Την Κυριακή 23/4/2023, στις 8.00 μ.μ.,  στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου πραγματοποιήθηκε η Τελετή Απονομής Βραβείων και Επαίνων του 10^ου Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης των Εκπαιδευτηρίων Παναγία Προυσιώτισσα.

Με αφορμή το θέμα του διαγωνισμού «Εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή. Ο ξεριζωμός και η προσφυγιά με τη ματιά της ποίησης», μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου από όλη την Ελλάδα είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν με τα ποιήματά τους συναισθήματα και σκέψεις για μια από τις πιο μελανές σελίδες της Ιστορίας του Ελληνισμού.

Στον διαγωνισμό διακρίθηκε στην Β΄ Κατηγορία (έργα μαθητών Γ΄ Γυμνασίου και Λυκείου), η Δέσποινα Αεράκη, μαθήτρια του Πρότυπου Γυμνασίου Ηρακλείου, η οποία παρακολουθεί τα μαθήματα του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής του Πρότυπου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου. Η Δέσποινα με το ποίημά της “Θρήνος Πατρίδας” απέσπασε το 1ο Βραβείο και παρευρέθηκε διαδικτυακά στην Τελετή, την οποία κάλυψε η ΕΡΤ.

Πολλά συγχαρητήρια στη Δέσποινα αλλά και σε όλα τα παιδιά που έλαβαν μέρος. Θερμές Ευχαριστίες στα Εκπαιδευτήρια “Παναγία Προυσιώτισσα” για την άψογη διοργάνωση του Διαγωνισμού και στις συνεργαζόμενες εκπαιδευτικούς από τα Σχολεία, στα οποία φοιτούν οι μαθητές του Ομίλου.

Τα αποτελέσματα μπορείτε να τα δείτε στην ιστοσελίδα των Εκπαιδευτηρίων: https://ppschool.gr/index.php/en/our-location/45-academics/531-poetry-2023

Ακολουθεί το ποίημα της Δέσποινας:

Πανδώρα

“Θρήνος πατρίδας”

Καταιγίδα είμαι σε πέλαγος μαύρο

αφρός ψυχών και κρεβάτι άδειο.

Χώμα φρέσκο με χόρτο χλωρό,

πέτρα λιωμένη, ξεχασμένη καιρό.

Μαντήλι είμαι, από χέρι μικρό ραμμένο,

νήμα γαλάζιο, απ’ τον καιρό φθαρμένο.

Του Αϊδινίου ρόδο, του αιώνιου καημού

και πιόνι χαμένο παρτίδας σκακιού.

Σκοτάδι είμαι, φωνή του μυαλού

ανάσα τρεμάμενη του δισταγμού.

Δωμάτιο άγνωστο μα και γυμνό

δηλητήριο μέσα σε κρασί πικρό.

Κανέλα είμαι, της “άπιστης πόλης”

διαμάντι λαμπρό της πλάσης όλης.

Κέντημα περίτεχνο, δαντελένιο

στολίδι σε τάφο βαθύ τσιμεντένιο.

Αστέρι είμαι, για χρόνια χαμένο

σπίτι παλιό, γκρίζο, ρημαγμένο.

Ποτάμι κόκκινο, μ’ ορμή που ρέει,

φωτιά που στο διάβα της τα πάντα καίει.

Πληγή είμαι, σε δέρμα σκισμένο,

πέπλο σε μπαούλο καλά κρυμμένο.

Καφές βαρύγλυκος, λικέρ κεράσι

φόρεμα παλιό από απαλό μετάξι.

Σύννεφο είμαι, νεφέλη θολή,

μελωδία σε σπασμένο, άηχο βιολί.

Καπνός σκούρος μα και αχνός

του ανέμου ο αιώνιος εχθρός.

Θάνατος είμαι, μαύρη σκιά

δεμένη σφιχτά σε λαιμό μια θηλιά.

Κυδωνιά με κομμένο λεπτό κλαδί

στο κενό αντηχεί σπαρακτική κραυγή.

Η Μικρασία είμαι, η μάνα του πόνου

φυλακισμένη αιώνια του χρόνου.

Για μια πλάνη, για την Ελλάδα

“κόρη” καμιά ποτέ δεν ξανάδα.