Διαβάζω τη σημερινή δημοσίευση της sine, αν και μου λείπουν τα στιχάκια της.Μα αγαπητή sine μας το είχαν υποσχεθεί οι ταγοί της επιμόρφωσης, ότι οι νέοι επιμορφωτές θα είναι υπερ-επιμορφωτές. Καμία σχέση με τους προηγούμενους. Η επανίδρυση της επιμόρφωσης είχε προαναγγελθεί 5 χρόνια πριν. Όταν μάθαμε ότι στον τίτλο επιμορφωτής έπρεπε να προσθέσουμε ένα τέως.
Κι εκείνα τα έρμα πτυχία που θα εξελίσσονταν σε μεταπτυχιακά; Τα ρίξαμε στην ανακύκλωση. Η υπηρεσία που μας έστειλε να επιμορφωθούμε δε τα μετρούσε. Και οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι δεν είχαν πρόβλημα να πάρουν πίσω τις υπογραφές τους. Νέα βελτιωμένα προγράμματα σχεδιάστηκαν. Τι έμεινε ίδιο; οι διδάσκοντες που όλα αυτά τα χρόνια αναστοχάζονταν.
Τα μηνύματα φτάναν από όλη την Ελλάδα. Υπερβολικές απαιτήσεις κι ελάχιστη ανατροφοδότηση.Θυμάμαι πως πήγαινα το 1999 με προσμονή στο πανεπιστήμιο, άνοιγα το τετράδιό μου κάθε ημέρα και περίμενα να σημειώσω κάτι. Από τους περισσότερους διδάσκοντες δε στάθηκε δυνατό να κρατήσω μία σημείωση. Τίποτα.Ηταν ευτύχημα τότε που αλληλουποστηρίχθηκαμε και μπορέσαμε κάτι να αρθρώσουμε. Και το κυριότερο δε χάσαμε το χιούμορ μας. Είχαμε και σύνθημα: “Εσύ πότε θα γίνεις στέλεχος;”
Οι συνάδελφοι όμως πάντα πρόθυμοι να εργαστούν για τη βελτίωση της εκπαίδευσης, κόπιασαν κι έστησαν διδασκαλίες, μπήκαν στα εργαστήρια, ξενύχτησαν, φτιάξαν ιστοσελίδες. Σε αυτά πάτησαν τώρα κι έφτιαξαν την “ύλη”, τα αναλυτικά προγράμματα β΄επιπέδου. Αλλιώς ακόμα θα περιμέναμε την καινοτομία από την ακατάσχετη σεναριολογία.
Στις σημερινές κυριακάτικες βλέπουμε μπόλικες τις διαφημίσεις του Υπουργείου για την ψηφιακή σύγκλιση και τον πολίτη του μέλλοντος.Κι όμως αν ήθελαν να κάνουν κάτι, είναι τόσο απλό. Θα έφτιαχναν δομές υποστήριξης του εκπαιδευτικού έργου κι όχι σεμιναριάκια με ημερομηνία λήξης και μην τον είδατε τον Παναή…Ποιος απόφοιτος των 96 ωρών δηλώνει έτοιμος για να μπει στην τάξη; Αυτοί που ήταν έτοιμοι από καιρό… και μόνον.
