BLOG ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΠΠΑ

aeep_b_tetramino_2011_2012_lyseis_diagonismatos

Μια ενδιαφέρουσα  δραστηριότητα, σχεδιασμένη στην πλατφόρμα εκπαίδευσης εξ αποστάσεως LAMS,  που μας έστειλε ο σχολικός σύμβουλος πληροφορικής κ. Σπύρος Παπαδάκης μετά την ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχε με τους μαθητές μας μέσω Skype βιντεοκλήσης. Σε ευχαριστούμε Σπύρο!

http://lamscommunity.org/lamscentral/sequence?seq_id=1374372

1. Διαμόρφωση καλού σχολικού κλίματος επικοινωνίας, διαλόγου και εμπιστοσύνης, ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς και μαθητές. Το κλίμα επικοινωνίας και διαλόγου θα πρέπει να υποστηρίζεται έμπρακτα τόσο από το Διευθυντή της σχολικής μονάδας, όσο και από τους εκπαιδευτικούς μέσα στις τάξεις.
2 Αξιοποίηση του θεσμού των μαθητικών συμβουλίων για την ενίσχυση της ανάδειξης των απόψεων των μαθητών.
3. Παρακολούθηση και προστασία των μελών της σχολικής κοινότητας από οποιαδήποτε απειλή ή άσκηση βίας σε βάρος τους. Κάθε εκπαιδευτικός ή μαθητής θα πρέπει να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του ή τα παράπονά του και εφόσον χρειάζεται, να λαμβάνει εγγυήσεις για την αποτροπή της επανάληψης βλαπτικών συμπεριφορών.
4. Επαρκής ενημέρωση των μαθητών και επικοινωνία στις τάξεις, σχετικά με την άσκηση, το σεβασμό και την προστασία των δικαιωμάτων όλων των μελών της σχολικής κοινότητας. Ειδικότερα, θα πρέπει να γίνονται συζητήσεις και ενημερώσεις σχετικά με την άσκηση βίας, πώς εκδηλώνεται αλλά και για τους τρόπους που μπορεί να αποτραπεί με την συνδρομή όλων.
5. Καθιέρωση διαδικασιών ακρόασης με την συνδρομή του Προϊσταμένου Επιστημονικής και Παιδαγωγικής Καθοδήγησης, όταν εκδηλώνεται ένα περιστατικό βίας και ανάθεση ρόλων συμβούλων σε εκπαιδευτικούς με ειδικές γνώσεις και δεξιότητες, ώστε να δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές να εξηγούν τις συμπεριφορές τους, να εκφράζουν τις απόψεις τους, να επικοινωνούν ύστερα από την εκδήλωση βίαιων ενεργειών και να γίνεται προσπάθεια συμφιλίωσης μεταξύ των εμπλεκόμενων.
6. Επιβολή κυρώσεων ύστερα από προσεκτική ακρόαση των μερών και με την συνδρομή του Σχολικού Συμβούλου αλλά και του Προϊσταμένου Επιστημονικής και Παιδαγωγικής Καθοδήγησης, όπου αυτή κρίνεται αναγκαία.
7. Ενίσχυση του ρόλου των μαθητών στη διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων, ενδεχόμενα μέσα από τη δημιουργία ομάδων φιλίας ή διαμεσολάβησης, ανάλογα με τις δυνατότητες υποστήριξης των ομάδων αυτών από τους εκπαιδευτικούς της σχολικής μονάδας.
8. Ανάπτυξη προαιρετικών ομαδικών δραστηριοτήτων που ενδιαφέρουν τους μαθητές και βοηθούν στην καλλιέργεια στενότερων δεσμών και σχέσεων συνεργασίας μεταξύ τους (π.χ. ομάδες εφημερίδας, περιοδικού, αθλητισμού, ιστολoγίου κ.τ.λ.).
9. Τακτική επικοινωνία με τους γονείς και ευαισθητοποίησή τους, έτσι ώστε να βρίσκονται κοντά στα παιδιά τους και στους προβληματισμούς τους, επικοινωνώντας διαλεκτικά μαζί τους.
10.Συνεργασία ολόκληρης της σχολικής κοινότητας, τόσο σε επίπεδο σχολικού συμβουλίου, όσο και μέσα από τη διοργάνωση εκδηλώσεων ενημέρωσης, συζητήσεων, εκθέσεων που θα προάγουν τις ειρηνικές σχέσεις αλλά και την εγρήγορση όλων, με απώτερο στόχο την αποτροπή της εκδήλωσης μορφών βίας,επιθετικότητας και εκφοβισμού μεταξύ μαθητών.

