Πες το με ποίηση : ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ.

Με στίχους του Ελύτη ας υποδεχτούμε τον Ιούνιο. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!

Πηγή:antikleidi.com (απόσπασμα από παλαιότερη ανάρτησή του)

Για επίλογο: Μελοποιημένος  Ελύτης. Το Δελφινοκόριτσο

Αντιβίωση στην παρακμή… ο Καζαντζάκης!

«Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω».

«Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια».

«Η φυγή δεν είναι νίκη, τ’ όνειρο είναι τεμπελιά και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο».

«Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει».

«Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάνεις θάματα κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία. Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις, το μαθαίνεις μόνο την ώρα που πεθαίνεις, μα είναι πολύ αργά».

Ο πιο αναγνωρισμένος Έλληνας λογοτέχνης που μεταφράστηκε όσο κανένας άλλος παγκοσμίως, ασχολήθηκε με κάθε είδος λόγου και δεν άφησε ημέρα της ζωής του κατά την οποία να μην έγραψε έστω μία αράδα. Το πιο σημαντικό; Αγαπήθηκε και αγαπιέται όσο κανένας άλλος για το πλούσιο έργο ψυχής που φρόντισε να αφήσει πίσω του, αγγίζοντας την καρδιά και επηρεάζοντας την αντίληψη όλων. Το 2017, ως επίσημα ανακηρυγμένο έτος Νίκου Καζαντζάκη, συμπληρώνονται 60 χρόνια από το θάνατό του κι όμως… ζει και βασιλεύει στη συνείδηση όλων ανεξαιρέτως και ιδίως εκείνων που λυτρώνουν και ελευθερώνουν τη σκέψη και την υπόστασή τους… μέσα από το έργο του. Ποιος είναι εξάλλου ο ουσιαστικά καλλιεργημένος και μορφωμένος άνθρωπος; Αυτός που διαβάζει με το ζόρι για τους βαθμούς των εκάστοτε εξετάσεων; Ή αυτός που διευρύνει και ξεδιψά τη σκέψη και την αντίληψή του με την κατ’ επιλογήν μελέτη;

Προσωπική μου άποψη είναι πως όποιος θέλει να γίνει Άνθρωπος σωστός και σημαντικός, καλύτερα να μελετήσει Καζαντζάκη, παρά να κοπιάσει να αποσπάσει μια ντουζίνα πτυχία που στις κορνίζες της ελληνικής πραγματικότητας θα καταλήξουν, περιφερόμενος στην αγορά της κοινωνίας ως άψητη και άψυχη προβληματική ύπαρξη. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι έχουμε φροντίσει να αποκτήσουμε πτυχία, δεν ξεχωρίζουμε όμως όλοι για την κοινωνική μας μόρφωση και την ευεργετική μας παιδεία, κατά την καθημερινή συναναστροφή με τον εαυτό μας πρωτίστως και με τους άλλους δευτερευόντως. Πόσο ομορφότερη θα ήταν τελικά αυτή η μοναδική μας ζωή, αν άπαντες κοπιάζαμε εμπράκτως για την καλλιέργεια της ψυχής, του μυαλού και του χαρακτήρα μας; Πόσο ευεργετικό είναι διαχρονικά το έργο αυτού του ΑΝΘΡΩΠΟΥ για την ουσιαστική απελευθέρωση όλων των Ελλήνων, που πρωτίστως είναι δέσμιοι της ίδιας τους της νοοτροπίας και κατόπιν εκείνων των άλλων που πάντα ευθύνονται και τάχα μας ζηλεύουν;

Ήγγικεν η ώρα της κορύφωσης της παρακμής στα δικά μου μάτια και η οικονομική εξαθλίωση είναι αναμφίβολα απόρροια της ηθικής και πνευματικής φτώχειας των πολλών που διαχρονικά ορίζουν το μέλλον όλων. Δε νοείται ΝΕΟΙ και ΥΓΙΕΙΣ άνθρωποι να αρρωσταίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, κατρακυλώντας σε λακκούβες κι όχι κοπιάζοντας με στόχο την κορυφή για εξέλιξη και δημιουργία. Δεν ευθύνονται αυτοί οι άλλοι οι κακοί μονίμως ανθρωπάκο, ευθύνεσαι ΕΣΥ που συμβάλεις στη διαιώνιση του κακού, είτε με την αδιαφορία σου, είτε με την ασυνειδησία σου. Τέτοιας ποιότητας νοοτροπία θα αποκομίσει όποιος επιθυμεί να γίνει ΚΑΤΙ και να αποτινάξει τα δεσμά του ΤΙΠΟΤΑ και της μιζέριας, μελετώντας κατ’ επιλογήν το παράδειγμα και πρότυπο Καζαντζάκη. Με αυτή τη μελέτη θα αποκτήσει πρωτίστως την πίστη που τελικά καθορίζει τα πάντα πως: «το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται». Γίνε το καλύτερο που θέλεις να βλέπεις στον κόσμο και φτάσε όπου δεν μπορείς… αυτό είναι το μυστικό κάθε καθαρής επιτυχίας που δεν έχει να φοβάται τίποτα και κανέναν.

Το άρθρο έγραψε η Μάρω  Μπελτερτζή που είνα πτυχιούχος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και κάτοχος άδειας διδασκαλίας φιλολόγου. Από το 2006: διδάσκει σε μαθητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, διορθώνει και επιμελείται εφημερίδες και περιοδικά και αρθρογραφεί στον Φιλολογικό Ιστότοπο (Όνομα στήλης: «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ»).

Πηγή:anthologio.wordpress.com

Παν μέτρον άριστον: ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά!

Σε ένα «λαθολογικό» κείμενο που έχω σκοπό να εξετάσω πολύ πιο αναλυτικά αν βρω ευκαιρία, ο εξαίρετος σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος ανακεφαλαιώνει τις γλωσσικές ανησυχίες και ενστάσεις του. Και ανάμεσα σε πολλά άλλα λάθη και «λάθη» που επισημαίνει, ιδιαίτερα καυστικός είναι απέναντι σε όσους λένε «παν μέτρον άριστον».

Γράφει συγκεκριμένα:

Αν πάλι ο αγράμματος είναι εκπαιδευμένος τεμπέλης ή παλαίμαχος πονηρός, αφού σε ειρωνευθεί («που πνέεις τα μένεα» είναι ικανός να σου πει), μπορεί να προσπαθήσει να κρυφθεί πίσω από το μεταμοντερνικό σόφισμα ότι «η επανάληψη ενός λάθους το καθιστά σωστό».

