Όπως είπαμε, αυτές τις μέρες μας έχει επισκεφτεί η Σκουποξυλάνθη.

Η Σκουποξυλάνθη έχει μια αγαπημένη φίλη:

Την Αργυρώ.

(…για την οποία αντλήσαμε υλικό από τις συναδέλφους:

http://nipiablog.blogspot.gr/2013/02/blog-post_3.html

και

http://taniamanesi-kourou.blogspot.gr/2013/02/blog-post_4.html

Το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

http://www.pi-schools.gr/books/dimotiko/glossa_c/c_mat_1.pdf )

Η Αργυρώ και η Σκουποξυλάνθη γνωρίστηκαν σ’ ένα σύλλογο για άτομα με αναπηρίες.

Βλέπετε, η Σκουποξυλάνθη δεν έχει πόδια.

(Τα παιδιά μένουν άφωνα! Τόσες μέρες παίζουν μαζί της αλλά δεν το είχαν προσέξει επειδή φοράει μακρύ φόρεμα).

Πώς το έπαθε;

Κάποια μέρα που πετούσε με τη μαγική της σκούπα, δεν πρόσεξε κι έπεσε από πολύ ψηλά.

Αναγκαστικά στο νοσοκομείο έπρεπε να της κόψουν τα πόδια για να ζήσει.

Έχει μάθει να αυτοεξυπηρετείται.

Λίγη βοήθεια όμως δε θα έβλαπτε εδώ που δεν έχει το αναπηρικό της καροτσάκι…

Πώς θα μπορούσατε να τη βοηθήσετε;

Μιλήσαμε για το πόσο σημαντικό είναι να μην παρκάρουμε σε ράμπες πεζοδρομίων και σε θέσεις ΑμεΑ στα πάρκινγκ

και να διατηρούμε ελεύθερα τα πεζοδρόμια.

Η συνάδελφος Μαρία έχει μια υπέροχη ιδέα για τους “ξεχασιάρηδες” : pythagoreionip.blogspot.gr/

Παρακολουθήσαμε την ταινία μικρού μήκους του Μιχαήλ Γαβριήλ Ζενέλη “The Pet Shop” :

που μας συγκίνησε όλους…

κι άνοιξε μακριά κουβέντα………

Σήμερα η Σκουποξυλάνθη μάς αποχαιρετά, καθώς πρέπει να επιστρέψει στο σπίτι της,

μ’ ένα χορό και ένα μεγάλο ευχαριστώ που της φερθήκαμε τόσο όμορφα και θερμά.

Ζωγραφίζουμε κάτι να τη θυμόμαστε:

 ΟΡΑΣΗ

Επεξεργαστήκαμε το θέμα της όρασης χρησιμοποιώντας κάποιες από τις περυσινές μας δραστηριότητες:

magikokapelo.blogspot.g

Επιπλέον:

Εμπνευσμένη από την “Αργυρώ γελάει” που ανακάλυψα στη συνάδελφο: nipiablog.blogspot.gr/

και με τις εικόνες που βρήκα στο εξαιρετικό ιστολόγιο:

mycutegraphics.com/, 

παρουσίασα στα παιδιά τον

Έτσι λοιπόν… αυτός είναι ο Πέτρος:

Ο Πέτρος παίζει, μασκαρεύεται, γελάει κτλ

Ο Πέτρος είναι ένα παιδί όπως όλα τα παιδιά.

Εκτός των άλλων, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τις δυσκολίες και τις ικανότητες ενός τυφλού 

ζωγραφίζοντας έναν ήλιο με κλειστά μάτια

και χρησιμοποιώντας το οικοδομικό υλικό προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ένα σπίτι ή λουλούδι.

Herbert Bayer – Things to Come,1938

Μετά τον Έλμερ και το βίντεο “Ειρήνη“, 

το βιβλίο που επεξεργαστήκαμε εκτενέστερα και καταπιάνεται με το θέμα της διαφορετικότητας είναι : 

του Νικόλαου Ανδρικόπουλου.

Μιλάμε για το ανθρώπινο σώμα και φτάνουμε στο δέρμα.

Είναι η κατάλληλη ώρα για να επεξεργαστούμε το βιβλίο αυτό.

