Στο σπίτι του Αχαιού
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Ιωάννινα 2 Νοεμβρίου 2016
Στα σχολεία που εργάστηκα ως δάσκαλος και διευθυντής, πάντα είχα μια πολύ καλή επικοινωνία με τους γονείς, που αρκετές φορές ξέφευγε απ` τα στενά πλαίσια του σχολείου. Ήταν μια επικοινωνία ανιδιοτελής και καθαρή κι απ` τις δυο πλευρές, γι` αυτό και είχε τη δική της συμβολή στο εκπαιδευτικό μου έργο. Πολλές φορές βρέθηκα σε σπίτια μαθητών μου, σε γιορτές, γενέθλια και συμπόσια. Εκεί ένιωθα να συμμετέχω σ` ένα άλλο «μάθημα»!
Η ιστορία που θα σας αφηγηθώ, συνέβη στην Οβρυά Πατρών, στις 21 Μαΐου του 1993. Την ημέρα αυτή ήμουν καλεσμένος στη γιορτή του Κώστα, επονομαζόμενου και Αχαιού, προέδρου του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, του 2ου Δημοτικού Σχολείου Οβρυάς Πατρών. Στο εν λόγω σχολείο, ήμουν δάσκαλος τη διετία 1992-1994. Με τον Κώστα είχαμε μια πολύ καλή επικοινωνία σε θέματα του σχολείου, αλλά γίναμε και καλοί φίλοι. Τον έλεγα Αχαιό και με αποκαλούσε Δωριέα εξαιτίας της ηπειρώτικης καταγωγής μου. Του άρεσαν πολύ αυτές οι προσφωνήσεις, ίσως επειδή δούλευε στην αρχαιολογική υπηρεσία. Πολλές φορές τον πείραζα, αναφέροντας το ιστορικό γεγονός, της καθόδου των Δωριέων στην Πελοπόννησο και την υποταγή των Αχαιών. Άρα και συ του έλεγα, μπορεί να είσαι Δωριέας και να μην το ξέρεις. «Αδύνατον!» μου έλεγε χαριτολογώντας, «εγώ είμαι γνήσιος Αχαιός!» Από την Οβρυά πήρα μετάθεση το Σεπτέμβριο του 1994 για την πόλη των Πατρών. Ο Αχαιός όμως, εξακολουθούσε να με καλεί κάθε χρόνο στη γιορτή του. Σημάδι ανιδιοτελούς φιλίας και εκτίμησης!
Επανέρχομαι ξανά, στην εν λόγω γιορτή του Αχαιού, που έγραψε τη δική της ιστορία! Όχι, γιατί οι άλλες γιορτές στο σπίτι του υστερούσαν σε κέφι και γλέντι. Αλλά η πρώτη φορά, σε ό,τι ωραίο βιώνουμε, αποτυπώνεται πιο έντονα στο νου και την καρδιά.
Πήγα στο σπίτι του Αχαιού, λίγο πριν τη δύση του ηλίου, απ` τους πρώτους καλεσμένους. Του ευχήθηκα χρόνια πολλά, προσφέροντας ένα μπουκάλι τσίπουρο, που συνοδευόταν με μια ευχητήρια κάρτα, που την υπέγραφα ως Δωριέας. Στη συνέχεια ο Αχαιός με οδήγησε στην κουζίνα, όπου γινόταν το ζέσταμα (τσίπουρο με κοκορέτσι) για το μεγάλο γλέντι. Το όλο σκηνικό, μου θύμισε έντονα τις γιορτές των παιδικών μου χρόνων στα Δολιανά Ιωαννίνων.
Οι καλεσμένοι σιγά – σιγά πλήθαιναν. Μεταξύ των καλεσμένων και μερικοί μαθητές μου με τους γονείς τους. Η κουζίνα γέμισε ασφυκτικά, το ίδιο και το σαλόνι. Οι τελευταίοι καλεσμένοι βρέθηκαν όρθιοι στη βεράντα του σπιτιού. Όπως λέει ο λαός μας, «όλοι οι καλοί χωράνε». Η εξωστρέφεια της οικογένειας Αχαιού με εντυπωσίασε!
Η μάζωξη τόσων πολλών ανθρώπων, σε τόσο μικρούς χώρους, έφκιανε τη διάθεση όλων. Έφερνε μια ζεστασιά, ένα πραγματικό κέφι! Ο οίνος του Αχαιού ήταν εκλεκτός! Το ίδιο οι μεζέδες, οι σαλάτες, το ψητό, το βραστό, όλα πρώτης ποιότητας! Χαρά στο κουράγιο της γυναίκας του, για όλη αυτή την ετοιμασία!
