Πάντοτε στη λήξη μιας σχολικής χρονιάς, όταν εκπαιδευτικές δράσεις, προγράμματα και έργα ολοκληρώνονται, οι σκέψεις για τον ρόλο του σχολείου και των εκπαιδευτικών στη διαμόρφωση των μελλοντικών πολιτών πυκνώνουν.

«Αν θέλουμε ειρήνη στον κόσμο, πρέπει πρώτα να σεβαστούμε το παιδί.»
Η Μαρία Μοντεσσόρι πίστευε ότι ο σεβασμός προς το παιδί δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη. Είναι η βάση πάνω στην οποία οι εκπαιδευτικοί χτίζουν χαρακτήρες με αξίες. Καλλιεργούν συνειδητούς πολίτες.

Ο γνωστικός ψυχολόγος Jerome Bruner μας υπενθυμίζει ότι:
«Τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν νιώθουν ότι έχουν ρόλο, όταν τα ακούμε και τα καθοδηγούμε με σεβασμό και νόημα.»
Δεν είναι παθητικοί δέκτες. Είναι ενεργοί διαμορφωτές της γνώσης και της στάσης τους απέναντι στη ζωή — όταν έχουν γύρω τους ενήλικες που αποτελούν ουσιαστικά πρότυπα.

Όμως το σχολείο δεν είναι μόνο του σε αυτό το έργο.

«Το παιδί είναι ψυχή σε μικρό σώμα», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και καλεί τους γονείς να το καθοδηγούν «να σέβεται τον Θεό, να αγαπά την αρετή και να αποστρέφεται το κακό.»
Η συμπεριφορά προς τον δάσκαλο, τον συμμαθητή, τον ίδιο τον θεσμό του σχολείου διδάσκεται πρώτα στο σπίτι — με πράξεις, με λόγια, με βλέμματα.

Ο Πλάτων έλεγε πως η παιδική ηλικία είναι το θεμέλιο κάθε πολιτείας, ενώ ο Καποδίστριας συμπλήρωσε, πως «η ηθική ανατροφή των νέων είναι η ελπίδα της πατρίδος.»

Ως γονείς, ας αναρωτηθούμε:
Τι αξίες βλέπει το παιδί στο σπίτι;
Ποιο ύφος αντιγράφει;
Τι σεβασμό διδάσκεται με το παράδειγμά μας;

Γιατί μόνο τότε θα σέβεται τον εκπαιδευτικό του.
Μόνο τότε θα σέβεται τους συμμαθητές του.
Μόνο τότε θα σέβεται το σχολείο — και αύριο, την κοινωνία.