Βράβευση των μαθητών μας για τη συμμετοχή τους στις θεατρικές ομάδες

Το σχολείο μας σε μια συγκινητική εκδήλωση βράβευσε στο αμφιθέατρο τους μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου για τη συμμετοχή τους στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος στη Μεσσήνη με το έργο του Αισχύλου “Επτά επί Θήβας”. Ήταν η ιδανικότερη στιγμή για να αποχαιρετήσουμε αυτα τα παιδιά που φέτος μας δίδαξαν τι σημαίνει ομαδικό πνεύμα και δημιουργικός αυθορμητισμός. Επίσης το σχολείο μας τίμησε και τον μαθητή της Γ΄Γυμνασίου Σπύρο Γάτο για τη συμμετοχή του στο παγκόσμιο φεστιβάλ της Λετονίας.

Στη συνέχεια βραβεύτηκαν οι μαθητές της θεατρικής ομάδας του Μπρεχτ για τη συμμετοχή τους στο μαθητικό φεστιβάλ της Πρέβεζας με το έργο “Τρόμος και αθλιότητα του “Τρίτου Ράιχ”.

Ανακαίνιση του αμφιθεάτρου μας

Με την ευγενική χορηγία του πατριώτη μας Σπύρου Μπόμπη ολοκληρώνεται η προσπάθεια του διευθυντή του σχολείου μας Σπύρου Νούση, για την ανακαίνιση και τον άρτιο τεχνολογικό εξοπλισμό του αμφιθεάτρου του σχολείου μας.

Παραθέτουμε το κείμενο της επιστολής δωρεάς του κυρίου  Σπύρου Μπόμπη στο Δήμο Πάργας.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Σ Π Υ Ρ Ο Σ  Μ Π Ο Μ Π Η Σ

ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ  ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

           Μ Ο Ν Α Κ Ο                                                         ΜΟΝΑΚΟ  23/05/2017

                                                                  ΠΡΟΣ: ΤΟΝ  ΚΥΡΙΟ ΔΗΜΑΡΧΟ         ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΑΡΓΑΣ

ΘΕΜΑ: Δωρεά χρηματικού ποσού 10000 ευρώ για εκτέλεση έργου.

Όπως γνωρίζετε είμαι Παργινός με επιχειρηματική δραστηριότητα στο εξωτερικό (Μονακό).

Η αγάπη μου για την Πάργα, τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, οι μνήμες και οι αναμνήσεις μου, με ώθησαν και με οδήγησαν στην απόφαση να προσφέρω το χρηματικό ποσό των 10000 ευρώ στην μνήμη του αδελφού μου Γεωργίου Μπόμπη.

Έτσι, μετά από συζητήσεις με την πρόεδρο του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του Δεσκείου Γυμνασίου Πάργας κ. Αλεξάνδρα Ζούλα και με  τον Γυμνασιάρχη κ. Σπύρο Νούση, αποφάσισα να διαθέσω το παραπάνω ποσό για τον εκσυγχρονισμό (νέα καθίσματα, ρολά σκίασης,κλπ)  του αμφιθεάτρου στο Δέσκειο Γυμνάσιο και Λύκειο Πάργας.

Παρακαλώ σε όλες τις φάσεις υλοποίησης του έργου (εκτέλεση προμηθειών, παραλαβή, τοποθέτηση εξοπλισμού) να ενημερώνεται η κ. Αλεξάνδρα Ζούλα και μετά την ολοκλήρωση του έργου να τοποθετηθεί στο αμφιθέατρο αναμνηστική πλακέτα με την επιγραφή: Το αμφιθέατρο ανακαινίστηκε με χορηγία του Σπύρου Μπόμπη στη μνήμη του αδελφού του Γεωργίου Μπόμπη.

Τέλος παρακαλώ να μου γνωρίσετε με ποιο τρόπο και σε ποιο τραπεζικό λογαριασμό θα σας εμβάσω τα χρήματα.

                                                                            Μ Ε   Τ Ι Μ Η

                                                                               ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΟΜΠΗΣ

Μια “άλλη” πρόταση για την εκπαίδευση

Το σχολείο είναι σχεδόν ταυτόσημο στο νου του μαθητή με το πρωινό ξύπνημα, το άγχος, την αποστήθιση, τα διαγωνίσματα και τις εξετάσεις, τους βαθμούς. Αν αυτό είναι πράγματι το σχολείο, δεν αξίζει κανείς να πηγαίνει.

Αν, απεναντίας, έχει ένα προορισμό ανυψωτικό του ανθρώπου, αν είναι ένας χώρος όπου ξεδιπλώνονται οι εσωτερικές δυνάμεις του κάθε νέου, ένας χώρος όπου εξελίσσεται το πνεύμα του, μορφοποιείται και αποκτά φυσιογνωμία ο χαρακτήρας του, ένας χώρος στοχασμού, δημιουργικής πρόσληψης της γνώσης, δημιουργικότητας, χαράς και ζωντάνιας, τότε αξίζει τα πάντα.

Ο Έριχ Φρόμ παρατηρεί πως η ρίζα της λέξης education ανάγεται στο e–ducere, με τη σημασίαβγάζω προς τα έξω, προς τα μπροστά ή κάνω να εκδηλωθεί κάτι εν δυνάμει παρόν. Η εκπαίδευση έχει προσλάβει έναν άχαρο και συνάμα ατελέσφορο παθητικό χαρακτήρα, της λείπει εκείνη η ενεργητικότητα που θα προάγει το μαθητευόμενο, που θα κάνει τη γνώση πηγή χαράς και παραγωγικότητας. Η εκπαίδευση, στενά περιορισμένη στην κάλυψη της καθορισμένης ύλης, περιορισμένη εν πολλοίς από τις κατευθυντήριες γραμμές που δίνονται, χάνει την αύρα της ελευθερίας και της δημιουργίας, αποκομμένη από την συστατική της ουσία, την παιδευτική της, δηλαδή, αποστολή.

Δεν είναι τωρινή η διαπίστωση πως η εκπαίδευση πάσχει. Είναι εξατασιοκεντρική, βαθμοθηρική, προωθεί την ξερή απομνημόνευση, κι όχι την ενεργητική γνώση, μπορεί να περιορίζει αντί να χαράσσει νέους δρόμους στον κόσμο της γνώσης, κι άλλα μύρια που θα μπορούσαν να της προσαφθούν.

Συνήθως περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν την αλλαγή, να δώσουν το βήμα και εμείς κατόπι τους να ακολουθήσουμε. Οι μεγάλες αλλαγές, εντούτοις, όπως έχει καταδείξει και η ιστορία, ξεκινούν από μεγάλες-παράτολμες μονάδες, πράγμα που μεταθέτει την ευθύνη από το «εσύ» στο «εγώ». Ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να απεμπολήσει την υπόσχεση του, τοἐπάγγελμά του, φέρει μεγάλη ευθύνη, λόγω της φύσης του λειτουργήματός του, απέναντι στους γονείς, στα παιδιά, απέναντι σε όλη την κοινωνία.

