ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

Σχόλια και … σχολιανά

Αρχεία για ‘Γενικά’


Εκλογές δασκάλων Αμαλιάδας

Την Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου, το απόγευμα πραγματοποιήθηκαν οι αρχαιρεσίες του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Αμαλιάδας, στο Εργατικό Κέντρο Αμαλιάδας. Για πρώτη φορά φέτος υπήρχε ενιαίο ψηφοδέλτιο. Δυστυχώς όμως η προσέλευση δεν ήταν η αναμενόμενη.

Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι τα εξής:

Για Διοικητικό Συμβούλιο:

Καπόλα Αναστασία 60 ψήφοι, Γεωργόπουλος Αλέξης 54, Κοκκόσης Πέτρος 37, Αλεξοπούλου Κατερίνα 27, Κωστόπουλος Γιώργος 20, Γκρουμούσας Ανδρέας 19 και Μαντζώρου Αλίκη 16 ψήφοι.

Για Ελεγκτική Επιτροπή:

Ασπραδάκης Μάνος 36 ψήφοι, Δημακοπούλου Γεωργία 26 και Σπήλιου Χαρίκλεια 19 ψήφοι.

Άναμμα χριστουγεννιάτικου δέντρου στο Χάβαρι

Το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου ο Πολιτιστικός και Λαογραφικός Σύλλογος Χαβαρίου “Ο Διόνυσος” άναψε ένα πρωτότυπο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία του χωριού. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε πολύς κόσμος και κυρίως μικρά παιδιά.

Μοιράστηκαν γλυκά, λουκουμάδες, ποτά και αναψυκτικά. Οι μικροί μπορούσαν να κάνουν face painting, φωτογραφήθηκαν μπροστά στη φάτνη. Φυσικά, από την εκδήλωση δεν μπορούσε να λείπει ο Άγιος Βασίλης, ο οποίος μοίρασε καραμέλες και γκοφρέτες και φωτογραφήθηκε με όλους.

Εκτός από τον Πολιτιστικό και Λαογραφικό Σύλλογο Χαβαρίου “Ο Διόνυσος”, για την διοργάνωση της εκδήλωσης βοήθησε και ο Σύλλογος Γυναικών Χαβαρίου.

Τρισάγιο εις μνήμην Ανδρέα Αναστασόπουλου

Την Κυριακή 26 Νοεμβρίου τελέστηκε τρισάγιο στην πλατεία Χαβαρίου εις μνήμην του Ανδρέα Αναστασόπουλου, ο οποίος είχε σκοτωθεί κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής το 1974 στην Κύπρο όπου είχε σταλθεί να πολεμήσει. Την τελετή οργάνωσε η “Ομάδα πρωτοβουλίας ασυνόδευτων παιδιών από την Κύπρο στην Ελλάδα το 1974”.

Το τρισάγιο τέλεσαν ο Μητροπολίτης Ηλείας και Ωλένης Αθανάσιος Β΄ και ο Επίσκοπος Αμαθούντος Κύπρου Νικόλαος. Παραβρέθηκε ο Αρχιμανδρίτης Φιλάρετος και αρκετοί ιερείς. Παραβρέθηκαν η εκπρόσωπος του Υπουργείου Παιδείας Κύπρου κ. Καλλιόπη Χριστοφόρου Πουγιούρου, η συγγραφέας Νιόβη Α. Κερκίδου η οποία έχει γράψει βιβλίο με θέμα μαρτυρίες των παιδιών που έζησαν στην Ελλάδα το 1974 ως προσφυγόπουλα. Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι το 1974 η Μητρόπολη Ηλείας είχε φιλοξενήσει πάνω από 300 παιδιά, 5 από τα οποία είχαν φιλοξενηθεί από οικογένειες στο Χάβαρι.  Μερικοί συγγενείς των παιδιών αυτών ήρθαν και συνάντησαν τους ανθρώπους αυτούς ή συγγενείς τους.