To κείμενο που ακολουθεί βασίζεται στη διάλεξη του κου Α. Γιοβαζολιά, λέκτορα του τμήματος Ψυχολογίας του Παν/μίου Κρήτης,( Νοέμβριος 2007).
Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία αντιμετώπισης του φαινομένου στο χώρο του σχολείου, από τον κο Γιοβαζολιά έγιναν σημαντικές επισημάνσεις, υποδείξεις και προτάσεις, που αφορούν όλους τους εμπλεκομένους, σε ό,τι αφορά το ρόλο και την ευθύνη τους αλλά και σε ό,τι αφορά την παρέμβαση- πρόληψη που μπορεί να γίνει, ώστε να εξομαλυνθούν τέτοια φαινόμενα.
Συγκεκριμένα, αναγκαία θεωρείται μια ολιστική προσέγγιση του σχολικού εκφοβισμού, έτσι ώστε
Το παιδί – θύμα να υποστηριχτεί σε ομαδική ή ατομική συμβουλευτική, να επανενταχθεί στο μαθητικό πληθυσμό, να επουλώσει το ψυχικό τραύμα από την παρενόχληση
Το παιδί – θύτης να αποκτήσει επίγνωση της πράξης του, να αναλάβει την ατομική του ευθύνη, να βοηθηθεί μέσα από τη συμβουλευτική διαδικασία, να αποκτήσει ενσυναίσθηση και να κατανοήσει τα κίνητρα της πράξης του, που εν πολλοίς οφείλονται σε ενδοοικογενειακούς παράγοντες.
Τα παιδιά – παρατηρητές να αντιληφθούν πως το να μιλήσουν και να αξιολογήσουν την πράξη του εκφοβισμού δεν είναι «κάρφωμα» τουδράστη, να αισθανθούν τη συνυπευθυνότητα, να αποκτήσουν το θάρρος της γνώμης τους, ώστε να μπορέσουν να επιλύσουν από κοινού το πρόβλημα.
Οι εκπαιδευτικοί να γίνουν ικανότεροι να αναγνωρίζουν το φαινόμενο, να το σταματούν άμεσα και να μπορούν να αναπτύξουν στη συνέχεια προγράμματα ή τεχνικές παρέμβασης για εκτόνωση του φαινομένου,
Οι γονείς να αντιλαμβάνονται αν το παιδί τους είναι θύμα ή θύτης, να ευαισθητοποιηθούν απέναντι στο ατομικό πρόβλημα του παιδιού τους, στο οποίο μπορεί οι ίδιοι να αποτελούν μέρος, να συνεργαστούν με το σχολείο αλλά και με άλλους υποστηρικτικούς φορείς.
Ιδιαίτερα σημαντικές υπήρξαν και οι παρακάτω υποδείξεις για τον αποτελεσματικότερο χειρισμό του σχολικού εκφοβισμού από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου.
Συστήνεται να αποφεύγεται η ποινικοποίηση της πράξης και η τιμωρία του δράστη ή και του θύτη, π.χ. με παραδειγματικές αποβολές από τη σχολική μονάδα, ως αναποτελεσματική και άσκοπη και να επιλέγονται ηπιότερες και αμεσότερες μορφές ποινών, όπως για παράδειγμα η στέρηση κάποιων προνομίων,
Κρίνεται αναγκαίο να ενθαρρύνεται η τάξη ή η ομάδα να αναφέρει επεισόδια θυματοποίησης στο σχολείο, ώστε να μη συντηρούνται τέτοια «μυστικά», να αντιμετωπίζονται έγκαιρα και να μη διογκώνονται τα φαινόμενα ενδοσχολικής βίας,
Υποδεικνύεται στους διδάσκοντες να προστατεύεται το παιδί – θύμα, να μη του ζητιέται να εξηγήσει τι έγινε μπροστά στους άλλους, αλλά σε κατ ιδίαν συνάντηση να γίνεται προσπάθεια απενοχοποίησης και συναισθηματικής ενίσχυσης,
Ιδιαίτερα, τέλος, σημαντικό θεωρείται να μην απαιτηθεί από τους διδάσκοντες να συναντηθούν θύμα και θύτης και να λύσουν «ήρεμα» τις διαφορές τους, «να τα βρουν» και «να δώσουν τα χέρια», καθώς μια τέτοια πρόταση ενέχει τον κίνδυνο να επανατραυματιστεί το θύμα κι ο δράστης να βρει την ευκαιρία να εδραιώσει την υπεροχή του.

