Ανακοινώσεις

Πλαΐτη Ελένη

11ο Γυμνάσιο Ηρακλείου

Σκέψεις στο φως

Τα παράθυρα ορθάνοιχτα

κι αγναντεύοντας τον γαλανό ουρανό

καθώς ανασαίνω

με βλέμμα παραδομένο,

κοιτώ το τοπίο απλωμένο μπροστά μου.

Δεν αρνήθηκα στιγμή 

το μελαγχολικό συναίσθημα που ένιωσα,

πριν καν τολμήσω 

προσπάθεια να κάνω

να εξηγήσω αυτά 

που στην σκέψη μου ήταν.

Μα χωρίς να καταφέρω εξήγηση να δώσω,

η δόξα του ήλιου 

έδινε φως σ’ ολόκληρο τον τόπο…

Ζεστό το κλίμα,

ακτίνες χορεύουν σκόρπιες στον χώρο.

Σιωπή…

Αεράκη Δέσποινα

Πρότυπο Γυμνάσιο Ηρακλείου

Βλέμμα 

Διπλωμένη, σε μια γωνιά έκλαψα 

σιωπή τον κόσμο έχει σκεπάσει.

Θυμήσεις, εικόνες αρχαίες έκαψα,

περιμένω την βροχή να σωπάσει.

Των ματιών η λάμψη έχει σβήσει

πάει καιρός που η ψυχή έχει σπάσει.

Δακρύων σταγόνες  έχει χύσει

αγάπη παλιά που ‘χει χάσει.

Προδομένη, με μια μάταιη ελπίδα

σκέψεις παλιές του νου μου χαμένες.

Στου αβυσσαλέου κόσμου παγίδα

συναισθήματα και λέξεις πιασμένες.

Κρυμμένη, θαμμένη η θλίψη βαθιά

στο μυαλό μου άλλο ένα ψέμα.

Νόμιζα σ’ είχε απορρίψει η καρδιά

μα, με πρόδωσε πάλι το βλέμμα. 

Λεμονάκη Ελένη

Πρότυπο Γε.Λ. Ηρακλείου

Τρέμω την νύχτα

Μάλλον είναι ο άνεμος,

το ουρλιαχτό της βραδινής αύρας.

Οι κραυγές των κλαδιών που ταλαντεύονται,

μαστιγώνουν όνειρα δικά μου.

Πάνε, χαθήκαν.

Μάλλον είναι η βροχή,

κλαίει για τον χαμό των παιδιών της.

Σκοτωμένα κι ακρωτηριασμένα,

τα μουσκεμένα κορμιά των ξεριζωμένων δέντρων.

Στάζουν οι ελπίδες τους στο χώμα.

Μάλλον είναι μόνο οι σκιές,

από τα δέντρα δίπλα στο περβάζι.

Ξυπνούν το θαμμένο παρελθόν,

τότε που την ελευθερία κρεμάσαν,

Τότε που την σκοτώσαν.

Κάτι κάνει τις κουρτίνες να τρέμουν.

Μάλλον είναι ένα πουλί,

το σώμα του ράγισε το παράθυρο,

το έβαψε κόκκινο σαν ηλιοκαμένο δέρμα,

ίχνη φτερών αφήνοντας στο πέρασμά του.

Στον Άδη πήγε να κρυφτεί,

η σπασμένη πια καρδιά του.

Μάλλον είναι απλώς μια ψευδαίσθηση,

ένα σώμα που διασχίζει το δωμάτιο,

ένα αργό μονοπάτι από μαύρα μακριά μαλλιά

ένα βιαστικό τρέμουλο από μακριά λεπτά μέλη.

Μάλλον είναι ένα …

Ω!

Είναι αυτή…

Η πραγματικότητα,

η ωμή αλήθεια,

σβήνει το φως του φεγγαριού.

Και εγώ είμαι εδώ, παρατηρητής .

Μπριλάκη Ροδάνθη

Πρότυπο Γε.Λ. Ηρακλείου

Αι Ιστοριαι:

Έπαιζε σαν παιδί

με τη σκιά του φεγγαριού,

κρεμόταν απ’ τις διάφανες πλεξούδες του.

Την νύχτα,

μπαινόβγαινε στου χρόνου τα κάστρα.

Αντάμωνε το παρόν,

απέφευγε το παρελθόν,

χρωμάτιζε το μέλλον.

Tην τύφλωνε το φως της μέρας.

Αέναο.

Την έκανε να τρέμει.

Ήταν παιδί. 

Είχε κάδρο σπασμένο,

πίνακα κενό,

καρδιά γυάλινη.

Ήξερε.

Κι από μια χαραμάδα ονείρου,

έσταζε μέλι,

και χρυσό νερό.

Ποιος θα της πει να μην ξυπνάει τις μέρες,

για να μην δει λαούς να χάνονται;

Ανάσα ο άνεμος,

βαρύ το δάκρυ.

Θα κλάψει.

Ας μην κλάψει.

Ποιος θα της πει να μην γλεντάει με το ασημί φεγγάρι;

Ας μην λούζεται στη Στύγα.

Γιατί, 

όσο κεντάει στο στερέωμα,

φτάνει η μοίρα στην πηγή,

πριν απ’ αυτή,

και παίρνει το νερό,

που ήταν να δώσει στα παιδιά της.

Μποτσάκη Μαρινέλλα

Πρότυπο Γε.Λ. Ηρακλείου

Κανένας

Είμαι ο Κανένας.

Εσύ ποιος είσαι;

Έχεις όνομα;

Έχεις φωνή;

Είμαι ο Κανένας.

Μήπως είσαι ο Κανένας κι εσύ;

Δυο πρόσωπα απρόσωπα,

αιώνια δακρυσμένα.

Εγώ τ’ αναγνωρίζω.

Ωστόσο εσύ

μες τη σιωπή του δικού σου εμφυλίου

σιγά σιγά βυσσοδομείς το τέλος σου,

αφού την ίδια σου τη φύση απαρνιέσαι.

Είμαι ο Κανένας.

Μήπως είσαι ο Κανένας κι εσύ;

Μετέχεις ασυναίσθητα

σ’ αυτό το άδοξο ειδύλλιο θανάτου και ζωής.

Και σαν γλυκειά πικρία μιας λάμψης

που αναβλύζει από μέσα σου,

ελπίζεις πως Κάποιος θα γενείς

κι η μαραμένη, σιωπηλή καρδιά σου

θα πάψει να τυραννιέται.

Και σαν προδώσεις το θιγμένο σου εγώ,

σαν τα δάκρυα στο παγωμένο πρόσωπό σου πια σωπάσουν,

η λησμονιά αυτού του ίδιου Πειρασμού θα σ’ ενοχλεί:

        Αχ να ‘σουν Κάποιος…

-όμως Δεν είσαι.

Κι όταν ο ήλιος αρνείται να ανατείλει

-καμιά φορά-

το πιο ελπιδοφόρο πράγμα που μπορείς να κάνεις

είναι κατάματα τη ζοφερή Ψυχή σου να κοιτάξεις.

Και τότε θα καταλάβεις

πως

κι Εσύ Κανένας είσαι

όπως όλοι, άλλωστε.