Η Μαριάννα Τζιαντζή σχολιάζει:
“Πολλοί αποφεύγουμε τα ντοκιμαντέρ για τον ίδιο λόγο που αποφεύγουμε τα νωπά φρούτα και λαχανικά: για την κατανάλωσή τους απαιτείται ένας στοιχειώδης κόπος, πλύσιμο στη βρύση, καθάρισμα, κόψιμο. Αντίθετα, για να φάει κανείς πίτσα ή χάμπουργκερ, απαιτούνται ελάχιστες κινήσεις και των χεριών και των σιαγόνων. Συνήθως ο τηλεθεατής που ενημερώνεται για το τηλεοπτικό πρόγραμμα και αναζητεί τα καλά ντοκιμαντέρ φέρει τον όχι και τόσο κολακευτικό χαρακτηρισμό του «κουλτουριάρη», δηλαδή του ημι-αργόσχολου που έχει λύσει τα προσωπικά του προβλήματα και εκ του ασφαλούς ασχολείται με τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας. Είναι το «ειδικό» κοινό.
Ο μύθος λέει ότι τα ντοκιμαντέρ είναι κουραστικά. Συνήθως κουραστική είναι η απόφαση να παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ, όχι η ίδια η διαδικασία της τηλεθέασης. Υπάρχουν ντοκιμαντέρ πληκτικά, προορισμένα για το ράφι της τηλεοπτικής ιστορίας, αλλά και ντοκιμαντέρ που μπορούν να μας ξαφνιάσουν, να μας συναρπάσουν, να διώξουν τη νύστα και την κούραση της μέρας”.
Η σειρά ντοκιμαντέρ Εξάντας, παρουσιάζει θέματα που αφορούν τους σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες του σύγχρονου «παγκοσμιοποιημένου» κόσμου.
Από το Τόκυο στην Αργεντινή, από το Αφγανιστάν στην Κολομβία, από τη Νότιο Αφρική στο Ιράκ και από την Τσετσενία ως την Αϊτή, η κατανόηση του «άλλου», του «ξένου» και του «μακρινού», αποτελεί για τον Εξάντα το κλειδί για την κατανόηση του «δικού μας», του ελληνικού, του κοντινού και εφήμερου.
Διαρκές στοίχημα του Εξάντα είναι να μιλάει απλά και με σαφήνεια για όσα παρουσιάζονται στην επικαιρότητα αποσπασματικά και συνήθως σβήνουν τόσο ξαφνικά όσο εμφανίστηκαν. Μια «απλή ανθρώπινη ιστορία», αποτελεί συχνά το κέντρο ενός συγκλονιστικού και ίσως επικίνδυνου ή απρόσιτου θέματος. Αλλά και την αφορμή για να ξετυλιχθεί το κουβάρι μιας μεγάλης κρίσης, ενός κοινωνικού προβλήματος, μιας αιματηρής αντιπαράθεσης.
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.