Αναμνήσεις από το σχολείο του δρόμου
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Ιωάννινα 30 Νοεμβρίου 2016
Σήμερα, το 64ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών στεγάζεται σε ένα πολύ όμορφο και σύγχρονο διδακτήριο. Τότε που ήμουν διευθυντής (1999-2002) ήμασταν στην κυριολεξία στους τρεις δρόμους! Ήμασταν γνωστοί στο Πανελλήνιο ως «το σχολείο του δρόμου»!
Θυμάμαι την πρώτη ημέρα που ανέλαβα υπηρεσία, μάταια έψαχνα να βρω την αυλή του σχολείου, γιατί απλούστατα δεν υπήρχε! Πού να φανταστώ, ότι ο δρόμος που έβλεπα μπροστά μου, μεταμορφωνόταν κάθε πρωί σε αυλή σχολείου! Έπαθα σοκ απ` τις πρωτόγνωρες και σουρεαλιστικές εικόνες που αντίκρισα. Ένα τριάρι διαμέρισμα, δύο αποθήκες και ένα ισόγειο κατάστημα, που βρίσκονταν σε τρία διαφορετικά οικοδομικά τετράγωνα, συνέθεταν τις έξι αίθουσες διδασκαλίας, όπου στεγαζόταν 108 μαθητές. Όσο για αυλή χρησιμοποιούσαμε ένα κομμάτι της οδού Ορφανίδου, μήκους 40 μέτρων, το οποίο κλείναμε με σιδερένιες κινητές μπάρες κι απ` τις δυο πλευρές, για να μη διέρχονται αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Το σκηνικό της αυλής του δρόμου συμπλήρωναν οι απλωμένες μπουγάδες στις βεράντες των διαμερισμάτων. Παντελόνια, φούστες, σεντόνια,….. ανέμιζαν περιπαιχτικά πάνω απ` τα κεφάλια μας και μερικές φορές χάιδευαν τον ιστό της σημαίας και την πινακίδα του σχολείου. Με τη λήξη των μαθημάτων ο δρόμος επανερχόταν στην κυκλοφορία και το σχολείο γινόταν αόρατο!
Στο δρόμο γινόταν η πρωινή προσευχή, τα διαλείμματα, η γυμναστική, οι γιορτές και οι εκδηλώσεις! Οι γονείς έβλεπαν τα παιδιά τους στο δρόμο να παίζουν θέατρο, να απαγγέλουν ποιήματα, να τραγουδούν, να χορεύουν, να παίζουν αθλητικά παιχνίδια .…. Να γιατί είχαμε κερδίσει το σεβασμό και την εκτίμηση των γονιών.
Μια μέρα ήρθε στο γραφείο μου ένα έγγραφο, που μας πληροφορούσε ότι μπορούμε να προμηθευτούμε δωρεάν δεντράκια από το Δήμο Πατρέων, για να τα φυτέψουμε στην αυλή του σχολείου μας. Έπεσε πολύ γέλιο με τους συναδέλφους, σχολιάζοντας τη σουρεαλιστική εικόνα: «Δεντράκια στην άσφαλτο!»
Πέρα όμως απ` το αστείο της υπόθεσης, η καθημερινότητα του σχολείου είχε πολλούς κινδύνους! Κατά την ώρα των μαθημάτων, μερικά μηχανάκια παραβίαζαν τις μπάρες, διασχίζοντας με μεγάλη ταχύτητα την αυλή του δρόμου! Άλλες φορές πάλι, μερικοί οδηγοί άνοιγαν τις μπάρες για να περάσουν το αυτοκίνητό τους, χωρίς μετά να τις κλείνουν. Τότε η αυλή του δρόμου, εν ώρα μαθήματος, επανερχόταν στην κυκλοφορία κι αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο, αν δεν το αντιλαμβανόμουν. Όταν η αυλή του δρόμου είχε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, το παιχνίδι των μαθητών γινόταν πιο δύσκολο.
Μερικές φορές είχαμε τραυματισμούς στο διάδρομο του διαμερίσματος, ο οποίος εξυπηρετούσε τις τάξεις Α`, Β` και Γ! Ο συνωστισμός ήταν πολύ μεγάλος! Τραυματισμούς όμως είχαμε και στην αυλή του δρόμου.