Τέλος ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και με άμεση δυνατότητα εφαρμογής υπήρξε και η πρόταση του κου Γιοβαζολιά για Πρόγραμμα – Παρέμβαση στο χώρο του σχολείου, την οποία και ο ΣΣΝ εφάρμοσε σε μια περίπτωση Λυκείου της περιοχής.
Σύμφωνα με αυτήν συγκροτείται μια ομάδα με μέλη το παιδί – θύτη, το παιδί – θύμα, τον ή τους μαθητές – παρατηρητές και έναν εκπαιδευτικό, η οποία συναντιέται σε τακτούς και προκαθορισμένους από κοινού χρόνους, με στόχο την κατανόηση της πράξης και των κινήτρων της, τη συνειδητοποίηση των επιπτώσεων της σε όλους τους εμπλεκομένους, την προσέγγιση της συναισθηματικής κατάστασης θύτη και θύματος, την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, αλλά και την απόκτηση ενσυναίσθησης.»

Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω, είναι η έκφραση που ταιριάζει στο φλέγον θέμα της ενδοσχολικής βίας και επιθετικότητας, σύμφωνα με ειδικούς επιστήμονες. Η παγκόσμια κοινότητα σε όλα τα επίπεδα ζει σ’ ένα συγκρουσιακό περιβάλλον, συμπεριφέρεται με επιθετικότητα και βία.
Η σχολική κοινότητα δεν μένει ανεπηρέαστη και αναπαράγει την ευρύτερη κοινωνική και οικογενειακή βία.
Η ομαδική βία, η επιθετικότητα και ο εκφοβισμός είναι το αντικείμενο της ομώνυμης έκδοσης, όπου συμπυκνώνονται ερευνητικά δεδομένα και καλές δράσεις και πρακτικές, που εξέδωσαν η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και η Ειδική Επιτροπή Μελέτης Ενδοσχολικής Βίας.
Η κοινωνία
Η βία και η επιθετικότητα μεταξύ μαθητών στην εκπαίδευση αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα και διαρκώς αυξανόμενα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σχολείο και κατ’ επέκταση η κοινωνία, όπως παραδέχονται όλοι όσοι, επαγγελματίες ή μη, συναναστρέφονται με μαθητές.
Το φαινόμενο σημειώνει αύξηση παγκοσμίως ιδίως μεταξύ παιδιών 8-15 ετών.
Πρόκειται για ζήτημα στο οποίο η κοινωνία οφείλει να εγκύψει με επείγουσα δράση, έγκαιρη πρόληψη, διαπαιδαγώγηση, αφού ανυπολόγιστες μπορεί να είναι οι επιπτώσεις στην ψυχοκοινωνική εξέλιξη του παιδιού και του εφήβου. Εκπαιδευτικοί, μα και γονείς, δείχνουν αδύναμοι να παρέμβουν αποτελεσματικά μέσα σ’ ένα σχολικό σύστημα χωρίς όραμα και συνοχή που στερείται πρόσβαση σε υποστηρικτικές υπηρεσίες. Παρατηρείται δε πως, παρά τη σαφή αύξηση του φαινομένου, τα περιστατικά τείνουν να διαφεύγουν την προσοχή, να παραγνωρίζονται ή και να αποσιωπώνται.