Η γνώση είναι μία μύηση, χωρίς σκοταδισμό και αποκρυφισμό αλλά εναπόθεση μπροστά στο άπλετο φως. Η παιδεία είναι θέμα έρωτα, όπως και όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες. Εκπορεύεται από μία διάχυτη αγάπη του εκπαιδευτικού προς τη γνώση και γεννά αγάπη για τη γνώση. Η πρόκληση αυτής της βιωματικής συγκίνησης στον εσωτερικό κόσμο του μαθητή πρέπει να είναι η συνισταμένη της εκπαίδευσης· δεν επιτυγχάνεται, όμως, δια μαγείας, είναι ο τερματισμός της αφετηρίας.

Δεν θα γινόταν ελκυστικότερη η γλωσσική διαπαιδαγώγηση, αν εμπεριείχε γλωσσικά παιχνίδια (όπως ο αναγραμματισμός), χειροπιαστή τριβή με το λεξικό, γνωστοποίηση του ιστορικού βάρους των λέξεων, γλωσσικές συνάψεις κάθε είδους(συνώνυμα, αντώνυμα, μερώνυμα, πολύσημα); Ο καθένας μας αποτελεί μία μοναδική προσωπικότητα· στο γλωσσικό κόσμο αυτό μεταφράζεται και συστοιχείται ως μοναδική άρθρωση των φθόγγων, ως διαμόρφωση του ατομικού λεξιλογίου και τρόπου έκφρασης, της ιδιολέκτου. Στις γλωσσικές ασκήσεις, στις οποίες θα μπορούσε να συγκαταλεχθεί και η έκθεση, ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να μεταποιήσει το ύφος του μαθητή αλλά να το προσαρμόσει στις επικοινωνιακές συνθήκες και να το απαλλάξει από την απλοϊκότητα σε πολλές περιπτώσεις της σκέψης και της διατύπωσης.

Η εκπαίδευση θα αποκτούσε έναν πνέοντα αέρα, μια ζωντάνια, αν ο εκπαιδευτικός είχε να προσφέρει εκείνες τις πληροφορίες, που αποτελούν τροφή για σκέψη, που προσελκύουν και εν πολλοίς καθηλώνουν, που δημιουργούν συνάψεις και συνειρμούς. Ένα γνωμικό θα μπορούσε, επί παραδείγματι, εν καιρώ να εκπληρώσει το παραπάνω. Στη διδασκαλία τηςΑντιγόνης ή της Ελένης (όσο εξακολουθούν να διδάσκονται!) θα μπορούσε να δοθεί ο δυναμικός ορισμός της τραγωδίας από το Χέγκελ: «Τραγωδία είναι η σύγκρουση του καλού με το καλό», με τους μαθητές να κληθούν να τον εφαρμόσουν στις εν λόγω τραγωδίες. Τη δημιουργικότητα των νέων θα μπορούσε να ενεργοποιήσει και η εφαρμογή σε νεοελληνικά – και μη – κείμενα της λεγόμενης αισθητικής της πρόσληψης, με τη δέουσα βέβαια προσοχή, ώστε να μην τους εντυπώνεται η ιδέα ότι η λογοτεχνία μπορεί να ερμηνεύεται υποκειμενικά και άρα αυθαίρετα.

Θα έχει αποτύχει η γενικότερη αποστολή του σχολείου, αν δεν είναι μία δεξαμενή ερεθισμάτων. Η μία γνώση θα πρέπει να οδηγεί στην άλλη, ώστε να συμπληρώνεται σιγά-σιγά το πάζλ, χωρίς σε κάθε περίπτωση να ολοκληρώνεται ποτέ· η γνώση καθ’ ολοκληρία δεν κατακτιέται ποτέ. Είμαστε πολύ για το τίποτα και λίγο για το κάτι, όπως έχει λεχθεί. Αν δεν προτείνει λοιπόν το ίδιο το σχολείο αναγνώσματα, ποιος θα το κάνει; Αναγνώσματα, εντούτοις, που χρειάζεται να ανταποκρίνονται στα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του κάθε νέου. Ο εκπαιδευτικός εν προκειμένω θα πρέπει να γίνει μια μηχανή αναζήτησης, που, ωστόσο, θα έχει κατεβεί στο ύψος του μαθητή. Μια δανειστική βιβλιοθήκη θα μπορούσε να λειτουργεί σε κάθε σχολείο, ενώ σε ορισμένα διαστήματα θα μπορούσαν να γίνονταν παρουσιάσεις και συζητήσεις πάνω σε ποικίλες θεματικές από το αναγνωσμένα βιβλία, λογοτεχνικά, δοκιμιακά, ελαφρώς επιστημονικά, γεωγραφικά, ιστορικά κλπ. Ας μην ξεχνάμε πως η εκπαίδευση είναι εκείνη που, μέσα από την ποικιλία των μαθημάτων που προσφέρει, καλείται να ανασύρει τις ιδιαίτερες δημιουργικές δυνάμεις, που είναι κρυμμένες στον καθένα.

Στη διδασκαλία των κειμένων μία παραστατική ανάγνωση και μετάφραση τους – αν πρόκειται για αρχαιοελληνικό κείμενο – δεσμεύει λίγο-πολύ το μαθητή να την παρ-ακολουθήσει. Στην ερμηνεία τους τώρα, κάτι το οποίο έχει παραθεωρηθεί είναι πως το πρώτο κλειδί ερμηνείας το δίνει το ίδιο το κείμενο, μέσα από τις πολλαπλές αναγνώσεις και τις επακόλουθες λογικές διασυνδέσεις. Κατά δεύτερον υποβοηθητικά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οι απόψεις των ερευνητών, κι όχι τα σχόλια που δίνουν τα διάφορα βοηθήματα. Οι αντικρουόμενες σε κάποιες περιπτώσεις γνώμες των ερευνητών θα καταδείξουν στο νέο πως δεν υπάρχει μία και μοναδική προσέγγιση, πως η ομορφιά της γνώσης βρίσκεται στην πολλαπλότητα και στη διαρκή ανανέωση. Η Γραμματική και το Συντακτικό δεν είναι κανόνες προς αποστήθιση, είναι η αποκωδικοποίηση των κειμένων, και σε αυτή την προοπτική θα πρέπει να διδάσκονται, όχι ως αυτοσκοπός. Μια ενδιαφέρουσα πλευρά των κειμένων είναι, ακόμη, η ιστορική τους διαδρομή μέχρι να παραδοθούν σε μας: κείμενα ευρισκόμενα σε χωματερές της Αιγύπτου, σε μούμιες, κείμενα που αλλεπάλληλα αντιγράφηκαν και εν πολλοίς αλλοιώθηκαν, είναι τα κείμενα μας.

