To κείμενο που ακολουθεί βασίζεται στη διάλεξη του κου Α. Γιοβαζολιά, λέκτορα του τμήματος Ψυχολογίας του Παν/μίου Κρήτης,( Νοέμβριος 2007).
Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία αντιμετώπισης του φαινομένου στο χώρο του σχολείου, από τον κο Γιοβαζολιά έγιναν σημαντικές επισημάνσεις, υποδείξεις και προτάσεις, που αφορούν όλους τους εμπλεκομένους, σε ό,τι αφορά το ρόλο και την ευθύνη τους αλλά και σε ό,τι αφορά την παρέμβαση- πρόληψη που μπορεί να γίνει, ώστε να εξομαλυνθούν τέτοια φαινόμενα.
Συγκεκριμένα, αναγκαία θεωρείται μια ολιστική προσέγγιση του σχολικού εκφοβισμού, έτσι ώστε
Το παιδί – θύμα να υποστηριχτεί σε ομαδική ή ατομική συμβουλευτική, να επανενταχθεί στο μαθητικό πληθυσμό, να επουλώσει το ψυχικό τραύμα από την παρενόχληση
Το παιδί – θύτης να αποκτήσει επίγνωση της πράξης του, να αναλάβει την ατομική του ευθύνη, να βοηθηθεί μέσα από τη συμβουλευτική διαδικασία, να αποκτήσει ενσυναίσθηση και να κατανοήσει τα κίνητρα της πράξης του, που εν πολλοίς οφείλονται σε ενδοοικογενειακούς παράγοντες.
Τα παιδιά – παρατηρητές να αντιληφθούν πως το να μιλήσουν και να αξιολογήσουν την πράξη του εκφοβισμού δεν είναι «κάρφωμα» τουδράστη, να αισθανθούν τη συνυπευθυνότητα, να αποκτήσουν το θάρρος της γνώμης τους, ώστε να μπορέσουν να επιλύσουν από κοινού το πρόβλημα.
Οι εκπαιδευτικοί να γίνουν ικανότεροι να αναγνωρίζουν το φαινόμενο, να το σταματούν άμεσα και να μπορούν να αναπτύξουν στη συνέχεια προγράμματα ή τεχνικές παρέμβασης για εκτόνωση του φαινομένου,
Οι γονείς να αντιλαμβάνονται αν το παιδί τους είναι θύμα ή θύτης, να ευαισθητοποιηθούν απέναντι στο ατομικό πρόβλημα του παιδιού τους, στο οποίο μπορεί οι ίδιοι να αποτελούν μέρος, να συνεργαστούν με το σχολείο αλλά και με άλλους υποστηρικτικούς φορείς.
Ιδιαίτερα σημαντικές υπήρξαν και οι παρακάτω υποδείξεις για τον αποτελεσματικότερο χειρισμό του σχολικού εκφοβισμού από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου.
Συστήνεται να αποφεύγεται η ποινικοποίηση της πράξης και η τιμωρία του δράστη ή και του θύτη, π.χ. με παραδειγματικές αποβολές από τη σχολική μονάδα, ως αναποτελεσματική και άσκοπη και να επιλέγονται ηπιότερες και αμεσότερες μορφές ποινών, όπως για παράδειγμα η στέρηση κάποιων προνομίων,
Κρίνεται αναγκαίο να ενθαρρύνεται η τάξη ή η ομάδα να αναφέρει επεισόδια θυματοποίησης στο σχολείο, ώστε να μη συντηρούνται τέτοια «μυστικά», να αντιμετωπίζονται έγκαιρα και να μη διογκώνονται τα φαινόμενα ενδοσχολικής βίας,
Υποδεικνύεται στους διδάσκοντες να προστατεύεται το παιδί – θύμα, να μη του ζητιέται να εξηγήσει τι έγινε μπροστά στους άλλους, αλλά σε κατ ιδίαν συνάντηση να γίνεται προσπάθεια απενοχοποίησης και συναισθηματικής ενίσχυσης,
Ιδιαίτερα, τέλος, σημαντικό θεωρείται να μην απαιτηθεί από τους διδάσκοντες να συναντηθούν θύμα και θύτης και να λύσουν «ήρεμα» τις διαφορές τους, «να τα βρουν» και «να δώσουν τα χέρια», καθώς μια τέτοια πρόταση ενέχει τον κίνδυνο να επανατραυματιστεί το θύμα κι ο δράστης να βρει την ευκαιρία να εδραιώσει την υπεροχή του.
Τέλος ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και με άμεση δυνατότητα εφαρμογής υπήρξε και η πρόταση του κου Γιοβαζολιά για Πρόγραμμα – Παρέμβαση στο χώρο του σχολείου, την οποία και ο ΣΣΝ εφάρμοσε σε μια περίπτωση Λυκείου της περιοχής.
Σύμφωνα με αυτήν συγκροτείται μια ομάδα με μέλη το παιδί – θύτη, το παιδί – θύμα, τον ή τους μαθητές – παρατηρητές και έναν εκπαιδευτικό, η οποία συναντιέται σε τακτούς και προκαθορισμένους από κοινού χρόνους, με στόχο την κατανόηση της πράξης και των κινήτρων της, τη συνειδητοποίηση των επιπτώσεων της σε όλους τους εμπλεκομένους, την προσέγγιση της συναισθηματικής κατάστασης θύτη και θύματος, την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, αλλά και την απόκτηση ενσυναίσθησης.»