Πριν το διαβάσουμε, παίξαμε λιγάκι:

Σε κάθε παιδί ψιθύρισα ένα χρώμα. 

Σηκώθηκαν και περπατούσαν στο χώρο φωνάζοντας δυνατά το χρώμα τους. Όσοι είχαν το ίδιο χρώμα πιάνονταν χέρι χέρι κι έφτιαχναν μια ομάδα.

Η ζαβολιά όμως ήταν ότι 

σ’ όλα τα παιδιά είχα πει το ίδιο χρώμα 

εκτός από ένα.

Έτσι, δημιουργήθηκε μία μεγάλη ομάδα 

και ένα άτομο μοναχό.

– Τι νιώθετε που είστε με παρέα;

– Υπέροχα!

– Τι νιώθεις που είσαι μόνος σου; 

Σου αρέσει που δεν βρίσκεσαι με την υπόλοιπη παρέα; 

– Όχι…

Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία ώστε όλα τα παιδιά να μείνουν εκτός.

(Τη δεύτερη φορά, όταν ρώτησα τα παιδιά αν τους άρεσε που ήταν σε μεγάλη παρέα, μου απάντησαν όχι. Γιατί; Επειδή ο φίλος τους βρίσκεται μόνος του!) 

Ένα άλλο σχετικό παιχνίδι 

(δεν προλάβαμε να το παίξουμε) 

είναι το εξής:

Όλοι φτιάχνουν ένα κύκλο αγκαζέ, ώστε ο τοίχος να είναι σφιχτός και γερός. Ένα παιδί μένει απ’ έξω. Προσπαθεί να μπει μέσα αλλά οι άλλοι τον εμποδίζουν.

– Πώς σου φάνηκε που δεν σε άφηναν οι άλλοι να μπεις μέσα;

– Πώς σας φάνηκε που κάποιος ήθελε να σπάσει τον τοίχο σας;

Διαβάζουμε το παραμύθι.

(Εκεί που συλλαμβάνουν τον Πορφύριο, τα παιδιά άρχισαν να δείχνουν έντονα τη δυσφορία τους: Μα γιατί τον έπιασαν; Αφού δεν έκανε κανένα κακό. Ούτε έκλεψε, ούτε χτύπησε κανένα…)

Όταν φτάνουμε στο σημείο που ο Πορφύριος πήγε να κρυφτεί στο δρομάκι, σταματάμε την αφήγηση και αφήνουμε τα παιδιά να φανταστούν τι συνέβηκε.

(Όλα τα παιδιά θεώρησαν ότι του συνέβηκε κάποιο δυστύχημα).

Ολοκληρώνουμε την αφήγηση και αρχίζει η συζήτηση.

Ας παίξουμε τώρα:

Κάθε παιδί επιλέγει μεταξύ 4 εικόνων.

Γίνεται ο Πορφύριος και μερικά παιδιά γίνονται οι υπόλοιποι της εικόνας. 

Δημιουργούν μια “παγωμένη εικόνα” φροντίζοντας ν’ αναπαραστήσουν, όσο καλύτερα μπορούν, τα συναισθήματα με το σώμα τους.

Κλείνουμε τη μέρα με μια δραστηριότητα 

που με κατα-ενθουσίασε 

και τη βρήκα στην ιστοσελίδα της συναδέλφου:

www.popi-it.gr/

Τοποθετούμε κι εμείς δύο κουτιά 

και … όλα τα παιδιά επέλεξαν το κουτί με το όμορφο περιτύλιγμα!

… και φυσικά: άνθρακας ο θησαυρός.

Όπως κι αν είναι εξωτερικά κάποιος, 

αν δεν τον γνωρίσουμε, 

δεν μπορούμε να ξέρουμε 

τι κρύβει μέσα του…

2ο μέρος:

Προετοιμασία (προηγούμενη μέρα):

     Ομάδες (ανάλογα με το χρώμα που τους αρέσει).

Φτιάχνουν τις φιγούρες  τους σε χαρτί του μέτρου και τις χρωματίζουν.