Τη νέα μορφή και χροιά επιθετικότητας μεταξύ νέων στη χώρα μας περιγράφει, μεταξύ άλλων, η καθηγήτρια Αλίκη Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου, η οποία στάθηκε η εμπνεύστρια της δημιουργίας Εθνικής Επιτροπής Μελέτης Ομαδικής Ενδοσχολικής Βίας, με αφορμή τις συγκλονιστικές περιπτώσεις του φόνου του Αλεξ στη Βέροια και τον βιασμό της μαθήτριας στην Αμάρυνθο. Υπενθυμίζει λοιπόν πως η βία υπήρχε από παλιά μεταξύ των μαθητών, όμως έξω από τα σχολεία, υπό τη μορφή «μονομαχίας» ή υπό τη μορφή ομάδας κατά ομάδας, ή ακόμη σε περιοχές υπήρχαν ομάδες «πετροπολέμου» μεταξύ συνοικιών που συγκρούονταν εκούσια και φυσικά στο ύπαιθρο. Αντίθετα, σήμερα η βία διεξάγεται στο σχολείο και είναι άνανδρη, διότι η ομάδα εφαρμόζει βία κατά ενός μαθητή παρά τη θέλησή του και κατά κανόνα σωματικά αδύνατου, όχι επιθετικού ή και του καλού μαθητή.
Κατά την άποψη του Συνηγόρου του Παιδιού, που έχει υποβάλει σειρά προτάσεων στην πολιτεία προκειμένου να εφαρμοστούν ειδικές δράσεις που εστιάζουν στην πρόληψη και την αντιμετώπιση της βίας, χρειάζεται πρωτίστως να διασφαλιστούν συνθήκες γενικότερης λειτουργικότητας και ξεκάθαροι κανόνες ευνομίας στη σχολική κοινότητα και να αναπτυχθεί κλίμα συνεργασίας, συμμετοχής, αλληλοσεβασμού ανάμεσα στα μέλη της. Μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό έχει ο διευθυντής του σχολείου, που θα πρέπει να βρίσκεται κοντά σε εκπαιδευτικούς και μαθητές. Ως ειδικότερη καλή πρακτική προτείνεται από τον Συνήγορο η σύσταση ομάδων διαμεσολάβησης από μαθητές.
Ως σχολική βία ορίζεται η επιβολή βούλησης, απειλή εκφοβισμού, κακομεταχείρισης, κακοποίηση, προσβολή, πρόκληση βλάβης, ζημίας και φθοράς που συμβαίνουν στον σχολικό κυρίως χώρο από μέλη της μαθητικής κοινότητας και από εξωσχολικούς. Ως άμεσες φανερές μορφές επιθέσεων καθορίζονται η λεκτική, ψυχολογική, σωματική και σεξουαλική βία, οι βανδαλισμοί, ενώ υφίσταται και η κοινωνική απομόνωση ως αφανής μη άμεση βία.