(Ωραία, τότε να λέμε «πάρθιον βέλος» εννοώντας «εξ οικείων τα βέλη», να γράφουμε «εξ όνυχος τον λέοντα» και να εννοούμε «εξ απαλών ονύχων» ή «παν μέτρον άριστον», διατύπωση που ακριβώς ακυρώνει την έννοια «μέτρον άριστον»).

Βέβαια, όπως σωστά απάντησε στον Στάθη ο Περιγλώσσιος στο ιστολόγιό του, το ότι «η επανάληψη ενός λάθους το καθιστά σωστό» δεν είναι μεταμοντέρνο (ή μεταμοντερνικό) σόφισμα αλλά νόμος της γλωσσολογίας. Και η ίδια η λέξη «επανάληψη» κάποτε ήταν λάθος αφού γραφόταν «επανάληψις». Αλλά δεν θέλω να σταθώ εδώ.

Επίσης, κανείς δεν λέει «εξ όνυχος τον λέοντα» εννοώντας «εξ απαλών ονύχων». Υπάρχουν πολλοί που λένε «εξ απαλών ονύχων» και εννούν «ακροθιγώς, επιπόλαια, επιφανειακά» (ενώ η έκφραση σημαίνει «παιδιόθεν»)· όμως, την έκφραση αυτή ίσως την αναλύσω άλλη φορά.

Όταν δημοσίευσε ο Στάθης το κείμενό του, έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στο ιστολόγιο Περιγλώσσιο, όπου δεν μπόρεσα να πάρω μέρος διότι ήταν αρχές Ιουλίου και έκανα μπάνια και αποτοξίνωση από το Διαδίκτυο. Στη συζήτηση αυτή, ο φίλος hominid λέει ότι από όλα όσα επισημαίνει ο Στάθης μόνο το «παν μέτρον άριστον» είναι γενικευμένο λάθος.

Ας δούμε λοιπόν την έκφραση αυτή, που οι επαΐοντες την κατακρίνουν για λανθασμένη. Είναι λάθος, λένε, επειδή η αυθεντική μορφή της έκφρασης δεν είναι «παν μέτρον άριστον» αλλά «μέτρον άριστον». Έτσι την είπε ο Κλεόβουλος, λένε, και μάλιστα έτσι περιλαμβάνεται σε μια συλλογή από γνωμικά των επτά σοφών (δηλ. που αποδίδεται στους επτά σοφούς) μαζί με άλλα γνωστά γνωμικά όπως χρόνου φείδου, μηδέν άγαν και τα λοιπά.

Επιπλέον, λένε, το να πεις «παν μέτρον άριστον» είναι σολοικισμός· αυτό υπονοεί κι ο Στάθης, όταν λέει ότι η διατύπωση αυτή «ακυρώνει» την έννοια «μέτρον άριστον».

Γιατί την ακυρώνει; Το επιχείρημα, όπως έχω δει να αναπτύσσεται αλλού (διότι η ένσταση ότι το «παν μέτρον άριστον» είναι λάθος δεν είναι βέβαια ιδέα μόνο του Στάθη, είναι κάτι που ακούγεται εδώ και χρόνια), είναι ότι «δεν είναι το οποιοδήποτε μέτρο άριστο, αλλά το μέτρο (ως έννοια) είναι άριστο». Ομολογώ ότι δεν συμφωνώ, αλλά ας το αφήσουμε προς το παρόν.

Εγώ, όπως κι εσείς πιθανότατα, την έκφραση την είχα μάθει στο δημοτικό σχολείο, από τον ταπεινό δασκαλάκο της τάξης μου, και την είχα μάθει «Παν μέτρον άριστον». Όταν πολλά χρόνια αργότερα είδα να επισημαίνεται το λάθος και ο σολοικισμός, ομολογώ ότι στην αρχή δυστρόπησα. Θέλω να πω, το «αυθεντικό» μέτρον άριστον μου φαινόταν κουτσό· το «λανθασμένο» παν μέτρον άριστον μου φαινόταν πολύ πιο ρυθμικό. Σκέφτηκα όμως ότι μου φαίνεται έτσι επειδή το έχω συνηθίσει. Και αφού ο Κλεόβουλος είπε «μέτρον άριστον» με βαριά καρδιά πείστηκα ότι αυτή θα είναι η σωστή μορφή.

Εντελώς; Όχι εντελώς. Και μια μέρα που είχα λίγο χρόνο έκατσα και έψαξα. Και είδα ότι ο καλός μου ο δασκαλάκος καθόλου δεν με είχε παραπλανήσει όταν μου έλεγε «Παν μέτρον άριστον»! Είδα ότι όλοι οι σπουδαιοφανείς λαθοθήρες που πιπιλάνε την καραμέλα ότι είναι λάθος το «παν μέτρον άριστον» είναι απλώς ημιμαθείς· και πολύ άσκημα κάνει ο Στάθης και ο κάθε καλοπροαίρετος ανήσυχος χρήστης της γλώσσας και καταπίνει ανεξέταστα τα φιρμάνια του καθενός ότι «αυτό είναι λάθος επειδή το λέω εγώ». Τι θέλω να πω;

Έκατσα και έψαξα όλες τις εμφανίσεις της έκφρασης «μέτρον άριστον» στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Και εκεί είδα, όπως το υποψιαζόμουνα άλλωστε, ότι και οι αρχαίοι, τουλάχιστον από κάποια χρονική στιγμή και μετά, χρησιμοποιούσαν τον τύπο «παν μέτρον άριστον», πράγμα που μας έχουν αποκρύψει επιμελώς όλοι οι λαθοθήρες!

Να τα πάρουμε με τη σειρά.

Πρώτη εμφάνιση της φράσης είναι στα γνωμικά που αποδίδονται στους επτά σοφούς, όπου πρώτο-πρώτο ανάμεσα στα γνωμικά που αποδίδονται στον Κλεόβουλο τον Λίνδιο έχουμε πράγματι το «μέτρον άριστον».

Όμως, στη μεταγενέστερη εποχή, βλέπουμε να χρησιμοποιείται, όλο και περισσότερο, το «παν μέτρον άριστον».

Παραδείγματα: Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, στο επιτάφιο κήρυγμά του σε μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου λέει: Δέδοικα μὲν οὖν μὴ ῥᾳθυμίας ἔγκλημα φεύγων͵ παρὰ τοῖς τὰ ἐκείνου πάντα ἐπιζητοῦσιν͵ ἀπληστίας περι πέσω γραφῇ͵ παρὰ τοῖς ἐπαινοῦσι τὸ μέτριον͵ ὃ μηδὲ ἐκεῖνος ἠτίμαζε͵ τὸ πᾶν μέτρον ἄριστον͵ ἐν τοῖς μάλιστα ἐπαινῶν͵ καὶ παρὰ πάντα τὸν ἑαυτοῦ βίον φυλάξας.

