η εχθρότητα απέναντι σε διαφορετικές ομάδες αρχίζει από πολύ νωρίς, από τριών μόλις ετών, και η πολιτισμική ταυτότητα της πλειονότητας αποφασίζει ποιος είναι έξω και ποιος μέσα. Ο παράγοντας-κλειδί για την πρόληψη του ρατσισμού είναι η συζήτηση γύρω από αυτόν. Η έλλειψη διαλόγου στο σπίτι και στο σχολείο ενθαρρύνει τα αρνητικά στερεότυπα.

«Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας» 16 Νοεμβρίου

Η Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 2002 την τρίτη Πέμπτη του Νοεμβρίου, με πρωτοβουλία της UNESCO, που αναγνώρισε την ανάγκη για κοινό στοχασμό πάνω στα σύγχρονα προβλήματα, που απασχολούν την ανθρωπότητα.

Την ημέρα αυτή, ο οργανισμός του ΟΗΕ για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση προτρέπει τα κράτη – μέλη του να διοργανώνουν εκδηλώσεις και συζητήσεις για φιλοσοφικά θέματα.

«Γιορτή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου» 17 Νοεμβρίου

Μνήμες του αίματος

Οι Έλληνες συγγραφείς και η 17η Νοεμβρίου 1973

Πώς είδαν οι ποιητές και οι πεζογράφοι μας την εξέγερση του Πολυτεχνείου και πώς τα αιματηρά γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973 σημάδεψαν τη συνείδηση και το έργο τους; Ο Ηλίας Γκρης στην ανθολογία του Το μελάνι φωνάζει – την αφιερώνει «σε αυτούς που ήταν εκεί και αγωνίστηκαν με ανιδιοτέλεια» – επιχειρεί να δώσει μια απάντηση. Και σε 300 σελίδες περίπου ανθολογεί 66 ποιητές και 35 πεζογράφους. Στην εισαγωγή του κάνει ειδική μνεία στους κύπριους ποιητές Λεύκιο Ζαφειρίου, Ελένη Θεοχάρους, Σάββα Παύλου, Χρίστο Χατζήπαπα, Κύπρο Χρυσάνθη και Κυριάκο Χαραλαμπίδη, στους εκπροσώπους της γενιάς του ’30 Γιώργο Βαφόπουλο, Νικηφόρο Βρεττάκο, Νίκο Γκάτσο, Ρίτα Μπούμη-Παππά και Γιάννη Ρίτσο, στην α´ μεταπολεμική γενιά Κρίτωνα Αθανασούλη, Μανόλη Αναγνωστάκη, Νάνο Βαλαωρίτη, Γιώργο Γεραλή, Στέλιο Γεράνη, Γιάννη Δάλλα, Εκτορα Κακναβάτο, Γιώργη Σαραντή, Τάκη Σινόπουλο κ.ά. Και ακόμη σε εκείνους της β´ μεταπολεμικής (Γιώργος Γεωργούσης, Νίκος Γρηγοριάδης, Γιάννης Γκούμας, Αμαλία Τσακνιά, Ανέστης Ευαγγέλου, Σπύρος Κατσίμης, Πρόδρομος Μάρκογλου, Ντίνος Χριστιανόπουλος κ.ά.) και στη γενιά του ’70, οι φωνές της οποίας «θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε κύριο εκφραστή μιας εποχής βίας, βασανισμών, οδύνης και εξέγερσης» (Λευτέρης Πούλιος, Νίκος Λάζαρης, Κώστας Γουλιάμος, Γιάννης Κοντός, Πάνος Κυπαρίσσης, Χρίστος Παπαγεωργίου, Μανόλης Πρατικάκης, Ντίνος Σιώτης, Γιάννης Πατίλης, Μίμης Σουλιώτης κ.ά.).

Ο Γκρης στην εισαγωγή του επικεντρώνεται στα έργα-χρονικά για τη 17η Νοεμβρίου, όπως το Πώς φτάσαμε στη νύχτα της μεγάλης σφαγής της Λιλής Ζωγράφου, το Τριήμερο στα κάγκελα του Φώντα Κονδύλη και το Χρονικό των τριών ημερών της Κωστούλας Μητροπούλου. Αλλά στην ανθολογία του βρίσκουν θέση και κείμενα που γράφτηκαν υπό τη συναισθηματική φόρτιση των ημερών εκείνων και υπογράφονται μεταξύ των άλλων από τους Ελλη Αλεξίου, Βασίλη Βασιλικό, Λεία Βιτάλη, Ρέα Γαλανάκη, Μάρω Δούκα, Γιώργο Ιωάννου, Νίκο Κάσδαγλη, Μήτσο Κασόλα, Γιάννη Κιουρτσάκη, Μάνο Κοντολέων, Αλέξανδρο Κοτζιά, Μαργαρίτα Λυμπεράκη, Γιώργο Μανιώτη, Γιώργο Μαντζουράνη, Λία Μεγάλου-Σεφεριάδου, Μιχάλη Μερακλή, Δημήτρη Νόλλα, Νίκο Ορφανίδη, Δημήτρη Παπαχρήστο, Δημήτρη Πετσετίδη, Κώστα Ταχτσή, Ευγενία Φακίνου, Τάκη Χατζηαναγνώστου, Γιώργο Χειμωνά, Νίκο Χουλιαρά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ

Κων/να [ το ένα παιδί]

Ώρα 9 μ.μ. Σε διάστημα μιας ώρας έγιναν όλα όσα θα χρειάζονταν μια βδομάδα για να χωρέσουν άνετα με κανονική εξέλιξη γεγονότων. Συνοπτικά: Σκοτώθηκε ένα νεαρό αγόρι αγνώστων στοιχείων που χαρακτηρίστηκε αμέσως «αναρχικός:». Μ’ αυτή την ονομασία πέρασε από τον τάφο στη δημοσιότητα κι από τη δημοσιότητα στη μνήμη εκείνων που ορκίστηκαν να θυμούνται. Συγκράτησαν έτσι, το γαλάζιο τριμμένο πουκάμισο του με το σκισμένο γιακά. Το καναρινί πουλόβερ του που ήταν δυο νούμερα μεγαλύτερο από το δικό του και έπλεε πάνω του σαν ξένο. Το σχήμα που είχε το στόμα του ήταν ένα σχήμα χαμόγελου, εντελώς παράλογο και ίσως άκαιρο. Τα ματιά του δεν τα είδαν γιατί του τα ‘κλεισε βιαστικά ο απέναντι περιπτεράς. που έτρεξε συγχρόνως με τους πυροβολισμούς και κατάπιε τη φωνή του «ρ… το παιδί», και μόνο αρκέστηκε στη Φράση «πέθανε, να ειδοποιήσουμε τους δικούς του».
Κάποιος έπιασε τα δάχτυλα τον παιδιού και τα΄ τριψε στις χούφτες του αδέξια, «είναι πεθαμένος» ξαναείπε ο περιπτεράς και κατάπιε την ίδια φράση για δεύτερη φορά. «το φάγατε το παιδί ρ….». Και ο κόσμος που είχε μαζευτεί σε κείνο το σημείο και χάζευε διαλύθηκε βίαια από τα όργανα της τάξεως που είχαν ένα ύφος παράξενο. Κάτι ανάμεσα υπεροχή και επάρκεια.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ [Το άλλο παιδί]

