Δεν θέλω κανέναν γύρω μου. Δεν θέλω να με χαϊδεύουν, να με κανακεύουν, να με κολακεύουν. Γνωρίζω ότι δεν αξίζω και πολλά. Μέσα μου γίνονται πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Πράγματα που είναι καινούρια. Κάποια στιγμή η μητέρα μου, χωρίς να ρωτηθεί, με συγκαταβατικό χαμόγελο μου είπε: «είναι η εφηβεία, μην τη φοβάσαι, έχεις γερά θεμέλια». Που τα είδε αυτά τα θεμέλια, που είμαι έτοιμος να καταρρεύσω; (συνεχίζεται προσεχώς με το p_d_7…)