Αλλά και ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος, σε επιστολή του, τελειώνει ως εξής:       Ἀλλ΄ εὐχαριστήσαντες Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι πέρας ἐπιθῶμεν τῷ γράμματι͵ ἐπειδὴ πᾶν μέτρον ἄριστον͵ καὶ ἡ παροιμία φησίν.

Τι μας λέει εδώ ο Μέγας Βασίλειος, μεγάλη η χάρη του; Κάτι πολύ σημαντικό. Ότι η φράση παν μέτρον άριστον είχε ήδη γίνει παροιμιακή στην εποχή του, επομένως μπορούμε με μεγάλη βεβαιότητα να πούμε ότι ήδη από τότε (μιλάμε για τον 4^ο αιώνα μ.Χ.) και πιθανώς από παλιότερα, αυτός ήταν ο ευρέως χρησιμοποιούμενος τύπος.

Τον 7^ο αιώνα, ο Ιωάννης Δαμασκηνός χρησιμοποιεί και τους δύο τύπους, μέτρον άριστον και παν μέτρον άριστον.

Τον 9^ο αιώνα, ο γραμματικός Γεώργιος Χοιροβοσκός γράφει: λέγεται μέτρον καὶ ἡ συμμετρία͵ ὡς δηλοῖ τὸ λεγόμενον πᾶν μέτρον ἄριστον. Να επιστήσω την προσοχή στο «το λεγόμενον» που σημαίνει ότι η έκφραση ήταν παροιμιακή.

Τον 11^ο αιώνα, ο Μιχαήλ Ψελλός, δεινός λόγιος, επίσης χρησιμοποιεί τον τύπο αυτόν: οὔκουν τὸν οἶνον παραιτητέον· ἀλλὰ τὴν ἀκρασίαν φευκτέον τὸ πᾶν μέτρον ἄριστον ἐπισταμένοις καὶ κάκιστον ὁμοίως ἐν ἅπασιν ὑπερβολήν τε καὶ ἔλλειψιν.

Τον 13^ο αιώνα, ο ιστορικός Νικηφόρος Γρηγοράς μαρτυρά πάλι ότι η έκφραση ήταν παροιμιακή, παλαιά και εδραιωμένη: ἐς τοῦτο γὰρ τείνει καὶ τὰ σοφὰ τῶν παλαιῶν γνωματεύματα μηδὲν ἄγαν λεγόντων καὶ πᾶν μέτρον ἄριστον.

Υπάρχει και ένα ακόμα κείμενο που χρησιμοποιεί τον τύπο «παν μέτρον άριστον» αλλά δεν έχει ασφαλή χρονολόγηση· αποδίδεται στον Ιπποκράτη, δεν είναι του Ιπποκράτη, αλλά οπωσδήποτε είναι παλαιό. Η εντύπωσή μου είναι ότι είναι κείμενο παλαιότερο του Μεγάλου Βασιλείου, αλλά αυτό το λέω στα κουτουρού και μπορεί να πέφτω έξω. Πάντως, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, το κείμενο αυτό επαναλαμβάνεται αυτούσιο και σε άλλα συγγράμματα, πάντοτε αποδιδόμενο στον Ιπποκράτη. Εκεί, ανάμεσα στους αφορισμούς του Ιπποκράτη, διαβάζουμε:

Τὸ δὲ μέγιστον τοῦ ἀνδρός͵ ὅτι οἱ παρ΄ αὐτοῦ λεγόμενοι Ἀφορισμοὶ οὐχ ἁρμόζουσι μόνον ἰατρικῇ ἀλλὰ καὶ κοινῶς παντὶ τῷ βίῳ· νόμοι γάρ εἰσι καθολικοὶ θεσπίζοντες καὶ κανονίζοντες τὰ γινόμενα· ὡς ὅταν λέγῃ ἐν τοῖσι γυμνα στικοῖσι αἱ ἐπ΄ ἄκρον εὐεξίαι σφαλεραί καὶ πᾶν τὸ πολὺ τῇ φύσει πολέμιον καὶ ὕπνος ἀγρυπνίη μᾶλλον γιγνόμενα τοῦ μετρίου κακόν͵ καθολικὸν δίδωσιν ἡμῖν κανόνα καὶ νόμον ἐπὶ παντὸς πράγματος͵ ὡς πᾶν μέτρον ἄριστον·

Συμπέρασμα; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι τόσον καιρό ο λαθοθήρας που σκαρφίστηκε ότι είναι σολοικισμός το «παν μέτρον άριστον» μας γέμιζε αλογόμυγες. Αν ήταν σολοικισμός το «παν μέτρον άριστον» δεν θα το χρησιμοποιούσε ο Βασίλειος που ήξερε ελληνικά όσο λίγοι, ούτε ο Ψελλός, ούτε οι άλλοι. Ο τύπος «παν μέτρον άριστον» είναι εγκυρότατος, παράλληλος με τον τύπο «μέτρον άριστον», χρησιμοποιείται εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια περίπου, πράγμα που εγώ τουλάχιστον το θεωρώ αρκούντως αρχαίο. Και μου φαίνεται νεοαττικισμός του χειρότερου είδους να θεωρείται λάθος ένας τύπος που φαίνεται να είναι παροιμιακός επί τόσους αιώνες! Τόσοι και τόσοι ανώνυμοι και επώνυμοι πρόγονοί μας έλεγαν «παν μέτρον άριστον» και τώρα, ύστερα από σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια ευρείας χρήσης θα αποφασίσουμε και θα διατάξουμε ότι είναι λάθος; Μήπως έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου;

Μπορείτε λοιπόν άφοβα και χωρίς ενοχές να χρησιμοποιείτε, αν σας αρέσει, τον τύπο «παν μέτρον άριστον», κι αν σας πουν ότι είναι λάθος, τρίψτε τους τον Μέγα Βασίλειο, τον Ψελλό και τους ιπποκρατικούς στη μούρη. Εγώ τουλάχιστον αυτό θα κάνω –και την ώρα εκείνη, θα θυμάμαι τον δάσκαλο του δημοτικού που μου έμαθε τον σωστό τύπο, και θα λέω, όπως είναι ο τίτλος μιας παλιάς ελληνικής κωμωδίας με τον Κώστα Βουτσά, ότι ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά!