Επίσης παραβρέθηκαν τα ανίψια του ήρωα Ανδρέα Αναστασόπουλου, Ανδρέας και Καλή και αρκετός κόσμος. Στεφάνι κατέθεσε ο πρόεδρος της πρωτοβουλίας ασυνόδευτων παιδιών Ανδρέας Θεοδοσίου. Στο τέλος το νεοεκλεγέν τοπικό συμβούλιο της κοινότητας Χαβαρίου προσέφερε καφέδες. Ο Σύλλογος Γυναικών Χαβαρίου προσέφερε γλυκά.

Μακριά από τον καύσωνα, στη Βυτίνα

Μπήκε ο Ιούλιος και από την πρώτη μέρα έδειχνε τα καυτά δόντια του. Η θερμοκρασία από το πρωί ανέβαινε στα ύψη. Έτσι αποφάσισα να πάω κάπου πιο δροσερά. Ξεκίνησα λοιπόν για τη Βυτίνα, να εξαργυρώσω τη διαμονή που είχα κερδίσει μέσω του instagram, από το ciao.gr, στο aiora-suites. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής η θερμοκρασία δεν έπεφτε κάτω από 36 βαθμούς, ενώ σε ορισμένα σημεία έφτασε και τους 38 βαθμούς. Στα Λαγκάδια έπεσε στους 33 βαθμούς, ενώ στη Βυτίνα στη μία το μεσημέρι που έφτασα ήταν 29 βαθμοί.

Στη Βυτίνα δεν υπήρχε κόσμος μιας και είναι χειμερινός προορισμός. Η δροσούλα ήταν εμφανής, δεν χρειαζόταν ερκοντίσιον. Τα περισσότερα μαγαζιά λειτουργούσαν κανονικά προσφέροντας τα παραδοσιακά προϊόντα τους, καθώς επίσης και οι ταβέρνες και εστιατόρια.

Την επόμενη μέρα πήγα στην Τρίπολη όπου συνάντησα παλιούς γνωστούς και φίλους. Η θερμοκρασία ανεβαίνει και στη Τρίπολη, όχι όπως στην υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά η επιστροφή στη Βυτίνα με δρόσισε και πάλι.

Την Κυριακή πήγα στη Λάστα, το χωριό από όπου κατάγονται οι περισσότεροι Χαβαραίοι. Το πρωί είχε Θεία Λειτουργία και αρτοκλασία και μετά όλοι γλέντησαν κάτω από τα πλατάνια. Κάθε χρόνο γιορτάζεται η εορτή των Αγίων Αποστόλων και μαζεύεται αρκετός κόσμος από πολλά μέρη. Είχε έρθει και ένα λεωφορείο από το Χάβαρι και άλλοι με τα ΙΧ τους. Το γλέντι με φαγητό, ποτό και πολύ χορό κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα. Οι Χαβαραίοι επιστρέψαμε στη Βυτίνα για καφέ στην πλατεία. Όταν έφυγαν εγώ παρέμεινα στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Το βράδυ έκανα και πάλι τη βόλτα μου στη Βυτίνα όπου κάποιες στιγμές ένιωθες την ανάγκη να φορέσεις ένα μπουφάν ή μια ζακέτα.

Την επόμενη μέρα περνώντας μέσα από θαυμάσια τοπία, ανάμεσα σε έλατα, πλατάνια και καρυδιές βρέθηκα στη Στεμνίτσα. Κάθισα στην πλατεία για καφέ και απόλαυσα την δροσιά. Ύστερα πήρα το δρόμο της επιστροφής για την Ηλεία και τις υψηλές θερμοκρασίες.

Τελειώνοντας θέλω να ευχαριστήσω το aiora-suites για τη διαμονή που μου προσέφερε.

Μικρή “απόδραση” στην Πρέβεζα

Εδώ και μερικές ημέρες τα τηλεοπτικά κανάλια μας τρομοκρατούσαν για την έλευση της “Αθηνάς” και τον χαλασμό κόσμου που θα επιφέρει. Βρισκόμουν λοιπόν σε δίλημμα, αν θα κάνω το ταξιδάκι στην Πρέβεζα, που είχα κερδίσει.