Ώρα 10. 17 μ.μ. Ακριβώς… Το νέο παιδί τρέχει. Είναι λίγο νεότερο από το πρώτο που αναφέραμε, εκείνο με το φθαρμένο γαλάζιο πουκάμισο και το καναρινί τεράστιο πουλόβερ. Είναι ένα παιδί αμούστακο, παιδί-παιδί, λιγνό και ξανθό και τρέχει. Χώνεται στην ανοιχτή πόρτα μιας πελώριας πολυκατοικίας. Τρέχει. Πίσω του τρέχουν δύο σκιές. Δεν είναι πρόσωπα συγκεκριμένα. Είναι σκιές. Μαύρες ή καφέ. Και τρέχουν.
Βήμα με βήμα το φτάνουν. Το παιδί χτυπάει πόρτες. Χτυπάει τρελά τις πόρτες. Ξύνει το ξύλο στις πόρτες με τα νύχια του. «Ανοίξτε, για τ’ όνομα του θεού, θα με σκοτώσουν, τους πληρώνουν για να μας σκοτώνουν, ανοίξτε».
Οι πόρτες είναι κουφές. Οι πόρτες είναι από ξύλο. Είναι από φόβο και στέκουν ακίνητες. Κλειστές.
Οι πόρτες. Και οι σκιές σκεπάζουν ολότελα το παιδί. Τώρα το παιδί έχει γίνει μόνο μια σκιά μέσα στις άλλες τις δυο τις μεγάλες.
Μια σκιά πελώρια, μια σκιά με έξι μάτια. Τα δύο πονάνε. Δεν κλαίνε. Πονάνε και αίμα.
Το κουφάρι σε σχήμα σάκου μισογεμάτου πετιέται στο δρόμο, « παφ » κάνει και η γωνία γεμίζει κόσμο. Κόσμο και ήχους. Ήχους και μάτια. Μάτια και φόβο. Χαλκοκονδύλη γωνία και Γ’ Σεπτεμβρίου.

Αναρχικός. Ετών 17.
Επάγγελμα, ανειδίκευτος εργάτης.

Από το βιβλίο ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Ε’ έκδοση, α’ έκδοση 1974, Αθήνα

Η επιστολή που έγινε τραγούδι

Διότι δεν συνεμμορφώθη προς τας υποδείξεις… …Aλικαρνασσός, Παρθένι, Ωρωπός, Kορυδαλλός…». Eνα από τα πιο γνωστά έργα του Mίκη Θεοδωράκη, που τραγούδησε ολόκληρη η Eλλάδα μετά την πτώση της χούντας.

Mέσα σε έναν φάκελο, ανάμεσα στα ντοκουμέντα του αντιδικτατορικού αγώνα, ανακαλύψαμε την πηγή έμπνευσης του συγκεκριμένου στίχου. Στα έγγραφα που προέρχονται από τους τόπους εξορίας, υπάρχει μια επιστολή που έγραψε ο κορυφαίος σύνθετης από τον Ωρωπό. Mια επιστολή που δεν επιδόθηκε ποτέ στον Eρυθρό Σταυρό και επεστράφη με την αιτιολογία -από τη διοίκηση του στρατοπέδου εκτοπισμένων- ότι ο γράφων δεν είχε «συμμορφωθεί» με τις υποδείξεις των βασανιστών του. Aυτή ακριβώς η άρνηση του φυλάκων, αξιοποιήθηκε από τον Mίκη, καθώς τη μετέτρεψε σε μια ακόμα «φράση-κλειδί» για να καταγγείλει τη δικτατορία.

Aκόμα και μέσα από τα στρατόπεδα εκτοπισμένων, στα ξερονήσια, οι πολιτικοί κρατούμενοι προσπαθούσαν να μεταφέρουν στο εξωτερικό την κατάσταση που επικρατούσε στην Eλλάδα και να ευαισθητοποιήσουν τη διεθνή κοινή γνώμη.

Στον Ωρωπό, το 1969, ο Mίκης Θεοδωράκης είχε αναλάβει εκ μέρους των συγκρατουμένων του να συντάξει μια επιστολή απευθυνόμενη προς τον Διεθνή Eρυθρό Σταυρό.

«Eν Ωρωπώ τη 19η Δεκεμβρίου 1969

Προς τον Διεθνή Eρυθρό Σταυρό

Eχομεν την τιμή να σας αποστείλομε συνειμμένως είκοσι οκτώ (28 ) αιτήσεις πολιτικών κρατουμένων του Στρατοπέδου Eκτοπισμένων Ωρωπού και σας παρακαλούμε θερμά να μεριμνήσετε δια την ικανοποίηση των αιτημάτων μας.

Eπίσης επισυνάπτομε πλήρη κατάλογο ημών των ιδίων ως και τα ονόματα και τας διευθύνσεις των πλησιέστερων συγγενών μας για την περίπτωση που θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να τους βοηθήσετε καθ οιονδήποτε τρόπον.

Mετά βαθύτατης τιμής δια τους πολιτικούς κρατουμένους του Στρατοπέδου Eκτοπισμένων Ωρωπού

Mίκης Θεοδωράκης»

H επιστολή αυτή όμως ουδέποτε εστάλη στους αποδέκτες… H διοίκηση του Στρατοπέδου έγραφε χαρακτηριστικά:

«Eπιστρέφεται
Δεν υποβάλλονται διότι δεν συνεμορφώθη προς τα υποδείξεις όπως ατομικός έκαστος υποβάλλει το αιτήματά του και ουχί ομαδικώς».

ethnos.gr

Διευθύνσεις

https://www.youtube.com/watch?v=6CniLgh1lUs

https://www.youtube.com/watch?v=YaK2C7MVMZo

https://www.youtube.com/watch?v=WtAo29Jb3IA&list=RD6CniLgh1lUs&index=4

https://www.sansimera.gr/articles/190

http://www.fotoartmagazine.gr/history/istorika_afieromata/polytexneio/index.htm

«Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού» 20 Νοεμβρίου

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στο εφησυχασμό της συνείδησης.

Χρήσιμη Διεύθυνση

http://www.0-18.gr/gia-megaloys/ta-dikaiomata-toy-paidioy

«Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού» 21 Νοεμβρίου

Η 21η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού (World Hello Day) το 1973 από τους Μπράιαν και Μάικλ ΜακΚόμακ από το Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνιας, με αφορμή την ισραηλινοαραβική διαμάχη.

Για να συμμετάσχει κάποιος στον εορτασμό θα πρέπει να απευθύνει χαιρετισμό σε τουλάχιστον 10 άγνωστους συνανθρώπους του. Στόχος τους, η γιορτή να αποκτήσει παγκόσμιο χαρακτήρα και να συντελέσει στη συμφιλίωση των ανθρώπων.

Σήμερα, η Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού εορτάζεται σε 180 χώρες.

«Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών» 25 Νοεμβρίου

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση. Η Ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο.