Η βραδιά φαινόταν να έχει «άγριες» διαθέσεις! Μύριζε μπαρούτι! Το αισθανόσουν γύρω σου! Μερικοί καλεσμένοι άρχισαν τις «κρασομαχίες»! Ανά δύο, κρατώντας από ένα ποτήρι γεμάτο κρασί, σταύρωναν τα χέρια τους, έλεγαν «άσπρο πάτο» και το έπιναν με τη μία. Μετά ακολουθούσε το ηπειρώτικο τραγούδι, «κρασί εγώ σε πίνω για καλό και συ με πας στον τοίχο». Οι μερακλήδες πλέον δεν κρατιόταν! Ήθελαν να χορέψουν! Το κέφι είχε ανάψει για τα καλά! Μία γωνία του σαλονιού έγινε πίστα! Οι καλεσμένοι στο σαλόνι, στην κουζίνα, στη βεράντα, απολάμβαναν μια υπέροχη βραδιά! Περασμένα μεσάνυχτα και δεν έλεγε κανείς να εγκαταλείψει το πεδίο «μάχης» του Αχαιού! Το καραούλι καλά βαστούσε! Όλοι επικοινωνούσαν με όλους! Ο Αχαιός ήταν η ψυχή του γλεντιού! Πρώτος στα τραγούδια της τάβλας, πρώτος στα τραγούδια του χορού, πρώτος και στις «κρασομαχίες»!
Ξαφνικά, βλέπω τον Αχαιό με το δίκαννο στο χέρι, να βγαίνει στη βεράντα και να φωνάζει: «Για το δάσκαλο!» και να ρίχνει δύο ντουφεκιές στον αέρα! Ήμουν πρώτος στη λίστα των προσφωνήσεων, γιατί ήμουν ο καινούργιος καλεσμένος της παρέας. Ο Αχαιός δεν κρατιόταν με τίποτε! Σταμάτησε τις ντουφεκιές μόνον, όταν ολοκλήρωσε τη λίστα! Εκείνο το βράδυ περίμενα στο γλέντι και την αστυνομία. Δεν ήρθε όμως. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε! Ο Αχαιός ήταν αγαπητός στη γειτονιά και απολάμβανε μιας προνομιακής ασυλίας. Μόνο ένα μικρό κουταβάκι διαμαρτυρήθηκε. Έσκουζε το καημένο απ` το φόβο του!
Κατά το ξημέρωμα άρχισαν να σερβίρονται σκέτοι καφέδες στους «κρασομάχους» για να συνέλθουν. Οι «κρασομαχίες» πάντα έχουν το τίμημα τους. Προσωπικά, κρατιόμουν πολύ καλά, γιατί αρνήθηκα να γίνω «κρασομάχος». Πάντα στα συμπόσια μου άρεσε να πίνω με μέτρο.
Η ανατολή του ηλίου, με βρήκε στο σπίτι του Αχαιού! Σημάδι ότι το μεγάλο γλέντι τελείωσε. Ήταν μια αξέχαστη βραδιά!
Κάθε χρόνο στη γιορτή του Αχαιού, ένιωθες την ίδια ζεστασιά, την ίδια διάθεση να το τραβήξεις μέχρι πρωίας! Θυμάμαι μια χρονιά, οι καλεσμένοι ήταν τόσοι πολλοί, που η γιορτή του Αχαιού μεταφέρθηκε σε κέντρο διασκέδασης των Πατρών. Ο Αχαιός, όπως πάντα, διαρκώς ευδιάθετος επικοινωνούσε με όλους! Η ορχήστρα διαρκώς έπαιζε τραγούδια για όλα τα γούστα! Οι σερβιτόροι διαρκώς έτρεχαν να μας εξυπηρετήσουν! Διαρκώς όμως, έλειπε κάτι. Η ζεστασιά του σπιτιού, τα κοντινά βλέμματα των καλεσμένων, τα τραγούδια της τάβλας, τα τραγούδια του χορού, οι σπιτικοί μεζέδες, όλα αυτά τα απλά πράγματα, που κανένα κέντρο διασκέδασης δεν μπορεί να σου δώσει!
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω, ότι τον Ιούνιο του 2016, με πήρε τηλέφωνο ο Αχαιός. Μου είπε ότι έχει κρατημένο ένα μπουκάλι τσίπουρο, απ` αυτά που του προσέφερα στη γιορτή του, για να το πιούμε όταν θα ανταμώσουμε. Κράτησε μάλιστα και την ευχητήρια κάρτα που υπέγραψα ως Δωριέας. Υγεία να έχουμε Αχαιέ και θα το πιούμε κι αυτό το ρημάδι! Αλλά με ρέγουλο ε! κι όχι με μπαταριές!
Ιωάννινα 2 Νοεμβρίου 2016
Σημείωση: Επισκέψεις στα σπίτια μαθητών μου και στο δικό μου, μπορείτε να δείτε στο κανάλι μου στο YouTube, σε τέσσερα βίντεο: 1) Ένα άλλο μάθημα 2) Φιλαράκια γεια σας 3) Ωραία στιγμή στάσου!, 4) Στο σπίτι του δασκάλου.
Αφήστε μια απάντηση