Μπορεί τη νύχτα να έβρεξε αρκετά, αλλά ξυπνώντας το πρωί είδα μια ηλιόλουστη μέρα. Ετοιμαστήκαμε βιαστικά και ξεκινήσαμε για την Πρέβεζα. Λίγο έξω από το Αγρίνιο μας έπιασε μια δυνατή μπόρα που μας ανέκοψε τη φόρα. Φτάνοντας στην Πρέβεζα μας υποδέχτηκε άλλη μια μπόρα. Στο ξενοδοχείο Daluz Boutique hotel, όπου είχα κερδίσει τη δωρεάν διαμονή μέσω διαγωνισμού στο instagram, μας υποδέχτηκαν και μας οδήγησαν στο δωμάτιό μας. Το ξενοδοχείο βρίσκεται λίγο έξω από την Πρέβεζα στην περιοχή Ψαθάκι.

Το απόγευμα βγήκαμε για βόλτα και καφέ στην παραλία της Πρέβεζας. Και το βραδάκι περιπλανηθήκαμε στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης, με τις ταβέρνες, τα μπαράκια και άλλα μαγαζιά. Μου θύμισε αρκετά το Ναύπλιο.

Την επόμενη μέρα, μετά το πλούσιο πρωινό, ξεκινήσαμε για την “πριγκίπισσα του Ιονίου”, την Πάργα. Μετά από 50 λεπτά περίπου, φτάσαμε στην όμορφη Πάργα για περπάτημα και καφεδάκι.

Το μεσημέρι επιστροφή στην Πρέβεζα και στον παραλιακό δρόμο στο εστιατόριο alati seafood and more. Εκεί είχα κερδίσει ένα γεύμα για 2 άτομα μέσω του ίδιου διαγωνισμού στο instagram. Αφού απολαύσαμε το φαγητό, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Το πρωί της Κυριακής μας ξύπνησε μια δυνατή βροχή. Αφού πήραμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο, αποχαιρετήσαμε την Πρέβεζα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Στην όμορφη Αμφιλοχία έγινε η καθιερωμένη στάση, όπως πάντα σε ταξίδια στη Δ. Στερεά, Επτάνησα ή Ήπειρο, για καφέ.

Ενώ το αυτοκίνητο όταν ερχόμαστε έφτασε και μέχρι τα 140 χμ./ώρα (ΣΣσσς) σε ορισμένα σημεία της Ιονίας οδού, τώρα στην επιστροφή με δυσκολία έφτανε τα 100 χμ./ώρα, λες και αρνιόταν να επιστρέψει.

Η Πρέβεζα είναι πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού με 20.000 κατοίκους περίπου. Εκτός από την παλιά πόλη με τα στενά σοκάκια, υπάρχει και η αναπτυσσόμενη νέα πόλη. Για την Πρέβεζα είχα την άποψη ότι είναι μια πόλη καταθλιπτική και αδιάφορη, επηρεασμένος από την αυτοκτονία του Καρυωτάκη εκεί. Το ταξίδι αυτό όμως, μου έδωσε την ευκαιρία να αλλάξω γνώμη.

Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω το ξενοδοχείο Daluz Boutique hotel για την φιλοξενία και το εστιατόριο alati seafood and more για το γεύμα που προσέφερε.

200 χρόνια ελευθερίας

Όλο το έθνος γιορτάζει τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Γιορτάζουμε και τιμούμε τους αγώνες και τη θυσία των ηρώων για την ελευθερία. Η χώρα μας πέρασε μέσα από δύσκολες στιγμές αγώνων και πολέμων, διχασμών και εμφυλίων, για να φτάσει να θεωρείται σήμερα ελεύθερη και δημοκρατική.  Η επέτειος τιμάται και από πλήθος ξένων χωρών που βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους αγώνες μας.

