Terra Computerata

“Εδώ κάποιες φορές παρατηρείται το εξής: Συγγραφείς πηγαίνουν σε σχολεία, και μιλάνε περί ανέμων και υδάτων και περί ποντικών και γάτων, διότι απλά δεν έχει γίνει η κατάλληλη προετοιμασία από πλευρά διδασκόντων. Και ξαναεξηγούμαι: Κάποιες φορές. Έτσι τα παιδιά θεωρούν ότι θα χάσουν ώρα (θεμιτό), οι καθηγητές ότι διοργάνωσαν εκδήλωση στο σχολείο (θεμιτό) και οι συγγραφείς ότι αυτοδιαφημίστηκαν (πάλι θεμιτό). Όμως μετά από όλα αυτά τα θεμιτά, προκύπτει ένα μηδενικό αποτέλεσμα. Σαν να λέμε μάπα το καρπούζι, και οι τρεις έχουν κερδίσει ένα κάτι, χωρίς όμως να έχει γίνει ουσιαστική δουλειά. Επιπλέον θεωρείται σχεδόν εκ των ων ουκ άνευ ότι ο συγγραφέας θα είναι κάτι ανάμεσα σε performer και entertainer για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον. Άλλη φορά θα πάει με θεατρολόγο, άλλη πρέπει να κάνει οπωσδήποτε κάτι interactive, άλλη φορά τούμπες ενδεχομένως. Μπορεί να είναι πιο θεμιτό να πηγαίνει ο Νίνο στην τελική, που θα είναι και πιο διασκεδαστικό. Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό είναι να γίνεται η δουλειά στην τάξη, να διαβάζεται το βιβλίο του συγγραφέα (να δανείζεται, να φωτοτυπείται, αδιάφορο), να δουλεύεται το γραπτό και μετά να έρχεται ο συγγραφέας και να συζητά με τα παιδιά για συγκεκριμένα θέματα. Η γνωριμία με ένα συγγραφέα γίνεται πρωτίστως μέσα από τη δουλειά του και όχι έτσι στο ξεκούδουνο «μας ήρθε ένας συγγραφέας», που πάρα πολλές φορές κανείς δε γνωρίζει το παραμικρό γι’ αυτόν, απλά μαζεύονται τα παιδιά για να ακούσουν «ένα συγγραφέα». Πέρα από αυτά, δεν μπορεί να γίνει δουλειά σε αμφιθέατρα 300 ατόμων, όπου τα μισά παιδιά θα μπαινοβγαίνουν, όπως στο Mall, όποτε βαριούνται θα κάτσουν κι όποτε ξαναβαρεθούν θα σηκωθούν να φύγουν, γιατί έχουν τύχει και τέτοιες περιπτώσεις.

Πηγή

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Σάββατο 3 Ιουλίου 2010 στις 04:27 στην κατηγορία βιβλίο, σχολείο. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.