Στατιστικά Στοιχεία για την Ελλάδα:

• Η βία κατά των γυναικών είναι κυρίως υπόθεση ενδοοικογενειακή, καθώς το 68% των γυναικών που υπέστησαν κακοποίηση είναι έγγαμες.
• Το 16% των γυναικών που απευθύνθηκαν στα Συμβουλευτικά Κέντρα είναι αλλοδαπές.
• Από το σύνολο των αλλοδαπών γυναικών – θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, περίπου τέσσερις στις δέκα προέρχονται από τα Βαλκάνια.
• Η αντίληψη ότι η κακοποιημένη γυναίκα είναι συνήθως χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και εισοδήματος, δεν επιβεβαιώνεται. 7 στις 10 γυναίκες – θύματα είναι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή και ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης. Το ίδιο ισχύει και για την οικονομική κατάσταση, καθώς 6 στις 10 γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση βρίσκονται σε μέτρια ή καλή οικονομική κατάσταση.
• Περισσότεροι από τους μισούς δράστες είναι δευτεροβάθμιας ή ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, ενώ ένας στους δέκα εκ των δραστών είναι άνεργος.

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα διατροφής οι μαθητές/τριες του Α2 γνώρισαν τις ομάδες τροφών,

κατανόησαν το ρόλο της καθεμιάς και επέλεξαν να γευτούν δύο από αυτές, οι οποίες είναι και πολύ

σημαντικές για την υγεία και σωστή ανάπτυξη των παιδιών.Μαντέψατε;Ε ναι είναι τα ΦΡΟΥΤΑ και τα

ΛΑΧΑΝΙΚΑ!!

1/10 Παγκόσμια ημέρα ηλικιωμένων

Η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία» εορτάζεται κάθε χρόνο την 1η Οκτωβρίου. Υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990, για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για τους ηλικιωμένους, το 2000 ζούσαν σε όλο τον πλανήτη 600 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας άνω των 60 ετών. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2025, ο αριθμός αυτός θα έχει φτάσει το 1,2 δισεκατομμύρια, ενώ το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 2 δισεκατομμύρια.

Όπως αναφέρει ΟΗΕ , η Παγκόσμια Μέρα Ηλικιωμένων έχει στόχο να αναγνωρισθεί η συμβολή των ηλικιωμένων στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, και τούτο διότι στη σύγχρονη εποχή οι ηλικιωμένοι παίζουν έναν ολοένα σημαντικότερο ρόλο, μέσω του εθελοντικού έργου τους, της μετάδοσης των εμπειριών και των γνώσεών τους, της βοήθειας που δίνουν στα παιδιά τους, αναλαμβάνοντας να φροντίζουν τα εγγόνια τους, αλλά και της αυξανόμενης συμμετοχής τους στην αγορά εργασίας.

2/10 Διεθνής ημέρα ενάντια στη βία

Η Διεθνής Ημέρα Μη Βίας καθιερώθηκε στις 15 Ιουνίου 2007 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Οκτωβρίου, ημερομηνία γέννησης του Μαχάτμα Γκάντι (1869). Στόχος της γιορτής είναι να περάσει το μήνυμα της μη χρήσης βίας σε όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις μέσα από την εκπαίδευση και την ενημέρωση της κοινής γνώμης.

Ο Μαχάτμα Γκάντι (1869-1949) υπήρξε σημαίνουσα μορφή του εθνικού κινήματος για την ανεξαρτησία της Ινδίας από τη Μεγάλη Βρετανία και εμπνευστής της παθητικής αντίστασης (πολιτικής ανυπακοής) και της μη χρήσης βίας έναντι των καταπιεστών. « Είμαι έτοιμος να πεθάνω, αλλά δεν υπάρχει σκοπός για τον οποίο να είμαι έτοιμος να σκοτώσω ».( Μαχάτμα Γκάντι, 1869-1948)

Η μη-βία προϋποθέτει διπλή πίστη: πίστη στον Θεό και πίστη στον άνθρωπο.

5/10 Παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών

Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο δάσκαλος μέσα στην κοινωνία, είτε εργάζεται σε μία πλούσια πόλη της Δύσης, είτε σε μια αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιου στρατοπέδου προσφύγων και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου.

27/10 Η γιορτή της Ελληνικής Σημαίας

Σήμερα 27 Οκτωβρίου γιορτάζουμε και τιμούμε την Ελληνική Σημαία. Το κάθε μπαλκόνι σήμερα, σημαιοστολίζεται με τη γαλανόλευκη περηφάνια του Έθνους μας.

Η πρώτη Ελληνική σημαία με τον λευκό σταυρό και σε γαλανό φόντο σχεδιάστηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε στη Μονή Ευαγγελίστριας στη Σκιάθο το 1807 όταν σε αυτήν ο μοναχός Νήφωνας όρκιζε τους οπλαρχηγούς του έπους του 1821. Η σημαία αυτή, αφού καθορίστηκε από το Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822, απoτελούσε τη μόνη επίσημη Ελληνική σημαία εώς το 1878 οπότε και υιοθετήθηκε η ‘’ΝΑΥΤΙΚΗ’’, αυτή δηλαδή με τις οριζόντιες λευκές και γαλάζιες γραμμές.

Το ριγωτό πρότυπο επιλέχτηκε λόγω της ομοιότητας του με τη θάλασσα που περιβάλλει την Ελλάδα. Τα χρώματα της σημαίας, γαλάζιο και λευκό, συμβολίζουν το γαλάζιο της Ελληνικής θάλασσας και το λευκό των κυμάτων. Πάνω αριστερά υπάρχει ο λευκός σταυρός που συμβολίζει την αφοσίωση των Ελλήνων στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη, καθώς και τη συμβολή της Εκκλησίας στο σχηματισμό του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους. Η Ελληνική σημαία αποτελείται από 9 οριζόντιες γραμμές όσες και οι συλλαβές του συνθήματος της Ελληνικής Επανάστασης, ‘’Ελευθερία ή Θάνατος’’.

Σε όλους τους αγώνες του Έθνους, οι Έλληνες πολέμησαν και υπερασπίστηκαν με την ζωή τους αυτό το ιερό σύμβολο. Τρανό παράδειγμα το 1821, όταν ο Ελληνισμός ξεσηκώθηκε ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Ελληνική Σημαία πρωτοστατούσε σε κάθε μάχη για την υπεράσπιση των εδαφών. Το 1940 ο ελληνικός λαός ορκίστηκε στην γαλανόλευκη πως θα υπερασπίζονταν με όλες του τις δυνάμεις την τιμή και την Ελευθερία της Πατρίδας.

Η ιστορία μας είναι γεμάτη από περιστατικά αυτοθυσίας για την προστασία της Ελληνικής σημαίας αφού με το αίμα τους πολέμησε όλο το Έθνος για να κυματίζει περήφανα στα Ελληνικά εδάφη…

Ταυτόχρονα ας μην ξεχνάμε πως:

1. Η Ελληνική Σημαία εκπροσωπεί το Έθνος και την πατρίδα μας. Σε περίπτωση πολέμου η σημαία πρέπει να φυλάσσεται και προστατεύεται ακόμα και με τη ζωή μας.
2. Σε περίπτωση που μια σημαία φθαρεί, τότε καίγεται, αλλά ΠΟΤΕ δεν πετιέται.
3. Η Σημαία χρησιμοποιείται μόνον σε έπαρση επί ιστού. Απαγορεύεται η οποιαδήποτε άλλη χρήση της (π.χ. κρέμασμα κουρτίνας, διακοσμητικό, ένδυμα, κ.λπ.)

