Δύναμη θέλησης και ψυχής από την Όλγα!
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Ιωάννινα 2 Απριλίου 2013
Υπηρετώντας 32 χρόνια στη Δημοτική εκπαίδευση είδα όλο το φάσμα της συμπεριφοράς των γονέων προς τα παιδιά τους. από την υπερπροστασία έως την πλήρη αδιαφορία. Σχηματικά θα έλεγα ότι στο μέσον βρίσκεται η σωστή συμπεριφορά, γιατί τότε τα παιδιά αναπνέουν ελεύθερα, νιώθουν ασφαλή, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνουν τα όρια τους. Στις ακραίες μορφές ενδιαφέροντος των γονέων, δημιουργούνται ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, που μερικές φορές τα ακολουθούν και στην υπόλοιπη ζωή τους. Τα παιδιά που οι γονείς τους είναι αδιάφοροι υπάρχει περίπτωση να βρουν καταφύγιο στην καλή παιδαγωγική του δασκάλου. Τα υπερπροστατευμένα, όμως, παιδιά είναι σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί η αρνητική συμπεριφορά των γονέων (κυρίως της μητέρας) καταπιέζει καθημερινά την προσωπικότητά τους.
Έκανα τον παραπάνω πρόλογο για να αναφερθώ σε μια ξεχωριστή περίπτωση θετικής συμπεριφοράς γονέων στο 8ο Δημοτικό σχολείο Ιωαννίνων, στο οποίο ήμουν διευθυντής. Η κόρη τους Όλγα, μαθήτρια τότε της ΣΤ` τάξης, ένα μήνα περίπου πριν τελειώσει το σχολικό έτος, είχε την ατυχία να σπάσει το πόδι της. Το ατύχημα όμως αυτό, δεν στάθηκε ικανό να την καθηλώσει στο σπίτι. Με τις πατερίτσες και την ενθάρρυνση των γονέων της ερχόταν καθημερινά στο σχολείο. Είχε μεγάλη θέληση και δύναμη μέσα της και προσπαθούσε να αντεπεξέλθει στις καθημερινές δυσκολίες.
Μια μέρα η Όλγα με αιφνιδίασε, όταν μου ανακοίνωσε την έντονη επιθυμία της να συμμετάσχει στην ολοήμερη εκδρομή, η οποία είχε προγραμματιστεί από τους μαθητές των δύο τμημάτων της ΣΤ` τάξης και τις δασκάλες τους από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Δεν είχα κανένα λόγο να μην ικανοποιήσω την επιθυμία της, από τη στιγμή που θα τη συνόδευε η μητέρα της.
Το πρόγραμμα της εκδρομής δεν ήταν εύκολο για το τραυματισμένο πόδι της, γιατί περιελάμβανε ανάβαση στο μνημείο του Ζαλόγγου, περιήγηση στους αρχαιολογικούς χώρους του Νεκρομαντείου της Πρέβεζας, μεσημεριανό φαγητό στην παραλία της Αμμουδιάς και απογευματινό περίπατο στα δρομάκια της Πάργας.
Την ημέρα της εκδρομής, ώρα 7 το πρωί, η Όλγα, η μητέρα της και οι συμμαθητές της, ήταν έξω από το σχολείο και περίμεναν το λεωφορείο για να επιβιβαστούν. Η μεγάλη στιγμή για να ζήσουν το όνειρό τους είχε φθάσει.
Ο πρώτος σταθμός της εκδρομής ήταν το μνημείο του Ζαλόγγου. Αποβιβαστήκαμε στο Μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου και όλοι μαζί πήραμε το λιθόστρωτο ανηφορικό μονοπάτι των 400 και πλέον σκαλοπατιών, που οδηγούσε στην κορυφή του μικρού βουνού, όπου βρισκόταν το μνημείο με τις Σουλιώτισσες. Ήμουν πρώτος στην πορεία και έδινα το ρυθμό της ανάβασης, γι` αυτό και κατά διαστήματα κοιτούσα προς τα πίσω για να δω, αν οι μαθητές ακολουθούσαν το μονοπάτι. Ξαφνικά το μάτι μου καρφώθηκε στην Όλγα. Αιφνιδιάστηκα όταν την είδα, γιατί νόμιζα ότι είχε μείνει στο λεωφορείο. Όμως, με τις πατερίτσες και με τη μητέρα της δίπλα, με το δικό της ρυθμό ανέβαινε το βουνό. Όπου υπήρχαν σκαλοπάτια με απότομη κλίση, η μητέρα ζαλωνόταν την κόρη και συνέχιζαν. Η προσπάθειά της με είχε συνεπάρει και διαρκώς κοίταζα προς τα πίσω. Παρόλο ότι η ανάβαση ήταν δύσκολη για το τραυματισμένο πόδι της, πίστευα ότι θα τα καταφέρει.
Μόλις έφθασα στην κορυφή, πριν πω δυο λόγια στους μαθητές για το ιστορικό γεγονός που συμβολίζει το μνημείο, περίμενα πρώτα να έρθει και η Όλγα για να την συγχαρώ δημόσια. Η προσπάθειά της ήταν συγκινητική! Τελικά πέτυχε το στόχο της! Όλοι μαζί τη χειροκροτήσαμε! Είχε ιδρώσει, είχε κοκκινίσει, αλλά το πρόσωπό της έλαμπε από χαρά! Την ίδια χαρά διέκρινα και στο πρόσωπο της μητέρας, όταν δημόσια επιβράβευσα την κόρη της. Η συνέχεια της εκδρομής ήταν παιχνιδάκι για την Όλγα.
«Μπράβο σε αυτούς τους γονείς [η μητέρα Δανέζα, ο πατέρας Έλληνας], που διαπαιδαγωγούν την κόρη τους με αυτόν τον τρόπο!» σχολίασαν οι δασκάλες της ΣΤ` τάξης. Πιστεύω ότι μια τέτοια αγωγή ετοιμάζει τα παιδιά με τον καλύτερο τρόπο για τον αγώνα της ζωής.
Στη φωτογραφία βλέπουμε την Όλγα, μετά την υπερπροσπάθειά της, δίπλα στο μνημείο να στηρίζεται στις πατερίτσες και να χαμογελάει! Μια εικόνα τα λέει όλα!
Ιωάννινα 2 Απριλίου 2013
Αφήστε μια απάντηση