Εύλογη ανησυχία προκαλούν τα ποσοτικά-ποιοτικά χαρακτηριστικά της βίας μεταξύ ανηλίκων, αν και δεν έχει τις διαστάσεις που προσδίδουν συχνά όσο και αποσπασματικά τα ΜΜΕ, υποστηρίζει ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Κωστής Παπαϊωάννου, που επισημαίνει ότι ιδιαίτερης προσοχής χρήζει η αποφυγή «δαιμονοποίησης» των παιδιών και εφήβων.
Αμέτοχοι θεατές
Σε έρευνα-2008, της Εθνικής Επιτροπής, από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς σημειώνονται η αδυναμία του σχολείου να ανταποκριθεί στις ανάγκες των μαθητών, η έλλειψη οράματος που το διαπνέει και η αναγκαιότητα επικέντρωσης στην εκμάθηση κοινωνικών δεξιοτήτων. Σε έρευνα του ΕΚΚΕ-2007, ένα 63% των παιδιών του Δημοτικού, 51% του Γυμνασίου και 36% του Λυκείου δηλώνουν ότι υπάρχουν παιδιά που τους συμπεριφέρονται άσχημα στο σχολείο (δείτε και αναλυτικό πίνακα). Τα παιδιά στην έρευνα του ΕΚΚΕ ανέφεραν ότι έχουν βιώσει εκδηλώσεις βίας και ως αμέτοχοι θεατές: Τα μισά (53%) έχουν δει παιδιά να απειλούν κάποιο άλλο στο σχολείο.
Ακόμη οι διευθυντές και εκπαιδευτικοί, αν και καταγράφουν ως αυξανόμενη την επιθετικότητα την αντιμετωπίζουν -όπως και η πλειονότητα των μαθητών- ως φυσικό και αναπόφευκτο φαινόμενο, ενώ αναφέρουν μόνο κατασταλτική αντιμετώπιση της βίαιης συμπεριφοράς και μόνο σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις. Συχνές απαντήσεις εκπαιδευτικών είναι: «Τι θέλετε να κάνουμε», «έτσι είναι τα παιδιά», «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε με τους γονείς που έχουν».
Ενδεικτικό είναι πως, σύμφωνα με το διακρατικό πρόγραμμα «Δάφνη» για την ενδοσχολική βία και τον εκφοβισμό της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου, με σημαντικά αποτελέσματα (π.χ. μείωση από 28% σε 5,26% των μαθητών θυμάτων που δεν αναφέρουν πουθενά το πάθημά τους) παρεμβαίνοντας σε Δημοτικά, οι μαθητές-θύματα και θύτες θεωρούν ότι οι δάσκαλοι προσπαθούν να παρέμβουν μόνο στο ένα τρίτο των περιπτώσεων, ενώ οι δάσκαλοι δήλωσαν ότι βοηθούν στην πλειοψηφία (79,4%). Η δε πλειοψηφία των γονέων (το 66,67%), αν και σε αυτούς μιλούν πρώτα τα θύματα κατά 55%, δεν μιλά με το σχολείο για να σταματήσουν καταστάσεις εκφοβισμού.