Οι πρόγονοί μας δεν δείλιασαν ούτε στιγμή, παρόλο που οι συγκυρίες και οι αριθμοί ήταν εναντίον τους. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κολοκοτρώνη:

«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμεν την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, ηθέλαμε λογαριάσει τη δύναμη την ιδική μας και την τούρκικη δύναμη. Τώρα οπού τελειώσαμε με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα…».

Το “σκήπτρο” της διχόνοιας όμως έφερε σε κίνδυνο τον Αγώνα και δυστυχώς αυτό συνέβη και άλλες φορές στα 200 χρόνια της ελευθερίας μας. Οι προσωπικές φιλοδοξίες, τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας στη νοοτροπία ορισμένων, δεν αφήνουν ακόμα και σήμερα τη χώρα μας να προχωρήσει μπροστά.

Ας ακούσουμε λοιπόν τον Μακρυγιάννη:

«Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάση ή να χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ».

Φέτος, λόγω της πανδημίας, δεν υπήρχαν εορταστικές εκδηλώσεις. Έγινε η Δοξολογία στην εκκλησία, η επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώον και κατάθεση στεφάνου από τον πρόεδρο της Τ. Κ. Χαβαρίου παρουσία ελάχιστου κόσμου.

 

Η κατάντια της κοινωνίας

Παρακολουθήσαμε αυτές τις μέρες όλοι τον άγριο ξυλοδαρμό του σταθμάρχη του μετρό από δύο νεαρούς αλήτες. Τον έριξαν κάτω και τον χτυπούσαν αλύπητα.

Σήμερα είδαμε και ακούσαμε στις ειδήσεις, κατά την προσαγωγή τους στον εισαγγελέα, την μητέρα τους να τους συμπαραστέκεται και να τους λέει: “Μην φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ”.

Αντί η μητέρα να συνετίσει τα παιδιά της, που έκαναν κάτι παράνομο, με τον τρόπο της τα επιβραβεύει.

Δυστυχώς η κοινωνία και η οικογένεια έχει φτάσει σε τέτοια κατάπτωση, που φαίνεται στη συμπεριφορά των παιδιών και των νέων. Μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα σε μια γυάλα υπερπροστατευτισμού και δικαιολογούν όλα τα παραπτώματά τους.

Στα σχολεία συναντάμε πολλές φορές τέτοιες συμπεριφορές γονέων, που τα βάζουν συχνά με εκπαιδευτικούς αλλά και άλλους γονείς. Νομίζουν ότι ο κανακάρης τους έχει πάντα δίκιο και πρέπει να κάνει ότι θέλει. Όσο τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να τα υπερασπίζονται πάντα και ποτέ να μην τα τιμωρούν, τόσο αποθρασύνονται. Δυστυχώς η οικογένεια έχει χάσει τον παιδευτικό ρόλο της.

Αυτές οι συμπεριφορές τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί με ξυλοδαρμούς, βανδαλισμούς, επιθέσεις, κλοπές, εκφοβισμό, λεκτική και σωματική βία.

Για να αλλάξουν όλα αυτά πρέπει να συνετιστούν πρώτα οι γονείς και να εφαρμοστεί πιο αυστηρός σωφρονισμός, αλλά και κοινωνική εργασία των παραβατών.

Παιδιά Χαβαραίων που πέτυχαν σε ΑΕΙ

Ανακοινώθηκαν οι βάσεις των επιτυχόντων στα Α.Ε.Ι. της χώρας. Έτσι έλαβε τέλος η αγωνία χιλιάδων οικογενειών στην φετινή πρωτόγνωρη προσπάθεια χιλιάδων μαθητών. Παρακάτω αναφέρω τους μαθητές – παιδιά Χαβαραίων που πέρασαν στα Α.Ε.Ι. Βέβαια θα υπάρξουν και ορισμένες αλλαγές λόγω μετεγγραφών. Τα παιδιά είναι όσα φοίτησαν στα σχολεία του χωριού ή έχουν φοιτήσει οι γονείς τους στο Χάβαρι.