28/10 Εθνική γιορτή 28^η Οκτωβρίου

Το ιστορικό «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου 1940 – Ο δραματικός διάλογος Μεταξά και Γκράτσι και η ιστορική άρνηση στην ιταλική πρόκληση

Ο Εμμανουέλε Γκράτσι, πρέσβης της Ιταλίας στη χώρα μας το 1940, συμπρωταγωνιστής κι αυτός της ιστορικής εκείνης νύχτας της 28/10/1940 στο βιβλίο του, που το ονομάζει με μια πρωτοφανή οξυδέρκεια για το μέλλον του καθεστώτος Μουσολίνι: «Η αρχή του τέλους – η επιχείρηση κατά της Ελλάδος», γράφει τα εξής:

“Δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο στρατιωτικός μου ακόλουθος, ο διερμηνέας μου και εγώ, φθάσαμε στην καγκελόπορτα μιάς μικρής οικίας στην Κηφισιά, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στον φρουρό της οικίας είπα ότι επιθυμώ να δω τον Πρωθυπουργό για κάτι πολύ επείγον. Ο φρουρός άρχισε να κτυπά το κουδούνι του εσωτερικού της οικίας, αλλά δεν ελάμβανε καμίαν απάντηση. Διερωτήθηκα εάν ήτο δυνατόν μια πρωθυπουργική κατοικία να μην απαντά αμέσως. Γιατί εγώ είχα εντολή να παραδώσω το τελεσίγραφον στις 3 π.μ. ακριβώς, της 28/10/1940, λόγω δε της προσπάθειας μου να ακουσθεί το κουδούνι και να ανοίξει η πόρτα, η ώρα είχε ήδη φθάσει 3. Επιτέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, που έκαμε την εμφάνισή του σε μια μικρή πλαϊνή πόρτα και αναγνωρίζοντάς με, με άφησε να περάσω. Ο Μεταξάς φορούσε μια μάλλινη ρόμπα, από το γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυκτικό. Μου έσφιξε το χέρι και με έβαλε να καθίσω σε ένα μικρό φτωχικό σαλόνι του σπιτιού. Μόλις καθίσαμε, και επειδή η ώρα ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3, του είπα αμέσως ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να το εγχειρίσω προσωπικά ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα, με το οποίον η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της 28/10/1940. Το ιταλικό τελεσίγραφο τελείωνε  ως εξής: Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως δώση αυθωρεί εις τας στρατιωτικάς αρχάς τας αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αύτη δυνηθή να πραγματοποιηθή κατά ειρηνικόν τρόπον. Εάν τα ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήση αντίστασιν, η αντίστασις αύτη θα καμφθή διά των όπλων και η Ελληνική Κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας, αι οποίαι ήθελον προκύψη εκ τούτου.
Αθήναι, τη 28 Οκτωβρίου 1940”

Ακολούθως, αναφέρει ο Γκράτσι:

“Ο Μεταξάς άρχισε να το διαβάζει. Μέσα από τα γυαλιά του, έβλεπα τα μάτια του να βουρκώνουν. Όταν τελείωσε την ανάγνωση με κοίταξε κατά πρόσωπο, και με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή μου είπε:

–Μεταξάς: Λοιπόν έχουμε πόλεμο (Alors, c’ est la guerre*).

–Γκράτσι: Όχι απαραίτητα Εξοχότατε. Η ιταλική κυβέρνηση ελπίζει ότι θα δεχθείτε την αξίωσίν της και θ’ αφήσετε τα ιταλικά στρατεύματα να διέλθουν δια να καταλάβουν τα στρατηγικά σημεία της χώρας.

–Μεταξάς: Και ποια είναι τα στρατηγικά αυτά σημεία, περί των οποίων ομιλεί η διακοίνωσις;

–Γκράτσι: Δεν είμαι εις θέσιν να σας είπω, Εξοχότατε. Η Κυβέρνησίς μου δεν με ενημέρωσε… Γνωρίζω μόνον ότι το τελεσίγραφο εκπνέει εις τας 6 το πρωί.

–Μεταξάς: Εν τοιαύτη περιπτώσει η διακοίνωσις αυτή αποτελεί κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος.

–Γκράτσι: Όχι, Εξοχότατε. Είναι τελεσίγραφον.

–Μεταξάς: Ισοδύναμον προς κήρυξιν πολέμου.

–Γκράτσι: Ασφαλώς όχι, διότι πιστεύω ότι θα παράσχετε τας διευκολύνσεις, τας οποίας ζητεί η κυβέρνησίς μου.

–Μεταξάς: ΟΧΙ! Ούτε λόγος δύναται να γίνη περί ελευθέρας διελεύσεως. Η Ιταλία, η οποία δεν μας παρέχει καν τη δυνατότητα να εκλέξωμε μεταξύ πολέμου και ειρήνης, κηρύσσει ουσιαστικώς τον πόλεμον εναντίον της Ελλάδος.

(μετά από μια σύντομη παύση)

–Μεταξάς: Πολύ καλά λοιπόν, έχομεν πόλεμον.”

Και συνεχίζει ο Γκράτσι στο βιβλίο του:

“Με συνόδευσε στην έξοδο υπηρεσίας από την οποία είχα μπει και όταν ήμασταν στο κατώφλι μου είπε:

Vous etes le plus forts (είσθε οι πιο ισχυροί). Με την σειρά μου δεν ήξερα τι να απαντήσω στα λόγια αυτά και στην βαθιά λύπη που τα δονούσε. Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, ο οποίος μια τουλάχιστον φορά στην ζωή του, να μην αισθάνθηκε απέχθεια για το επάγγελμά του. Αν στη μακρά σταδιοδρομία μου στην υπηρεσία του κράτους υπήρξε ποτέ μια στιγμή κατά την οποία εμίσησα το δικό μου, μια στιγμή κατά την οποίαν το καθήκον του αξιώματος μου μου φάνηκε σταυρός και όχι μόνο θλιβερός, αλλά και ταπεινωτικός, η στιγμή αυτή ήταν όταν άκουσα εκείνα τα αποκαρδιωμένα λόγια που πρόφερε ο πρεσβύτης εκείνος, που είχε καταναλώσει ολόκληρη τη ζωή του αγωνιζόμενος και υποφέροντας για την χώρα του και που, και κατά την υπέρτατη εκείνη στιγμή, προτιμούσε να διαλέξει για την πατρίδα του τον δρόμο της θυσίας και όχι τον δρόμο της ατιμώσεως. Υποκλίθηκα μπροστά του με τον βαθύτερο σεβασμό και βγήκα από το σπίτι του.”

*Ο διάλογος έγινε στην γαλλική γλώσσα.

28η Οκτωβρίου 1940 – Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν: “Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5.30 π.μ. σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους.”

Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος

Το 1936 ο καγκελάριος της Γερμανίας Χίτλερ και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μουσολίνι συμμάχησαν με σκοπό να κατακτήσουν τις χώρες της Ευρώπης. Γι’ αυτό κατασκεύαζαν συνέχεια όπλα και εκπαίδευαν τους στρατιώτες τους. Τότε η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία συμμάχησαν εναντίον τους.