ΥΓ: Επειδή πολλές φορές έχω επικρίνει από τις σελίδες μου το Λεξικό Μπαμπινιώτη ότι περιφρονεί τη χρήση και βαφτίζει λανθασμένες χρήσεις που είναι παγιωμένες εδώ και αιώνες, οφείλω να πω ότι στην προκείμενη περίπτωση, δεν κάνει κάτι τέτοιο. Ναι μεν δίνει σαν πρώτο τύπο το κουτσό “Μέτρον άριστον” αλλά αναφέρει ότι υπάρχει και ο τύπος “Παν μέτρον άριστον” χωρίς να τον χαρακτηρίζει λανθασμένο ή καταχρηστικό.

Πηγή:http://www.sarantakos.com

Μου χρωστάς ένα ταξίδι στη θάλασσα

 Πλησιάζουμε στο τέλος του διδακτικού έτους. Πιο χαλαρά λοιπόν. πιο ανάλαφρα, πιο αισιόδοξα. Ακολουθεί το άρθρο της Τάμι Γκεκτσιάν που είδαμε στην ιστοσελίδα  enallaktikidrasi.com

Είναι τόσο κοντά, μα μου φαίνεται χιλιόμετρα μακριά να βαδίσω το δρόμο προς τη θάλασσα μαζί σου. Μην ξεχνάς όμως ότι μου το χρωστάς. Ήδη χτυπάει αλαφιασμένη η καρδιά μου. Οι δυο μας ξυπόλητοι να περπατάμε στην αμμουδιά, η θάλασσα γαλήνια να καθρεφτίζει το φεγγάρι που σίγουρα θα μας χαμογελά.

Μου χρωστάς αυτό το ταξίδι και ας διαρκέσει έστω και λίγα λεπτά. Ήδη νιώθω την άμμο στα πόδια μου, τον αέρα να ανεμίζει τα όπως πάντα ατίθασα μαλλιά μου. Ήδη βλέπω το χαμόγελό σου την ώρα που θα λιώνει το παγωτό και θα στο δίνω άτσαλα για να προφτάσω να μην λερωθώ. Ήδη νιώθω το άγγιγμα σου απαλά στην πλάτη για να με προφυλάξεις από το να σκοντάψω.

Θέλω να μιλάμε για ώρες ∙ όχι για τις ζωές μας αλλά για αυτά που ζήσαμε μαζί. Δε με ενδιαφέρει η προαγωγή που πήρες αν δεν ήμουν εκεί για να σε συγχαρώ. Δε με νοιάζει το καινούριο αμάξι που πήρες αν δεν ήμουν ο πρώτος συνοδηγός. Δε με νοιάζει τίποτα που να μην είμαι μέσα που να μην έχω συμμετοχή. Δεν είναι εγωισμός, είναι ο φόβος πως δε θα αντέξω να είμαι ακροατής μιας ζωής που ήμουν πρωταγωνιστής.

Μου χρωστάς ένα ταξίδι στη θάλασσα ∙ έχω κόψει ήδη τα εισιτήρια και ας μην είναι διάρκειας αλλά στιγμής.

 Λίγα λόγια για την συγγραφέα Τάμι Γκεκτσιάν από την ίδια

Σπούδασα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης(ΑΠΘ) . Συνέχισα τις περαιτέρω σπουδές μου σε μεταπτυχιακό επίπεδο ενώ πλέον το δαιμόνιο της γραφής είχε κάνει ορατή την παρουσία του.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αναζητώ ένα μολύβι και μια κόλλα χαρτί ή μετέπειτα πληκτρολόγιο και οθόνη, για να αποτυπώσω σκέψεις, όνειρα, ιστορίες…
Όνειρο μου ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι θα έχουν τα μάτια τους κάτω στην ψυχή και το χαμόγελο κολλημένο πάνω στα χείλη. Η Τάμι Γκεκτσιάν είναι συγγραφέας του βιβλίου “Λέξεις χωρίς ήχο” Εκδ. Γερμανός.

Μουσική συμπλήρωση της ανάρτησης:Αναμνήσεις Βίκυ Λέανδρος

Γιορτή της Μάνας: η ωραιότερη της οικουμένης (1)

Το σχολείο μας τιμάει την γιορτή της μητέρας με ένα τριήμερο αφιέρωμα. Σήμερα παρουσιάζουμε ένα κείμενο του δοκιμιογράφου και ποιητή Άρη Δικταίου, ένα ποίημα του Γεράσιμου Μαρκορά και τον περίφημο θρήνο της Εκάβης απ την Ω ραψωδία  της Ιλιάδας

ΜΗΤΕΡΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Όταν πριν μερικά  χρόνια μόλις,  η πολιτισμένη ανθρωπότητα δημιουργούσε την αναμφισβήτητα ωραιότερη γιορτή της, για να τιμήσει τη Μητέρα, κατ΄ ουσία επαναλαμβάνουμε ό,τι είχαν κάνει κιόλας οι άνθρωποι της εποχής του μύθου, που, θεοποιώντας την, στο πρόσωπό της συνόψιζαν  ολόκληρο το μυστήριο της ζωής. Την είχαν ονομάσει Ινιννί ση Σουμμερία, Ίσιδα στην Αίγυπτο, Ιστάρ οι Φοίνικες, Θεά – Μητέρα Δίκτυννα οι Κρήτες, Κυβέλη οι Φρύγες, Δήμητρα και Ήρα οι Έλληνες και, τέλος, Παναγία οι χριστιανοί. Με μια διαφορά: ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, γιορτάζοντας τη Μητέρα, την απογύμνωσε απ’ όλα τα σύμβολα της αρχαιότητας, βλέποντας σ’αυτή μόνο τη συγκεκριμένη Μάνα του: αυτήν που τον γέννησε, τον θήλασε, βασανίστηκε να τον μεγαλώσει, ξενοδουλεύοντας συχνά, αγρυπνώντας πάνω απ το προσκέφαλό του, σπαζοχολιάζοντας μπροστά σε κάθε πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο, κόβοντας το ψωμί απ’ το στόμα της γι αυτόν. Εκφράζει, έτσι, μια επιστημονική (ψυχολογική, βεβαίως, κι όχι βιολογική) αλήθεια: ότι ο ομφάλιος λώρος εξακολουθεί να συνδέει το παιδί με τη μάνα του και πέρα από τη γέννησή του, ως το θάνατο, αλλά και πέρα από το θάνατο για τον εναπομείναντα.

