Τερματισμός και φέτος για την 4η Σκυταλοδρομία Ποίησης με πολλές όμορφες εμπειρίες και πολλά χαμόγελα….
25 μαθητές του Ομίλου μετά από μια όμορφη περιήγηση σε ποιητικά μονοπάτια, «διένυσαν» ποιητικές αποστάσεις, άλλαξαν σκυτάλες και τέλος με τα φτερά της φαντασίας τους τερμάτισαν στον δικό τους ποιητικό κόσμο, τον οποίο μας περιέγραψαν μέσα από τα δικά τους έργα.
Θέλουμε για ακόμα μια χρονιά να ευχαριστήσουμε την κα Μαρία Δασκαλάκη, συγγραφέα και υπεύθυνη του «Εργαστηρίου Δημιουργικής Σκέψης-Ελεύθερης Έκφρασης», για την άψογη διοργάνωση και γι αυτή την όμορφη εμπειρία.
Θερμά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που τερμάτισαν στη Σκυταλοδρομία και ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά του Ομίλου που διακρίθηκαν:
|
Καλλιόπη Ρηγάκη “Πνευματικό Παραλήρημα” |
Στέλλα Σπυριδάκη
“Εμφύλιος” |
| Μη μου λες ψέματα.
Πώς να κρύψεις την βροχή, αν το μυαλό επιβιώνει με πλημμύρες και πώς… Πώς η χαρά του νεκρού έγινε η δική μου στεναχώρια; Δεν περιμένω πια τίποτα. Αρνούμαι να ελπίζω, αρνούμαι ν’ αφήσω τα γυμνά μου χέρια, να θεραπευτούν από τα τραύματα. Κοίτα. Κοίτα πόσα έχω υποστεί, από πόσα έχω επιβιώσει. Στον κόσμο των αισθήσεων ζούμε, τίποτα δεν είναι αληθινό, μην μου λες ψέματα. Δεν πρόλαβες να φορτώσεις στην πλάτη μου όσους δεν ένιωσαν το ρίγος, την κρίσιμη εκείνη μέρα που άνοιξες σε όλους την καρδιά μου. Δεν θέλω ν’ ακούσω τίποτα, μη μου λες δικαιολογίες για όνειρα που οι εφιάλτες μου τα κάλυψαν και για παράθυρα κλειστά που έλιωσαν από την σκόνη. Καλύτερα να μην μιλάς καθόλου. Κάθισε στην μοναδική καρέκλα του σπιτιού μου, ανίκανος από πόνο και πες μου κάτι που ποτέ ξανά δεν έχει ειπωθεί. |
Μωβ λουλούδια
πλάγιασαν αντίκρυ στο καθρέφτη. Τραγουδάνε πένθιμα. Αλλόκοτη σειρήνα πολέμου. Θνητή η σκιά του τρόμου. Κρατά τον καθρέφτη σιωπηλά. Κοιτάζω με φόβο,τρέμω. Η ψυχή κηρύττει εμφύλιο· πόλεμο σ’ ένα σώμα που μετρά πνοές κι εγώ δακρύζω, ποτίζοντας βαθιά τον πόνο. Σκοτεινός λαβύρινθος ο εαυτός κι οι καθρέφτες μονάχα αμυχές να χαράζουν ξέρουν. Δύσκολη μάχη, άνιση. Μια εικόνα μου, μα όχι εγώ -όχι συντριμμένη αλήθεια. Νιώθω βάρος μα όχι εμένα. Στα λουλούδια αναγγέλλω μυστικά. Σιωπούν… Ξάφνου γελούν. Ανακωχή ανεμίζει στα πέταλά τους. Αχαρτογράφητες συντεταγμένες ελπίδας, ναυαρχίδες ονείρου. Μάλλον χαμογελώ κι εγώ.
|
| Μπαλλά Βίκυ
“Ώρα μηδέν” |
Μπριλάκη Ροδάνθη
“Οι θαμώνες του Καφενείου” |
| Οκτώ και πέντε. Μην αγχωθείς!