Τον Σεπτέμβρη του 1939, η Γερμανία εισβάλλει στην Πολωνία. Δυο μέρες αργότερα η Αγγλία και η Γαλλία κηρύττουν τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Ο γερμανικός στρατός κατάφερε πολύ εύκολα να υποτάξει τις πιο πολλές χώρες της Ευρώπης, ακόμη και τη Γαλλία. Η Αγγλία αντιστάθηκε με την ισχυρή της αεροπορία και με τον στόλο της.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940 η Ιταλία επιτέθηκε εναντίον της Ελλάδας. Ο ελληνικός στρατός νίκησε τον ιταλικό πάνω στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και τον έριξε στη θάλασσα. Λίγους μήνες αργότερα επιτέθηκε εναντίον της Ελλάδας και η Γερμανία. Έπειτα η Γερμανία επιτέθηκε εναντίον της Ρωσίας , αλλά νικήθηκε.

Ο στρατός της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας με τη βοήθεια της Αμερικής κατάφερε να ελευθερώσει τις πιο πολλές χώρες της Ευρώπης και να φτάσει μέχρι τη Γερμανία. Η Γερμανία παραδόθηκε και ο Χίτλερ αυτοκτόνησε. Η Ιαπωνία που ήταν σύμμαχος της Γερμανίας και της Ιταλίας συνέχιζε τον πόλεμο. Τότε οι Αμερικανοί βομβάρδισαν τις πόλεις της Χιροσίμα και Ναγκασάκι με ένα νέο φοβερό όπλο την ατομική βόμβα. Η Ιαπωνία παραδόθηκε αμέσως.

Ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος ήταν ο πιο καταστρεπτικός πόλεμος που γνώρισε ο κόσμος. Σκοτώθηκαν εκατομμύρια στρατιώτες, αλλά και άμαχοι. Οι πόλεις γίνονταν ερείπια μπροστά στο πέρασμα του στρατού.

Μετά τον πόλεμο αυτό οι άνθρωποι κατάλαβαν την αξία της ειρήνης. Γι’ αυτό συνεργάστηκαν και ίδρυσαν τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ( Ο.Η.Ε.) που έχει σκοπό να εμποδίζει τον πόλεμο μεταξύ των χωρών και να λύνει τα προβλήματά τους με ειρηνικό τρόπο.

Η Ελλάδα στον πόλεμο

Από τον μεγάλο αυτό πόλεμο δεν έμεινε έξω η Ελλάδα. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι έστειλε στον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά τελεσίγραφο και απαιτούσε την παράδοση της Ελλάδας στην Ιταλία. Ο ελληνικός λαός δε φοβήθηκε τις απειλές. Η απάντηση στο τελεσίγραφο ήταν το θρυλικό «ΟΧΙ». Ο ελληνικός στρατός νίκησε τον ιταλικό στρατό στα βουνά της Πίνδου και τον καταδίωξε ίσαμε τη Βόρεια Ήπειρο. Όλο τον χειμώνα ο ελληνικός στρατός πολεμούσε στο κρύο και στα χιόνια. Τους στρατιώτες τους βοηθούσαν και οι γυναίκες. Ανέβαιναν στα χιονισμένα βουνά κουβαλώντας πολεμοφόδια στους ώμους, καθάριζαν τους δρόμους απ’ τα χιόνια για να περνά ο στρατός, έπλεκαν κάλτσες για τους στρατιώτες.

Ο Χίτλερ βλέποντας ότι η Ιταλία δεν μπορούσε να κατακτήσει την Ελλάδα έστειλε τον στρατό του. Η Γερμανία υπέταξε την Ελλάδα. Κατέβασαν την ελληνική σημαία και ύψωσαν τη γερμανική. Ο λαός της Ελλάδας υπέφερε για τέσσερα χρόνια από την πείνα και την εξαθλίωση. Όμως δεν έσκυψε το κεφάλι. Δημιούργησε την «Εθνική Αντίσταση» και άρχισε τον ανταρτοπόλεμο εναντίον των κατακτητών. Οι Γερμανοί έγιναν πιο σκληροί. Βασάνιζαν, φυλάκιζαν, εκτελούσαν τους Έλληνες, έκαιγαν πόλεις και χωριά. Όμως η Εθνική Αντίσταση τους προκάλεσε πολλές ζημιές. Ανατίνασσε τα στρατιωτικά αυτοκίνητα των Γερμανών και τις γέφυρες απ’ όπου περνούσαν. Αυτή η αντίσταση του ελληνικού λαού οδήγησε στην απελευθέρωση της Ελλάδας.

Τη μέρα που έφυγαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, ο ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους και πανηγύριζε κρατώντας ελληνικές σημαίες ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο και το «Χριστός Ανέστη». Πραγματικά ήταν μέρα ανάστασης για την Ελλάδα.

28η Οκτωβρίου 1940. Οι πρώτοι Έλληνες νεκροί

Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940. Ελληνοαλβανικά σύνορα. Ώρα 5η πρωινή. Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τον στόχο της: Ο στρατιώτης Βασίλειος Τσιαβαλιάρης ήταν ο πρώτος πεσών του Ελληνικού Έπους. Η σάλπιγγα έδινε το σύνθημα της μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατον αγώνα για την Ελευθερία. Πίσω από τά σκόπευτρα μέ τό δάκτυλο στήν σκανδάλη οι φρουροί τών προκεχωρημένων φυλακίων προσπαθούσαν νά διαπεράσουν τό σκοτάδι. Απέναντι σέ απόστασι λίγων μέτρων, ο εχθρός μόλις είχε αρχίσει τήν επίθεσί του. Προτού ακόμη εκπνεύσει τό τελεσίγραφό τους, οι Ιταλοί είχαν εξαπολύσει τίς ταξιαρχίες τους καί οι πρώτες σφαίρες έσκιζαν τήν νυκτερινή σιωπή πάνω στά βουνά τής Ηπείρου. Εκεί, στήν γραμμή τών συνόρων σέ ένα απομεμακρυσμένο φυλάκιο, έπεφτε νεκρός ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης, ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης. Ένας φαντάρος πού έτυχε νά κάνη τήν πρωινή σκοπιά. Χωρίς ποτέ νά γίνει ήρωας, χωρίς ποτέ νά βγή από τήν ανωνυμία. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες, οι τελευταίες λέξεις τού Έλληνος φαντάρου ήταν “τί θ’ απογίνουν τά παιδιά μου”

Η πορεία προς το μέτωπο (ανάγνωσμα) Ποίηση:Οδυσσέας Ελύτης Αφήγηση:Μάνος Κατράκης Έργο:Το άξιον εστί(1964)

Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί από Χειμάρρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο. Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αερόπλανα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ’χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως. Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήπτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα […] Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν’ απαντούμε, απ’ τ’ άλλο μέρος να ’ρχονται, οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι όπου κατόπι σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι. «Όι όι, μάνα μου», «όι όι, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ’λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου. Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρωμούσανε κρασί τα χνώτα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς. Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες.