Θεμελιώδες ανθρώπινο συναίσθημα η αγάπη ανάμεσα σ αυτά τα δύο πλάσματα, τη μάνα και το παιδί, δεν ήταν δυνατόν παρά να εκφραστεί και σε μνημείο λόγου από τον ποιητή, που, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι παρά ο εντολοδόχος της ανθρωπότητας, ο εκφραστής των ευχών, ελπίδων, επιθυμιών, τάσεων, χαρών και πόνων και βουλήσεων της ανθρωπότητας. Έτσι, η μορφή της Μητέρας περνά μέσα από χιλιάδες στίχους και σελίδες, ελληνικές και ξένες, από τις απαρχές της λογοτεχνίας ως σήμερα, σ’ όλα τα γεωγραφικά πλάτη και σ’ όλες τις φυλές, σε κείμενα που δονούνται απ’ όλη τη συγκινησιακή κλίμακα του αισθήματος αυτού που δένει Μάνα με Παιδί.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΡΚΟΡΑΣ

ΜΑΝΑ

Μάνα! – Δε βρίσκεται
λέξη καμμία
νάχῃ στον ήχο της
τόση αρμονία·
σαν ποιός να σ’ άκουσε
με στήθος κρύο.
Όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα
ζωμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας
γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο
που τ’ αγκαλιάζει
και, μάνα, κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης,
πέφτει στ’ αγνώριστα
βρόχια τα’ απάτης,
και, αναστενάζοντας,
μάνα μου! λέει,
μάνα! και κλαίει.

Της νειότης φεύγουνε
τ’ άνθια κ’ η χάρη·
τριγύρω σέρνεται
με αργό ποδάρι,
ως που στην κλίνη του,
σα βαρεμένος,
πέφτει ο καϋμένος.

Και, πριν την ύστερη
πνοή του στείλη,
αργά ταράζονται
τα κρύα του χείλη,
και με το – Μάνα μου! –
πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.

ΙΛΙΑΔΑ Ω : Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΕΚΑΒΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΤΟΡΑ

 Και με τον θρήνον πόκαμνε στενάζαν οι γυναίκες
και ανάμεσόν τους άρχισε κι η Εκάβη να θρηνήσει:
«Έκτορ, ω το ακριβότερο απ’ όλα τα παιδιά μου,
και όταν μου εζούσες, οι θεοί, γλυκέ μου, σ’ αγαπούσαν
και τώρα μες στον θάνατον ακόμη σε λυπούνται.
Τ’ άλλα παιδιά μου, όσα ‘πιανεν ο γρήγορος Πηλείδης
απόπερ’ από την θάλασσαν στα ξένα τα επουλούσε
στην Λήμνον την σκοταδερή, στην Σάμον και στην Ίμβρον·
και συ, αφού σ’ ενέκρωσεν η λόγχη του και γύρω
του φίλου οπού του εφόνευσες τον τάφον σ’ έχει σύρει,
και όμως με αυτό δεν έκαμε τον φίλο ν’ αναζήσει,
εμπρός μου τώρα δροσερός και ανέγγιχτος στο σπίτι
κείτεσαι, ωσάν τον άνθρωπον που την ψυχήν του επήρε
ο Φοίβος ο αργυρότοξος με τ’ άλυπά του βέλη».
Και η κλάψα της εσήκωσε γύρω οδυρμόν και θρήνους.

Επιτυχία = Ικανότητα + Προετοιμασία + Προσπάθεια + Επιθυμία

Ικανότητα. Ο καθένας έχει την ικανότητα, αλλά δεν κατανέμεται εξίσου ή προβλέψιμα. Αυτό ισχύει και για τους προπονητές, καθώς και τους αθλητές. Συχνά η ικανότητα είναι ένα δώρο εκ γενετής, αλλά αυτό δεν εγγυάται την επιτυχία. Η πρόκληση είναι να μην έχουν την ικανότητα, αλλά να αναπτύξουν και να χρησιμοποιήσουν τη δυνατότητα που δίνεται.

Προετοιμασία. Έχουμε αποκτήσει μεγαλύτερη χρήση των δυνατοτήτων μας, επενδύοντας στο πλαίσιο της προετοιμασίας. Μόνο μέσα από την επίμονη και σταθερή διαδικασία προετοιμασίας μπορεί το ακατέργαστο ταλέντο να μετατραπεί σε μεγαλύτερη ικανότητα. Στον αθλητισμό, η προετοιμασία αυτή λέγεται προπόνηση. Μέσα από την κατάλληλη προπόνηση, οι αθλητές γίνονται πιο γρήγοροι, πιο ισχυροί, πιο εξειδικευμένοι, με γνώση, με αυτοπεποίθηση και διανοητικά ανθεκτικοί. Ωστόσο, αν και η ανάπτυξη μεγαλύτερης ικανότητας είναι σημαντική, δεν είναι αυτόματα εγγύηση επιτυχίας.

Προσπάθεια. Η ανεπτυγμένη ικανότητα αποκτά αξία όταν εκφράζεται μέσα από την πρόκληση του αγώνα. Η έκφραση αυτή επιτυγχάνεται όταν η σωματική και πνευματική προσπάθεια «χρησιμοποιήσει» κάθε στοιχείο της ικανότητας ενός ατόμου. Παρόλα αυτά, οι αθλητές βρίσκονται συχνά, όσο πλησιάζει το τέλος του αγώνα, κοντά στην εξάντληση, έχοντας δώσει ό,τι έχουν, αλλά χρειάζεται να βρούνε ακόμη περισσότερα. Στον αθλητισμό, αυτό ονομάζεται … κρίσιμη στιγμή!

Επιθυμία. Η «κρίσιμη στιγμή» είναι πραγματικότητα, τόσο στον αθλητισμό όσο και τη ζωή. Είναι εκείνη η στιγμή όταν ένα άτομο σκέφτεται ότι τα έχει δώσει όλα. Πολλοί αγώνες κερδίζονται ή χάνονται σε αυτή τη στιγμή. Μερικοί αθλητές είναι σε θέση να αντλήσουν από μια εσωτερική δύναμη περισσότερη προσπάθεια από ό,τι ξέρουν και οι ίδιοι ότι έχουν. Αυτή είναι η χρήση της «θέλησης» ενός ατόμου, η δυνατότητα να αντλήσει στοιχεία από την προσωπική του «δεξαμενή» όποτε απαιτείται.

Όταν οι αθλητές και οι ομάδες προπονούνται σκληρά για να αναπτύξουν την ικανότητά τους, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και δείχνουν την επιθυμία να πιέσουν τον εαυτό τους πέρα από τα όριά τους, είναι επιτυχημένοι. Συχνά, οι προπονητές και οι αθλητές δεν βιώνουν τη χαρά και την ικανοποίηση της επιτυχίας, επειδή εστιάζουν μόνο στο αποτέλεσμα.