Το σχολείο είναι ένας χώρος γνώσης και προβληματισμού, την ίδια στιγμή, εντούτοις, είναι ένας χώρος έν-πνευσης και διαμόρφωσης ήθους και αξιών. Μήπως η επίπληξη που θα κάνει ο εκπαιδευτικός, όταν ακούσει ένα μαθητή του να αθυροστομεί, δεν κινείται σε αυτή την κατεύθυνση; Σε μία εποχή ανακατατάξεων, και ίσως διαστρέβλωσης των πραγμάτων, το ποιες αξίες θα πρέπει να προωθούνται καλό θα ήταν να γίνεται σε συμμόρφωση με τον κοινώς αποδεκτό αξιακό κώδικα της κοινωνίας και του πολιτισμού αλλά και σε συνεννόηση με τους γονείς των μαθητευόμενων.

Όπως ο σπόρος που σπέρνεται, εν καιρώ βλαστάνει και δίνει πολλούς καρπούς, παρομοίως ο εκπαιδευτικός σπέρνει γνώση, παρέχει εφόδια, αναδεικνύει τις πολυμέτωπες ανάγκες της ψυχοσωματικής ανθρώπινης οντότητας, χωρίς πολλές φορές να δει να καρπίζουν. Δεν χάνονται, όμως, έχουν καταγραφεί στο ασυνείδητο και στον κατάλληλο καιρό θα καρποφορήσουν.

Ο δάσκαλος μέσα στην τάξη πρέπει να αναγνωρίζει πρόσωπα με τα οποία έχει οικοδομήσει προσωπική σχέση, όχι κεφάλια. Η παιδεία περνάει από πρόσωπα- σταθμούς στη ζωή του καθενός κατά το μάλλον ή ήττον.

Η εκπαίδευση έχει ανάγκη να αναβλέψει λίγο προς το σαχτουρικό ουρανό και να μεταδώσει αυτό που είδε, να ανανεωθεί με τρόπους παλιούς, μα παραλλήλως κλασικούς, ώστε να γίνει ένας ζωντανός οργανισμός, στον οποίο θα αγαπά να εργάζεται ο εκπαιδευτικός και στον οποίο θα αγαπά να πηγαίνει ο μαθητής. Η εκπαίδευση είναι ανάγκη να εκκολάπτει ανθρώπους κριτικούς, χωρίς πνευματικές αγκυλώσεις, ευτυχισμένους και παραγωγικούς, ικανούς να σταθούν γερά στα πόδια τους εμπιστευόμενοι τις δυνάμεις της αλλά και να επανδρώσουν το πλοίο της πολιτείας μας, να γίνουν, με άλλα λόγια, ενεργά μέλη της κοινωνίας όπου ζούμε.

Του Γαβριήλ Μπομπέτση

Το είδαμε:realoraiokastro.gr

Και το … μουσικό  δωράκι σας ( επιλογή Γιάννης Σύρπας)

Adriano Celentano:Il tempo se ne va

Η προετοιμασία είναι το μυστικό μίας πετυχημένης διαπραγμάτευσης

 

της Μαρίνας Καρπόζηλου

Πότε άραγε ξεκινάει μία διαπραγμάτευση; Λογικά με το που καθόμαστε απέναντι από τον συνομιλητή μας και ξεκινάμε να απαριθμούμε τις διεκδικήσεις μας, σωστά; Λάθος. Αφενός μία διαπραγμάτευση δεν ξεκινάει με τη διατύπωση των αιτημάτων μας και αφετέρου η έναρξη για τους εμπλεκόμενους έχει δοθεί πολύ νωρίτερα, ήδη από το στάδιο της προετοιμασίας. Θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης ως ένα εξευγενισμένο μπρα ντε φερ, με τη διαφορά πως εδώ δεν υπάρχουν απαραίτητα νικητές και ηττημένοι. Σε κάθε περίπτωση όμως, όσο πιο εξασκημένος είσαι, όσο καλύτερες συμβουλές και όσους περισσότερους αγώνες έχεις παρακολουθήσει, τόσο πιο πιθανό είναι να θέσεις με σαφήνεια και επιτυχία τις διεκδικήσεις σου και στη συνέχεια να τις πετύχεις.

Στο μεταξύ, ορισμένες τεχνικές προετοιμασίας που μπορούμε να εφαρμόσουμε πριν από οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, είναι οι εξής:1) Έρευνα και συγκέντρωση πληροφοριών: Για τα πάντα. Το ζήτημα που πρόκειται να διαπραγματευτούμε, το ιστορικό του ζητήματος, τα αιτήματα της άλλης πλευράς, την εξοικείωση των διαπραγματευτών που θα συμμετάσχουν, τους λόγους που τους οδήγησαν στα επιχειρήματα που εικάζουμε πως θα υποστηρίξουν. Όσο καλύτερη και σφαιρικότερη γνώση έχουμε επί του θέματος με τόσο μεγαλύτερη άνεση θα μπορέσουμε να χειριστούμε τον δικό μας διαπραγματευτικό σχεδιασμό, αλλά και να κατανοήσουμε τις παραμέτρους της άλλης πλευράς.

2)Προετοιμασία του Plan B: Το τι θέλουμε να διεκδικήσουμε συνήθως μας είναι ξεκάθαρο. Αν όμως διαπιστώσουμε πως είναι αδύνατον να φτάσουμε στο επιθυμητό σημείο, τότε θα πρέπει να έχουμε προνοήσει για τον σχεδιασμό ενός εναλλακτικού διαπραγματευτικού δρόμου, που ενδεχομένως να μας οδηγεί σε αλλαγή της δυναμικής που ίσχυε μέχρι τώρα. Αυτές οι λεπτές ισορροπίες πολλές φορές είναι δύσκολο να αποκωδικοποιηθούν τη στιγμή της διαπραγμάτευσης και για αυτόν τον λόγο θα πρέπει να έχουν μελετηθεί διεξοδικά κατά το στάδιο της προετοιμασίας. Πού θέλουμε να φτάσουμε και τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε; Τι αντίκτυπο έχει η κάθε μας κίνηση στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης;

3) Όλα αυτά θα πρέπει να έχουν απαντηθεί, αφού πρώτα έχουμε ξεκαθαρίσει τα 5 βασικά ερωτήματα: Ποιοι θα συμμετάσχουν στη διαπραγμάτευση και γιατί, Πού θα λάβει μέρος η συνάντηση (σε δικό τους χώρο; σε δικό σας; σε ουδέτερο; τι ακριβώς συμβολίζει η κάθε τοποθεσία;) Πότε θα γίνει η συνάντηση και ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα που θα τηρηθεί, Γιατί θα διαπραγματευτούμε (ποια ήταν τα προβλήματα που μπορεί να προέκυψαν στο παρελθόν;) Πώς ακριβώς θα παρουσιάσουμε τη δική μας θέση;

