Τα μαγικά γυαλιά της Κωνσταντίνας
της Σωτηρίας Γεωργοτά
Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου σε μια άκρη του κόσμου, υπήρχε ένα ζευγάρι μαγικά γυαλιά. Γυαλιά ολοστρόγγυλα, κατακόκκινα, γυαλιστερά…
Όποιος φορούσε τα γυαλιά αυτά μπορούσε να δει τα πράγματα όπως τα ήθελε, όπως του άρεσαν ή, ακόμα καλύτερα, όπως τα ονειρευόταν!
Μπορούσε για παράδειγμα, να δει ένα μικρό σπιτάκι σαν ένα μεγάλο λαμπερό παλάτι με μαρμάρινα σκαλοπάτια, με απέραντους κήπους και χιλιάδες αυλικούς να πηγαινοέρχονται χαρούμενοι ή μια μικρή, χάρτινη βαρκούλα σαν ένα μεγάλο ποταμόπλοιο που μπορούσε να σε ταξιδέψει στα ωραιότερα μέρη του κόσμου!
Και αν κάποτε τύχαινε να βγάλει τα μαγικά γυαλιά, τότε… τότε γινόταν όλα όπως πριν.
«Θα ήταν ωραίο να είχα κι εγώ αυτά τα μαγικά γυαλιά» ψιθύρισε η μικρή Κωνσταντίνα που μισονυσταγμένη άκουγε το παραμύθι της γιαγιάς της.
«μα καλή μου, αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια», της απάντησε η γιαγιά της , τη φίλησε γλυκά στο μάγουλο και την καληνύχτισε.
Η Κωνσταντίνα όμως δεν άκουσε τα τελευταία αυτά λόγια, είχε κιόλας αποκοιμηθεί. Κι εκεί, μέσα σε έναν βαθύ και γλυκό ύπνο, ονειρεύτηκε…
Ονειρεύτηκε πως τα μαγικά γυαλιά ήταν δικά της. Τα φορούσε και ήταν πολύ ευτυχισμένη! Γύρω της ήταν όλα τόσο όμορφα! Οι άνθρωποι της χαμογελούσαν, τα παιδιά έπαιζαν στα πάρκα, τα ζαχαροπλαστεία ήταν γεμάτα τόσες λιχουδιές που δεν ήξερε ποια να πρωτοδιαλέξει! Κι αυτή, ανάμεσα σε χιλιάδες παιχνίδια, κούκλες, αμαξάκια, μαριονέτες, χόρευε, χόρευε ασταμάτητα!
Πλησίαζαν Χριστούγεννα, κι όλοι στο σπίτι ετοιμάζονταν για τη μεγάλη γιορτή. Η μαμά είχε να κάνει τα μελομακάρονα, ο μπαμπάς να αγοράσει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και η γιαγιά με την Κωνσταντίνα να φτιάξουν τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια.
Την Κωνσταντίνα όμως την απασχολούσε πολύ και κάτι ακόμα… Περίμενε πως και πως να έρθει η ώρα να γράψει το γράμμα για τον άγιο Βασίλη. Είχε πάρει την απόφασή της.
Όχι, όχι δε θα του ζητούσε ούτε κούκλα, ούτε κάποιο επιτραπέζιο παιχνίδι, ούτε ακόμα ακόμα εκείνο το μεγάλο κουτί με τις νερομπογιές και τα χρώματα που πάντα ήθελε να αποκτήσει.
Θα του ζητούσε τα μαγικά γυαλιά! Έτσι θα μπορούσε να τα έχει όλα και να τα βλέπει όλα όπως της αρέσουν. Θα μπορούσε να κάνει τον κόσμο καλύτερο και πάντα χαμογελαστό!
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, το δικό μου δώρο θα ήθελα να είναι τα μαγικά γυαλιά, τίποτα άλλο!
Σε ευχαριστώ
Κωνσταντίνα
Αυτό ήταν το γράμμα που έγραψε με τα μικρά, καθαρά της γράμματα. Το κράτησε για λίγο σφιχτά στην αγκαλιά της και βιάστηκε να το ταχυδρομήσει. Το έβαλε σε έναν μεγάλο γαλάζιο φάκελο, έγραψε προσεκτικά τη διεύθυνση και το έριξε με χαρά στο μεγάλο κόκκινο κουτί του ταχυδρομείου που συγκέντρωνε τα γράμματα για τον άγιο Βασίλη. Τώρα δεν είχε παρά να περιμένει.
Οι επόμενες μέρες πέρασαν με μεγάλη αγωνία για την Κωνσταντίνα, που ανυπομονούσε να φτάσει η πρωτοχρονιά για να παραλάβει το δώρο της από τον Άγιο Βασίλη.
Άραγε …να πήρε το γράμμα μου, να το διάβασε, να βρήκε τα μαγικά γυαλιά; Σκεφτόταν όλες τις μέρες μέχρι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Και να που η μεγάλη μέρα έφτασε. Όλη η οικογένεια της Κωνσταντίνας συγκεντρώθηκε γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο για να ανοίξει τα δώρα του Αι Βασίλη. Ένα μεγάλο, κόκκινο κουτί με μια χρυσή κορδέλα ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα δώρα! Με μικρά καλλιγραφικά γράμματα έγραφε: «Για την Κωνσταντίνα»
Η Κωνσταντίνα δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά της. Με γρήγορες κινήσεις έσκισε το περιτύλιγμα του πακέτου και άνοιξε το κουτί. Όμως, μόλις κοίταξε μέσα το πρόσωπό της σκοτείνιασε.
Ολόκληρο το κουτί ήταν άδειο και μόλις σε μια άκρη του υπήρχε ένα μικρό χαρτάκι. Η Κωνσταντίνα το πήρε στα χέρια της και διάβασε προσεχτικά:
Δεν υπάρχουν μαγικά γυαλιά…
Η δύναμη της μαγείας κρύβεται μέσα μας.
Τι ήταν πάλι αυτό; Κάποιο αστείο; Κάποια φάρσα ίσως; Όχι δεν μπορεί να ήταν αυτό το δώρο της, ένα χαρτάκι με δυο αράδες λέξεις! Κοίταξε καλύτερα κάτω από το δέντρο και έψαξε ένα προς ένα τα υπόλοιπα δώρα. Αυτό με το κίτρινο περιτύλιγμα ήταν της μαμάς, το άλλο με την καφέ κορδέλα ήταν του μπαμπά και η χάρτινη σακούλα με το πλεκτό κασκόλ ήταν της γιαγιάς.
Πως έκανε αυτό το λάθος ο Αι Βασίλης; Κάθε χρόνο έτρεχε κάτω από το φωτισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και άνοιγε τα δώρα της. Το θυμόταν πολύ καλά. Πέρυσι είχε ζητήσει από τον ΄Αγιο Βασίλη ένα μεγάλο χνουδωτό αρκουδάκι και την προηγούμενη χρονιά μια κουρδιστή μπαλαρίνα και αυτός της τα είχε στείλει όπως ακριβώς του τα ζήτησε. Και φέτος που ήθελε μόνο ένα ζευγάρι μαγικά γυαλιά, δεν της έστειλε τίποτα! Ή μάλλον της έστειλε ένα κομμάτι χαρτί που τώρα βρισκόταν στα χέρια τη και διάβαζε με απορία:
Δεν υπάρχουν μαγικά γυαλιά…
Η δύναμη της μαγείας κρύβεται μέσα μας
Τώρα.. πως θα έκανε τον κόσμο καλύτερο χωρίς τα μαγικά γυαλιά;
Κατσούφιασε… πείσμωσε… κάθε έκφραση χαράς έφυγε από το πρόσωπό της. Πέταξε με θυμό το αδειανό κουτί στο πάτωμα και έτρεξε στο δωμάτιό της. Έκλεισε με μεγάλη δύναμη την πόρτα και κρύφτηκε σε μια γωνιά, κοντά στο μεγάλο παράθυρο που έβλεπε στο στολισμένο χριστουγεννιάτικο δρόμο. Δεν ήθελε να τη δει κανείς ούτε να μιλήσει σε κανέναν. Τσαλάκωσε με θυμό το χαρτάκι που είχε στα χέρια της και με μανία το πέταξε στο ξύλινο πάτωμα.
Τη στιγμή εκείνη άνοιξε η πόρτα και ακούστηκε η χαρούμενη φωνή της μαμάς της: «έλα μαζί μου Κωνσταντίνα» της είπε αποφασιστικά και την έπιασε τρυφερά από το χέρι.
«Δεν πάω πουθενά χωρίς τα μαγικά μου γυαλιά» απάντησε η Κωνσταντίνα και συνέχισε να κάθεται θυμωμένη στο πάτωμα.
«έλα μαζί μου και θα σου δείξω σε λίγο που θα βρεις τα μαγικά σου γυαλιά» της ξαναείπε η μαμά της και την οδήγησε έξω από το δωμάτιο.
Την ανέβασε στη σοφίτα του σπιτιού, όπου εκεί βρίσκονταν τακτοποιημένα πολλά κουτιά με παιχνίδια και ένα παλιό ξύλινο μπαούλο με ρούχα.
«Διάλεξε όσα παιχνίδια δε χρειάζεσαι πια» την παρακίνησε η μαμά της, και μαζί γέμισαν μια μεγάλη σακούλα με πολλά αγαπημένα παιχνίδια της Κωνσταντίνας.
Στη συνέχεια κατέβηκαν στο σαλόνι οπού εκεί σε μια τεράστια βιβλιοθήκη ήταν αραδιασμένα πολλά βιβλία, ανάμεσά τους και πολλά παραμύθια που διάβαζε η γιαγιά στην Κωνσταντίνα τα βράδια πριν κοιμηθεί.
«Πάρε μερικά από τα παραμύθια σου και βιάσου να προλάβουμε… »
Η Κωνσταντίνα έκανε ότι της ζήτησε η μαμά της αν και δεν καταλάβαινε τίποτα. Τόσο ψάξιμο στη σοφίτα άλλο τόσο στη βιβλιοθήκη… μα πουθενά τα μαγικά γυαλιά! Το μόνο που είχαν κάνει ήταν να γεμίσουν σακούλες με παιχνίδια και βιβλία.
«πάμε Κωνσταντίνα» άκουσε τη γλυκιά φωνή της μαμάς της και την ακολούθησε απορημένη.
Σε λίγο βρίσκονταν και οι δυο στο γιορτινό δρόμο όπου ακούγονταν χαρούμενες οι φωνές των παιδιών να τραγουδούν τα κάλαντα. Προχώρησαν λίγα βήματα πιο κάτω και έστριψαν στο επόμενο στενό.
Σταμάτησαν μπροστά σε ένα παλιό κτίριο με μεγάλα πράσινα παράθυρα και μια βαριά ξύλινη πόρτα διάπλατα ανοιχτή. Από μέσα ξεχύνονταν χαρούμενες φωνές και μουσική γιορτινή. Η Κωνσταντίνα και η μαμά της διέσχισαν την είσοδο και προχώρησαν στο εσωτερικό του κτιρίου.
Βρέθηκαν σε ένα μεγάλο φωτεινό δωμάτιο. Εκεί υπήρχαν τοποθετημένα πάνω σε μεγάλα τραπέζια, βιβλία με όμορφα χρωματιστά εξώφυλλα, τετράδια ζωγραφικής, μαρκαδόροι, ξυλομπογιές … αλλά και πολλά μα πάρα πολλά παιχνίδια …τρενάκια, κούκλες πατίνια, μπάλες, αμαξάκια..
Η μαμά της Κωνσταντίνας έδωσε τις τσάντες με τα βιβλία και τα παιχνίδια σε μια κυρία που προσφέρθηκε να βοηθήσει και προσεκτικά τα τοποθέτησαν μαζί με άλλα αντικείμενα που υπήρχαν στα τραπέζια.
Μετά από λίγο όταν πια όλα ήταν έτοιμα κόσμος άρχισε να μπαίνει στο μεγάλο δωμάτιο. Μικροί και μεγάλοι αναζητούσαν στο φιλόξενο χώρο πράγματα που τους ήταν χρήσιμα χωρίς όμως κανείς να δίνει χρήματα.
Κανείς, ούτε μικρός ούτε μεγάλος!
Παράξενο, σκέφτηκε η Κωνσταντίνα.
Και τότε ήταν που παρατήρησε ένα μικρό κορίτσι με ολόχρυσες πλεξούδες και μάτια καταπράσινα να έχει ξετρελαθεί με ένα παιχνίδι που εκείνη είχε φέρει! Το κοριτσάκι είχε στα χέρια του το ξύλινο αλογάκι της Κωνσταντίνας, το κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του και ζητούσε ευγενικά να το πάρει.
Σιγά σιγά η Κωνσταντίνα άρχισε να καταλαβαίνει. Σίγουρα δε βρισκόταν σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα. Συνειδητοποίησε πως βρισκόταν σε έναν χώρο αγάπης. Σε έναν χώρο σαν και αυτόν που λίγο καιρό πριν τους περιέγραφε η δασκάλα στην τάξη όταν τους εξηγούσε πως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τη δυνατότητα να αποκτήσουν πράγματα που για κάποιους άλλους είναι συνηθισμένα.
Ήχησαν τότε ξανά στα αυτιά της τα λόγια της δασκάλας: «Να θυμάστε, παιδιά μου, να θυμάστε και να σκέφτεστε τους γύρω σας…μια πράξη αγάπης, ένα μικρό δώρο ίσως είναι σημαντικό για κάποιον που το έχει ανάγκη »
Το πρόσωπο της άρχισε να λάμπει από χαρά. Τώρα κατάλαβε γιατί η μαμά της την είχε οδηγήσει στη σοφίτα του σπιτιού και γιατί έφεραν τα πράγματα σε αυτό εδώ το μέρος. Και …τότε της φάνηκε σαν να φορούσε τα μαγικά γυαλιά! Τα μεγάλα κόκκινα, ολοστρόγγυλα, γυαλιστερά γυαλιά.
Όλες της οι σκέψεις μπήκαν σε σειρά σα να είχε μόλις συναρμολογήσει ένα παζλ!
Ο κόσμος γύρω της ήταν χαρούμενος. Και το σπουδαιότερο είχε βοηθήσει κι εκείνη σε αυτό, πράγμα που την έκανε περήφανη.
Της ήρθε ξανά στο νου το χαρτάκι που έγραφε…
Δεν υπάρχουν μαγικά γυαλιά
Η δύναμη της μαγείας κρύβεται μέσα μας
…και τότε κατάλαβε
Ήταν τόσο ευτυχισμένη!!!
Ένα παραμύθι για τα Χριστούγεννα Διάβασε περισσότερα