Πιο συχνά, οι προπονητές και οι αθλητές αποτυγχάνουν να κερδίσουν, επειδή πρώτα αποτυγχάνουν να γίνουν επιτυχημένοι!

Πηγή:www.psychology.org.gr

Νίκος Καζαντζάκης:Ανθρώπινη αδυναμία και δύναμη

 Μικρό απόσπασμα απο το μυθιστόρημα “Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ”

-Εδώ, ανατολικά, είπε, θα χτίσουμε τη μια πόρτα του χωριού, την πόρτα του Χριστού!

Σήκωσε τα χέρια στον ουρανό:

-Τούτη είναι η πόρτα σου, Κύριε. Από δω θα μπαίνεις, όταν θα καταδέχεσαι ν’ακούσεις τη φωνή μας στον κίντυνο και να πατήσεις το χώμα.Γιατί είμαστε, μαθές, ανθρώποι, έχουμε ψυχή, έχουμε φωνή, θα φωνάζουμε! κι αν κάποτε πούμε κ’ένα λόγο περίσσιο, μην αγριεύεις΄ανθρώποι είμαστε, βασανισμένα πλάσματα, έχουμε πολλές σκουτούρες, έρχεται ώρα που η καρδιά δεν βαστάει, θα σκάσει,και πετάει τον περίσσιο λόγο κι αλαφρώνει.Βαριά ναι η ζωή, κι αν δεν υπήρχες εσύ, Κύριε, θα πιάναμε όλοι, γυναίκες κι άντρες, χέρι χέρι, να γκρεμιστούμε, να γλιτώσουμε. Μα υπάρχεις εσύ, χαρά, παρηγοριά,εγδίκηση μεγάλη, Θεέ μου! Τούτη είναι η πόρτα σου, έμπα!

………………………………………………………………………………………………………………..

-Εδώ, είπε, θα χτίσουμε την πόρτα της Παναγιάς, της Προστάτισσας του γένους των ανθρώπων! Βάλτε σημάδι!

Άπλωσε τα χέρια στη γης:

-Παρθένα Μάνα,φώναξε, Ρόδο Αμάραντο. Αγράμπελη ανθισμένη που αγκαλιάζεις τον άγριο Δρυ, το Θεό, καλοί ανθρώποι είμαστε, κατατρεμένοι, άκουσε τη φωνή μας! Κάθεσαι εσύ εδώ στη γης, κοντά μας, και είναι η ποδιά σου μια ζεστή φωλιά γεμάτη ανθρώπους. Είσαι μάνα, και κατέχεις τι θα πει στεναγμός και πείνα και θάνατος΄ είσαι γυναίκα και κατέχεις τι θα πει υπομονή κι αγάπη. Σκύψε, Κυρά μου, απάνω από το χωριό μας τούτο, δώσε υπομονή κι αγάπη στις γυναίκες, ν’αντέχουν στον καθημερινό αγώνα και να παλεύουν, χωρίς να βαρυγκομούν, τον άντρα και το παιδί και τις έγνοιες του σπιτιού! Δώσε δύναμη στους άντρες να δουλεύουν και να μην απελπίζουνται΄ να πεθαίνουν και ν΄αφήνουν πίσω τους την αυλή τους γεμάτη παιδιά κι αγγόνια! Δώσε, Κυρά μου, καλά, χριστιανικά τέλη και στους γερόντους και τις γερόντισσες!

Τούτη ΄ναι η πόρτα σου, Κυράμου Πορταϊτισσα, έμπα!

Η μέρα ανεξαρτησίας μου!

Δε γνωρίζεις ποια θα είναι η τελευταία μέρα της ζωής σου. Ακούς μόνο τους γύρω σου να σου υπενθυμίζουν, πού και πού, πως πρέπει να αδράξεις τη μέρα. “Carpe diem” αλλά εσύ αναρωτιέσαι πώς; Η αλήθεια είναι πως κι εγώ αναρωτιόμουν για πολύ καιρό.
Η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό, σκεπτόμενος την ιδέα να αδράξεις την ημέρα, αναμφίβολα παραπέμπει σε μακρινά ταξίδια με πολλές ανέσεις, για κάποιους ίσως την εξομολόγηση όλων όσων έκρυβαν τόσα χρόνια μέσα τους ή απλώς δεν έβρισκαν ποτέ τον χρόνο ώστε να τα εκμυστηρευτούν. Σκέφτεσαι πως πρέπει να διαβάσεις, να δουλέψεις, να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, να αναζητήσεις μία δουλειά, να αγχωθείς για την κρίση, να καταφέρεις να γίνεις άλλο ένα θύμα της “εθνικής κατάθλιψης” που πολλοί επιθυμούν να σε εντάξουν σ’αυτή. Άλλες φορές πάλι αποφασίζεις να αδράξεις την ημέρα μα η σκέψη και μόνο σε βρίσκει απλώς καθισμένο στον καναπέ σου, ζηλεύοντας ιστορίες άλλων ανθρώπων, που ζουν ευτυχισμένοι με την τέλεια δουλειά τους, την τέλεια εμφάνιση τους, την τέλεια ζωή τους, την τέλεια σχέση τους. Μπούρδες!
Η κάθε μέρα που περνάει δεν επιστρέφει. Μπορεί να νευριάζεις θεωρώντας αυτή τη φράση τόσο κλισέ όσο και η προσπάθεια σου αυτή τη στιγμή να διαβάσεις για ακόμη μία φορά ένα άρθρο, που  πιστεύεις πως θα σε παρακινήσει να “ξυπνήσεις”. Ξύπνα! Η ζωή δεν είναι λήθαργος κι αν κάποιοι θέλουν να σε ναρκώσουν εσύ οφείλεις να σηκωθείς, να γελάσεις, να τρέξεις, να αγαπήσεις, να χορέψεις, να εξομολογηθείς, να ζήσεις.

 Επειδή όμως οι θεωρίες σ’έχουν κουράσει, όπως και πολλούς από εμάς, μπορείς να δοκιμάσεις την συγκεκριμένη μέθοδο, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει μία αρχή στην προσπάθεια σου.

