Κάθε χρόνο, στις 5 Ιουνίου, γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, μια ημέρα αφιερωμένη στην ευαισθητοποίηση για τα περιβαλλοντικά ζητήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας. Φέτος, ας στρέψουμε την προσοχή μας σε ένα από τα πιο πολύτιμα και ταυτόχρονα ευάλωτα αγαθά: το νερό.
Το νερό δεν είναι απλώς ένα στοιχείο της φύσης. Είναι η πηγή της ζωής, ο θεμέλιος λίθος κάθε οικοσυστήματος, ο απαραίτητος πόρος για την ανθρώπινη επιβίωση, την υγεία, την οικονομία και την κοινωνική ανάπτυξη. Από το πόσιμο νερό που ρέει στις βρύσες μας μέχρι το νερό που αρδεύει τις καλλιέργειες και τροφοδοτεί τις βιομηχανίες, η παρουσία του είναι καθοριστική σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας.
Παρόλο που ο πλανήτης μας καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από νερό, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό του είναι πόσιμο και διαθέσιμο για ανθρώπινη χρήση. Και δυστυχώς, αυτό το περιορισμένο απόθεμα απειλείται σοβαρά. Η υπερεκμετάλλευση, η ρύπανση από βιομηχανικά και αστικά απόβλητα, τα φυτοφάρμακα, και η κλιματική αλλαγή με τις παρατεταμένες ξηρασίες και τις ακραίες βροχοπτώσεις, ασκούν αφόρητη πίεση στους υδάτινους πόρους. Εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό και ασφαλές πόσιμο νερό, με καταστροφικές συνέπειες για την υγεία τους και την ποιότητα ζωής τους.
Η ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
Οι περιπέτειες της Σταγονίτσας
Μια φορά και έναν καιρό ήταν η Σταγονίτσα. Η Σταγονίτσα ζούσε μαζί με άλλες σταγονίτσες σ’ ένα σύννεφο και όλες μαζί ήταν μια παρέα.
Μια μέρα έβρεξε και η Σταγονίτσα χωρίστηκε με τους φίλους της, καθώς έπεσε σ’ ένα λιβάδι. Η Σταγονίτσα ήταν στεναχωρημένη, γιατί είχε χωριστεί από την παρέα της. Εκείνη όμως δεν το έβαλε κάτω. Μόλις είδε μια μέλισσα της ζήτησε ευγενικά να την βοηθήσει. Αν μπορούσε να την πάει σ’ ένα άλλο λιβάδι μήπως εκεί έβρισκε τους φίλους της.
Καθώς πετούσαν, κατά λάθος η μέλισσα μπήκε σ’ ένα σπίτι. Ένα κοριτσάκι που έμεινε στο σπίτι κυνήγησε την μέλισσα γιατί νόμιζε ότι θα την τσιμπήσει. Τελικά κατάφεραν και βγήκαν σώοι.
Η μέλισσα την άφησε σ’ ένα κοντινό λιβάδι γιατί έπρεπε να πάει στην κυψέλη της. Ούτε σ’ αυτό το λιβάδι ήταν η παρέα της. Έψαξε , συνάντησε ένα κουνουπάκι και το παρακάλεσε να την πάει σ’ ένα άλλο λιβάδι. Το κουνουπάκι δέχτηκε και ξεκίνησαν. Καθώς πετούσαν πέρασαν από μια λίμνη. Εκεί τους κυνήγησε ένα βατραχάκι αλλά κατάφεραν και του ξέφυγαν. Το κουνουπάκι άφησε την Σταγονίτσα σ’ άλλο λιβάδι γιατί έπρεπε να πάει στο σπίτι του.
Η Σταγονίτσα σκεφτόταν τι άλλο έπρεπε να κάνει για να βρει την παρέα της. Ξαφνικά άκουσε μια φωνή να λέει:
-«Σταγονίτσα εσύ είσαι; Ο φίλος σου είμαι».
Η Σταγονίτσα πλησίασε και είδε τον Σταγονούλη, τον φίλο της.
Η χαρά της ήταν μεγάλη! Βρήκε τελικά έναν από τους φίλους της! Επιτέλους! Θα είχε συντροφιά στην αναζήτηση των υπολοίπων φίλων της.
Το επόμενο πρωί πέρασε από δίπλα τους ένα περιστέρι και τους είπε:
-«Γεια σας μικρές μου σταγονίτσες. Τι κάνετε εδώ; Θέλετε βοήθεια;»
Εκείνοι είπαν: «Ναι! Θα θέλαμε αν μπορείς να μας πας σε μια λίμνη.»
Το περιστέρι δέχτηκε και τους πήγε στην λίμνη που θέλανε.
Ώσπου μια μέρα με πολύ ζέστη εξατμιστήκαν και πήγαν σ’ ένα σύννεφο. Εκεί ήταν οι φίλοι τους, τους περίμεναν!
Αμέσως η Σταγονίτσα ένιωσε πολύ καλύτερα! Ήταν ευτυχισμένη! Όλη η παρέα ξανά μαζί! Οι φίλοι της, την αγκάλιασαν και έγιναν όλοι μαζί μια τεράστια σταγόνα!
ΤΕΛΟΣ
Οι περιπέτειες του Σταγονούλη
Μια φορά και έναν καιρό, πάνω στα σύννεφα , ζούσε ο Σταγονούλης με την οικογένεια του .Ήταν όμως μεγάλος πια και έπρεπε να φύγει από το σπίτι. Πήγε λοιπόν στο γκρίζο σύννεφο και αφού άρχισε να βρέχει εκτοξεύτηκε στη γη.