4) Δούλεψε με τον εαυτό σου: Η προετοιμασία της διαπραγμάτευσης δεν περιορίζεται αποκλειστικά στα πρακτικά ζητήματα, αλλά έχει και ψυχολογικές προεκτάσεις. Από τη γλώσσα του σώματος που μπορεί να προδώσει την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, όσο και από τον τρόπο με τον οποίο τοποθετούμαστε και εκφραζόμαστε, όλα αυτά υπάγονται στην προετοιμασία που θα μας βοηθήσει να παρουσιαστούμε με αυτοπεποίθηση, ήρεμη διάθεση και χωρίς συναισθηματικές εκρήξεις που θα προδώσουν τον στρατηγικό σχεδιασμό μας.

5) Ξεκαθάρισε το ουσιαστικό ζητούμενο: Πολλές φορές πρέπει να εστιάζουμε στη μεγαλύτερη εικόνα και να μην αποσκοπούμε μονοθεματικά σε έναν στόχο. Για παράδειγμα, πρέπει να μας είναι ξεκάθαρο τι είναι ποιο σημαντικό για τη δική μας πλευρά, η επίτευξη μιας συμφωνίας που θα εξυπηρετεί τα πρακτικά ζητήματα που έχουμε ορίσει, ή η συντήρηση ενός καλού κλίματος; Πόσο σημαντικό είναι για εμάς να μείνουν ευχαριστημένες και οι δύο πλευρές; Όσο πιο ξεκάθαρο είναι το ουσιαστικό ζητούμενο, τόσο πιο εύκολα θα μείνουμε προσηλωμένοι σε αυτό.

Η διαπραγμάτευση λοιπόν απαιτεί τη δική της προετοιμασία καθώς και την κατάλληλη «προπόνηση», καθώς έχει τα δικά της μυστικά και τεχνικές που υπερβαίνουν το έμφυτο ταλέντο και μπορούν κάλλιστα να διδαχθούν.

Πηγή:news247.gr (Απόσπασμα του άρθρου)

Γιορτή της Μάνας: η ωραιότερη της οικουμένης (3)

Γιορτή της Μητέρας σήμερα και κλείνουμε το αφιέρωμα με ένα κείμενο του φιλόσοφου Paul Valery, το ποίημα του Παπαδιαμάντη “Προς τη μητέρα μου” και τη μελοποίηση του ποιήματος που ερμήνευσε ο Σωκράτης Μάλαμας.

PAUL VALERY

Η ΝΕΑΡΗ ΜΗΤΕΡΑ

Αυτό το απομεσήμερο της πιο όμορφης εποχής  είναι τόσο τέλειο, όσο κι ένα πορτοκάλι που η ωριμότητά του εκδηλώνεται.

Ο κήπος σ΄ όλο το σφρίγος του, το φως, η ζωή, διασχίζουν αργά την εποχή της τελειότητας της φύσης τους. Θα νόμιζες πως το κάθε τι από τον καιρό της γένεσής του ωριμάζει μόνο την λάμψη τούτη μερικών στιγμών. Η ευτυχία είναι ορατή όπως ο ήλιος.

Η νέα μητέρα ζει το πιο αγνό της υπόστασής της στα μάγουλα του μικρού παιδιού που κρατάει. Το σφίγγει πάνω της, για να μείνει πάντα ο εαυτός της.

Αγκαλιάζει αυτό που γέννησε. Λησμονεί και διασκεδάζει γιατί δόθηκε, αφού ξανασυλλαβίζει και ξαναβρίσκει τον εαυτό της αόριστα στην τρυφερή επαφή αυτής της σάρκας που η δροσερότητά της την μεθά. Και μάταια τα ωραία χέρια της σφίγγουν τον καρπό που αυτή δημιούργησε, αισθάνεται ολότελα αγνή και τέλεια σαν παρθένα.

Τα αφηρημένα μάτια της χαϊδεύουν τα φυλλώματα, τ΄ άνθη και το λαμπερό σύνολο του κόσμου.

Είναι όπως ένας Φιλόσοφος κι ένας Φυσικός που βρήκε την ιδέα του και που έχτισε αυτό που του χρειαζόταν.

Αμφιβάλλει, αν το κέντρο του σύμπαντος είναι στην καρδιά της ή σ΄ αυτή την καρδιά που χτυπά ανάμεσα στα μπράτσα της και που κάνει να ζει το κάθε τι με τη σειρά του.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

ΠΡΟΣ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

Μάννα μου, ἐγώ ‘μαι τ’ ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι,
ὅπου τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.
Τὸ δόλιο! ὅπου κι’ ἂν στραφῇ κι’ ἀπ’ ὅπου κι’ ἂν περάσῃ
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθῇ, κλωνάρι νὰ πλαγιάσῃ.

Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ’ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ’ ἀφρισμένη,
παλεύω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι
κι’ ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.

Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μαννούλα μου, ν’ ἀράξω,
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοὺ βουλιάξω.
Μαννούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν’ ἀγναντέψω.

Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω,
κι’ ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοῖρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.

Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βάσανά μου,
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι’ ἄμμο•
εἶναι κι’ ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴν ψυχὴ τὴ μαύρη,
π’ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι’ ὁπὄλεος δὲν θαὔρει.

Κι’ ἐκείνη μ’ ἀποκρίθηκε κι’ ἐκείνη ἀπελογήθη:
«Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ γεννήθης•
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες•
ὅντας σὲ ἔπλασ’ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες».

Γιορτή της Μάνας: η ωραιότερη της οικουμένης (2)

Δεύτερη μέρα του αφιερώματος για τη γιορτή της μητέρας με ένα απόσπασμα απ τη Θεία κωμωδία του Δάντη και το ποίημα του Καβάφη “Δέησις”.

ΔΑΝΤΗΣ  –  ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ

«Παρθένα μάνα, κόρη εσύ του γιου Σου,

πιο ταπεινή και πιο αψηλή από πλάσμα,

του λογισμού του αιώνιου ακίνητο όριο,

Εσύ ΄σαι αυτή που ευγένισες τη φύση

Την ανθρώπινη, τόσο, ώστε να στέρξει

ο ίδιος της πλάστης, πλάσμα της να γίνει.

Μες στην κοιλιά Σου ανάφτηκεν η αγάπη

κι η ζέστα της μέσα στην αιώνια ειρήνη

έκανε να φυτρώσει το άνθος τούτο.