Σσς, θα το δεις· θα περάσει. Στο αρχαίο φως του ηλίου αφήσου. Μη φοβηθείς για μένα…ήδη απέτυχα. Εννέα και τρία. Πάψε! Δεν αντέχω τις φωνές. Άρρωστο μυαλό και τέρας, γίνομαι. Δέκα και δύο. Οι πρώτες σταγόνες του ποτού μόλις στα χείλη μου· χάπια στα δάχτυλα μου. Φωτογραφία μικρή, σκισμένη και δύο πρόσωπα γνωστά μα τώρα ξεχασμένα, θαυμάζουν το πέλαγος. Δέκα και τέταρτο. Μόλις δέκα λεπτά… Αργότερα ίσως δεν θυμάμαι να στα πω, για αυτό άκου. Τρέξε και συ· και χάσου Μα προσευχή σε ένα θεό για μένα, κάνε. Έντεκα παρά δέκα. Πέρασαν οι ζωές μας… Η ζωή μου· το νερό της λησμονιάς σου, πιές το. Ας υπάρχω σαν σκιά, μες τη ψυχή σου. Κράτα με. Έντεκα και έντεκα. Χάθηκα πιά… Δεν ζω με έναν εαυτό· το καλό και το κακό μου. Τη θέση μου την παίρνουνε σκιές, και στα γόνατα, σαν μετάνοια, σε προσκυνούν. Φωλιάζει η θλίψη μέσα σου. Μην κλάψεις! Δώδεκα ακριβώς. Το γυαλί ράγισε, Το ρολόι, τικ-τακ, δείχνει το τέλος. Συγγνώμη… |
Σα νύχτωσε
ξεχύθηκε ο αχός καλοκαιρινού εσπερινού γεμάτου θλίψη για να μην παραπονιούνται μες στην απογοήτευσή τους πως λείπει το μπαχάρι της ζωής οι θαμώνες παλιού καφενείου. Ξημέρωσε κι από μια σχισμή της πόλης μπήκε φως και ζάλισε περιπλανώμενους διαβάτες που φαίνεται… θυμήθηκαν ξανά πως πριν φανούν δροσοσταλίδες τυφλοί ήσαν και κυνηγούσαν της ζωής την αληθινή μέθη. Ξένοι μες στην πόλη τους πληγωμένοι απ’ τα σημάδια που αφήσαν τα φιλιά. Στερημένοι (πως ερωτεύεσαι με μια ψυχή παλιά και τυφλωμένη;) Κουνούν το κεφαλι με μάτια θλιμμένα οι θαμώνες παλιού καφενείου με γερασμένα μάγουλα μη τύχει και τους δουν το αμαρτάνειν να επιδοκιμάζουν.
|
| Αεράκη Δέσποινα | Κώστας Ψαρομήλιγκος |
| “Στοιχειό”
Πέλματα γυμνά, βαριά σιωπή μάρμαρο παγωμένο. Μάτια κλειστά, αιμάτινη βροχή ρολόι σταματημένο. Χαρά σκοτεινή, χέρι λεπτό, νερό θολωμένο. Ζάλη τρελή, βαθύ το κενό, άστρο πεσμένο. Φως αδειανό, λάμψη αρνείται πανί σκισμένο. Δείκτης λεπτός, δέσμιος κρατείται γραφτό σβησμένο. Ρούχα θαμπά, νεκροί νιώσαν, σώμα θαμμένο. Όνειρα κενά, δαίμονες διώξαν, μυαλό μουδιασμένο. Γεύση πικρή, θολό το γυαλί βάζο ραγισμένο. Άνεμος ψυχρός, πνιχτή η κραυγή άνθος μαραμένο. Παιδί μικρό, νύχτας θρέμμα, δεν προλαβαίνει όψη κρύα, γκρίζο βλέμμα, κι αργοπεθαίνει.
|
“Σκιές βαριές” Θνητό το βάρος της ψυχής και δύσκολο για μια σκοτεινή σκιά να το κρατήσει γερά, χωρίς να σπάσει. Μύρια τα μυστικά κι άλλοι τόσοι οι άνθρωποι που βαθιά τους, φυλακίζονται· στα μελαγχολικά και αδιάβατα νερά της μεγάλης θάλασσας, πνίγονται. Άνεμοι τα στροβιλίζουν στα δυστυχή κλαδιά του πικροφόρου αέρα και μαζί μ’ αυτά φέρνουν το κρύο. Κι εσύ σαν στιβαγμένος σε κλουβί νιώθεις κι ελεύθερος πια δεν είσαι. Καθώς μονάχος πικρόχολα βαδίζεις τους αλλοτινούς καιρούς αναπολείς, με δυστυχία· αφού έχουν τώρα πια περάσει και πίσω δεν γυρίζουν μη λογαριάζοντας των θνητών τα θέλω…
|
Πρόσφατα σχόλια