Είπαν για το Ελληνικό Έπος

Για την ηρωική στάση των Ελλήνων κατά την Ιταλική και αργότερα και τη Γερμανική επίθεση και εισβολή, όπως και καθ’ όλη τη διάρκεια της ξένης κατοχής της χώρας μας, πολλοί ξένοι -και όχι μόνον εκ των συμμάχων μας- εξεφράσθησαν με ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια.

Πέραν αυτών, σύμμαχοι και εχθροί αναγνώρισαν την αποφασιστική συμβολή της Ελλάδος στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Καταγράφουμε παρακάτω ορισμένα αποσπάσματα τέτοιων μηνυμάτων και διαλόγων, που συγκεντρώθηκαν από διάφορες πηγές, χωρίς βέβαια επ’ ουδενί να ισχυριζόμαστε ότι ο κατάλογος αυτός είναι πλήρης ή σε κάθε περίπτωση, απόλυτα αληθής.

Ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Winston Churchill, με την εκδήλωση της Ιταλικής επιθέσεως, απέστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημα στην Ελληνική κυβέρνηση: “Η Ιταλία εύρε τας απειλάς του εκφοβισμού ανωφελείς έναντι του ηρέμου θάρρους σας. Κατέφυγεν επομένως εις απρόκλητον επίθεσιν εναντίον της πατρίδος σας, αναζητούσα εις αστηρίκτους κατηγορίας δικαιολογίαν της αισχράς της επιθέσεως. Ο τρόπος με τον οποίον ο Ελληνικός λαός, υπό την αξίαν εμπιστοσύνης ηγεσίαν σας, αντιμετώπισε τους κινδύνους και τας προκλήσεις των τελευταίων μηνών, κατέκτησε τον θαυμασμόν του Βρετανικού λαού διά την Ελλάδα. Αι αρεταί αυταί θα ενισχύσουν τον Ελληνικόν λαόν και κατά την παρούσαν στιγμήν της δοκιμασίας. Θα σας παράσχωμεν την δυνατήν βοήθειαν μαχόμενοι εναντίον κοινού εχθρού και θα μοιρασθώμεν την κοινήν νίκην”.

Και όταν πια ο Ελληνικός Στρατός έγραφε το Έπος της Πίνδου, είπε το περίφημο (εφημ. “Manchester Guardian”, 19 Απρ. 1941): “Του λοιπού δεν θα λέγεται ότι οι Έλληνες πολεμούν ως ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες”.

Ακόμα, «Η λέξη ηρωϊσμός, φοβάμαι ότι δεν αποδίδει το ελάχιστο εκείνων των πράξεων αυτοθυσίας των Ελλήνων, που ήταν καθοριστικός παράγων της νικηφόρου εκβάσεως του κοινού αγώνα των εθνών, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δια την ανθρωπίνην ελευθερίαν και αξιοπρέπειαν». (Από ομιλία του στο Αγγλικό Κοινοβούλιο στις 24 Απριλίου 1945).

”…και όταν θα γραφή η ιστορία του Πολέμου τούτου, θα αποδειχθή ότι ο αξιοθαύμαστος αγών της Ελλάδος υπήρξε μια από τας καμπάς του Πολέμου.”

Λόγος Βασιλέως της Αγγλίας, Γεωργίου του ΣΤ’, Μάϊος 1944.

Ο Sir Anthony Eden Υπουργός Πολέμου και Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας 1940-1945 και μετέπειτα Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας 1955-1957: “Αν το αποτυχόν χάρις εις την νικηφόρον αντίστασιν της Ελλάδος μεσογειακόν σχέδιον του Hitler επετύγχανεν, η επίθεσις της Γερμανίας εναντίον της Ρωσίας θα είχεν όλως διάφορα αποτελέσματα. Οι ήρωες που έχουν βάψει με το αίμα των την ιεράν γην της Βορείου Ηπείρου, οι μαχηταί της Πίνδου και οι άλλοι, θα είναι οδηγοί μαζύ με τους Μαραθωνομάχους, θα φωτίζουν ανά τους αιώνας την οικουμένην. Ασχέτως προς ό,τι θα πουν οι ιστορικοί του μέλλοντος, εκείνο το οποίον μπορούμε να πούμε εμείς τώρα, είναι ότι η Ελλάς έδωσε αλησμόνητο μάθημα στον Μουσολίνι, ότι αυτή υπήρξε η αφορμή της επανάστασης στην Γιουγκοσλαβία, ότι αυτή εκράτησε τους Γερμανούς στο ηπειρωτικό έδαφος και στην Κρήτη για έξι βδομάδες, ότι αυτή ανέτρεψε την χρονολογική σειρά όλων των σχεδίων του Γερμανικού Επιτελείου και έτσι έφερε γενική μεταβολή στην όλη πορεία του πολέμου και ενικήσαμε.” (Από λόγο του στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, στις 24 Σεπτεμβρίου 1942).

“Να είστε βέβαιοι ότι θα φανώμεν πιστοί εις τας υποχρεώσεις μας”. (Απάντησις, του τότε Άγγλου υπουργού Εξωτερικών Άντονι Ίντεν στο Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα του Βασιλέως της Ελλάδος Γεωργίου Β’, Ιανουάριος 1944)

Ο Σερ Χάρολντ Αλεξάντερ, Βρετανός Στρατάρχης κατά τον Β’ Παγκ. Πόλεμο: “Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η Ελλάς ανέτρεψε το σύνολο των σχεδίων της Γερμανίας εξαναγκάσασα αυτήν να αναβάλει για έξι εβδομάδες την επίθεση κατά της Ρωσίας Διερωτώμεθα ποια θα ήταν η θέση της Σοβιετικής Ενώσεως χωρίς την Ελλάδα”. (Από την ομιλία του στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, στις 28 Οκτωβρίου 1941)

Ο Βρετανός υπουργός εμπορίου F. Noel Baker (Οκτώβριος 1942): “Αν η Ελλάς ενέδιδε εις το τελεσίγραφον του Mussolini, ουδείς θα εδικαιούτο να την μεμφθεί… Ο Άξων θα εκυριάρχει εις την Μεσόγειο… Η Συρία, το Ιράκ, η Περσία, η Κύπρος, θα κατελαμβάνοντο από τον Άξονα. Η Τουρκία θα εκυκλώνετο. Αι πετρελαιοπηγαί της Εγγύς Ανατολής θα ήσαν εις την διάθεσήν του. Η οπίσθια θύρα του Καυκάσου θα ανοιγόταν δι’ αυτόν… Χάρις εις την ελληνικήν αντίστασιν, μας εδόθη ο καιρός να αποκρούσωμεν και να συντρίψωμεν την ιταλικήν στρατιάν, η οποία εκινήθη από της Λιβύης κατά της Αιγύπτου, να εκκαθαρίσωμεν την Ερυθράν Θάλασσα από τα εχθρικά πλοία, να μεταφέρωμεν την αμερικανικήν βοήθεια προς την Εγγύς Ανατολήν και να εξουδετερώσωμεν έτσι την εχθρικήν απειλήν εναντίον της… Αν το Στάλινγκραντ και ο Καύκασος κρατούν σήμερον, τούτο δεν είναι άσχετον προς την ελληνικήν αντίστασιν, της οποίας επωφελούμεθα, μετά την πάροδον δύο ολοκλήρων ετών. Ο κόσμος πραγματικώς δεν δικαιούται να λησμονήσει τα ελληνικά κατορθώματα κατά την ιστορικήν εκείνην στιγμήν”.