Της αγάπης πυρσός μεσημεριάτης

είσαι για μας εδώ, και στους ανθρώπους

η ζωντανή κρήνη είσαι της ελπίδας.

Τόσο μεγάλη είσαι, Κυρά, τόσο άξια,

που όποιος χάρη ζητά, και δεν ξετρέχει

σ Εσέ, σ Εσέ πετά άφτερη η καρδιά του.

Γιατί η ευλογία Σου δεν συντρέμει εκείνον

μονάχα που γυρεύει, μα προτρέχει

πολλές φορές, μονάχη της, τον πόθο.

Σ΄ Εσένα το έλεος σπλαχνιά σ΄ Εσένα,

σ΄ Εσένα η απλοχεριά κι η καλοσύνη

κείνη όλη που μπορεί να  ΄χει ένα πλάσμα.

Τώρα, αυτός που από το έσχατο το βάθος

του σύμπαντος, ως πάνωθεν εδώ είδε

του πνεύματος τις ζωές, μια προς μια, όλες,

Σ΄ ικετεύει να τον αξιώσεις ώστε

να δυνηθεί, τα μάτια του, αψηλάθε,

στη σωτηρία την ύστατη να υψώσει.

Κ΄  εγώ που για δικού μου, απ΄ όσο τώρα

γι αυτόν, ποτέ δεν πόθησα, μπροστά  Σου

τις προσευχές μου απλώνω, κ΄ ικετεύω

Σε, εισάκου τες, σκορπίζοντας το νέφος

του θνητού νου του με τις προσευχές Σου,

που την αθανασία λίγο να ζήσει.

Παρακαλώ Σε, Ρήγισσα, ακόμα ό,τι

θελήσεις, που μπορείς, να μείνει ακέρια

μετά από θέαμα τέτοιο η καρδιά του.

Το βλέμμα Σου νικά τα θνητά πάθη:

τους άγιους δες και τη Βεατρίκη: ενώνουν

τα χέρια τους ν΄ ακούσεις τις ευχές μου».

………………………………………………………………………………………………………………………………….

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΔΕΗΣΙΣ

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’  έναν ναύτη. —
Η μάνα του, ανήξερη, πιαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και ναν καλοί καιροί —

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θα ‘λθει πια ο υιός που περιμένει.

Κατά πόσο η σχολική εκπαίδευση παρέχει στο μαθητή τα στοιχεία εκείνα που τον καθιστούν σήμερα εγγράμματο;

Αυτό το ερώτημα, χρόνια τώρα, εγείρει προβληματισμό και θέσεις και αντιθέσεις και πολλές αντιπαραθέσεις, αλλά απάντηση δεν δίνεται παρά μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Το θέμα είναι ιδεολογικό και πολιτικό και ξεπερνά τις παιδαγωγικές πρακτικές και τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Οι παιδαγωγικές πρακτικές τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια αναμορφώνονται ακολουθώντας τα «προοδευτικά» πρότυπα, όπως αυτά αντιγράφονται από τους νεωτερισμούς της Δυτικής Εκπαίδευσης,  μέσα από  τα οποία δίνεται χώρος έκφρασης στον μαθητή.  Αυτός ο χώρος έκφρασης, βέβαια, λόγω της ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνουμε την τελευταία πενταετία στη χώρα μας τελεί υπό αμφισβήτηση.

Οι  εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αναρωτιούνται όλοι πλέον, γιατί γίνονται και σε τι αποσκοπούν…  Κάποιοι μιλούν για όραμα, κάποιοι για μνημονιακές προδιαγραφές και άλλοι απλά ζυγίζουν την κοινή γνώμη και καθαιρούν τον υπουργό, που τολμά να σταθεί απέναντι στους κατεστημένους. Το ζήτημα είναι κατά πόσο η σχολική εκπαίδευση σήμερα παρέχει στο μαθητή τα στοιχεία εκείνα που τον καθιστούν εγγράμματο… [αποσπάσματα από άρθρο της Κατερίνας Καλφοπούλου με σκέψεις για τα αναλυτικά προγράμματα στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση που σχεδιάζονται για τους λίγους που οδεύουν στα Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι και αφήνουν συστηματικά «λειτουργικά αναλφάβητους» τους πολλούς)

ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΜΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ;

Στη σημερινή δύσκολη συγκυρία οι δάσκαλοι της τάξης και της πράξης, μπαίνουν στις αίθουσες με τα σχολικά εγχειρίδια και με τις οδηγίες διδασκαλίας υπό μάλης, για να διδάξουν σε όλους τους μαθητές την ίδια ύλη, με τις ίδιες μεθόδους, με το ίδιο ενδεικτικό χρονοδιάγραμμα και με τους ίδιους στόχους:

«Οι μαθητές να μπορούν να εφαρμόσουν τις αλγεβρικές ταυτότητες…»

«Οι μαθητές να μπορούν να λύσουν τη δευτεροβάθμια εξίσωση…» 

Ποιοι μαθητές;  Πόσοι μαθητές; Το ερώτημα στο οποίο απαντούν οι αριθμοί!  «Πόσοι; … Τόσοι!”

Ψάχνω στα αρχεία της ΕΛΣΤΑΤ:  2014-2015 Σχολικές μονάδες…Ημερήσια Γυμνάσια: 1.749,   Μαθητές: 310.389…

Ημερήσια Γενικά Λύκεια : 1.306,  Μαθητές: 241.905.

Αφαιρώ: 310.389-241.905 = 68.484.  Πού πάνε αυτά τα παιδιά; 68.484! Δεν είναι και λίγα. 

Μάλλον φοιτούν σε ΕΠΑΛ. Ψάχνω πάλι στα αρχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Αλλά τα αρχεία εξαντλούνται στα Γενικά Λύκεια, ημερήσια και εσπερινά.  Δεν υπάρχει πίνακας για τα επαγγελματικά. Συνεχίζω να ψάχνω και να διαβάζω νούμερα και από άλλες πηγές:

2016-2017 εισακτέοι σε Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι συνολικά 69.985!
Κι εδώ εντοπίζω το λάθος. Μέγιστο λάθος. Όχι αριθμητικό, αλλά εκπαιδευτικό. Το λάθος μιας «εκπαίδευσης» που από την αρχή μέχρι το τέλος είναι διαρθρωμένη με βασική στόχευση τις εισαγωγικές εξετάσεις, που παραπλανητικά όλα αυτά τα χρόνια λέγονται εξετάσεις, αφού διαγωνισμός είναι και καθόλου δεν εξετάζουν τον νέο άνθρωπο ως προς τον γραμματισμό του και τις δεξιότητες επιβίωσής του σε μια κοινωνία ολοένα και πιο απαιτητική, ολοένα και  πιο πιεστική.
Προφανώς και δεν πρωτοτυπώ ούτε λέγοντας ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σαθρό ούτε υπενθυμίζοντας ότι πρόκειται για διαγωνισμό και όχι για εξετάσεις. Όμως δεν μπορώ να μην επαναλάβω, ειδικά μετά την ομιλία της Παρασκευής, ότι τα έξι χρόνια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δεν μπορούν να προγραμματίζονται με στόχο τα Α.Ε.Ι και τα Τ.Ε.Ι. που λίγους μόνο αφορούν, ενώ αφήνουν συστηματικά «λειτουργικά αναλφάβητους» τους πολλούς.