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Κάποτε τα περιστατικά βίας και παραβατικότητας των ανηλίκων αποτελούσαν κάτι τελείως άγνωστο για την ελληνική πραγματικότητα. Οι ανησυχίες των γονέων περιορίζονταν μόνο στην επίδοση των παιδιών τους στα μαθήματα και ο χώρος του σχολείου ήταν για αυτά εξίσου ασφαλής με το σπίτι τους.
Τα τελευταία χρόνια όμως παρουσιάζονται όλο και πιο συχνά περιστατικά βίας και παραβατικότητας σε Γυμνάσια, Λύκεια αλλά πλέον και σε Δημοτικά σχολεία, γεγονός που συγκλονίζει και πανικοβάλλει πολλές οικογένειες κυρίως των μεγάλων πόλεων. Η χώρα μας πλέον ζει έντονα την εποχή της παγκοσμιοποίησης και το μονοπολιτισμικό εκπαιδευτικό σύστημα που άλλοτε υπήρχε, αντικαταστάθηκε πλέον από ένα πολυπολιτισμικό και έντονα ποικιλόμορφο σύστημα στο οποίο η χώρα μας φαίνεται να μην έχει καταφέρει να προσαρμοστεί ακόμη.

Οι οικονομικές ανισότητες, οι καινούριες μορφές ψυχαγωγίας των παιδιών, ο έκδηλος ρατσισμός, η έλλειψη του απαραίτητου χρόνου των γονέων και τα λάθος πρότυπα είναι κάποιες από τις αιτίες που ευνοούν παραβατικές συμπεριφορές των παιδιών και δημιουργούν αυτό το πολυδιάστατο πρόβλημα που μέχρι πρότινος ήταν παντελώς άγνωστο στην Ελλάδα.

Μαθητές και εκπαιδευτικοί μπαίνουν άλλοτε στη θέση του θύματος και άλλοτε στη θέση του θύτη, διότι πολλές φορές η άσκηση βίας ξυπνάει την αντίδραση και την εκδικητική συμπεριφορά προκειμένου το θύμα να προφυλαχτεί και να σταματήσει το βασανιστήριο που υπόκειται, με αποτέλεσμα η βία να προκαλεί τη βία και αυτός ο φαύλος κύκλος να εντείνει το πρόβλημα εις βάρος κυρίως των παιδιών. Και όταν μιλάμε για βία δεν εννοούμε μόνο τη σωματική, αλλά και τη ψυχολογική και λεκτική βία, μορφές που κάποιες φορές είναι πιο επιβλαβείς για το παιδί από τη σωματική, εφόσον επηρεάζουν έντονα την ψυχοσύνθεσή του και τα σημάδια τους αργούν να επουλωθούν βασανίζοντας και προκαλώντας έναν μόνιμο φόβο στο θύμα.

Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές γονείς και εκπαιδευτικοί γίνονται έρμαια αυτών των καταστάσεων, μη γνωρίζοντας πώς να καταπολεμήσουν ένα περιστατικό χωρίς να προκαλέσουν περαιτέρω προβλήματα, όπως το στιγματισμό κάποιου παιδιού και την άδικη επίρρηψη ευθυνών, γεγονός που πιθανόν να προκαλέσει μεγαλύτερα ξεσπάσματα θυμού και προβλήματα μεταξύ παιδιών και οικογενειών. Η θέση του εκπαιδευτικού είναι πολύ λεπτή σε τέτοιες καταστάσεις και οφείλει να κινηθεί με διακριτικότητα και απόλυτη συνεργασία με τις εμπλεκόμενες στο περιστατικό οικογένειες. Όμως σε πολλά σχολεία της χώρας, κυρίως όπου υπάρχει και ποικιλομορφία στο σύνολο των παιδιών, το φαινόμενο βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση και οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν καθημερινά την αδιαφορία αλλά συχνά και την επίθεση των οικογενειών των παραβατικών παιδιών, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με επιτυχία

Πολύ μεγάλα ύψη βροχής καταγράφηκαν το Φεβρουάριο στην περιοχή μας. Ο σταθμός στο Λάππα κατέγραψε 211,6 χλστ βροχής (σχεδόν διπλάσια από τη μέση κλιματική τιμή). Ο μήνας χαρακτηρίστηκε από 22 μέρες βροχόπτωσης με τις πρώτες 16 να βρέχει κάθε μέρα. Χαμηλότερη ελάχιστη θερμοκρασία -1,4 βαθμοί κελσίου, υψηλότερη μέγιστη19,2. Ωστόσο παρά το κρύο στη χώρα μας το μήνα που πέρασε, στην περιοχή μας θερμοκρασία κυμάνθηκε στις μέσες κλιματικές τιμές για το μήνα Φεβρουάριο.Υψηλότερη ταχύτητα ανέμου 61,2 χλμ ανά ώρα(κοντά στα 8 μποφόρ)