  1. Αυγέρη Ευδοκία του Ιωάννη και της Παναγιώτας Λάσκαρη, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Παν/μιο Αιγαίου (Χίος).
  2. Βαρουξής Δημήτριος του Ιωάννη, Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, Παν/μιο Πειραιά.
  3. Γκρίλλα Χαρά του Αναστασίου, Μηχανολόγων Μηχανικών Παν/μιο Δυτ. Μακεδονίας (Κοζάνη)
  4. Γκρίλλας Γεώργιος του Απόστολου, Τμ. Μουσειολογίας, Παν/μιο Πατρών (Πύργος)
  5. Γραμματικόπουλος Ιωάννης του Νικολάου και της Παρασκευής Παπαθανασίου, Λογιστική και Χρηματοοικονομική ΑΣΟΕΕ (Αθήνα)
  6. Ηλιάδη Δήμητρα του Παναγιώτη και της Ελένης Γκρίλλα, Χημικών Μηχανικών, Παν/μιο Δυτ. Μακεδονίας (Κοζάνη)
  7. Μαρίτσα Αικατερίνη του Ιωάννη (Λουκά), Πολιτικών Μηχανικών (Πάτρα)
  8. Μαρίτσας Παναγιώτης του Ιωάννη (Γεωργίου), Ιατρική Σχολή Πάτρας
  9. Μπουγουνικολού Ειρήνη του Γεωργίου και της Παναγιώτας Μπράνη, Νομική Αθηνών
  10. Παναγιωτόπουλος Παναγιώτης του Βασιλείου, Σχ. Μονίμων Υπαξ/κών Αεροπορίας, Αθήνα
  11. Πετροπούλου Γεωργία του Ευάγγελου (Γεωργίου), Τμ. Γεωπονίας, Παν/μιο Πατρών (Αμαλιάδα)
  12. Πετροπούλου Παρασκευή του Ευάγγελου (Δημοσθένη), Κοινωνικών Λειτουργών (Αθήνα)
  13. Ράλλη Ιουστίνα του Σωτηρίου, Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών, Μεσογειακό Πανεπιστήμιο Κρήτης
  14. Ρούνης Ανδρέας του Αθανασίου, Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών, Παν/μιο Δυτ. Μακεδονίας (Κοζάνη)
  15. Σταυρακάκη Ελένη του Εμμανουήλ και της Αριστέας Σταυρούλια, Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπ/σης (Ρόδος)
  16. Τράπαλη Αγλαΐα του Σπύρου, Σχ. Αγγλικής Φιλολογίας, Αθήνα

Οι κάλτσες του Πασχάλη

Οκτώβριος  του 1957. Δεκάχρονα παιδιά έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους και τις γειτονιές του χωριού. Μπάλες από κουρέλια και χοντρό χαρτί  από σακιά λιπασμάτων. Τρύπια παπούτσια, κοντά παντελονάκια. “Γρατσουνισμένα γόνατα, κουρεμένα κεφάλια, όνειρα ακούρευτα”, για να κλέψω λίγο τον Ελύτη.

Την Κυριακή εκείνη συνέβη κάτι που σημάδεψε τη ζωή του. Λίγο μετά το μεσημέρι, ενώ τελείωνε το Κατηχητικό, ο (μακαρίτης) Γιώργος Ραμπαβίλας και ο Γιάννης Σιαχάμης (Κοτσώνης), ρίχνουν την ιδέα:

– Πέτρο, πάμε στο γήπεδο να δούμε την ομάδα του χωριού;

– Όχι ρε, εγώ θα πάω να παίξω στο Μεροβίλι.

– Έλα ρε, τι φοβάσαι;

Το σκέφτηκε λίγο και, για να μην δείξει δειλία, ακολούθησε τους άλλους. Σε 10 λεπτά είχαν φτάσει στο γήπεδο, στην άλλη άκρη του χωριού. Το ξερό, χωμάτινο και ανοιχτό γήπεδο, τον εντυπωσίασε. Πρώτη φορά έβλεπε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Μπήκαν μέσα και έτρεχαν όπως και πολλοί άλλοι. Σε λίγο όμως βγήκαν έξω για να αρχίσει ο αγώνας. Έπαιζε η ομάδα του χωριού, η Α.Ε. Χάβαρι (όπως λεγόταν τότε) με το Σώστι. Η ομάδα μας νίκησε με 4-1.