Ο Σαρλ ντε Γκολ, Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας 1958-1969, Αρχηγός της Γαλλικής αντίστασης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: “Ο Αγών της Ελλάδος και τα κατορθώματά της δημιουργούν, δι αυτήν, δικαιώματα αναμφισβήτητα”. (Στις 28 Οκτωβρίου 1942).

“Αδυνατώ να δώσω το δέον εύρος της ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι για την ηρωική αντίσταση του Λαού και των Ηγετών της Ελλάδος”. (Από ομιλία του στο Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου).

Ο Μορίς Σουμάν, Υπουργός των εξωτερικών της Γαλλίας, 1969-1973, Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας 1974. “Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της μαρτυρικής, υποδουλωμένης, ματωμένης, αλλά ζωντανής Ευρώπης… Ποτέ μια ήττα δεν υπήρξε τόσο τιμητική για κείνους που την υπέστησαν”. (Από μήνυμά του που απηύθυνε από το BBC του Λονδίνου στους υποδουλωμένους λαούς της Ευρώπης στις 28 Απριλίου 1941, ημέρα που τα στρατεύματα του Χίτλερ βρίσκονταν ήδη στην Αθήνα, ύστερα από πόλεμο 6 μηνών κατά του Μουσολίνι και έξι εβδομάδων κατά του Χίτλερ).

Ο Στρατάρχης Ian Smuts,Πρωθυπουργός της Ν. Αφρικής, χαρακτήρισε την 28η Οκτωβρίου 1940 ως «ημέρα που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας». Και προσέθεσε:”Πραγματικώς εγεννήθη μία νέα Ελλάς, όπως την ωνειρεύθησαν οι ποιηταί”.

Ο Franklin Roosevelt γράφει στον Έλληνα πρέσβη στην Washington (28 Οκτωβρίου 1942): “Σημαντικώτερον ακόμη από την αρχικήν υπερήφανον απόκρουσιν της εχθρικής προκλήσεως είναι το γεγονός, ότι η Ελλάς εξηκολούθησε να μάχεται με κάθε μέσον το οποίον ημπορούσε να διαθέση. Όταν η ηπειρωτική Ελλάς κατελήφθη από την εχθρικήν υπεροπλίαν, η αντίστασις εξηκολούθησεν από τας νήσους. Και όταν αι νήσοι έπεσαν, η αντίστασις εξηκολούθησεν από την Αφρικήν, από τας θαλάσσας, από οιονδήποτε μέρος εις το οποίον θα ημπορούσαν να κτυπηθούν οι επιδρομείς. Εις εκείνους που προτιμούν να επιτύχουν έναν συμβιβασμόν, να ακολουθήσουν πολιτικήν συνεννοήσεως ή κατευνασμού, να υπολογίσουν τας ζημίας και τα έξοδα της αντιστάσεως, ημπορώ να τονίσω ότι η Ελλάς εδημιούργησεν το παράδειγμα, το οποίον ο καθείς από ημάς οφείλει να ακολουθήση, μέχρις ότου οι άρπαγες της ελευθερίας αχθούν τελικώς εις την δικαίαν εξόντωσίν των”.

Ο Στάλιν, Αρχηγός της Σοβιετικής Ένωσης από 1924 έως 1953: “Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν δια να ευγνωμονώ τον Ελληνικόν Λαόν, του οποίου η αντίστασις έκρινε τον 2ον Παγκόσμιο Πόλεμον”. (Από ομιλία του που μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας την 31 Ιανουαρίου 1943 μετά την νίκη του Στάλινγκραντ και την συνθηκολόγηση του στρατάρχου Paulus).

Ο Γκεόργκι Ζούκοφ, Στρατάρχης του Σοβιετικού Στρατού, από τους νικητές του Β’ Παγκ. Πολέμου: “Εάν ο Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ανορθώσει αντίσταση μπροστά στις πόρτες της Μόσχας, να συγκρατήσει και να ανατρέψει τον Γερμανικό χείμαρρο, το οφείλει στον Ελληνικό λαό, που καθυστέρησε τις Γερμανικές μεραρχίες όλον τον καιρό, που θα μπορούσαν να μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία της Κρήτης υπήρξε το κορύφωμα της Ελληνικής Προσφοράς”. (Απόσπασμα από τα απομνημονεύματά του για τον Β ‘ Παγκόσμιο πόλεμο).

Ο Ρώσος συγγραφέας Ηλίας Έρεμπουρκστον Ρ/Σ της Μόσχας: “Η Ευρώπη οφείλει πολλά στην Ελλάδα. Τέτοια χρέη δεν λησμονούνται”.

Ο κρατικός ραδιοσταθμός της Μόσχας, σ’ ένα χαιρετιστήριο μήνυμά του, στις 27 Απριλίου 1942 προς τους Έλληνες, αναγνώρισε την καθοριστική συμβολή της Ελλάδος στην καθυστέρηση και τελική αποτυχία της Γερμανικής επιθέσεως εναντίον της ΕΣΣΔ (επιχείρηση “Barbarossa”), και έλεγε μεταξύ άλλων και τα εξής: “Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και ενικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήτο δυνατόν να γίνει άλλως, διότι είσθε Έλληνες. Εκερδίσαμεν χρόνον διά να αμυνθώμεν. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμεν”.

Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν αντίθετος με την ιταλική επίθεση, καθώς δεν ήθελε να ανοίξει Βαλκανικό μέτωπο, τη στιγμή που προετοίμαζε την εκστρατεία κατά της ΕΣΣΔ. Αλλά και διότι η επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδος, απρόκλητη και βάρβαρη επίθεση του Άξονα κατά ενός μικρού κράτους, και η ηρωική αντίσταση της τελευταίας, απετέλεσαν ισχυρά όπλα στα χέρια του Roosevelt, προκειμένου να κερδίσει την επανεκλογή του και να προωθήσει την κατά του Άξονος πολιτική του.

Ο Ναύαρχος φον Κανάρης αναφέρει στα απομνημονεύματά του, ότι σε σύσκεψη στο Μπερχτεσγκάντεν την 1η Φεβρουαρίου 1941, προκειμένου να συζητηθούν οι εξελίξεις μετά το θάνατο του Μεταξά, και ενώ είχε ήδη αποφασιστεί η Γερμανική επίθεση, ακούστηκε ο Hitler να μονολογεί: “Εάν επιτεθώ, θα μου πουν ότι κτυπώ πισώπλατα έναν ηρωικό λαό. Εάν δεν επιτεθώ, προδίδω έναν φίλο και σύμμαχο (Mussolini)”. Διέπραξε όμως την ατιμία αυτή, και τελικά οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν.