Ταξίδεψε σε όλη τη Γη, θέλοντας να γνωρίσει όλα αυτά τα μέρη και να μάθει καινούργια πράγματα.
Πρώτα προχώρησε στην Αγγλία και είδε πολλά ωραία αξιοθέατα. Είδε το παλάτι της Βασίλισσας Ελισάβετ, το μεγαλύτερο ρολόι στον κόσμο, το Μπιγκ Μπέν, την γέφυρα Τάουερ Μπρίτζ, τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και το Βρετανικό μουσείο. Μετά πήγε στην έρημο Σαχάρα. Εκεί δεν είχε τίποτα, μόνο άμμο και καμήλες.Μετά πήγε στην Ισπανία και είδε αρχαία μνημεία, μεσαιωνικά κάστρα, παραδοσιακά χωριά και πανέμορφες παραλίες. Τέλος ταξίδεψε στην Ελλάδα. Εκεί είδε την Ακρόπολη, το ναυάγιο, λίμνες, ποτάμια, βουνά, θάλασσες, ζωολογικούς κήπους, πλατείες κτλ. Εκεί όμως βρήκε και όλους του τους φίλους και έμειναν όλοι μαζί για πάντα. Τους φιλοξένησε ο κύριος δέντρος.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!
Το Ταξίδι της Σταγόνας Νερού
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια γαλάζια, απέραντη θάλασσα, ζούσε μια μικρή, λαμπερή σταγόνα νερού, η Σταγονούλα. Η Σταγονούλα λάτρευε τη θάλασσα. Της άρεσε να χορεύει με τα κύματα, να κρύβεται ανάμεσα στα φύκια και να παίζει κρυφτό με τα πολύχρωμα ψάρια. Όλη η θάλασσα ήταν το σπίτι της και ήταν γεμάτη ζωή!
Κάθε μέρα, η Σταγονούλα έβλεπε τα δελφίνια να πηδάνε ψηλά, τις χελώνες να κολυμπάνε αργά και τα κοράλλια να λάμπουν σαν πολύτιμα πετράδια. Όλα ήταν τόσο όμορφα και αρμονικά.
Μια μέρα όμως, η Σταγονούλα παρατήρησε κάτι περίεργο. Άρχισαν να εμφανίζονται στην επιφάνεια κάτι άσχημα, πολύχρωμα πράγματα που δεν ταίριαζαν καθόλου με το γαλάζιο της θάλασσας. Ήταν πλαστικά μπουκάλια, σακούλες και άλλα σκουπίδια. “Τι είναι αυτά;” αναρωτήθηκε. Τα ψάρια έμοιαζαν να δυσκολεύονται να κολυμπήσουν, οι χελώνες μπλέκονταν στις σακούλες και τα δελφίνια δεν πηδούσαν τόσο συχνά όσο πριν.
Η Σταγονούλα άρχισε να στεναχωριέται. Έβλεπε το σπίτι της να αλλάζει και όχι προς το καλύτερο. Μια ηλικιωμένη, σοφή χελώνα, η κυρία Καρέτα, την πλησίασε. “Αυτά, Σταγονούλα μου,” της είπε με λύπη, “είναι τα σκουπίδια των ανθρώπων. Δεν προσέχουν τη θάλασσά μας και τη γεμίζουν με πράγματα που δεν πρέπει να είναι εδώ.”
Η Σταγονούλα ένιωσε θυμό, αλλά και αποφασιστικότητα. “Πρέπει να κάνουμε κάτι!” σκέφτηκε. Συγκέντρωσε όλες τις άλλες σταγόνες νερού και άρχισαν να ψιθυρίζουν το πρόβλημα στα αυτιά των ψαριών, των δελφινιών, ακόμη και των γλάρων που πετούσαν από πάνω. Όλα τα πλάσματα της θάλασσας άρχισαν να ανησυχούν.
Κάποια παιδιά που έπαιζαν στην παραλία, παρατήρησαν ότι η θάλασσα δεν ήταν τόσο καθαρή όσο παλιά. Είδαν τα σκουπίδια και στεναχωρέθηκαν. Μια μικρή κοπέλα, η Μυρτώ, είπε στους φίλους της: “Πρέπει να βοηθήσουμε τη θάλασσα! Είναι το σπίτι τόσων πλασμάτων!”
Και έτσι, τα παιδιά οργάνωσαν μια μεγάλη δράση καθαρισμού. Φόρεσαν γάντια, πήραν σακούλες και άρχισαν να μαζεύουν τα σκουπίδια από την παραλία και τα ρηχά νερά. Η Σταγονούλα και οι φίλοι της τις παρακολουθούσαν με χαρά.
Σιγά σιγά, η θάλασσα άρχισε να γίνεται ξανά καθαρή. Τα ψάρια κολυμπούσαν ελεύθερα, οι χελώνες δεν μπλέκονταν πια και τα δελφίνια επέστρεψαν με τα χαρούμενα πηδήματά τους. Η Σταγονούλα ένιωσε ξανά τη χαρά της.
Από τότε, η Σταγονούλα θυμόταν πάντα πόσο σημαντικό είναι να προστατεύουμε τη θάλασσα. Κάθε φορά που έβλεπε κάποιο σκουπίδι, ευχόταν να το μαζέψει κάποιος. Και έτσι, η θάλασσα παρέμεινε ένα όμορφο, γαλάζιο σπίτι για όλα τα πλάσματά της, χάρη σε μια μικρή σταγόνα, μια σοφή χελώνα και μερικά παιδιά που αγαπούσαν το περιβάλλον!
