…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

Αυτή την Κυριακή, 11/11/2012, στις 18:00, θα δούμε όλοι μαζί την ταινία “Τα παιδιά της χορωδ’ιας”.

Λίγα λόγια για την ταινία:

από την Ελένη Ανδρεάδου

Βρισκόμαστε στο 1948. Ο Clement (Gerard Jugnot) είναι ένας άνεργος δάσκαλος μουσικής που έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει οριστικά το πάθος του γι’αυτήν βρίσκει όμως δουλειά ως επιτηρητής σ’ένα σωφρονιστικό οικοτροφείο ανηλίκων. Η παραμονή του στο οικοτροφείο θα σταθεί για τον Clement αφορμή αφύπνισης καθώς η επαφή του με τη σκληρή πραγματικότητα των μαθητών και τις αυστηρότατες κα φυσικά αναποτελεσματικές μεθόδους του διευθυντή του οικοτροφείου Rachin (Francois Berleand) τον αναγκάζουν να αναζητήσει εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας με τα ατίθασα παιδιά και να ξεκινήσει μια προσπάθεια αλλαγής στο αυστηρό προφίλ του ιδρύματος, διδάσκοντας στους μαθητές τη μουσική και τη μαγεία που μπορεί αυτή να φέρει στις ζωές τους.

Ο Christophe Barratier κάνει το σκηνοθετικό του ντεπούντο βασισμένος σε μια ταινία του 1945 La cage aux rossignols ξεκινώντας την ιστορία του με μια συναυλία και την ανάγνωση ενός ημερολογίου. Το θέμα του απλό και μάλλον τετριμμένο καθώς πολλές άλλες ταινίες έχουν καταπιαστεί με τη σχέση δασκάλου- μαθητών και πώς το πραγματικό ενδιαφέρον και η ευαισθησία του πρώτου μπορεί να βοηθήσει τους μικρούς μαθητές και να τους εμπνεύσει για την αναζήτηση ενός καλύτερου τρόπου ζωής. Η διαφορά της δημιουργίας του Barratier έγκειται στην λεπτή και συγκινητική προσέγγιση ενός διαχρονικού θέματος με εικόνες μελαγχολικές και οικείες που βρίσκουν τη θέση τους στην ψυχή μας ντυμένες με τα συναισθήματα των αναμνήσεών μας που εντοπίζονται στις εμπειρίες της πορείας κάθε ανθρώπινης φυσιογνωμίας προς την ενηλικίωση.

Ο κεντρικός ήρωας του Barratier είναι ο χαρακτήρας του «αποτυχημένου» μουσικού προφανώς επειδή έλειπε το πάθος της δημιουργίας ή ο σκοπός της εφαρμογής αυτού του πάθους προς κάποια κατεύθυνση αλλά και η χρυσή ευκαιρία, που όμως στις κατάλληλες συνθήκες ξεδιπλώνεται αυτόματα από τον εν δυνάμει χώρο του αψηφώντας όλα τα εμπόδια για να μεταμορφώσει το περιβάλλον και το έμψυχο υλικό γύρω του. Η δυναμική του θέματος κρύβεται στο ελπιδοφόρο μήνυμα της αλλαγής που προέρχεται μάλιστα από έναν και μόνο άνθρωπο. Όσο ουτοπικό ή δύσκολο και αν φαίνεται αυτό ο Barratier το ντύνει με μια φυσική αληθοφάνεια και του δίνει μια πραγματοποιήσιμη υπόσταση προσφέροντας εκτός από την αδιαμφισβήτητη συγκίνηση, ψυχική ευφορία και την αίσθηση ότι θέλεις να ταυτιστείς με τον Clement και την προσπάθειά του. Ο Clement χρησιμοποιεί τη μουσική εμφυσώντας με τη διδασκαλία του πνευματική φώτιση για να ξεπεράσει το όριά της και να παραδώσει μαθήματα ζωής.

Αυτός ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της ταινίας που ξεκινά από ένα συνηθισμένο θεματικό πυρήνα ξεδιπλώνεται κυρίως στις παρυφές της δημιουργίας. Η μαγεία διαφαίνεται σταδιακά αγγίζοντας τις ευαίσθητες χορδές μας χωρίς να χειραγωγεί συναισθηματικά το θεατή. Κινείται σ’ένα επίπεδο διεισδυτικής προώθησης και εκδήλωσης της ανθρωπινής μας πλευράς κάνοντας χρήση αυτού του υλικού και όχι κατάχρηση που θα τη μετέτρεπε σε καθαρή προσπάθεια πρόκλησης της αισιοδοξίας μας και επομένως σε μια αποτυχημένη συρραφή εικόνων που «πετούν στα σύννεφα». Αντίθετα δεν είναι λίγες οι φορές που μας προσγειώνει στην πραγματικότητα περιορίζοντας τις δυνατότητες της αλλαγής, όχι όμως απογοητευτικά πολύ.

Ο μουσικοσυνθέτης της ταινίας Bruno Coulais ( Ιμαλάια , Πορφυρά ποτάμια , Μικρόκοσμος) δημιούργησε την ιδιαίτερη χορωδία των παιδιών που παίρνουν μέρος στην ταινία (τα περισσότερα από αυτά αναγνωρισμένα ταλέντα) πετυχαίνοντας τη σταδιακή πρόοδο που παρακολουθούμε με μια απλή αυθεντική μουσική που οδηγεί με το πέρασμα του χρόνου σε πιο πλούσιο συναίσθημα, αποφεύγοντας παράλληλα την παγίδα να παρουσιάσει τις μελωδίες του Clement σαν δημιουργίες ενός μουσικού που είναι πολύ καλά ενημερωμένος γύρω από τα μουσικά ρεύματα, προσδίδοντας έτσι στην εικόνα του χαρακτηριστικά που δεν του αναλογούν.

Η μουσική σε συνδυασμό με το λιτό φωτισμό και την υπεροχή των φυσικών χρωμάτων ζωντανεύουν το περιβάλλον του Les Choristes μέσα και έξω από τις σχολικές αίθουσες αλλά και το πνεύμα της εποχής, μιας εποχής που οι περιορισμοί της στάθηκαν αφορμή να πυροδοτήσουν το δημιουργικό πνεύμα ενός άσημου μουσικού που ο Gerard Jugnot υποστηρίζει εύστοχα δίνοντας έμφαση στην πλευρά εκείνη του ανθρώπου που παλεύει να δώσει φως στη ζωή των άλλων, τι στιγμή που ο ίδιος έχει πισωγυρίσει την επιτυχία και έχει αποτραβηχτεί στα παρασκήνια. Ο Jean-Baptiste Maunier είναι ο νεαρός Morhange , το παιδί με το αγγελικό πρόσωπο και τη θεία φωνή που χρειάζεται περισσότερο από τον καθένα την υποστήριξη και καθοδήγηση ενός διδασκάλου με ευαισθησία και ανθρωπιά.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι εύστοχο, συγκινητικό και ανθρώπινο.

Κάτω από : κινηματοφραφική λέσχη