(Αν έχουμε πολλά παιδιά και λίγο διαθέσιμο χώρο στον τοίχο, τότε κάθε φιγούρα μπορεί να φτιαχτεί από τα μέλη διαφορετικών παιδιών)

Τι βλέπετε;

Τίνος είναι και τι κάνει ακριβώς;

Άνθρωποι από το παρελθόν μας στέλνουν μήνυμα:

Δέστε μας! Είμαστε κι εμείς εδώ.

Τους απαντάμε μ’ ένα χαιρετισμό:

Τα χέρια μας πολύτιμα εργαλεία:

Τι μπορούμε να κάνουμε μ’ αυτά;

(ανάμεσα στις απαντήσεις των παιδιών κι αυτή: 

“πιανόμαστε από κάποιον για να μην πέσουμε”)

Κι εδώ θυμηθήκαμε το τραγούδι των Lοcomondo

Μπορείτε να βρείτε τους στίχους 

(κι άλλες ωραίες δραστηριότητες) εδώ:

funtastic14.blogspot.gr/

Ας παίξουμε με τα χέρια μας

Τα χέρια μας μεταμορφώνονται

ψηλαφίζουν

χαϊδεύουν

παίζουν

Κλείνουμε μ’ έναν κύκλο δεμένο γερά

όπου ένα μήνυμα γραμμένο με το δάχτυλο

μεταδίδεται από παλάμη σε παλάμη

ώσπου να επιστρέψει πάλι σε μας!

Γνωρίζουμε το σώμα μας.

Ας γνωρίσουμε κι ένα ζωγράφο που ασχολήθηκε πάρα πολύ με το ανθρώπινο σώμα και τις προσωπογραφίες. 

Έναν πραγματικά παιχνιδιάρη ζωγράφο:

Α΄ Μέρος:

Ο Πικάσο ζωγράφισε αυτό το κορίτσι:

Πού  κοιτάζει; Τι κάνει; Ποια χρώματα υπάρχουν; Πού είναι το φως;

Όταν κοιτάζουμε στο πλάι, πόσα μάτια βλέπουμε; Πόσα αυτιά; Πόσα μάγουλα;…

Πού είναι η μύτη; Πού είναι το στόμα;

Για να δούμε και τα παρακάτω σχέδια:

Ποιο μάτι κοιτάζει μπροστά και ποιο πλάι; Προς τα πού κοιτάζουν τα χείλη και η μύτη;

Όταν κοιτάζουμε πλάι, φαίνονται και τα 2 ρουθούνια;

Ωραία, τώρα που τα καταλάβαμε όλα αυτά, ας δούμε την παρακάτω εικόνα:

και ας συμπληρώσουμε τα χαρακτηριστικά που λείπουν.

(Συγχώρεσέ με κύριε Πικάσο που εξαφάνισα τα χαρακτηριστικά της όμορφης κοπέλας σου. 

Θα τα επιστρέψω πολύ σύντομα!)

Πού πιστεύετε ότι κοιτάζει αυτή η κοπέλα; Πόσα μάτια θα φαίνονταν; κτλ.

Κολλήστε και ζωγραφίστε λοιπόν στο πρόσωπο αυτό τα χαρακτηριστικά που λείπουν…

Μήπως μπορείτε να θυμηθείτε κάποια φορά που χάσατε κάποιο δικαίωμά σας εδώ στο σχολείο μας;

Και … ναι! Τα παιδιά έχουν να πουν πολλά στο θέμα αυτό:

–  Μου πήρε το παιχνίδι μέσα από τα χέρια!

–  Μου πήρε τη σειρά!

     …

Ας τα παίξουμε λοιπόν όλα αυτά 

για να δούμε αν θα βρούμε λύση!!!

Χωριζόμαστε σε ζευγάρια και κάθε ζευγάρι αναλαμβάνει ένα πρόβλημα.

Συζητάμε με κάθε ομάδα και ρωτάμε τα παιδιά :

– Τι νιώθεις; Τι θες να κάνεις τώρα που … 

(π.χ. σου πήρε το παιχνίδι;) 

Τα παιδιά συνήθως σκέφτονται μια βίαιη ή παθητική αντίδραση

(να του το πάρω πίσω, να τον χτυπήσω, να παίξω κάτι άλλο κτλ)

Κάθε ζευγάρι παίζει το πρόβλημα και τη λύση που σκέφτηκε.

