Δεύτερη μέρα του αφιερώματος για τη γιορτή της μητέρας με ένα απόσπασμα απ τη Θεία κωμωδία του Δάντη και το ποίημα του Καβάφη “Δέησις”.
ΔΑΝΤΗΣ – ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ
«Παρθένα μάνα, κόρη εσύ του γιου Σου,
πιο ταπεινή και πιο αψηλή από πλάσμα,
του λογισμού του αιώνιου ακίνητο όριο,
Εσύ ΄σαι αυτή που ευγένισες τη φύση
Την ανθρώπινη, τόσο, ώστε να στέρξει
ο ίδιος της πλάστης, πλάσμα της να γίνει.
Μες στην κοιλιά Σου ανάφτηκεν η αγάπη
κι η ζέστα της μέσα στην αιώνια ειρήνη
έκανε να φυτρώσει το άνθος τούτο.
Της αγάπης πυρσός μεσημεριάτης
είσαι για μας εδώ, και στους ανθρώπους
η ζωντανή κρήνη είσαι της ελπίδας.
Τόσο μεγάλη είσαι, Κυρά, τόσο άξια,
που όποιος χάρη ζητά, και δεν ξετρέχει
σ Εσέ, σ Εσέ πετά άφτερη η καρδιά του.
Γιατί η ευλογία Σου δεν συντρέμει εκείνον
μονάχα που γυρεύει, μα προτρέχει
πολλές φορές, μονάχη της, τον πόθο.
Σ΄ Εσένα το έλεος σπλαχνιά σ΄ Εσένα,
σ΄ Εσένα η απλοχεριά κι η καλοσύνη
κείνη όλη που μπορεί να ΄χει ένα πλάσμα.
Τώρα, αυτός που από το έσχατο το βάθος
του σύμπαντος, ως πάνωθεν εδώ είδε
του πνεύματος τις ζωές, μια προς μια, όλες,
Σ΄ ικετεύει να τον αξιώσεις ώστε
να δυνηθεί, τα μάτια του, αψηλάθε,
στη σωτηρία την ύστατη να υψώσει.
Κ΄ εγώ που για δικού μου, απ΄ όσο τώρα
γι αυτόν, ποτέ δεν πόθησα, μπροστά Σου
τις προσευχές μου απλώνω, κ΄ ικετεύω
Σε, εισάκου τες, σκορπίζοντας το νέφος
του θνητού νου του με τις προσευχές Σου,
που την αθανασία λίγο να ζήσει.
Παρακαλώ Σε, Ρήγισσα, ακόμα ό,τι
θελήσεις, που μπορείς, να μείνει ακέρια
μετά από θέαμα τέτοιο η καρδιά του.
Το βλέμμα Σου νικά τα θνητά πάθη:
τους άγιους δες και τη Βεατρίκη: ενώνουν
τα χέρια τους ν΄ ακούσεις τις ευχές μου».
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
ΔΕΗΣΙΣ
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη. —
Η μάνα του, ανήξερη, πιαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και ναν καλοί καιροί —
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θα ‘λθει πια ο υιός που περιμένει.