Εν τούτοις, σε δύο επιστολές του ο Αδόλφος Χίτλερ προς τον Μουσολίνι, τον Νοέμβριο του 1940, γράφει: “… Αι ψυχολογικαί συνέπειαι είναι δυσάρεστοι, καθόσον η Ελληνική κατάστασις βαρύνει πολύ και δυσμενώς επί διπλωματικών προπαρασκευών, αίτινες ευρίσκονται εν πλήρη εξελίξει… Η Βουλγαρία, η Ρωσσία, η Γιουγκοσλαβία και αυτή η Γαλλία ενισχύθηκαν αισθητώς εις ό, τι αφορά το ότι η τελευταία λέξις του πολέμου αυτού δεν ελέχθη ακόμη. Και αι στρατιωτικαί συνέπειαι είναι λίαν σοβαραί”(20 Νοεμβρίου 1940).

“Δεν τολμώ να σκεφθώ τας συνεπείας των γεγονότων της Ελλάδος”(22 Νοεμβρίου 1940)

Η ηρωική μάλιστα Ελληνική αντίσταση στα Οχυρά της Γραμμής Μεταξά τον έκανε να αναγνωρίσει σε λόγο του στο Ράιχσταγκ (4 Μαΐου 1941): “Ενώπιον της Ιστορίας είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι, από τους μέχρι τώρα αντιπάλους μας, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με εξαιρετική γενναιότητα και δεν παραδόθηκε παρά όταν κάθε αντίστασή του ήταν αδύνατη. Ως εκ τούτου, αποφάσισα να μην κρατηθεί κανένας Έλληνας στρατιώτης αιχμάλωτος και οι αξιωματικοί να διατηρήσουν τα προσωπικά όπλα τους”.

Σε άλλη, απόρρητη επιστολή του Χίτλερ προς τον Μουσολίνι, της 17ης Δεκεμβρίου 1943, γράφει: “…Η επίθεσις κατά του Γιβραλτάρ απέτυχεν, εξ αιτίας της αποτυχίας της κατά της Ελλάδος εκστρατείας της Ιταλίας, διότι ο Φράνκο εδέχθη έντονον επίδρασιν εκ της αποτυχίας ταύτης. Εις την αποτυχίαν του Ιταλικού Στρατού εν Αλβανία οφείλεται κυρίως η άρνησις του Φράνκο να ταχθεί, αποφασιστικώς, παρά το πλευρόν του Άξονα”

Όταν δε όλα θα έχουν κριθεί, θα ομολογήσει στην “Πολιτική Διαθήκη”, την οποία υπαγόρευσε στον Borman, το Φεβρουάριο του 1945 στο Βερολίνο: “Η κακή τροπή του πολέμου για τον Άξονα άρχισε από την περιττή και ανόητη επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδος, η οποία έδωσε την ευκαιρία στην Αγγλία να θέσει και πάλι τον πόδα της επί της Ευρώπης, στον Churchill να θριαμβολογήσει ότι η Αγγλία έχει και πάλι συμμάχους στον αγώνα της κατά του Άξονος, και στους εχθρούς του Ράιχ να αναθαρρήσουν”.

Απόσπασμα ανάλυσης που έκανε σε πολεμικό συμβούλιο δυο μήνες πριν από την αυτοκτονία του: “…Χωρίς τις δυσκολίες που δημιούργησαν οι Ιταλοί με την ηλίθια εκστρατεία τους κατά της Ελλάδος, θα είχα κτυπήσει τους Ρώσους μερικές εβδομάδες νωρίτερα… από τις 15 Μαΐου 1941. Το δράμα για μένα ήταν ότι δεν μπορούσα να επιτεθώ τότε και για να πετύχω το αποφασιστικό πλήγμα, έπρεπε να μη κτυπήσω αργότερα”.

H Leni Riefenstahl στην αυτοβιογραφία της αναφέρει ότι ο Hitler της είπε σε συνάντησή τους στις 30 Μαρτίου 1944: “Αν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί εις την Ελλάδα και δεν εχρειάζοντο την βοήθειά μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε προλάβει να κατακτήσουμε το Λένινγκραντ και την Μόσχα, πριν φθάσει το Ρωσικό ψύχος”.

Γράφει ο Joseph Goebbels στο ημερολόγιό του, στις 8 Απρ. 1941, δύο ημέρες μετά την γερμανική επίθεση, εντυπωσιασμένος και αυτός από την μαχητικότητα των Ελλήνων: “Προχωρούμε αργά στην Ελλάδα… Οι Έλληνες είναι γενναίοι μαχηταί… Τα καταληφθέντα χαρακώματα είναι γεμάτα πτώματα… Και αυτός ο Φύρερ θαυμάζει ιδιαιτέρως το θάρρος των Ελλήνων. Ίσως υπάρχει ακόμη ένα ίχνος της παλαιάς ελληνικής καταγωγής σ’ αυτούς”.

Ο Τόμας Μαν, Διαπρεπής Γερμανός συγγραφεύς, Βραβείο Νόμπελ 1929, τον Απρίλιο του 1941, όταν οι χιτλερικοί επετέθηκαν κατά της Ελλάδος, έστειλε από τη Ζυρίχη, όπου ήτο αυτοεξόριστος, στους Γερμανούς στρατιώτες του μετώπου, το ακόλουθο μήνυμα: “Το στήθος σας θα φουσκώνει από υπερηφάνεια! Ποια υπερηφάνεια ; Απέναντι σε έξι ή επτά άνδρες από εσάς στέκεται όρθιος ένας Έλληνας. Αυτός ο Ένας τολμάει να υπερασπίσει το στενό της Ελευθερίας, τις σύγχρονες ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ. Κι αν τύχει το Σύμβολο της ανθρωπότητας, που είναι οι Θερμοπύλες, να ξαναγίνει πράξη στον ίδιον αυτόν τόπο, και πάλι οι Έλληνες θα είναι οι Νικητές”.

Μερικές γελοιογραφίες της εποχής Ποιος σκουπίζει και ποιους;

  Ποιον πατάει η μπότα;          Ποιοι είναι αυτοί που πανηγυρίζουν;          Γιατί γιορτάζουν;                  Τι κρατάνε στα χέρια τους;

Ποιος πιάστηκε στην φάκα σαν…ποντίκι; 

Τι να θέλει να μας πει η λεζάντα της γελοιογραφίας;

Ποιοι συγκρούονται;

 Ποιος είναι ο Δαβίδ και ποιος ο Γολιάθ;   Τι εκσφενδονίζει ο Δαβίδ στον Γολιάθ;

 Τι έχουν βάλει στο τσουκάλι;  Γιατί; Ποιοι είναι αυτοί που συνομιλούν;

Ποιος είναι “παγιδευμένος” στον μύλο; Τι τρίβουμε συνήθως στον μύλο; Ποιοι γυρίζουν τον μύλο;

      Τι να σημαίνει ο τίτλος με τα μεγάλα γράμματα;      Ποιο είναι το “σύννεφο” της γελοιογραφίας;  Ποιος μιλάει και με ποιους;

Και μερικές διευθύνσεις:

Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού

Γενικό Επιτελείο Στρατού

Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο

Μετάδοση Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών 28 Οκτωβρίου 1940

Νίκος Ξυλούρης, “Ο μικρός στρατιώτης”

Στέλιου Ξεφλούδα, Άνθρωποι του μύθου (απόσπασμα)

Γιάννης Μπεράτης, Στα βουνά της Αλβανίας (απόσπασμα)