Ξεκίνημα μιας ακόμα δημιουργικής χρονιάς για τον “Όμιλο Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής” του Πρότυπου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου με τον πιο αισιόδοξο τρόπο…

Σήμερα, Πέμπτη 19 Οκτωβρίου, ανακοινώθηκαν από τον Δήμο Βύρωνα τα ονόματα των μαθητών που διακρίθηκαν στον 9ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λογοτεχνικής Έκφρασης Δήμου Βύρωνα 2022 στο πλαίσιο της Δράσης με τίτλο «στο βλέμμα του Μπάιρον».

https://www.dimosbyrona.gr/article.php?id=11992#

Έφηβοι μαθητές, ηλικίας 13-18 ετών και νέοι, ηλικίας 18-30 ετών, από όλη την Ελλάδα συμμετείχαν με λογοτεχνικό κείμενο, πεζό ή ποίημα και προσπάθησαν να εκφράσουν σκέψεις, προβληματισμούς και στοχασμούς με αφορμή ένα επίκαιρο θέμα: “Ειρήνη η μόνη επιλογή”. Πιο συγκεκριμένα, οι μαθητές κλήθηκαν να απαντήσουν λογοτεχνικά σε μια από τις παρακάτω φράσεις:

1. «στον πόλεμο οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους, στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς» (Ηρόδοτος)
2. «Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός» (Σύνθημα κατά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου)
3. «Ο πόλεμος δεν μπορεί να γίνει ανθρώπινος, μόνο να καταργηθεί μπορεί» (Άλμπερτ Αϊνστάιν)
4. «Μεσ’ στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του» (Γιάννης Ρίτσος)
5. «Η ειρήνη δεν χαρίζεται, κερδίζεται» (Θεοδόσης Πιερίδης).

                Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην έκθεση αξιολόγησής της η Κριτική Επιτροπή του Διαγωνισμού, «Για άλλη μια φορά το θέμα του διαγωνισμού ήταν συνδεδεμένο με την επικαιρότητα του πολέμου και την ανάγκη για ειρήνη. Οι αναφορές των κειμένων, που έγραψαν τα παιδιά, στην Ουκρανία και τα αραβικά κράτη, θα αποτελούν για το μέλλον τη μαρτυρία της νεανικής σκέψης για τις σύγχρονες προκλήσεις».

            Το ποίημα με τίτλο “Χρωματίζοντας” της Στέλλας Σπυριδάκη και το ποίημα με τίτλο “Εσωτερικός Μονόλογος” της Ροδάνθης Μπριλάκη (μαθητριών του Πρότυπου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου και μελών του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής), απέσπασαν το 1ο και 2^ο Βραβείο Ποιητικών Κειμένων αντιστοίχως στην κατηγορία Έφηβοι. Στην ίδια κατηγορία 3ο Τιμητικό Έπαινο έλαβε το ποίημα “Όνειρο Ιλαρό” του Δημήτρη Δαδή, ενώ Επαίνους Συμμετοχής έλαβαν οι μαθητές Κουτσάκης Αντώνης και Κουτεντάκη Εβελίνα με τα ποιήματά τους “Ώσπου να βγει ο ήλιος” και “Τόσο η ειρήνη…”.

           Θερμά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά του που συμμετείχαν στον Διαγωνισμό. Εκφράζουμε τις θερμές ευχαριστίες μας προς τον Δήμο Βύρωνα, που με άψογο τρόπο διοργάνωσε για ακόμα μια χρονιά τον συγκεκριμένο διαγωνισμό, ο οποίος ιδιαίτερα φέτος αποτέλεσε πηγή σκέψης και προβληματισμού.

Ακολουθούν τα κείμενα των παιδιών που διακρίθηκαν:

Στέλλα Σπυριδάκη: «Χρωματίζοντας»

Ασπρόμαυρος κόσμος

κι οι άνθρωποι θηρευτές.

Θηρευτές όπλων,

θηρευτές κραυγών,

θηρευτές νεκρών.

Όχι.

Χρώματα.

Χρώματα αναζητώ.

Πρώτα…γαλάζιο

-ναι γαλάζιο.

Έντονο γαλάζιο.

Να βάψω τη θάλασσα,

τη μαύρη πλέον θάλασσα.

Κι έπειτα άσπρο,

με μανία να ζωγραφίζω την Ειρήνη.

Με κεφαλαία γράμματα, με ιριδίζοντα χρώματα φωτός·

σε κάθε γωνιά

σε κάθε προκυμαία

σε κάθε μαχαίρι.

Να το βλέπουν οι δολοφόνοι.

Μετά θα φωνάζω.

Θα βγω και θα φωνάζω.

Θα φωνάζω “Ειρήνη”.

Κι όλο και κάποιο σύννεφο θ’ ακούσει

-δε μπορεί.

Θα σταματήσει να βρέχει πόλεμο.

Μονάχα τα περιστέρια θα μιλούν.

Και τότε τα όνειρα θα γίνουν έγχρωμα.

Μπριλάκη Ροδάνθη: «Εσωτερικός μονόλογος»

Ποιον να κατηγορήσω

για τα χρόνια της άπνοιας;

Γενιές παλιές ή τωρινές

Την μάνα μου;

Τον γείτονα;

Το φωτεινό κουτί των άδειων ιδεών;

Τα τρένα που μ’ αφήνουν πίσω;

Τον πύρινο ήχο

του ουρανού.

Πρώτα φυτρώνουν τα λουλούδια.

Ύστερα ανθίζουν τα μπουμπούκια.

Όλα δελεαστικά

ανάποδα,

σε τούτη τη χώρα.

Στην γη των αγγέλων μην πας.

Νωρίς είναι…

Σε παρακάλεσα.

Μην πας.

Δεν έχω εισιτήριο.

Δεν έχεις εισιτήριο.

Μην πας.

Ξέρω μια χώρα που ο απόηχος της σύγχυσης

κόπασε

χρόνια τώρα.

Έλα μαζί μου.

Άγουρα τα φρούτα που σου έδωσαν.

Πάλι καλά

να λες.

Ψάχνουν εισιτήρια όλοι.

Να φύγουν

Θα φύγουν.

Για που;

Ο νους φυλακή

το σώμα ανήμπορο.

Για που;

(αν απόλαυσες την νιότη

μην τους πεις…)

Δημήτρης Δαδής: «Όνειρο ιλαρό»

Κι η ελπίδα

έρημη πλανιέται

ψάχνοντας να βρει τη λύτρωση

και να σωθεί.

Διάπλατα πόρτες

της ανοίγονται,

μα καμιά δεν μα καμιά δεν οδηγεί

εκεί που ίδια ποθεί.

Και κει,

στο τέρμα του βουβού δωματίου

μια πόρτα που άδεια μοιάζει

περιμένει.

Μα σαν την ανοίξει

λάβαρο υψωμένο και ζωσμένο σε φλόγες

θ’ αντικρίσει.

Μα όλα αυτά

εκείνη,

τα αγνοεί

γιατί αυτό που λαχταρά

είναι η πόρτα που κρύβει

το όνειρο,

που πάντα λησμονούσε.

Κι αν τελικά τις φλόγες παραμερίσει,

κι άλλες πόρτες πίσω τους

λουσμένες στο φως

θ’ ανοίξουν.

Και τότε ακτίνες λαμπερές

θα πλημμυρίσουν

την ψυχή της.

Κι όταν όλα αυτά

με κόπο θα ‘χει αποκτήσει

ήσυχη

θα μπορέσει να ψάξει

και για άλλες πόρτες!