Και για να θυμηθώ και το Σινόπουλο:
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Άρθρα (RSS)
Και όσο θα είμαστε …πρόβατα, οι λύκοι θα αλωνίζουν! Τόσα χρήματα σε διαφημίσεις έχει το υπουργείο να δώσει! Κανέναν projector δεν μπορεί…Φταίμε, γιατί καθόμαστε και τα διαβάζουμε και δεν τους τα επιστρέφουμε μέσω …. των συνδικαλιστικών μας οργάνων! Τί είπα τώρα;;;;;;;
Ως απόφοιτος των 96 ωρών έχω να δηλώσω πως δεν είμαι έτοιμη να μπω στην τάξη , γιατί δεν ήμουν έτοιμη από καιρό.Αυτό το σεμινάριο ,όμως ,μου απέδειξε για άλλη μια φορά πως η εκπαίδευση στην Ελλάδα ,σε όλα της τα επίπεδα ,στηρίζεται μόνο στο μεράκι και την έμπνευση χαρισματικών δασκάλων.Κι έμεινα πάλι με την απορία:οι μονάδες ή τα σύνολα μπορούν να βελτιώσουν τον κόσμο;…
Επειδή ζούμε στη χώρα, όπου εκτός από τη φαιδρά πορτοκαλέα θάλλουν και κάποια άλλα είδη (της γνωστής οικογενείας των τρωκτικών), τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς περισσότερο; Η εμπειρία από όλες αυτές τις καινοτόμες δράσεις, που χρόνια ακούμε, αλλά δε βλέπουμε και να γίνεται κάτι, μας έχει δείξει πως δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλά… Τα πράγματα είναι απλά: τα πάντα στηρίζονται στον πατριωτισμό (θα έλεγα και στο φιλότιμο, όσο ακόμα υπάρχει) των Ελλήνων – το ίδιο και η Παιδεία. Το μόνο που σου μένει είναι να προσπαθείς και να κάνεις τις δικές σου μικρές αντιστάσεις – για μεγάλες, θα έλεγα πως πρέπει να πιάσουμε ακόμα λίγο πάτο, για να καταλάβουμε. Όσο για το τι περίμενε κανείς από την επιμόρφωση… Είναι μεγάλη κουβέντα! Ας ρωτήσουμε καλύτερα πώς υποδέχτηκαν οι Συνάδελφοι τις φρέσκες ιδέες που ρίξαμε στο τραπέζι… Κάποιοι μίλησαν πως όλα τα είχαμε, το κερασάκι στην τούρτα μας έλειπε.
Και για να θυμηθούμε τον Γ.Σ. (κι ας εννοούσε άλλα εκείνος, όταν τα ‘γραφε)
“Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει.
Στάζει τη μέρα στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.”
Και μεις μια τέτοια φρίκη βλέπουμε να προχωράει γύρω μας. Στο βασίλειο της Δανιμαρκίας βλέπεις υπάρχουν πολλά σάπια…
Επιμόρφωση ήταν και πέρασε…
Τι στ΄αλήθεια περιμέναμε να μας συμβεί μετά από 96 εξαντλητικές ώρες μαθήματος συν 2 επιπλέον εβδομάδες σπασμωδικού διαβάσματος (για τις τάχα μου εξετάσεις) συν 4 αγχωτικές ώρες εξέτασης με σκοπό την άσκοπη(;) πιστοποίηση; Περιμέναμε μήπως αίφνης να μπούμε στις τάξεις μας καταρτισμένοι, καινοτόμοι και απολύτως αποτελεσματικοί;
Μπήκα στην τάξη σήμερα, μην έχοντας συνέλθει από την τραυματική εμπειρία της πιστοποίησης, ζαβλακωμένη από την έλλειψη ύπνου και με τον ήχο του πληκτρολογίου ν΄αντηχεί ακόμη στ΄αυτιά μου. Και βέβαια δεν ήμουν έτοιμη από καιρό. Ούτε και θαρραλέα. Κι όμως…υπήρχε κάτι. Μια κάποια απροσδιόριστη αλλαγή. Μια άλλη διάθεση. Μια άλλη οπτική. Ένας πιο φρέσκος τρόπος να βλέπω τα πράγματα…Το ένιωσα και χάρηκα.Νομίζω πως το εισέπραξαν και τα παιδιά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς τα πιο πολλά πράγματα στην παιδεία-όπως και στη ζωή-είναι θέμα τύχης. Είναι σου κάτσει ο καλός δάσκαλος, ο καλός γιατρός , ο καλός σύντροφος .Αλλιώς… την έκατσες (για να μιλήσουμε και λίγο φιλολογικά).
Εγώ λοιπόν ήμουν από τους τυχερούς σ΄αυτή τη φάση. Που βρέθηκαν τη σωστή στιγμή, στο σωστό περιβάλλον με τους σωστούς ανθρώπους. Σενάρια αξιόλογα δεν έμαθα ακόμη να φτιάχνω ούτε και ξέρω αν θα την πάρω τη ρημαδο-πιστοποίηση. Εκείνο που ξέρω όμως είναι ότι αλλιώς μπήκα σ΄αυτό το σεμινάριο κι αλλώς βγήκα απ’ αυτό . Κοίτα να δεις που το Υπουργείο με βοήθησε χωρίς να το καταλάβει!
Αγαπητή Terra, μη φοβάσαι τη φωτιά. Μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι για τη φωτιά, άλλοι για την κατάψυξη.
Ψιλο-κρύωνα όταν ήρθα στο σεμινάριο. Τώρα νιώθω μια χαρά. Ζεστά-ζεστά.
Σ’ ευχαριστώ για το χρόνο σου, για τη φιλοξενία, για όλα.