Και αυτό το πρόβλημα δεν το συναντά κανείς μόνο στην Ελλάδα και μόνο στο δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα. Το συναντά σε όλον τον αναπτυγμένο κόσμο, με εξαίρεση μερικές αναπτυγμένες χώρες της Ασίας. Και ενώ έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια αναβάθμισης και βελτίωσης του μαθηματικού γραμματισμού (mathematical literacy) ή αλλιώς του αριθμητικού γραμματισμού ( numeracy), μένω με την αίσθηση πως εμείς εδώ – εν όψει του ορθολογισμού της διδακτέας ύλης – μαλώνουμε μεταξύ μας για το αν πρέπει ή όχι να διδάσκεται η συνάρτηση ολοκλήρωμα και οι μιγαδικοί αριθμοί, σαν να είναι αυτά που θα λύσουν τα προβλήματα των λειτουργικά αναλφάβητων μαθητών που παράγει το σχολείο μας…

Ε ναι, λοιπόν! Δεν είναι όλοι προορισμένοι για αυτά τα Μαθηματικά που διδάσκουμε στη Δευτεροβάθμια. Αντιθέτως είναι όλοι προορισμένοι για τη ζωή που ανοίγεται μπροστά τους και η ζωή αυτή απαιτεί πολλά!
Απαιτεί εφόδια που δεν αποκτούν τα παιδιά διδασκόμενα μια μεγάλη και θεωρητική ύλη! Απαιτεί δεξιότητες  που δεν καλλιεργούν στα παιδιά οι παρωχημένες μέθοδοι με τις οποίες διδάσκονται τα Μαθηματικά!

Κι αυτό  πρέπει να το λάβουμε υπόψη σοβαρά,  επειδή είναι ήδη… αργά!

[ΠΗΓΗ: Κατερίνα Καλφοπούλου, αποσπάσματα από ομιλία της στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού με θέμα «Μαθηματικός Γραμματισμός και Καθημερινότητα» όπως αναρτήθηκε στο ιστολόγιο της ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ + ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ]

Το είδαμε:http://ta4mx.blogspot.gr/

Η ψυχολογική κακοποίηση των αθλητών

Πάντα επίκαιρο και ενδιάφερον αυτό το θέμα,ιδιαίτερα αν πρόκειται για αθλητές που είναι μαθητές ή έφηβοι. Το είδαμε στο antikleidi.com

Τι νομιμοποιεί έναν προπονητή να φωνάζει και να βρίζει τον αθλητή του; Να τον μειώνει επιδεικτικά μπροστά σε όλους, να τον περιφρονεί και να τον ειρωνεύεται;

Από πολύ νωρίς, μπαίνοντας στον αθλητικό στίβο και μεγαλώνοντας μέσα σ’ αυτόν, άρχισε να με απασχολεί επίμονα η σχέση εξουσίας προπονητή-αθλητή. Με εντυπωσίαζε πάντα αρνητικά, η λεκτική κακοποίηση-που παρατηρούσα δυστυχώς σε όλη την αθλητική μου πορεία-από την πλειοψηφία των προπονητών προς τους αθλητές τους∙ και αυτή η κακοποίηση περιελάμβανε όλη την ηλικιακή γκάμα των αθλητών… Στην αρχή σαν παιδί, μου φάνταζε δεδομένη, μέσα στην ‘λογική’ της εκπαίδευσης. Αργότερα, όταν ενηλικιώθηκα συνειδητοποίησα την ανηθικότητα της ‘λογικής’ αυτής και την απαγόρευα ρητά προς το πρόσωπο μου με συνοπτικές διαδικασίες

Τι νομιμοποιεί όμως, έναν προπονητή να φωνάζει βρίζοντας τον αθλητή του; Να τον μειώνει επιδεικτικά μπροστά σε όλους, να τον περιφρονεί, να τον ειρωνεύεται, να του λέει συστηματικά ψέματα; Τίποτα και κανείς. Απλά η ανοχή των αθλητικών παραγόντων – και όχι μόνο – του δίνει μια άτυπη άδεια να το κάνει. Ελάχιστοι προπονητές γνωρίζουν ότι η συνεργασία με αθλητές κάθε ηλικίας σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει πάντα μια παιδαγωγική προσέγγιση προς αυτούς, ακόμα και αν είναι ενήλικες. Ο προπονητής είναι ο ‘ηγέτης’ μιας ομάδας, πρέπει να καθοδηγεί, να δίνει το παράδειγμα, να εμπνέει και να διατηρεί ισορροπίες. Αυτό προϋποθέτει συναισθηματική νοημοσύνη ενηλίκου, βεβαίως. Γιατί αν συμβαίνει το αντίθετο, τότε μοιραία λειτουργεί εγωκεντρικά όπως ένα μικρό παιδί, αδιαφορεί για τα μέλη της ομάδας του, τους φέρεται βάναυσα και αυταρχικά, κρύβεται πίσω από το πέπλο της εξουσίας για να επιβληθεί και να νιώσει ηδονή, είναι ένας κουτσός συναισθηματικά άνθρωπος που προσπαθεί να βρει ταυτότητα μέσα από έναν τίτλο, κακοποιώντας όσους διαπιστώνει πως μπορεί να κακοποιήσει…

Για να διευθύνει κανείς μια ομάδα πρέπει να αφουγκράζεται τον καθένα ξεχωριστά ως μονάδα, να έχει ενσυναίσθηση, να γνωρίζει για το κίνητρο επάρκειας, να έχει διδαχτεί την προ-κοινωνική συμπεριφορά, να είναι ειλικρινής με τους αθλητές, να μπορεί να ζητά συγνώμη, να κάνει πάντα αυτοκριτική και διάλογο, να ξέρει να ακούει, να μπορεί να δένει τον κάθε ένα στο σύνολο και το μέγιστο μέλημά του είναι να προστατεύει όλους τους αθλητές του. Εν ολίγοις, να μην αφήνει κανέναν να νιώθει αόρατος ή παρείσακτος. Αυτός είναι ο ρόλος του προπονητή, να καταφέρει να κάνει τους αθλητές του να νιώθουν χρήσιμοι, να βοηθήσει να βρει το ρόλο του ο　καθένας και να τον παροτρύνει να τον αναπτύξει. Μόνο τότε θα μεταμορφωθεί η ομάδα του.

