Η 19η Μαΐου έχει οριστεί ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Πόντιοι ονομάζονται οι Έλληνες που κατοικούσαν στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου (Μαύρη θάλασσα) για εκατοντάδες χρόνια.
Πριν από περίπου έναν αιώνα, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, εκριζώθηκαν από την πατρίδα που μεγάλωσαν, ενώ πάρα πολλοί θανατώθηκαν.
Όσοι επέζησαν, ήρθαν στην Ελλάδα, σκόρπισαν σε πόλεις και χωριά, ρίζωσαν εκεί και έσμιξαν τις συνήθειες και τον πολιτισμό τους με των υπολοίπων Ελλήνων.
Ακριβώς, όπως θα συμβεί λίγο αργότερα, με τους Έλληνες της Μικράς Ασίας.
Ακριβώς, όπως συμβαίνει με κάθε λαό που εκδιώκεται από την πατρίδα του και ακολουθεί το δρόμο της προσφυγιάς…
Μπορεί να μην είμαστε Πόντιοι αλλά και τι έγινε;Σήμερα είναι μια μέρα μνήμης.Μια μέρα ΠΙΚΡΗΣ ΜΝΗΜΗΣ για τον Ελληνισμό.Κάτι τέτοιες μνήμες θα πρέπει να καίνε μέσα μας.Δεν είμαστε Πόντιοι ,το ξαναλέω,αλλά η γενοκτονία των Ποντίων μας γεμίζει δέος.Όλα άρχισαν το 1915…..Δεν έμεινε τίποτα…έκαψαν,έσφαξαν,βίασαν, ατίμασαν…. Οι Πόντιοι είναι κομμάτι του Έθνους μας και μάλιστα σημαντικό!Είναι άνθρωποι δραστήριοι και έξυπνοι(ναι υπάρχουν πολλά ανέκδοτα ,αλλά αυτό δεν έχει καμιά σχέση, αφού οι ίδιοι τα βγάζουν). Όπου υπάρχουν Πόντιοι, είναι άνθρωποι απλοί επί το πλείστον, αλλά νοικοκύρηδες και τίμιοι και εργατικοί.Και δεν ξεχνάνε την παράδοσή τους.Και καλά κάνουν.Έχουν περάσει τόσα πολλά ….Τιμή και δόξα λοιπόν κι ας μην είμαστε Πόντιοι….
Ο Πόντος είναι η γεωγραφική περιοχή στις βόρειοανατολικές, κυρίως, ακτές της Μικράς Ασίας, στα νότια παράλια του Εύξεινου Πόντου.
Οι περιοχές αυτές σήμερα ανήκουν στην Τουρκία.
Για πολλούς αιώνες όμως, μέχρι το 1920, σ’ αυτά τα μέρη ζούσαν ελληνικοί πληθυσμοί.
ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ Η ιστορία του Ελληνισμού του Πόντου, ξεκινά από τη μυθολογία, όταν, σύμφωνα με τον μύθο, ο Φρίξος και η Έλλη ταξίδεψαν πάνω στο Χρυσόμαλλο Δέρας, για να αποφύγουν τη θυσία τους από τους Θεούς του Ολύμπου.
Επίσης η ιστορία του Προμηθέα δεσμώτη στον Καύκασο, η Ιφιγένεια στην Ταυρίδα, ο άθλος του Ηρακλή στο νησί Αριτιάς, η φυλή των Αμαζόνων και άλλοι μύθοι επιβεβαιώνουν την ελληνική παρουσία, για χιλιάδες χρόνια, στην περιοχή του Πόντου.
ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Πριν 3.000 χρόνια χτίστηκαν οι πρώτες ελληνικές αποικίες στα παράλια του Εύξεινου Πόντου.
Πολλές ανασκαφές, που έχουν γίνει, έφεραν στο φως Μυκηναϊκά αγγεία κι άλλα ευρήματα. Επίσημα η ιστορία του Ελληνισμού στον Πόντο ξεκινά με την ίδρυση της Σινώπης, στα βόρεια παράλια της Μικράς Ασίας, από Ίωνες ναυτικούς, γύρω στο 800 π.Χ. Οι Έλληνες, από τον 8ο π.Χ. αιώνα και μετά δημιούργησαν μια σειρά από Ελληνικές αποικίες όπως την Ηράκλεια, την Κερασούντα, την Τραπεζούντα, τα Κοτύωρα, την Αμισό (Σαμψούντα) και άλλες πολλές.
