Το έθιμο της «κούνιας» έχει τις καταβολές του στην αρχαία Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα πρόκειται για την «αιώρα» των κοριτσιών κατά τα αθηναϊκά Ανθεστήρια την περίοδο της Άνοιξης προς τιμήν του θεού Διονύσου. Η αίσθηση ελευθερίας που δίνει η κίνηση της κούνιας προς τον ουρανό, πίστευαν πως έφερνε καλή τύχη. Γι’ αυτό και το ανασήκωμα της κούνιας συμβολίζει την αναγέννηση της φύσης με τον ερχομό της Άνοιξης.

Από το αρχαίο έθιμο της αιώρας φτάνουμε στο ανοιξιάτικο έθιμο της κούνιας που το συναντάμε σε όλη την Ελλάδα, κυρίως σε νησιωτικές περιοχές του Αιγαίου και φυσικά στις Κυκλάδες. Εντάσσεται στις εορταστικές εκδηλώσεις του Πάσχα και αποτελεί μια από τις εντονότερες και αγαπημένες αναμνήσεις των κατοίκων των νησιών.

Οι νέοι του χωριού  μαζεύονταν και έφτιαχναν αυτοσχέδιες κούνιες. Τις έστηναν κυρίως σε τρία σημεία του χωριού. Τοποθετούσαν ένα γερό δοκάρι στα δώματα δύο κοντινών σπιτιών στα στενά σοκάκια του χωριού  και από εκεί κρέμαγαν τα σχοινιά.

Στην κούνια κάθονταν συνήθως οι ανύπαντρες κοπέλες και τις κουνούσαν τα αγόρια. Τις ημέρες αυτές οι νέοι είχαν τον πρώτο λόγο, έβρισκαν την ευκαιρία να κάνουν τις γαμήλιες επιλογές τους και να εκφραστούν αμοιβαία και δημόσια. Έψαχναν να βρουν σε ποια κούνια του χωριού ήταν η κοπέλα που τους ενδιέφερε για να τη λικνίσουν και να συνομιλήσουν με ερωτικά δίστιχα.

Στο σχολείο μας συνεργάστηκαν οι 2 ειδικότητες ( εκπαιδευτικός  Φυσικής Αγωγής και Μουσικής) παρουσιάζοντας αυτό το έθιμο στα μικρά παιδιά της Α & Β τάξης. Τα παιδιά μπήκαν στον κύκλο και  αρχικά έμαθαν το  αντίστοιχο τραγουδάκι.