Ανταλλάζουν ρόλους (ο θύτης γίνεται θύμα).

Ρωτάμε τα παιδιά που παρακολουθούν:

–  Ποιο ήταν το πρόβλημα;

–  Ήταν καλή η λύση που έδωσε ο… ;

–   Μήπως μπορείτε να σκεφτείτε μια άλλη λύση;

–   Ποια είναι η καλύτερη; 

Ξαναπαίζουν το πρόβλημα δίνοντας αυτή τη φορά μια καλή λύση.

Ανταλλάζουν ρόλους.

Χρησιμοποιούμε αυτόν τον τρόπο διαχείρισης συγκρούσεων πολλά χρόνια 

και έχω διαπιστώσει μεγάλη αλλαγή στη συμπεριφορά των παιδιών. 

Πολλές φορές καταγράφω τα προβλήματα που δημιουργούνται στην τάξη 

και αφιερώνω μία μέρα σ΄ αυτά. 

Χωρίζω τα παιδιά σε ζευγάρια και τους δίνω ένα πρόβλημα. 

Προσέχω ώστε ο δημιουργός ενός προβλήματος να βρίσκεται στην ομάδα που παρακολουθεί κι όχι σε εκείνη που παίζει το δρώμενο. Έτσι μπορεί να δει αποστασιοποιημένος το πρόβλημα και να δώσει μια καλύτερη λύση.

Μ΄ αυτόν τον τρόπο έχουμε βρει καλές λύσεις για όταν:

–  μας παίρνουν το παιχνίδι

–  θέλουμε να κάτσουμε στην ίδια καρέκλα

–  κάποιος θέλει να κάνει τον αρχηγό

–  τα “βγάζουμε” αλλά κάποιος δεν δέχεται το αποτέλεσμα

–  κάποιος άλλος επιμένει να αποφασίζει για το ρόλο που θα έχουμε στα παιχνίδια ρόλων 

   ή δεν μας αφήνουν να παίξουμε το ρόλο που θέλουμε

– κάποιος παίζει συνέχεια μ’ ένα παιχνίδι και δεν μπορούμε να το παίξουμε εμείς…

Για να μεταφέρουμε τη γνώση μας στο χαρτί:

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου χάνονται τα δικαιώματα των ανθρώπων;

Ένα τεράστιο ευχαριστώ στη Μαρία : http://pythagoreionip.blogspot.gr/2012/11/blog-post_4986.html 

που από την ανάρτησή της ανακάλυψα αυτόν τον σπουδαίο ζωγράφο…

Τους πίνακες μπορείτε να βρείτε εδώ: 

paletaart.wordpress.com/

Ένα άρθρο, που αξίζει να το διαβάσετε, εδώ:

 http://technovates.blog.com/?p=184

Τα ανθωπάκια του Γαΐτη με το άκαμπτο σώμα,

την έλλειψη έκφρασης,

την έλλειψη κίνησης,

εντελώς όμοια μέσα σε διαφορετικά σακάκια…

Μα εμείς τα ελευθερώσαμε: 

Να υπενθυμίσουμε ότι στο Αριθμητήριο χρησιμοποιήσαμε άλλον έναν πίνακα του Γαΐτη:

https://blogs.sch.gr/nipkroustlas/archives/76

Για την οργάνωση των δραστηριοτήτων αντλήσαμε υλικό από:

(1) Εγχειρίδιο Για Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, 

το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε εδώ: docs.google.com/ , 

(2) οι εικόνες που έχει αναρτήσει η συνάδελφος dreamskindergarten.blogspot.gr 

και

(3) φωτογραφίες που βρήκαμε στο διαδίκτυο, 

οι οποίες αφορούν ανθρώπους που στερούνται κάποια δικαιώματα 

(άστεγος, άνθρωπος που ψάχνει σε σκουπιδοτενεκέ, παιδί που εργάζεται, καταστροφές πολέμου κτλ).