Ο εκφοβισµός (bullying) είναι µια ιδιαίτερη µορφή επιθετικότητας που εκδηλώνεται
στο σχολείο (και όχι µόνον). Είναι τόσο παλαιό φαινόµενο όσο και η ύπαρξη του
σχολείου. Τις τελευταίες δεκαετίες όµως παρατηρείται µια διεθνής κινητοποίηση για
τον περιορισµό του εκφοβισµού και της άµεσης συνέπειάς του, που είναι η
θυµατοποίηση (victimization) των παιδιών και των εφήβων.
Σύµφωνα µε τον ορισµό του Olweus «ένα παιδί εκφοβίζεται ή
θυµατοποιείται όταν εκτίθεται επανειληµµένα και για αρκετό διάστηµα σε αρνητικές
ενέργειες εκ µέρους ενός ή περισσότερων άλλων µαθητών». «Ο εκφοβισµός είναι µια
συστηµατική κατάχρηση δύναµης» . Είναι απρόκλητος,
επαναλαµβανόµενος, ασκείται από ένα θεωρούµενο ως ισχυρότερο παιδί (το
«δράστη») προς ένα θεωρούµενο ως ασθενέστερο (το «θύµα»), έχει στόχο να
προκαλέσει φόβο, ανησυχία ή πόνο, το ισχυρότερο παιδί αντλεί από αυτήν κάποιο
όφελος (π.χ., ευχαρίστηση, κοινωνικό κύρος, απόκτηµα) και το ασθενέστερο παιδί
δεν µπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Ο εκφοβισµός και η θυµατοποίηση λαµβάνουν ποικίλες µορφές: σωµατικός,
λεκτικός, σεξουαλικός, φυλετικός, ηλεκτρονικός, αρπαγή/καταστροφή πραγµάτων,
απειλή/εξαναγκασµός, κοινωνικός αποκλεισµός, έµµεσος (π.χ., διάδοση αρνητικής
φήµης, «κάρφωµα» µε το βλέµµα) . Ο εκφοβισµός συνήθως λαµβάνει χώρα στο προαύλιο, στους
διαδρόµους, στις τουαλέτες, στην τάξη και στο δρόµο προς και από το σχολείο, µε
αποτέλεσµα αρκετά περιστατικά εκφοβισµού να µη γίνονται αντιληπτά από τους
ενηλίκους
Γαλανάκη Ευαγγελία, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Αναπτυξιακής
ΨυχολογίαςΠρακτικά του Ελληνικού Ινστιτούτου Εφαρµοσµένης Παιδαγωγικής και Εκπαίδευσης
(ΕΛΛ.Ι.Ε.Π.ΕΚ.), 5
ο
Πανελλήνιο Συνέδριο µε θέµα «Μαθαίνω πώς να µαθαίνω», 7-9
Μαΐου 2010

Το υπουργείο παιδείας καλεί όλα τα σχολεία Α’ βάθμιας και Β’ Βάθμιας εκπαίδευσης να αφιερώσουν στις 6 Μαρτίου, Ημέρα κατά της Βίας στο Σχολείο ,χρόνο (δύο ή περισσότερες διδακτικές ώρες με απόφαση του συλλόγου διδασκόντων ) σε δράσεις – συζητήσεις – εκδηλώσεις κατά του σχολικού εκφοβισμού με στόχο την ευαισθητοποίηση των σχολικών κοινοτήτων και την επαγρύπνηση όλων των μελών τους για την έγκαιρη παρέμβαση, ώστε να περιοριστούν οι δίαυλοι εκδήλωσης της βίας στη ζωή των ανηλίκων και να αποτραπούν οι αρνητικές της συνέπειες στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Στο πλαίσιο αυτό το σχολείο μας θα συμμετάσχει με δίωρες εκδηλώσεις την ημέρα εκείνη και με ανάρτηση άρθρων στο παρόν blog με προτροπή και ενθάρρυνση ανάρτησης από την πλευρά των μαθητών μας