Είπαμε να γνωρίσουμε τα Λευκάκια, το χωριό που φιλοξενεί το σχολείο και όπου περνούμε τη μέρα μας- πολλοί από εμάς για όγδοο κιόλας χρόνο. Μετά από συνομιλίες και συναντήσεις με τον πρόεδρο της κοινότητας κ. Τάσο Δρίτσα και τον π. Μιχαήλ, εφημέριο ενορίας Λευκακίων, καταστρώσαμε σχέδια και πλάνα…και εξορμήσαμε!
Αρχικά ανεβήκαμε στο κοιμητήριο του χωριού και τον Αγ. Δημήτριο, που βρίσκονται σε λόφο πάνω από το σχολείο. Απολαύσαμε τη θέα προς τον κάμπο και αναγνωρίσαμε τα χωριά Ασίνη, Δρέπανο και, στο βάθος, την ακρόπολη της αρχαίας Ασίνης που είχαμε επισκεφτεί σε εκδρομές τα προηγούμενα χρόνια.
Στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς το κέντρο του χωριού και, αφού περάσαμε από το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης, σταθήκαμε στα αρχαία του χωριού και την εκκλησία της Υπαπαντής. Εκεί μας υποδέχτηκε ο κύριος Ηλίας Μηναίος που αποτέλεσε τον βασικό μας ξεναγό και μας έδωσε στοιχεία και μαρτυρίες απο την ιστορία της περιοχής: από τα αρχαία χρόνια (πρωτοελληνικό φύλο Δρύοπες, ναός του Πυθαίου Απόλλωνα, αρχαία Ασίνη), τα βυζαντινά και τις περιόδους ενετοκρατίας-τουρκοκρατίας (εγκατάσταση νέου πληθυσμού και αρχικό όνομα “Σπαΐ”-“Σπαϊτζίκο”), μέχρι την Επανάσταση του 21 (πέρασμα του εκστρατευτικού σώματος για την πολιορκία του Παλαμηδίου) και τη σύγχρονη εποχή (διαχωρισμός κοινότητας από Ασίνη και μετονομασία σε “Λευκάκια” το 1927).
Ευχαριστήσαμε τον κ. Μηναίο και κατευθυνθήκαμε προς τον επόμενο προορισμό μας, το παλιό πηγάδι του χωριού. Εκεί, κι ενώ συζητούσαμε ποιος θα ρίξει το νόμισμα και ποια ευχή θα κάνει ο καθένας, πιάσαμε κουβέντα με τον κύριο Αριστείδη Μαρίνη. Μας διηγήθηκε πως οι κάτοικοι του χωριού έπαιρναν το νερό τους από το πηγάδι μέχρι και σχετικά πρόσφατα, καθώς και ότι υπήρχε αγωγός που έχει τώρα καλυφτεί από την άσφαλτο και φτάνει στα νότια του χωριού, σε μέρος όπου παλιά βρισκόταν η κατοικία του Τούρκου διοικητή της περιοχής. Μάλιστα, φαίνεται ακόμα η γούρνα στην οποία κατέληγε. Μάθαμε ακόμα για το αρχαίο νεκροταφείο του χωρίου, αλλά και για το ξωκλήσι του Άι Γιάννη, που βρίσκεται σε ύψωμα στα δυτικά, και τις ιδιαιτερότητες της κατασκευής του. Καταγράψαμε με ενδιαφέρον τις πληροφορίες και τις εντάξαμε ήδη στους στόχους των επόμενων εξορμήσεων. Έπειτα πετάξαμε το κέρμα μας, κάναμε -σιωπηλά- τις ευχές μας, και προχωρήσαμε.
Η βόλτα μας ολοκληρώθηκε με αναψυκτικό, χυμό, σοκολάτα και καφεδάκι (ντεκαφεϊνέ) στο “Μικρό Καφέ”. Τα παιδιά του καφέ μας περιποιήθηκαν δεόντως και μάλιστα κέρασαν και πεντανόστιμα γλυκά- ίσως να το είχε ευχηθεί κάποιος από εμάς στο παλιό πηγάδι..