Οι πόλεις αυτές έγιναν σπουδαία εμπορικά και πνευματικά κέντρα.
Πολλοί σπουδαίοι αρχαίοι Έλληνες είχαν πατρίδα τους την περιοχή του Πόντου· ο φιλόσοφος Διογένης ο Κυνικός, ο αρχαίος αστρονόμος Ηρακλείδης ο Ποντικός, ο ιστορικός και γεωγράφος Στράβων, ο κωμικός ποιητής Δίφιλος ο Σινωπεύς, ο μαθηματικός Διονυσόδωρος από την Αμισό, ο ιστορικός Βάττων από τη Σινώπη και πολλά ακόμη σημαντικά πρόσωπα.
Αργότερα τα εδάφη του Πόντου πέρασαν στα χέρια των Περσών και κυβερνήθηκαν από τη Δυναστεία των Μιθριδατιδών.
Τα χρόνια βέβαια του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Πόντος ανέπτυξε μεγάλο πολιτισμό και άνθισε.
Από τα βάθη της αρχαιότητας μέχρι και σήμερα το θέατρο κατέχει καίρια θέση στις ζωές μας και πυλώνα του πολιτισμού. Αν θα ήθελε κανείς να εξετάσει πότε και πώς ξεκίνησε το θέατρο θα έφτανε πολύ πίσω στο παρελθόν, στις πρώτες κοινότητες που τελούσαν θρησκευτικές τελετές. Όσο η ανθρωπότητα έκανε τα πρώτα βήματα εξέλιξης, αναπτύχθηκε ο χορός, ο οποίος θεωρείται και η πρώτη θεατρική πράξη. Βέβαια, θα μπορούσε να ειπωθεί με σιγουριά ότι ο σημαντικότερος αιώνας για το αρχαίο θέατρο και την συμβολή του στον Πολιτισμό δεν είναι άλλος από τον 5ο αιώνα π.Χ. στην Ελλάδα. Τότε παρατηρείται ότι οι τραγωδίες και οι κωμωδίες πλέον δεν εκτελούνται από ιερείς αλλά από ηθοποιούς. Ο χώρος μετατοπίζεται από χώρους λατρείας σε χώρους μεν ιερούς αλλά όχι ναούς. Όλα αυτά τα έργα και τα ντοκουμέντα που διασώθηκαν από εκείνη την εποχή είχαν σαφώς σημαντική επίδραση όχι μόνο στο Ευρωπαϊκό αλλά και στο Αμερικανικό Θέατρο.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να δείτε ένα βίντεο
Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν η εκτόπιση, η εξάντληση από έκθεση σε κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, οι πορείες θανάτου στην έρημο και συχνότατα οι εν ψυχρώ δολοφονίες ή εκτελέσεις.. Ο αριθμός των θυμάτων έχει πολύπλευρα αναδειχτεί και αναγνωριστεί σε πάνω από 300.000, ενώ το Κεντρικό Συμβούλιο Ποντίων στη Μαύρη Βίβλο του κάνει αναφορά σε 353.000 θύματα, αριθμός που υιοθετείται και από τις περισσότερες ξένες πηγές, ενώ μεμονωμένες πηγές υπολογίζουν τα θύματα σε περίπου 100-150 χιλιάδες άτομα. Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα.
Ύστερα από 1264 μέρες Κατοχής η Αθήνα είναι και πάλι ελεύθερη. Οι Γερμανοί υποστέλλουν τη σημαία τους από την Ακρόπολη στις 9:45 το πρωί, ενώ την ίδια στιγμή τμήμα του γερμανικού στρατού καταθέτει στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη λίγο πριν αποχωρήσει από την Αθήνα.
Ο Γερμανός αντιπτέραρχος, στρατιωτικός διοικητής Νοτίου Ελλάδος Χέλμουτ Φέλμυ δηλώνει ότι τα γερμανικά στρατεύματα αποσύρονται από την Αθήνα που έχει κηρυχθεί ανοχύρωτη πόλη. Το ίδιο κάνουν και τα συνεργαζόμενα με τους κατακτητές Τάγματα Ασφαλείας τα οποία κλείνονται στο στρατόπεδο στο Γουδί. Μικρό γερμανικό απόσπασμα παραμένει στον Πειραιά για να διενεργήσει καταστροφές.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
