Η ψύχραιμη, ωστόσο, σπαρακτική μαρτυρία μιας γυναίκας που ως κορίτσι έπεσε θύμα σεξουαλικής επίθεσης μέσα στο ίδιο του το σπίτι και πλέον κοιτά τη ζωή, τη μάνα και όσα της συνέβησαν από απόσταση
Πηγή: www.lifo.gr
!["Μου λες ότι δεν σε επισκέπτομαι συχνά. Ότι δεν βλέπεις τις εγγονές σου όσο θα 'θελες. Δεν είμαστε φίλες, μαμά. Δεν με ξέρεις καν, μαμά"](http://www.lifo.gr/icache/500/602/1/1015897_2_31.jpg ""Μου λες ότι δεν σε επισκέπτομαι συχνά. Ότι δεν βλέπεις τις εγγονές σου όσο θα 'θελες. Δεν είμαστε φίλες, μαμά. Δεν με ξέρεις καν, μαμά"")
Πριν από λίγες μέρες μία συγκλονιστική επιστολή έφτασε στα γραφεία του “Guardian”. Ήταν ανώνυμη, ωστόσο, δημοσιεύθηκε καθώς το περιεχόμενο της, όχι μόνο δεν μαρτυρούσε troll, αλλά ακόμη και έτσι, ανώνυμα και φαινομενικά ακίνδυνα, παρέθετε τη σπαρακτική μαρτυρία μίας γυναίκας που υπέστη σεξουαλική κακοποίηση στην παιδική της ηλικία και ταυτόχρονα ήταν ένα ψύχραιμο “κατηγορώ” προς τη μητέρα της, που δεν την προστάτευσε. Το γράμμα δεν δημοσιεύθηκε όπως συνηθίζεται στην κατηγορία των επιστολών αναγνωστών, αλλά στην ενότητα με τα ρεπορτάζ, δημιουργώντας αίσθηση για τις εικόνες και τα μηνύματα που έστελνε. Όχι σε μία μητέρα που δεν πρόλαβε ή υπέθαλψε το κακό, αλλά στην πραγματικότητα στο σύνολο του κοινωνικού ιστού.“Τα 5 πρώτα χρόνια της ζωής μου μαζί σου ήταν υπέροχα. Ήμουν το δεύτερο παιδί σου, η δεύτερη κατά σειρά κόρη, με αγαπούσες και σε αγαπούσα κι εγώ. Δεν αμφιβάλλω καθόλου γι’ αυτό. Οι αναμνήσεις αυτής της πρώτης παιδικής ηλικίας είναι κάπως θολές, αλλά είναι ευτυχισμένες αναμνήσεις και ξέρω ότι τότε ήμουν ευτυχισμένη. Αλλά μετά συνέβη κάτι, κάτι που δεν μπορώ να κατανοήσω, δεν μπορώ να εξηγήσω, κάτι που ήξερα ότι είναι λάθος. Ακόμη και τώρα, ως ενήλικη παντρεμένη γυναίκα με τρία δικά μου κορίτσια, δασκάλα στο επάγγελμα και πάλι αδυνατώ να βρω τις σωστές λέξεις για ό,τι συνέβη.
Όπως όλα τα παιδάκια σε μια οικογένεια που αγαπάει τα μέλη της, σου είχα εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη, ότι θα με προστατεύσεις, θα με σώσεις. Αλλά δεν το έκανες. Έφυγες και δεν επέστρεψες σε εκείνο το δωμάτιο ποτέ. Γιατί;
Στα 5 μου χρόνια, ο ίδιος μου ο παππούς μου έκλεψε την αθωότητα, την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους και τον κόσμο και την αγάπη μου για το άγνωστο. Θυμάμαι καθαρά εκείνες τις στιγμές του μπάνιου. Να νιώθω βρώμικη, μπερδεμένη και ένοχη. Να κλαίω πιστεύοντας ότι θα με σώσεις. Είχα ανάγκη να με κάνεις να νιώσω καλύτερα. Όπως όλα τα παιδάκια σε μια οικογένεια που αγαπάει τα μέλη της, σου είχα εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη, ότι θα με προστατεύσεις, θα με σώσεις. Αλλά δεν το έκανες. Έφυγες και δεν επέστρεψες σε εκείνο το δωμάτιο ποτέ. Γιατί; Ήσασταν και οι δύο δειλοί. Τότε είχα σοκαριστεί από την αντίδραση σου. Την έβρισκα απερίγραπτη, αφάνταστα λίγη, – ειδικά τώρα πια από τη θέση της μητέρας κι εγώ – ότι, δηλαδή, τίποτα δεν είχε συμβεί.
