Τις τελευταίες εβδομάδες, με αφορμή το εξακτινωμένο σεμινάριο του ΠΕΚ Πάτρας, το μοντέλο της Ανεστραμμένης τάξης έγινε γνωστό σε πολλούς εκπαιδευτικούς και λόγω της πειραματικής εφαρμογής του μοντέλου στην τάξη, έγινε αρκετή συζήτηση για αυτό στα σχολεία της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας. Είναι λογικό ως νέο εκπαιδευτικό μοντέλο να προκαλεί απορίες και προβληματισμούς. Είναι δυσάρεστο όμως να προκαλεί φοβίες και ανασφάλειες. Άκουσα ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί, αβασάνιστα και χωρίς να εξετάσουν τις λεπτομέρειες, συνέδεσαν τη χρήση της τεχνολογίας από το μοντέλο της Ανεστραμμένης τάξης με τη μελλοντική υποκατάσταση του εκπαιδευτικού από το βίντεο. Μόνο ως αστείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο παραπάνω ισχυρισμός αλλά δυστυχώς αποτελεί μέρος της τεχνοφοβικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Η αλήθεια βρίσκεται στην άλλη άκρη όπως μπορεί να ανακαλύψει ο εκπαιδευτικός που ερευνά και ψάχνει αντί να δαιμονοποιεί και να κατηγορεί κάθε νέο και διαφορετικό. Ο εκπαιδευτικός της Ανεστραμμένης τάξης θα έχει ανεβασμένο κύρος γιατί θα είναι πλέον δημιουργός εκπαιδευτικού υλικού και διευκολυντής της μάθησης ή οργανωτής μαθησιακών δραστηριοτήτων, αν προτιμάτε. Ακόμη και η επιλογή ενός έτοιμου βίντεο και η προσαρμογή του στην τάξη μας, η εποπτεία και η ανατροφοδότηση πριν την τάξη και η οργάνωση βιωματικών και ομαδοσυνεργατικών δραστηριοτήτων μέσα στην τάξη, μόνο αυτόματα δεν γίνεται και απαιτεί σύγχρονο και ενημερωμένο εκπαιδευτικό. Η μόνη κατηγορία που μπορώ να δεχτώ είναι ότι ο εκπαιδευτικός της Ανεστραμμένης τάξης, αν δουλεύει μόνος του και δεν συνεργάζεται με άλλους εκπαιδευτικούς, θα έχει περισσότερη δουλειά στο σπίτι για να οργανώσει το υλικό του και να εποπτεύσει τους μαθητές του, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Όμως το κέρδος του στο μαθησιακό αποτέλεσμα θα είναι πολλαπλάσιο από αυτό της παραδοσιακής διάλεξης με το παθητικό ακροατήριο.
Μην ανησυχείτε λοιπόν αγαπητοί συνάδελφοι, το μέλλον του κλάδου δεν κινδυνεύει από την Ανεστραμμένη τάξη, από την άρνηση, τη διαστρέβλωση και τη μιζέρια κινδυνεύει!
Συμφωνώ απόλυτα συνάδελφε Νίκο. Εδώ επίσης ταιριάζει το «Όσα δεν φτάνει η αλεπού …». Και αυτό έχει πολλαπλές ερμηνείες και διαστάσεις. Γιατί άραγε δεν τα φτάνει;
Ο εκπαιδευτικός δεν κινδυνεύει από τα «όπλα» (εργαλεία) του. Απλά χρειάζεται οργανωμένη εκπαίδευση – επιμόρφωση στη χρήση τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτά τα εργαλεία πρέπει
να μάθει να τα χτίζει και να τα βελτιώνει μόνος του. Δυστυχώς στα περισσότερα σεμινάρια του δείχνουν πώς να φουσκώνει τη βάρκα, αλλά μετά του ζητούν να χτίσει «συνεργατικά» ένα καράβι …
Η ανεστραμμένη τάξη τελευταία ακούγεται πολύ. Όπως κάθε τι καινούριο, έχει άλλους να το υποστηρίζουν κι άλλους να το βλέπουν με σκεπτικισμό (με τους οποίους «τα βάζεις» στο άρθρο σου). Είναι μια πολλά υποσχόμενη, νέα (για εμάς…) μέθοδος διδασκαλίας που απαιτεί το συγχρονισμό πολλών άλλων εργαλείων με κυριότερο: τον ενορχηστρωτή όλων αυτών -και της τάξης του- τον εκπαιδευτικό. Και φυσικά, όπως όλα τα εργαλεία (μαχαίρια, ψαλίδια, Η/Υ, βίντεο κλπ), θέλει συνετή χρήση!