Ειδοποίηση από το Γιώργο Μπουρνιώτη την 20ή Μαρτίου 2010 για ανάβαση στο Σινιάτσικο έγινε ασμένως δεκτή. Ξύπνημα λοιπόν στις 6 το πρωί και οδήγηση μέχρι την Κοζάνη όπου τον παρέλαβα για να πάμε με ένα αυτοκίνητο.
Αφού το βουνό φαινόταν χιονισμένο από τη νότια πλευρά, υποθέσαμε ότι η βόρεια θα ήταν κατάφορτη . Πράγματι λίγο πριν από την Άρδασα το βουνό ξεπρόβαλε ελκυστικό κι άσπρο στα αριστερά μας.
Φθάνοντας στον αυχένα του Μουρικίου στρίψαμε στο χωματόδρομο προς το καταφύγιο του ΧΟΟΠ, όμως το αμάξι κόλλησε στα χιόνια οπότε το αφήσαμε σχεδόν αμέσως. Ήταν 8 η ώρα το πρωί και ο ήλιος λαμπρός.
Βαδίζοντας πάνω σε παγωμένο χιόνι και λάσπες περάσαμε το καταφύγιο και συνεχίσαμε, ενώ ένας οδηγός με ένα αγροτικό μας προσπέρασε κοιτώντας μας με περιέργεια.
Βλέποντας το βουνό καθαρά αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε όχι την κλασική διαδρομή, αλλά μία νέα: να κατεβούμε δηλαδή στο λάκκο κι έπειτα να ανεβούμε τη βόρεια όψη ελπίζοντας ότι το χιόνι θα ήταν παγωμένο και δε θα μας δυσκόλευε. Λάσπη αλείφτηκε στη μύτη, καθώς δεν υπήρχε βιομηχανικό αντηλιακό.
Άρχισε η ομαλή κατάβασή μας προς το λάκκο κατά τις 9:30΄. Περάσαμε εύκολα ένα πρώτο ρυάκι και μετά τον κύριο λάκκο, πρώτη φορά έβλεπε κανείς τόσο νερό. Ίχνη αρκούδας στο χιόνι δήλωναν ότι ίσως είχαμε την τύχη να τη δούμε, μέχρι τότε μόνο πουλιά που κελαηδούσαν ακούγαμε.
Απέναντι μπήκαμε μέσα στις οξιές και σε μαλακό χιόνι που βούλιαζε ως λίγο κάτω από τα γόνατα. Με κόπο ύστερα από τρία τέταρτα φτάσαμε σε ένα συγκρότημα βράχων, τα ονομάσαμε «βράχια της Αρκούδας», η κορυφή δεν φαινόταν από κει. Συνεχίζοντας σε μία παγωμένη ορθοπλαγιά, ο Γιώργος προβληματιζόταν διότι είχε μόνο πιολέ, εγώ όχι αφού φορούσα τα γκραμπόν, βγήκαμε κατά τις 11 σε ένα πλάτωμα με λίγο χιόνι, κόπρανα αγελάδων και δροσερό αεράκι.
Σχεδιάσαμε τη μετέπειτα πορεία. Έπρεπε να τραβερσάρουμε ανηφορικά ένα απότομο και παγωμένο πρανές και μετά να φθάσουμε στη βάση της κορυφής. Από κει θα βγαίναμε πάνω με αν αντέχαμε κατευθείαν, αν όχι με ελιγμούς. Θεωρήσαμε ότι σε μία ώρα θα είχαμε τελειώσει.
Όσο κι αν φαινόταν απίστευτο πατήσαμε την κορυφή ύστερα από τρεις ώρες: το παγωμένο χιόνι διευκόλυνε εμένα, αλλά δυσκόλευε το Γιώργο που επιθυμούσε πλάγιες κινήσεις παρά τις ανηφορικές ευθείες. Φυσούσε ένας κρύος αέρας και βάλαμε τα μπουφάν. Σταματήσαμε πολλές φορές για φωτογραφίες και πόση νερού. Μία φιγούρα στεκόταν στην κορυφή, όταν ανεβαίναμε, τον φωνάζαμε αλλά δεν άκουγε.
Εντυπωσιακό το εκκλησάκι -μινιατούρα στην κορυφή, ιδιαίτερα το σχέδιο επάνω του με έναν άνθρωπο να τρέχει κρατώντας ένα σταυρό. Βγάλαμε το βιβλίο να γράψουμε, αλλά ήταν βρεγμένο.
Δεν καθίσαμε επάνω πολύ. Αποφασίσαμε τότε να κατεβούμε όχι από την κλασική, αλλά τραβερσάροντας την πλαγιά, απόφαση που μας κόστισε σε χρόνο και κούραση καθώς δύο βαθιές χαράδρες αυλάκωναν το βουνό.
Ξεκινήσαμε στις 14:30΄ στοχεύοντας ένα μαντρί κάτω στις αρχές του λάκκου. Τρέχαμε χορεύοντας μέσα στο μαλακό σαν άχνη χιόνι και ξαπλώναμε επάνω του για ξεκούραση, μία ονειρική αίσθηση απαλότητας.
Τότε μας ειδοποίησαν στο κινητό ότι οι οικογένειες έρχονταν με το τζιπ να μας περιμένουν στο καταφύγιο, αλλά κόλλησαν στο χιόνι ενδιάμεσα και αγχώνονταν! Έφυγε μπροστά ο Γιώργος, βρήκε ένα τογιότα χάι λουξ στο καταφύγιο με δύο πρόθυμα λεβεντόπαιδα, πήγαν, τράβηξαν το τζιπ από τα χιόνια και οι οικογένειες κατηφόρισαν στη Βλάστη για φαγητό.
Κουρασμένος και μόνος βάδιζα αργά. Στις 16:30΄ ήμουν εκεί όπου αφήσαμε το δρόμο για να κατεβούμε στο λάκκο. Περπάτησα και μέχρι το αυτοκίνητο, γύρω στα 5 χμ η διαδρομή. Κατάληξη όλων μας τελικά η Βλάστη γύρω στις 17:45΄ όπου φάγαμε σαν λύκοι.
Είχαμε κλείσει εννέα ώρες στο βουνό, περπάτημα σε ανάπτυγμα και ανάβαση -κατάβαση σε μαλακό και παγωμένο χιόνι.
Σινιάτσικο, το πιο ελκυστικό ίσως βουνό του χειμώνα, άσπρο, καθαρό, φωτεινό.
Υ.Γ. Δεκάλεπτη ταινία του εγχειρήματος υπάρχει εδώ.
