Ξεκίνησε το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Ας το πούμε ελληνικό γιατί με τόσους ξένους που έχουν οι ομάδες καλύτερα να το πούμε πολυεθνικό. Σπάνια ακούγαμε ελληνικό όνομα στον αγώνα Άρη-Λεβαδειακού. Και πώς να το ακούσουμε αφού ο Άρης είχε έναν(1) Έλληνα στην ενδεκάδα του και ο Λεβαδειακός τρεις(3). Δεν πήγαν πίσω και ο ΠΑΟΚ και ο Αστέρας Τρίπολης με δύο (2) Έλληνες στην ενδεκάδα τους. Τα προσχήματα έσωσαν ο Πανιώνιος και ο Θρασύβουλος με οχτώ (8) Έλληνες στην ενδεκάδα τους.
Συνολικά οι ομάδες ξεκίνησαν τους αγώνες με 74 Έλληνες και 102 ξένους. Σαν αλλαγές μπήκαν 26 Έλληνες και 22 ξένοι.
Δεν έχουμε τίποτα με τους ξένους παίχτες που βγάζουν το ψωμί τους στην Ελλάδα και μερικοί μάλιστα με το παραπάνω.
Πρέπει να αποφασίσουμε όμως τι ποδόσφαιρο θέλουμε. Ένα ποδόσφαιρο με διακρίσεις (που κι αυτές είναι σπάνιες) ή ένα ποδόσφαιρο, χαρά για τους παίχτες και τους φιλάθλους; Να παίζουν τα ελληνόπουλα γιατί είναι ένα παιγνίδι και τίποτα παραπάνω. Να παρακολουθούν οι φίλαθλοι ένα παιγνίδι και όχι μία μάχη.
Θα μου πείτε και η Άρσεναλ δεν έχει κανέναν Άγγλο παίχτη, όπως και πολλές αγγλικές ομάδες. Βλέπουμε όμως που έχει καταντήσει η εθνική τους ομάδα.
Αν δεν θέλουμε να ξαναγυρίσει και η δική μας εθνική ομάδα στα “πέτρινα χρόνια”, θα πρέπει να δώσουμε περισσότερες ευκαιρίες στα νέα ελληνόπουλα και να μην μένουν “αιώνια ταλέντα”.