Όταν τελείωσε ο αγώνας, ο κόσμος άρχισε να φεύγει, μαζί και τα άλλα δύο παιδιά. Αυτός όμως έμεινε εκεί, μαγεμένος από το θέαμα που μόλις είχε δει. Παρακολουθούσε από κοντά τους παίχτες που πήγαιναν σε μια άκρη, στα υποτιθέμενα αποδυτήρια, για να αλλάξουν. Ήταν κοντά στον Πασχάλη (Χρήστο Γκρίλλα), την ώρα που έβγαζε τα παπούτσια και τις ιδρωμένες κάλτσες. Η μυρωδιά τους μπήκε από τα ρουθούνια και εγκαταστάθηκε για πάντα στον εγκέφαλό του. Η απωθητική έως αηδιαστική, για κάθε άλλον μυρωδιά, τον συνεπήρε. Πότισε το μυαλό του, τόσο που ακόμα και σήμερα, η εικόνα αυτή είναι ολοζώντανη μπροστά του.

Δεν θυμάται πώς επέστρεψε στο σπίτι. Το μόνο που θυμάται είναι ότι περίμενε πώς και πώς την Κυριακή, για να ξαναπάει στο γήπεδο. Από τότε προσπαθούσε να μην χάνει ποδοσφαιρικό αγώνα, όπου κι αν αυτός γινόταν. Έχει παρακολουθήσει χιλιάδες αγώνες, από κοντά ή στην τηλεόραση. Έχει περάσει κρύα, βροχές, λιοπύρια, χαρές και λύπες παρακολουθώντας ποδόσφαιρο. Και πάντα στο μυαλό του έχει αυτή τη μυρωδιά από τις ιδρωμένες κάλτσες. Τις κάλτσες του Πασχάλη.

 

Μια μέρα σαν σήμερα

Μέσα της δεκαετίας του ΄80 ήμουν στρατιώτης σε μια μονάδα πυροβολικού σε ένα χωριό έξω από την Ορεστιάδα. Βρισκόμουν εκεί από την 1η Απριλίου. Κάθε πρωί ξεκινάγαμε την εκπαίδευση από έναν ανθυπολοχαγό στην εξοχή, μέσα στην πρασινάδα του Απρίλη. Είχα ειδικότητα Τοπογράφου και εκπαιδευόμαστε μαζί με τους Τεχνικούς Βοηθούς. Κουβαλούσαμε έναν πίνακα για να μας κάνει μάθημα ο ανθυπολοχαγός καθώς και πτυσσόμενους πάγκους και τραπέζια να καθόμαστε για μάθημα.

Τα μαθήματα ήταν μαθηματικά που ούτε κατά διάνοια τα είχα ξανακάνει στο Γυμνάσιο ή στην Ακαδημία. Σαν σήμερα λοιπόν μια ανοιξιάτικη υπέροχη μέρα (έστησ΄ ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη, που λέει κι ο ποιητής) γράφαμε και σβήναμε, λογαριάζαμε αζιμούθια, μέγιστο και ωφέλιμο βεληνεκές, παραβολικές τροχιές και άλλα τριγωνομετρικά.

Και τότε, ο αέρας γέμισε με εμβατήρια και δημοτικά τραγούδια. Στην αρχή τα χάσαμε δεν καταλάβαμε τι συμβαίνει. Γρήγορα εντοπίσαμε ότι η μουσική ερχόταν από ένα σπίτι απέναντι από το στρατόπεδο. Κάποιος νοσταλγός του όχι και πολύ μακρινού, τότε, παρελθόντος γιόρταζε, διασκέδαζε και ονειρευόταν. Το τραγούδι δε που είχε την τιμητική του ήταν το “Ωρε Γιώργο Παπαδόπουλε”.


Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων