Μου ήταν πάντα αγαπητός αυτός ο απότομος λόφος
και αυτός ο φράκτης, που φτάνει τόσο μακριά
ως τον ορίζοντα που το βλέμμα περιέχει.
Αλλά καθισμένος και θαυμάζοντας, ατέλειωτους
χώρους πέρα από εδώ, και υπεράνθρωπες
σιωπές και βαθιά ησυχία
προσποιούμαι στις σκέψεις μου, ότι για λίγο
η καρδιά δεν φοβάται. Και σαν τον άνεμο
ακούω θρόισμα ανάμεσα σε αυτά τα φυτά, εγώ
συγκρίνω αυτή την απέραντη σιωπή με τη φωνή
και έρχεται στο μυαλό το αιώνιο
και οι νεκρές εποχές, και το παρόν
και η ζωντάνια και ο ήχος της. Έτσι λοιπόν σε αυτή
την απεραντοσύνη πνίγονται οι σκέψεις μου:
και το ναυάγιο μου είναι γλυκό σε αυτή τη θάλασσα
Giacomo Leopardi
Αναζήτηση
Άρθρα
Κατηγορίες
Σύνδεσμοι