Αρχικά σκαρώσαμε μια σκανδαλιά (1): 

Κρύψαμε πολλές κόκκινες κι άσπρες λωρίδες γκοφρέ στην τάξη και χωρίσαμε τα παιδιά σε 2 ομάδες εξερεύνησης. 

Λόγω του έντονου χρώματος, η ομάδα που έψαχνε τις κόκκινες κατάφερε να εντοπίσει τις περισσότερες μέσα στο λιγοστό χρονικό περιθώριο που τους δώσαμε. 

Ρωτάμε την κάθε ομάδα:

– Πώς νιώθετε που έχετε τις περισσότερες (ή λιγότερες) λωρίδες;

– Πιστεύετε ότι είναι δίκαιο αυτό;

 – Πιστεύετε ότι είναι δίκαιο κάποιοι να έχουν περισσότερα πράγματα και κάποιοι λιγότερα;

 – Πιστεύετε ότι είναι δίκαιο κάποιοι να έχουν δικαιώματα και κάποιοι όχι;

Έτσι αρχίζουμε να μιλάμε για τα δικαιώματα των ανθρώπων.

Ποια είναι αυτά; 

Παίζουμε ξανά το Κυνήγι Θησαυρού, αλλά αυτή τη φορά κρύβουμε εικόνες που απεικονίζουν κάποιο δικαίωμα (2). Αφού τις ανακαλύψουν, προσπαθούν να καταλάβουν ποιο δικαίωμα απεικονίζει κάθε μία απ΄ αυτές. 

Τοποθετούμε τις εικόνες κυκλικά και κάθε παιδί επιλέγει μία και την αναπαριστά.

Τους δείχνω μια καρτέλα και όλοι μαζί αναπαριστούν το δικαίωμα.

Βλέπουμε σχετικά βίντεο:  http://www.unicef.org/videoaudio/video_top_cartoons.html.

Παρατηρούν τις φωτογραφίες απ΄ το διαδίκτυο (3) και συζητάμε για τα δικαιώματα που στερούνται και γιατί συμβαίνει αυτό.

Ζωγραφίζουμε τα δικαιώματά μας. 

(Αντιστοιχίζουν το κάθε δικαίωμα  με τη λέξη που του ταιριάζει).

Με τις ζωγραφιές αυτές φτιάχνουμε το Βιβλίο των Δικαιωμάτων μας.

Χρήσιμες ιστοσελίδες:

http://www.0-18.gr/downloads/entipo_simbasi_ex.pdf : Η διεθνής σύμβαση με απλά λόγια (Συνήγορος του Παιδιού)

http://www.nchr.gr  (Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) 

http://www.unicef.org.au/downloads/Education/Photo-stories/What-are-rights.aspx Τα δικαιώματα με όμορφες εικόνες.

http://ec.europa.eu/0-18/wrc_index_el.jsp?main=true&initLang=EL παιχνίδι στο διαδίκτυο

Παγκόσμια σύσκεψη στο νηπιαγωγείο μας.

Κάθε λαός μίλησε για τις διατροφικές του συνήθειες, τα πιστεύω του, τις ενδυματολογικές προτιμήσεις, τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες… 

Κάθε λαός έχει τη δική του γραφή, μιλάει τη δική του γλώσσα, φτιάχνει τις δικές του ιστορίες.   

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. 

Για να δούμε τώρα τι ανάγκες έχουν. 

Τι πιστεύετε ότι χρειάζονται όλοι οι άνθρωποι για να ζήσουν;

Ζωγραφίζουμε τις ανθρώπινες ανάγκες προσπαθώντας να τις διαχωρίσουμε από τις επιθυμίες.

Οι άνθρωποι όλης της γης έχουν τις ίδιες ανάγκες. 

Τελικά δεν είμαστε και τόοοοσο διαφορετικοί όπως αρχικά πιστεύαμε. 

Για όσους επιμένουν ότι είμαστε τόοοοοσο διαφορετικοί, προτείνουμε ένα ταξιδάκι στη χώρα των χρωμάτων:

Μήπως μπορείτε να βρείτε τη χώρα αυτού του παιδιού;

Εντάξει τώρα. Όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες. 

Έχουμε όμως όλοι δικαίωμα να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας αυτές;