Κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου, ο κόσμος ενώνει τις δυνάμεις του για να γιορτάσει την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1972 και αποτελεί μια σημαντική υπενθύμιση της κρίσιμης ανάγκης να προστατεύσουμε τον πλανήτη μας και τους φυσικούς του πόρους.
Ας γίνει η 5η Ιουνίου μια αφορμή για προβληματισμό, αλλά κυρίως για δέσμευση. Δέσμευση για την προστασία του περιβάλλοντος, για την υιοθέτηση πιο φιλικών προς το περιβάλλον συνηθειών και για την προώθηση πολιτικών που διασφαλίζουν την ισορροπία μεταξύ ανθρώπου και φύσης. Το μέλλον του πλανήτη μας βρίσκεται στα χέρια μας. Ας δράσουμε τώρα!
Ομαδική Εργασία
Το παραμύθι μας
Το Δάσος που Ψιθύριζε
Κάποτε, σε έναν κόσμο γεμάτο χρώματα και αρώματα, υπήρχε ένα μαγευτικό δάσος. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο δάσος, γιατί τα δέντρα του ψιθύριζαν. Όχι με λέξεις, αλλά με έναν τρόπο που μόνο η καρδιά μπορούσε να καταλάβει. Κάθε φύλλο, κάθε κλαδί, κάθε ρίζα, μιλούσε για τη ζωή, την ανάπτυξη και την ομορφιά της φύσης.
Σε αυτό το δάσος ζούσε μια μικρή νεράιδα, η Φύση. Η Φύση αγαπούσε το δάσος της περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Πετούσε ανάμεσα στα ψηλά πεύκα, χόρευε στα λιβάδια με τα αγριολούλουδα και τραγουδούσε μαζί με τα πουλιά. Το δάσος ήταν το σπίτι της, ο φίλος της, η ίδια της η ζωή.
Μια μέρα, καθώς η Φύση έκανε τη βόλτα της, παρατήρησε κάτι περίεργο. Τα φύλλα των δέντρων ήταν πιο θαμπά, τα λουλούδια είχαν χάσει τη ζωντάνια τους και το ψιθύρισμα του δάσους ήταν πλέον ένας θρήνος. Κάποιοι άνθρωποι είχαν έρθει στο δάσος και άφηναν πίσω τους σκουπίδια: πλαστικά μπουκάλια, σακούλες, ακόμα και σπασμένα παιχνίδια. Το δάσος πονούσε.
Η μικρή Φύση ένιωσε την καρδιά της να σφίγγεται. Δεν μπορούσε να αφήσει το αγαπημένο της δάσος να αρρωστήσει. Σκέφτηκε και σκέφτηκε, και τότε της ήρθε μια ιδέα. Αποφάσισε να ψιθυρίσει και αυτή.
Πέταξε από δέντρο σε δέντρο, από λουλούδι σε λουλούδι, και άρχισε να μαζεύει ένα-ένα τα σκουπίδια. Ήταν μια δύσκολη δουλειά για μια τόσο μικρή νεράιδα, αλλά η αγάπη της για το δάσος της έδινε δύναμη. Καθώς μάζευε, τραγουδούσε ένα αρχαίο τραγούδι, ένα τραγούδι που μιλούσε για την ομορφιά και την αξία της φύσης, για το πόσο σημαντικό είναι να την προστατεύουμε.
Το τραγούδι της Φύσης ταξίδεψε με τον άνεμο. Έφτασε στα αυτιά των ζώων του δάσους, που άρχισαν να τη βοηθούν. Τα σκιουράκια μάζευαν τα μικρά κομμάτια, οι αλεπούδες έσκαβαν μικρές τρύπες για να θάψουν τα μη οργανικά, και τα πουλιά πετούσαν πάνω από τα σκουπίδια, σαν να προσπαθούσαν να τα διώξουν.
Και τότε, συνέβη κάτι μαγικό. Οι άνθρωποι που είχαν αφήσει τα σκουπίδια άκουσαν το τραγούδι της Φύσης, όχι με τα αυτιά τους, αλλά με την καρδιά τους. Ένιωσαν μια θλίψη, μια ντροπή, και μια βαθιά επιθυμία να βοηθήσουν. Επέστρεψαν στο δάσος, όχι για να το βλάψουν, αλλά για να το θεραπεύσουν. Άρχισαν να μαζεύουν και αυτοί τα σκουπίδια, καθαρίζοντας κάθε γωνιά.
Σιγά σιγά, το δάσος άρχισε να αναζωογονείται. Τα φύλλα ξαναβρήκαν το πράσινό τους, τα λουλούδια άνθισαν ξανά με ζωντανά χρώματα, και το ψιθύρισμα των δέντρων έγινε ξανά μια χαρούμενη μελωδία. Η Φύση χόρευε από χαρά, βλέποντας το δάσος της να λάμπει ξανά.
Από εκείνη την ημέρα, οι άνθρωποι κατάλαβαν το μήνυμα της Φύσης. Έμαθαν να σέβονται το δάσος, να το προστατεύουν και να το αγαπούν. Γιατί το δάσος δεν είναι απλά δέντρα, είναι μια ζωντανή οντότητα που μας δίνει ζωή, ομορφιά και γαλήνη. Και έτσι, κάθε φορά που κάποιος επισκεπτόταν το δάσος, άκουγε το ψιθύρισμα των δέντρων, έναν ψίθυρο αγάπης και σεβασμού για τη φύση…
και ένα ποίημα….
Το Δάσος των Θαυμάτων
Το δάσος, ένα σπίτι για πουλιά,
για ζώα μικρά και για κλαδιά.
Με δέντρα ψηλά, γεμάτα ζωή,
που φτάνουν ως πάνω, στην ουρανού την κορφή.
Εκεί παίζω κρυφτό, με τα φύλλα χορεύω,
την ηχώ του αέρα, με χαρά την πιστεύω.
Τα λουλούδια μυρίζουν, πολύ όμορφα είναι,
και τα ποταμάκια, γλυκά κελαηδάνε.
Μακάρι να μείνει για πάντα αυτός ο θησαυρός,
να τον προσέχουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι.
Γιατί το δάσος είναι πηγή ζωής και χαράς,
οφείλουμε να το αγαπάμε, με όλη την καρδιά.