Μια άλλη πρωτοτυπία ήταν το «κινητό κυλικείο»! Είχα κανονίσει με το φούρναρη της γειτονιάς και μας έφερνε με το αυτοκίνητό του, κάθε πρωί στο μεγάλο διάλειμμα, φρέσκες τυρόπιτες, κουλούρια, γάλατα και αναψυκτικά. Έτσι οι μαθητές προμηθευόταν κάθε ημέρα, το αναγκαίο κολατσιό τους στην αυλή του δρόμου!
Παρ` όλο τις δυσκολίες που καθημερινά αντιμετωπίζαμε, το 64ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών, είχε τις καλύτερες ετήσιες εκθέσεις λειτουργίας, στην 5η Περιφέρεια Δημοτικής Εκπαίδευσης Πατρών. Η άθλια κτιριακή υποδομή, ποτέ δεν έγινε άλλοθι για τους εκπαιδευτικούς, να μην πραγματοποιούν εκδηλώσεις στην αυλή του δρόμου. Εκδηλώσεις, που εκ των πραγμάτων έστελναν και ένα ηχηρό μήνυμα διαμαρτυρίας για την ανέγερση νέου διδακτηρίου.
Αντιμέτωπος με αυτή την κατάσταση, θεώρησα χρέος μου μαζί με τους γονείς να διεκδικήσουμε δυναμικά την ανέγερση νέου διδακτηρίου. Ενημερώσαμε αναλυτικά όλους τους αρμόδιους φορείς της πολιτείας. Η έκδοση του περιοδικού «Το σχολείο του δρόμου» από το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, είχε μεγάλη συμβολή στην ανάδειξη των προβλημάτων με εικόνες και σχόλια. Στο πλευρό μας από την πρώτη στιγμή στάθηκαν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία αξιοποιήσαμε με τον καλύτερο τρόπο! Ήταν ένας αγώνας για σεμινάριο!
Ποτέ ως διευθυντής δεν παρασύρθηκα από εξτρεμιστικές και ανεύθυνες φωνές, που ζητούσαν την κατάληψη του σχολείου και το κλείσιμο του παραλιακού δρόμου. Τέτοιες μορφές πάλης ήταν ξένες στο ήθος του αγώνα μας. Δεν έφταιγαν τίποτα τα παιδιά να χάνουν το μάθημα και οι πολίτες να ταλαιπωρούνται. Ο αγώνας μας είχε ποιότητα, ήρεμη δύναμη, σωστή τακτική, δίκιο, πολύ δίκιο, και προπαντός ακριβή στόχο! Γι` αυτό και δικαιώθηκε!
Έμεινε στη μνήμη μου, εκείνο το αυγουστιάτικο απόγευμα, του 2002. Ψιλόβρεχε, όταν μαζί με τον Ανδρέα Λοτσάρη, φίλο και πρόεδρο του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, επισκεφτήκαμε το εργοτάξιο, όπου ριχνόταν τα θεμέλια του 64ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη, καθόσον με την ολοκλήρωση της τριετούς θητείας μου, ευτύχησα να δω «τις αμυγδαλιές ν` ανθίζουν»· τα θεμέλια του νέου διδακτηρίου να πέφτουν! Ήπιαμε και μια κρύα μπύρα επί τόπου, κάνοντας ευχές να στεριώσουν τα θεμέλια! Ξαφνικά, ένα ουράνιο τόξο εμφανίστηκε πάνω απ` το εργοτάξιο! Καλό σημάδι αυτό σχολιάσαμε με τον Ανδρέα και πήραμε το δρόμο για τη ταβέρνα του «Γενναίου», όπου γιορτάσαμε τη θεμελίωση του νέου διδακτηρίου! Ωραίες στιγμές, που ποτέ δεν μπορείς να ξεχάσεις!
Τιμής ένεκεν αυτού του συλλογικού αγώνα, έγραψα αυτές τις γραμμές, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, ότι η οδός Ορφανίδου έγραψε τη δική της ιστορία για 22 χρόνια!
Πέρασαν 14 χρόνια από τότε. Ποτέ δεν ξέχασα την ομορφιά του δίκαιου αγώνα μας! Μια ομορφιά, που πέρασε στη λησμονιά όλες τις δύσκολες στιγμές, που βίωσα στο 64ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών!
Κλείνω με συγκίνηση αυτό το άρθρο, αναλογιζόμενος ότι κάποτε, στην όμορφη Πάτρα, στην οδό Ορφανίδου, αριθμός 22, ένωσα κι εγώ τη φωνή μου μαζί με τους γονείς, για την ανέγερση του 64ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών!
Ιωάννινα 30 Νοεμβρίου 2016
Αφήστε μια απάντηση