Πρέπει τότε να απώθησα τα πάντα, που, όμως ήρθαν ξανά στην επιφάνεια, όταν κάποια στιγμή η μεγαλύτερη αδελφή μου μου είπε: ‘Θυμάσαι τότε που έφτιαξες όλες εκείνες τις ιστορίες για τον παππού;”… Έπρεπε να φτάσω στην εφηβεία για να το καταλάβω, για να με χαστουκίσει η ίδια η συνειδητοποίηση ότι όλο αυτό όχι μόνο δεν ήταν σωστό, αλλά ότι με είχες απογοητεύσει.
Και φτάνουμε γρήγορα στο σήμερα. Μετά από χρόνια κατάθλιψης, απόγνωσης και σοβαρών διατροφικών διαταραχών, έφτασα στο σημείο να ανακαλύψω ότι μία ξαδέλφη, 6 χρόνια μεγαλύτερη από εμένα, είχε περάσει από το ίδιο μαρτύριο και φυσικά κανείς δεν τη στήριξε. Έπρεπε να προστατευθεί το όνομα της οικογένειας. Φαντάσου μόνο την ντροπή, μαμά. Θα έπρεπε να στείλουν τον παππού στη φυλακή κι αυτό δεν είναι ένα μέρος για τελειώσει ένας ηλικιωμένος τη ζωή του. Γιατί όχι, όμως, μαμά; Εγώ ντρέπομαι που είμαι μέλος αυτής της οικογένειας. Και χαίρομαι που πέθανε. Χαίρομαι που τις τελευταίες μέρες της ζωής του υπέφερε. Αλλά η τιμωρία του έπρεπε να είναι μεγαλύτερη, σοβαρότερη. Σιγά τη δικαιοσύνη.
Μου λες ότι δεν σε επισκέπτομαι συχνά. Ότι δεν βλέπεις τις εγγονές σου όσο θα ‘θελες. Δεν είμαστε φίλες, μαμά. Θεωρείς ότι το σπίτι μου δεν είναι και τόσο ωραίο, ότι η καριέρα μου δεν προόδευσε με τον τρόπο που ήθελες, ότι δεν ντύνομαι με ρούχα της μόδας και ότι ο τρόπος ζωής μου δεν είναι τόσο φανταχτερός, όσο της αδερφής μου, για παράδειγμα, που προφανώς τα έχει όλα σ’ αυτή τη ζωή. Δεν ντρέπεσαι καν να μου δείχνεις κατάμουτρα ότι δεν είμαι και τόσο καλή για τα γούστα σου. Δεν με ξέρεις
καν, μαμά, ούτε θέλεις να με γνωρίσεις. Θέλεις – και ξέρεις – τη δική σου εκδοχή για ‘μένα, αυτό που εσύ θες να πιστεύεις για ‘μένα.
Πάντα ελπίζω ότι μια μέρα θα ζητήσεις συγνώμη για όσα άφησες να μου συμβούν, αλλά ξέρω ότι αυτή η μέρα δεν θα έρθει ποτέ. Πάντα έχω ανάγκη να μου εξηγήσεις γιατί απέτυχες να με προστατεύσεις, αλλά ξέρω ότι είσαι δειλή. Έχω ανάγκη να καταλάβεις, να νιώσεις όλον αυτόν τον πόνο που μου προκάλεσες, αλλά δεν νομίζω ότι έχεις τη δύναμη που χρειάζεται κάτι τέτοιο.
Ωστόσο, θέλω να ξέρεις πόσο πολύ σ’ αγαπώ. Βλέπω το πόσο ευάλωτη γίνεσαι από μέρα σε μέρα, όσο μεγαλώνεις και εύχομαι να είσαι ήρεμη και ευτυχισμένη για το υπόλοιπο της ζωής σου. Δεν εύχομαι την τιμωρία σου, γιατί δε νιώθω ότι σου αξίζει κάτι τέτοιο.
Όσο για ‘μένα; Θα διασφαλίσω ότι ακούω πάντα οτιδήποτε, το παραμικρό που μου λένε οι κόρες μου. Ότι τις αγαπώ απέραντα και τις προστατεύω. Δεν υπήρξες πρότυπο μάνας, βλέπεις, οπότε χρειάστηκε να “χτίσω” τον δικό μου τρόπο διαπαιδαγώγησης. Λυπάμαι πολύ που η ιστορία τελειώνει έτσι για ‘σένα, που νιώθω έτσι για ‘σένα. Θα ήθελα να τέλειωνε με μια αγκαλιά, μια αγκαλιά που θα σήμαινε ότι δεν έκανες τίποτα λάθος μαζί μου. Αλλά δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν”.