1)Αν όχι μέσα στην εβδομάδα, τότε σίγουρα μέσα στον μήνα βρες μία μέρα όπου δεν έχεις τις “τυπικές υποχρεώσεις” σου. Δηλαδή δεν δουλεύεις, δεν έχεις μάθημα, δεν έχεις να παραστείς σε κάποια συνάντηση. Στη συγκεκριμένη ημέρα ξεκίνα να προσθέτεις όλα όσα θεωρείς πως είναι εφικτά να πραγματοποιηθούν αλλά εσύ αμέλησες λόγω των γρήγορων ρυθμών της καθημερινότητας σου.
2)Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα αποταμίευε μέρα με τη μέρα λίγα χρήματα ώστε να μπορέσεις να τα χρησιμοποιήσεις στη συγκεκριμένη ημέρα “ανεξαρτησίας” , χωρίς να έχεις το άγχος των χρημάτων.
3)Κάνε κράτηση σ’ ένα θέατρο, σε μία κινηματογραφική ταινία, σ’ένα μαγαζί για φαγητό. Μπορείς να βρεις οικονομικές παραστάσεις χωρίς να ξοδέψεις μία περιουσία.
4)Σκέψου ποια μέρη της πόλης σου δεν έχεις επισκεφθεί (μουσεία, αξιοθέατα) ή έχεις καιρό να τα επισκεφθείς ενώ βρίσκονταν τόσο καιρό δίπλα σου.
5)Θα εκπλαγείς από την ηρεμία και την πληρότητα ενός περιπάτου στη θάλασσα, η οποία θα συνδυάζεται με την ζεστασιά του ήλιου. Αν θέλεις μπορείς να επιλέξεις έναν άνθρωπο, κατά προτίμηση, κάποιον που θεωρείς πως σου δημιουργεί περισσότερες ρυτίδες στο πρόσωπο, από τα χαμόγελα που σου προσφέρει, παρά στεναχώρια και προσκάλεσε τον στην μέρα σου.

Αυτή η μέρα θα αποτελέσει μία ένδειξη για το τί κάνει εσένα ευτυχισμένο. Ο άνθρωπος που θα επιλέξεις, οι ώρες και τα χρήματα που θα σπαταλήσεις θα σου αποδείξουν τί πραγματικά επιθυμείς καθώς και την μηδαμινή δύναμη που έχουν τα χρήματα σε στιγμές, που η φύση και μόνο κυριαρχεί. Αυτή την μέρα ονόμασε την “Carpe diem“. Μετά το τέλος της, προσπάθησε να εντάξεις σταδιακά στην καθημερινότητά σου κάποιες από τις καταστάσεις, που επέλεξες να ζήσεις εκείνη την ημέρα.
Μην ξεχνάς πως η ευτυχία βρίσκεται παντού, απλώς ίσως εμείς οι άνθρωποι δίνουμε προσοχή στο δάχτυλο κι όχι σ’αυτό που μας δείχνει.

Γράφει ο Ελευθεριάδης Πυθαγόρας Κωνσταντίνος!

Πηγή:pithagoreiotheorima.blogspot.gr

Επιχειρησιακή και διευθυντική συμπεριφορά: Η ιστορία με τους πέντε πίθηκους και την μπανάνα

Μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες “επιχειρησιακής συμπεριφοράς” είναι αυτή με τους 5 πιθήκους και την μπανάνα. Θα μας διασκεδάσει, αλλά ταυτόχρονα θα μας προβληματίσει κιόλας.

Σημείωση: Η ιστοσελίδα μας αφιερώνει το άρθρο σε όσους θέλουν απλά να λέγονται στελέχη εκπαίδευσης.

Η ιστορία (πραγματική)

Μια ομάδα από επιστήμονες τοποθέτησαν πέντε πιθήκους σε ένα κλουβί και στην μέση του κλουβιού, μια σκάλα με μπανάνες στην κορυφή.
Κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε την σκάλα για να πάρει μια μπάνανα, οι επιστήμονες ρίχναν στους υπόλοιπους πίθηκους κρύο νερό.

Μετά από λίγο, κάθε φορά που ένας πίθηκος πήγαινε να ανέβει την σκάλα, οι υπόλοιποι πίθηκοι τον τραβούσαν κάτω και τον χτυπούσαν.

Στην συνέχεια κανένας πίθηκος δεν τολμούσε να προσπαθήσει να ανέβει την σκάλα, λόγω του καταβρέγματος, όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πειρασμός στην κορυφή.

Οι επιστήμονες στη συνέχεια αποφάσισαν να αντικαταστήσουν έναν από τους πιθήκους. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο νέος πίθηκος ήταν να αρχίσει να ανεβαίνει την σκάλα. Αμέσως, οι άλλοι τον τράβηξαν προς τα κάτω και τον χτύπησαν.

Μετά από αρκετούς ξυλοδαρμούς, ο νέος πίθηκος έμαθε να μην ανεβαίνει την σκάλα, χωρίς να έχει έναν εμφανή λόγο, εκτός από τους ξυλοδαρμούς.

Δεύτερος πίθηκος αντικαταστάθηκε και συνέβη το ίδιο. Ο πρώτος αντικαταστάτης πίθηκος συμμετείχε στον ξυλοδαρμό του δεύτερου πιθήκου. Ένας τρίτο πίθηκος αντικαταστάθηκε και επαναλήφθηκε το ίδιο. Και μέχρι την αντικατάσταση του πέμπτου πιθήκου συνέβαινε το ίδιο ακριβώς.
Ό, τι απέμεινε ήταν μια ομάδα από πέντε πιθήκους που – χωρίς ποτέ να έχουν βραχεί – συνέχισαν να χτυπάνε όποιον πίθηκο επιχειρούσε να ανέβει την σκάλα.

Αν ήταν δυνατόν να ρωτήσεις τους πιθήκους γιατί έδερναν όποιον πήγαινε να ανέβει την σκάλα, πιθανότατα η απάντησή τους θα ήταν “Δεν ξέρω. Εμείς εδώ έτσι το κάνουμε.”

Και επιστρέφουμε στην πραγματικότητα: Μήπως μέσα στην επιχείρηση μας ζούμε και εμείς οι ίδιοι σε ένα τέτοιο δωμάτιο; Και πολλές φορές κάνουμε πράγματα που δεν ξέρουμε γιατί τα κάνουμε, αλλά τα κάνουμε γιατί έτσι έχουμε μάθει ή έτσι συνηθίζεται;
GET OUT OF THE BOX. Καλλιεργείστε έναν τρόπο σκέψης «έξω από το κουτί». Μεταδώστε πνεύμα συζήτησης και συνεργασίας μέσα στην επιχείρηση.

Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν με τρομερή ταχύτητα. Δεν μπορούμε να μένουνε κολλημένοι σε παλιότερες αντιλήψεις και συμπεριφορές χωρίς να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Ρωτείστε, ψάξτε και κυρίως μην αφήνετε τα πράγματα στην τύχη τους. Το σύγχρονο επιχειρηματικό περιβάλλον δεν δικαιολογεί κανέναν “πίθηκο”.

