Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης στο σχολείο μας πραγματοποιήθηκαν διάφορες δραστηριότητες.

Συζητήσαμε για την έννοια και την σημασία της αποταμίευσης, με ποιον τρόπο και που μπορούμε να αποταμιεύσουμε τα χρήματα μας και ποιο είναι το νόμισμα της χώρας μας (γνωριμία με τα χρήματα του ευρώ – αξία νομισμάτων).

Διαβάσαμε το παραμύθι “Αν κάθε μέρα”, παρακολουθήσαμε ένα εκπαιδευτικό βίντεο για την αποταμίευση, 

ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙ TOY ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΠΑΘΕΟΔΟΥΛΟΥ-ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ:ΜΥΡΤΩ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑ-ΑΦΗΓΗΣΗ EΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΕΙΚΟΝΩΝ & ΒΙΝΤΕΟ:ΝΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ-ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΗΣ EUROBANK.

είπαμε αινίγματα και μάθαμε την παροιμία «Φασούλι, το φασούλι γεμίζει το σακούλι…»

Τραγουδάκι-ΚΟΥΜΠΑΡΟΥΛΗ ΚΟΥΜΠΑΡΟΥΛΗ (Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης-31 Οκτωβρίου)

 φτιάξαμε μία κατασκευή και δημιουργήσαμε κουμπαράδες!

​Τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940;

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ…ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΚΑΣΟ!

                                                                                                          ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ:   http://el.wikipedia.org/wiki/Πάμπλο_Πικάσο

«Όλα τα παιδιά είναι Καλλιτέχνες . Παντού και πάντα»

Τα παιδιά καλούνται σαν αυθεντικοί Καλλιτέχνες που είναι ,

να συνεχίσουν το έργο του Πικάσο «Το παιδί και το περιστέρι»

και να αποδώσουν με τον δικό τους τρόπο την Ειρήνη.

«Το παιδί με το περιστέρι» είναι από τα πρώτα έργα του Καλλιτέχνη

και αποτελεί μια σύνθεση-σύνδεση της παιδικής αθωότητας,

με την ειρήνη, την αγνότητα και την ελπίδα για τη ζωή.

Και τα καταφέρνουν με τον καλύτερο τρόπο!

Ο Πικάσο είχε πει:

«Όλα τα παιδιά είναι Καλλιτέχνες. Παντού και πάντα.

Ο ρόλος της κοινωνίας και όσων «μεγαλώσαμε»

είναι να φροντίσουμε να μη χάσουν αυτό που χρειάζεται

ούτως ώστε να μπορέσουν να παραμείνουν καλλιτέχνες

Ας μην ξεριζώνουμε τη δημιουργικότητα των παιδιών

γιατί εκείνα «βλέπουν» καλύτερα από τους μεγάλους»

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΠΙΚΑΣΟ ΠΟΥ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ

ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.

Το διασημότερο ίσως έργο του Πικάσο είναι η Γκερνίκα (ή Γκερνίκα, με λατινική απόδοση στα ελληνικά), η απεικόνιση τουΓερμανικού βομβαρδισμού της πόλης της Ισπανίας Γκερνίκα. Αυτός ο μεγάλος καμβάς περιγράφει την απανθρωπιά, την βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Η διαδικασία της ζωγραφικής του πίνακα αποτυπώθηκε σε μια σειρά φωτογραφιών από τη διασημότερη ερωμένη του Πικάσσο, την Dora Maar, μια διακεκριμένη καλλιτέχνιδα. Η Γκερνίκα έμεινε κρεμασμένη στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης για πολλά χρόνια και ο Πικάσο είχε δηλώσει πως δε θα επέστρεφε στην Ισπανία προτού αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατία. Το 1981 η Γκερνίκα επιστράφηκε στην Ισπανία και εκτέθηκε αρχικά στο Casón del Buen Retiro και κατόπιν στο Μουσείο ντελ Πράδο. Το 1992 ο πίνακας μεταφέρθηκε στην οριστική του θέση στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία στη Μαδρίτη, του οποίου έγινε το διασημότερο και σπουδαιότερο έκθεμα.

Παρακολουθήσαμε ένα υπέροχο 3D Video για την Γκουέρνικα που βρήκαμε στο You tube:

Η Γκουέρνικα του Πικάσο, για να μας θυμίζει πόσο πολύτιμο αγαθό είναι η ΕΙΡΗΝΗ!

ΖΗΤΩ ΤΟ 1940!

…η Γιορτή μας!

… η Παρέλασή μας!

​Άγιος Δημήτριος

Σήμερα μιλήσαμε για τον Άγιο Δημήτριο , που γιορτάζει αύριο, 26 Οκτωβρίου , τον πολιούχο της Θεσσαλονίκης. Είδαμε εικόνες του Αγίου μιλήσαμε για τη ζωή του, με πολύ απλά λόγια και κάναμε την κατασκευή μας με το Λευκό Πύργο και την Ελληνική Σημαία το σύμβολο της πατρίδας μας!

Χρόνια πολλά στον Δημήτρη και τη Δήμητρα!

Επίσκεψη ομάδας οδοντιάτρων στα πλαίσια Δράσης Προληπτικής Οδοντιατρικής από το:

<< Το Χαμόγελο του Παιδιού >> σε συνεργασία με τον Οδοντιατρικό Σύλλογο Κοζάνης, υπό την αιγίδα του Δήμου Κοζάνης.

Τα ζώα, Ιωάννης Πολέμης

Ποτέ δε θα πειράξω
τα ζώα τα καημένα·
μην τάχα σαν εμένα,
κι εκείνα δεν πονούν;
Θα τα χαϊδεύω πάντα,
προστάτης τους θα γίνω.
Ποτέ δεν θα τ’ αφήνω
στους δρόμους να πεινούν.

Aν δεν μιλούν κι εκείνα
κι ο λόγος αν τους λείπει,
μήπως δεν νιώθουν λύπη,
δεν νιώθουν και χαρά;
Μήπως καρδιά δεν έχουν,
στα στήθη τους κρυμμένη,
που τη χαρά προσμένει
κι αγάπη λαχταρά;

Aκόμα κι όταν βλέπω
πως τα παιδεύουν άλλοι,
εγώ θα τρέχω πάλι
με θάρρος σταθερό,
θα προσπαθώ με χάδια
τον πόνο τους να γιάνω,
κι ό,τι μπορώ θα κάνω
να τα παρηγορώ.

(Από το βιβλίο: Iωάννης Πολέμης, Πρώτα βήματα, Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Bιβλίων, 1904).

Ο Φοξ, ο μπαμπάς του και η μαμά του -μια οικογένεια σκύλων- έχουν για κατοικίδιο έναν άνθρωπο, τον μικρό Κώστα. Τον αγαπούν και τον φροντίζουν σαν παιδί τους, όταν όμως έρθει η ώρα να φύγουν για τις διακοπές τους, θα τον παρατήσουν πολύ μακριά απ’ το σπίτι… Και τότε ο Κώστας θα γίνει αδέσποτος και θα περιπλανηθεί, χαμένος και φοβισμένος, στην αφιλόξενη και σκοτεινή πόλη, αντιμέτωπος με πολλούς κινδύνους. Πρόκειται για μια πολύ περίεργη ιστορία. Ή μήπως όχι;
Ένα πρωτότυπο και απολαυστικό βιβλίο με θέμα την φιλοζωία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)