Έπαιξα μπάσκετ περισσότερο από μια δεκαετία-συνολικά- και σε όλες τις ηλικιακές εκφάνσεις της ζωής μου. Πέρασα από εθνικές και τοπικές κατηγορίες, γνώρισα δεκάδες συναθλήτριες και άλλους τόσους προπονητές. Το καλύτερο μπάσκετ το έπαιξα με προπονητές που μπορεί να μην είχαν την αρτιότερη τεχνική κατάρτιση, ήταν ωστόσο σωστοί παιδαγωγοί. Αργότερα, συνειδητοποίησα από τον προπονητικό θώκο, ότι οι νεαροί αθλητές αποδίδουν και αυτοί καλύτερα όταν ξέρουν ότι ο προπονητής είναι πάντα δίπλα τους με αυθεντικότητα και σεβασμό.

Είναι ωριμότητα να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη μιας ήττας αντί να κοιτά να ρίξει το φταίξιμο στους άλλους και να αποφεύγει τη δημόσια κριτική/επίπληξη. Είναι γνησιότητα να είναι κοντά στον αθλητή και να τον στηρίζει ακόμα και στις άσχημες στιγμές. Είναι καλλιέργεια ψυχής να μη θυμώνει με το παραμικρό και να διαχειρίζεται ώριμα την οργή του και είναι γενναιοδωρία να μπορεί να πει μια καλή κουβέντα.

Νομίζω πως είναι επιβεβλημένο καθήκον των αθλητικών παραγόντων (και των γονέων των ανήλικων αθλητών) να απαγορεύουν στους προπονητές να κακοποιούν τους αθλητές. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα των αθλητών να μην επιτρέπουν τη λεκτική κακοποίηση από τους προπονητές τους, αντί να τη θεωρούν δεδομένη. Είναι καθήκον της πολιτείας να περνάει από ψυχολογική εκπαίδευση τους προπονητές, γιατί οφείλουν να είναι πέρα απ’ όλα, παιδαγωγοί. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός/πρωταθλητισμός προσφέρει το εξής προνόμιο, μπορεί να είναι ανθρώπινος όσο και εποικοδομητικός, ας μην το στερούμε αυτό από τους αθλητές.

_______________________

 ~ Σοφία Ξυγαλά , (Πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας)

      Πηγή:  talentabout.gr

Τα δύσκολα ΠΡΕΠΕΙ ενός καθηγητή..

Του Μανώλη  Αναστόπουλου

Και μπαίνεις λοιπόν το πρωί στην τάξη με την καλημέρα σου (που δεν επιστρέφετε πάντα από όλους τους παρευρισκόμενους) για να συνυπάρξεις με 20 διαφορετικά άτομα “ανακαλύπτοντας” ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας.

Και αρχίζουν λοιπόν τα ΠΡΕΠΕΙ:

Θα ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν:

Να μεταφέρεις γνώση, να εμπνεύσεις και να εμπιστευτείς.
Να δημιουργήσεις σκέψη ικανή να απαντήσει σε ερωτήματα όταν η πλειοψηφία έχει την αίσθηση ότι Googl-αρωντας βρίσκει όλες τις απαντήσεις που θέλει.
Να κρατήσεις ισορροπίες με παιδιά, γονείς και διοίκηση. Α, υπάρχει και ο εαυτός σου βέβαια..
Να έχεις υπομονή και ανεκτικότητα.
Να αποδεχτείς καταστάσεις με τις οποίες διαφωνείς.
Να αναφέρεσαι στην έννοια του συνειδητού σεβασμού προς άλλους όταν  “έξω” επικρατεί η συνειδητή περιφρόνηση του εμείς.
Να τονίσεις την αναγκαιότητα της ύπαρξης κανόνων στην ομαδική συμβίωση όταν η “ατμόσφαιρα” επιμένει να τους αγνοεί.
Να υμνείς την δημοκρατία όταν στην καθημερινότητα (πράξη) όλο και πιο σπάνια συναντάται.
Να πείσεις για την ανάγκη παιδείας όταν το περιβάλλον την αγνοεί προωθώντας άλλες μεθόδους “ανάπτυξης και ευημερίας”. . .
Να υπερθεματίζεις για το απαραίτητο της απόκτησης “εφοδίων” στη ζωή όταν η λέξη αξιοκρατία μοιάζει παρωχημένη.
Να ελέγξεις, επιβληθείς και ανταποκριθείς με μόνο όπλο στη φαρέτρα σου την προσωπικότητά σου.
Να είσαι αυτός γενικά που ΠΡΕΠΕΙ στο χώρο, λες και δεν υπάρχει ο προσωπικός σου χώρος..

Είναι όμως αυτό που επέλεξες (κανείς δεν σε ανάγκασε να το ακολουθήσεις), αυτό που σου αρέσει, σε εκφράζει, αυτό που δεν θα άλλαζες, και είναι αυτό που πάλι θα διάλεγες αν τώρα ξεκινούσες τη  καριέρα σου.

Παλεύεις (όπως και πολλοί άλλοι στους δικούς τους εργασιακούς χώρους) για να ανταπεξέλθεις στα παραπάνω ΠΡΕΠΕΙ. Πιστεύεις ότι έτσι συμβάλλεις σε ένα καλύτερο αύριο.

Εκτός όμως και από άλλα ΠΡΕΠΕΙ που το “περιβάλλον” σου προσθέτει, περιμένεις και κάτι που θυμίζει ΜΠΡΑΒΟ.

Όχι με τη “στενή” έννοια της λέξης, αλλά με αυτή της αναγνώρισης του (όχι και τόσο εύκολου) έργου σου.

Και αυτό, όχι επειδή μέσα σου δεν ξέρεις ότι το δικαιούσαι, αλλά για να συνεχίσεις να είσαι καλός δάσκαλος..

Πηγή:www.esos.gr

Ένας στους πέντε μαθητές επιστρέφει στο σπίτι από το σχολείο χωρίς κανένας να τους περιμένει

 Έρευνα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Περίπου ένας στους πέντε μαθητές Δημοτικού εντάσσεται στην κατηγορία «τα παιδιά με το κλειδί», ένα νέο φαινόμενο που δημιουργήθηκε στην ελληνική κοινωνία λόγω της απουσίας των γονέων στην εργασία, της αύξησης των διαζυγίων και των μονογονεϊκών οικογενειών και των δυσκολιών των ολοήμερων σχολείων να καλύψουν όλες τις ανάγκες. Έτσι πολλά παιδιά επιστρέφουν από το σχολείο το μεσημέρι στο σπίτι, χωρίς κάποιος να τους περιμένει, για να τους ανοίξει.