Πηγή:www.epixeirein.gr

Δείτε την ιστορία σε video:

Η ψυχολογική κακοποίηση των αθλητών

Πάντα επίκαιρο και ενδιάφερον αυτό το θέμα,ιδιαίτερα αν πρόκειται για αθλητές που είναι μαθητές ή έφηβοι. Το είδαμε στο antikleidi.com

Τι νομιμοποιεί έναν προπονητή να φωνάζει και να βρίζει τον αθλητή του; Να τον μειώνει επιδεικτικά μπροστά σε όλους, να τον περιφρονεί και να τον ειρωνεύεται;

Από πολύ νωρίς, μπαίνοντας στον αθλητικό στίβο και μεγαλώνοντας μέσα σ’ αυτόν, άρχισε να με απασχολεί επίμονα η σχέση εξουσίας προπονητή-αθλητή. Με εντυπωσίαζε πάντα αρνητικά, η λεκτική κακοποίηση-που παρατηρούσα δυστυχώς σε όλη την αθλητική μου πορεία-από την πλειοψηφία των προπονητών προς τους αθλητές τους∙ και αυτή η κακοποίηση περιελάμβανε όλη την ηλικιακή γκάμα των αθλητών… Στην αρχή σαν παιδί, μου φάνταζε δεδομένη, μέσα στην ‘λογική’ της εκπαίδευσης. Αργότερα, όταν ενηλικιώθηκα συνειδητοποίησα την ανηθικότητα της ‘λογικής’ αυτής και την απαγόρευα ρητά προς το πρόσωπο μου με συνοπτικές διαδικασίες

Τι νομιμοποιεί όμως, έναν προπονητή να φωνάζει βρίζοντας τον αθλητή του; Να τον μειώνει επιδεικτικά μπροστά σε όλους, να τον περιφρονεί, να τον ειρωνεύεται, να του λέει συστηματικά ψέματα; Τίποτα και κανείς. Απλά η ανοχή των αθλητικών παραγόντων – και όχι μόνο – του δίνει μια άτυπη άδεια να το κάνει. Ελάχιστοι προπονητές γνωρίζουν ότι η συνεργασία με αθλητές κάθε ηλικίας σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει πάντα μια παιδαγωγική προσέγγιση προς αυτούς, ακόμα και αν είναι ενήλικες. Ο προπονητής είναι ο ‘ηγέτης’ μιας ομάδας, πρέπει να καθοδηγεί, να δίνει το παράδειγμα, να εμπνέει και να διατηρεί ισορροπίες. Αυτό προϋποθέτει συναισθηματική νοημοσύνη ενηλίκου, βεβαίως. Γιατί αν συμβαίνει το αντίθετο, τότε μοιραία λειτουργεί εγωκεντρικά όπως ένα μικρό παιδί, αδιαφορεί για τα μέλη της ομάδας του, τους φέρεται βάναυσα και αυταρχικά, κρύβεται πίσω από το πέπλο της εξουσίας για να επιβληθεί και να νιώσει ηδονή, είναι ένας κουτσός συναισθηματικά άνθρωπος που προσπαθεί να βρει ταυτότητα μέσα από έναν τίτλο, κακοποιώντας όσους διαπιστώνει πως μπορεί να κακοποιήσει…

Για να διευθύνει κανείς μια ομάδα πρέπει να αφουγκράζεται τον καθένα ξεχωριστά ως μονάδα, να έχει ενσυναίσθηση, να γνωρίζει για το κίνητρο επάρκειας, να έχει διδαχτεί την προ-κοινωνική συμπεριφορά, να είναι ειλικρινής με τους αθλητές, να μπορεί να ζητά συγνώμη, να κάνει πάντα αυτοκριτική και διάλογο, να ξέρει να ακούει, να μπορεί να δένει τον κάθε ένα στο σύνολο και το μέγιστο μέλημά του είναι να προστατεύει όλους τους αθλητές του. Εν ολίγοις, να μην αφήνει κανέναν να νιώθει αόρατος ή παρείσακτος. Αυτός είναι ο ρόλος του προπονητή, να καταφέρει να κάνει τους αθλητές του να νιώθουν χρήσιμοι, να βοηθήσει να βρει το ρόλο του ο　καθένας και να τον παροτρύνει να τον αναπτύξει. Μόνο τότε θα μεταμορφωθεί η ομάδα του.

Έπαιξα μπάσκετ περισσότερο από μια δεκαετία-συνολικά- και σε όλες τις ηλικιακές εκφάνσεις της ζωής μου. Πέρασα από εθνικές και τοπικές κατηγορίες, γνώρισα δεκάδες συναθλήτριες και άλλους τόσους προπονητές. Το καλύτερο μπάσκετ το έπαιξα με προπονητές που μπορεί να μην είχαν την αρτιότερη τεχνική κατάρτιση, ήταν ωστόσο σωστοί παιδαγωγοί. Αργότερα, συνειδητοποίησα από τον προπονητικό θώκο, ότι οι νεαροί αθλητές αποδίδουν και αυτοί καλύτερα όταν ξέρουν ότι ο προπονητής είναι πάντα δίπλα τους με αυθεντικότητα και σεβασμό.

Είναι ωριμότητα να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη μιας ήττας αντί να κοιτά να ρίξει το φταίξιμο στους άλλους και να αποφεύγει τη δημόσια κριτική/επίπληξη. Είναι γνησιότητα να είναι κοντά στον αθλητή και να τον στηρίζει ακόμα και στις άσχημες στιγμές. Είναι καλλιέργεια ψυχής να μη θυμώνει με το παραμικρό και να διαχειρίζεται ώριμα την οργή του και είναι γενναιοδωρία να μπορεί να πει μια καλή κουβέντα.

Νομίζω πως είναι επιβεβλημένο καθήκον των αθλητικών παραγόντων (και των γονέων των ανήλικων αθλητών) να απαγορεύουν στους προπονητές να κακοποιούν τους αθλητές. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα των αθλητών να μην επιτρέπουν τη λεκτική κακοποίηση από τους προπονητές τους, αντί να τη θεωρούν δεδομένη. Είναι καθήκον της πολιτείας να περνάει από ψυχολογική εκπαίδευση τους προπονητές, γιατί οφείλουν να είναι πέρα απ’ όλα, παιδαγωγοί. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός/πρωταθλητισμός προσφέρει το εξής προνόμιο, μπορεί να είναι ανθρώπινος όσο και εποικοδομητικός, ας μην το στερούμε αυτό από τους αθλητές.

_______________________

 ~ Σοφία Ξυγαλά , (Πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας)

      Πηγή:  talentabout.gr