Αυτό επισημαίνει σε δημοσίευμά του ο Φώτης Σπανός στην εφημερίδα “Θεσσαλία” αξιοποιώντας στοιχεία έρευνας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Έχοντας κρεμασμένο το κλειδί στον λαιμό τους, για να μην το χάσουν, ανοίγουν την πόρτα και μένουν μόνα τους στο σπίτι, ακόμη και τρεις και τέσσερις ώρες, μέχρι να επιστρέψουν οι γονείς ή ο γονέας από τη δουλειά.

Και ουσιαστικά όλο αυτό το χρονικό διάστημα φροντίζονται μόνοι τους, αντιμετωπίζοντας βέβαια και ουκ ολίγες δυσκολίες, από το πώς θα φάνε, μέχρι και το αν τελικά διαβάζουν ή βλέπουν τηλεόραση.
Το φαινόμενο αυτό ήταν έντονο στο εξωτερικό, έως ότου ο δυτικός τρόπος ζωής επεκτάθηκε δυναμικά και στην Ελλάδα από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 και πλέον αποτελεί κοινωνική τάση και στη χώρα μας.
Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ερεύνησε το φαινόμενο και προχώρησε στην εξαγωγή ενδιαφερόντων συμπερασμάτων.
Ο αναπληρωτής καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Νίκος Χανιωτάκης, που έχει ασχοληθεί επισταμένως με το ζήτημα, τόνισε πως «τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι» είναι οι μαθητές, που επιστρέφοντας το μεσημέρι από το σχολείο στο σπίτι, δεν έχουν κανέναν να τους περιμένει, επειδή οι γονείς τους δουλεύουν. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, ενώ υπολογίζεται πως στις ΗΠΑ τα παιδιά αυτά αγγίζουν τα 4.000.000».

Η επίδραση των κοινωνικών αλλαγών

Ο κ. Χανιωτάκης ερμήνευσε την ένταση του φαινομένου από την όλο και πιο δυναμική ένταξη της γυναίκας στην αγορά εργασίας, την αύξηση των διαζυγίων, την ύπαρξη μονογονεϊκών οικογενειών, της απουσίας παππούδων και γιαγιάδων.
Έτσι για να μην μένει μόνο το παιδί στο σπίτι αυτό το κρίσιμο χρονικό διάστημα, δηλαδή από τη λήξη του σχολικού ωραρίου μέχρι την επιστροφή των γονέων στο σπίτι νωρίς το απόγευμα, η λύση για τη φροντίδα του είναι, είτε η εγγραφή του στο ολοήμερο, είτε η πληρωμή κάποιου ατόμου για να το φροντίζει στο σπίτι.
«Αλλά το ολοήμερο σχολείο έχει απαξιωθεί και δεν υποστηρίζεται από την πολιτεία, ενώ οι γονείς βλέπουν ότι ο θεσμός δεν βοηθά το παιδί τους. Και λόγω οικονομικής αδυναμίας να πληρώσουν κάποιο άτομο, επιλέγουν να το αφήνουν μόνο στο σπίτι για κάποιες ώρες», ανέφερε ο κ. Χανιωτάκης, ενώ ερωτηθείς για το πώς βλέπουν τα παιδιά την κατάσταση, απάντησε πως όσο μικρότερα σε ηλικία είναι τα παιδιά, τόσο πιο πολύ ζορίζονται, ενώ όσο μεγαλώνουν και φτάνουν στην εφηβεία, μάλλον τους αρέσει να είναι μόνα τους».

Χαμηλότερες επιδόσεις

Βάσει έρευνας που πραγματοποίησε η προπτυχιακή φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Μαρία Τότσα σε 310 φοιτητές και φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για τα μαθητικά τους χρόνια, διαπιστώθηκε πως ένα 18% εξ’ αυτών εντάσσονταν στην κατηγορία «τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι» και έμεναν μόνα για περισσότερο από τρεις ώρες.
Επίσης ένα 30% των παιδιών με το κλειδί στο χέρι πήγαινε και ολοήμερο.
Μάλιστα οι φοιτητές τόνισαν πως όσες ώρες έμεναν σπίτι μόνοι τους, ένιωθαν φόβο, μοναξιά και ότι υπήρχε πολύ ησυχία. Η μοχανικότητα ήταν έντονη, αφού ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα οι γονείς προέτρεπαν στα παιδιά τους, να μένουν στο σπίτι και να μην ανοίγουν σε κανένα.
Επίσης η βασική απασχόληση των παιδιών αυτών στο σπίτι είναι η τηλεόραση.
και ναι μεν διάβαζαν τα μαθήματά τους, αλλά επειδή οι γονείς έρχονταν κουρασμένοι από τη δουλειά και δεν τους επιτηρούσαν τόσο πολύ στα μαθήματα, δεν είχαν τελικά τόσο υψηλές επιδόσεις. Επίσης δεν σιτίζονται καλά, αφού δεν τρώνε ζεστό φαγητό.
Μάλιστα σε έρευνες του εξωτερικού διαπιστώθηκε ότι και τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι είναι και πιο επιρρεπή σε ουσίες.

Και ατυχήματα

Παράλληλα υπήρχαν πολλά ατυχήματα. Ειδικότερα οι φοιτητές ανέφεραν διάφορες καταστάσεις, που δημιουργήθηκαν στο σπίτι, όταν ήταν μόνα τους, όπως «έβαλα φωτιά στο τηγάνι, ενώ προσπαθούσα να φτιάξω πατάτες τηγανιτές», «έπεσα και έσκισα το μάτι μου», «λιποθύμησα, επειδή ήμουν άρρωστη», «είχα καεί με βραστό νερό», «είχα τη λανθασμένη εντύπωση πως κάποιος ξένος ήταν στο σπίτι», «έτυχε να κτυπήσει την πόρτα κάποιος άγνωστος. Τρόμαξα και δεν άνοιξα, όπως πολύ σωστά μου έλεγαν κάθε φορά οι γονείς, πριν πάνε κάπου και με αφήσουν».
«Είναι δεδομένο πως τα μικρότερα παιδιά θα προτιμούσαν κάποιος να τους ανοίξει την πόρτα του σπιτιού κα να μην είναι μόνα τους», ανέφερε ο κ. Χανιωτάκης και πρόσθεσε πως η ονομασία με το κλειδί δόθηκε, επειδή αυτά τα παιδιά έχουν συνήθως κρεμασμένα στον λαιμό τους μια αλυσίδα με το κλειδί, για να μην το χάσουν.
Μάλιστα υπογράμμισε πως κομβικής σημασίας για την αντιμετώπιση του φαινομένου και την εξυπηρέτηση των οικογενειών θα είναι η ενίσχυση του θεσμού του ολοημέρου.

Πηγή:www.alfavita.gr