ΜΙΚΡΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ!!!
ΜΙΚΡΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ!!!
Με αφορμή το ποίημα του Γ. Μ. Μαρίνου «Το τραγούδι του κλόουν» από το Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Γ’& Δ’ Δημοτικού- Στο σκολειό του κόσμου οι μαθητές του Δ’2 δημιούργησαν τα δικά τους ποιήματα. Μετά από συζήτηση σχετικά με το περιεχόμενο του ποιήματος στην τάξη, κλήθηκαν να γράψουν κι αυτά ένα ποίημα. Άλλα από αυτά αναφέρονται στο πρόβλημα της φτώχειας και της ανέχειας και άλλα, παράλληλα με αυτό, προσπαθούν να δώσουν παρηγοριά σε αυτούς που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις. Τέλος, τραγούδησαν όλοι οι μαθητές μαζί «Το τραγούδι του κλόουν» κι ελπίζουν η φωνή τους να ακουστεί!
Ένα παιδί γράφει στο Θεό
Θεέ μου σε παρακαλώ
και πολύ σ’ ευχαριστώ
εύχομαι να υπάρχει υγεία και χαρά
σε όλα τα φτωχά παιδιά.
Να σταματήσει ο πόνος και η δυστυχία
και να έχει όλος ο κόσμος ευτυχία.
ο πόλεμος και η καταστροφή να τελειώσουν
και οι άνθρωποι ελεύθεροι να νιώσουν.
Ηρακλής Ν.
Τα φτωχά παιδιά
Είναι μαύρα και μικρά
είναι τα φτωχά παιδιά.
Δεν έχουνε να φάνε
δεν έχουνε να πιούνε
και όλη μέρα προσπαθούνε
το χαμόγελο να βρούνε.
Μαριάντζελα Π.
Τα παιδιά ήρωες
Είμαστε μικρά παιδιά
και πρέπει να γελάμε
μα οι μεγάλοι με τις πράξεις τους
μας λεν να το ξεχνάμε.
Σ’όλο τον κόσμο τα παιδιά
δεν πρέπει να πεινάμε
μα αυτοί με τους πολέμους τους
μας κάνουν και πονάμε.
Αν κυβερνούσαμε εμείς
θα σβήναμε τη θλίψη
και θα βασίλευε η χαρά
σ΄όλου του κόσμου τα παιδιά.
Βασίλης Τ.
Φτωχοί
Δίχως παρέα, δίχως συντροφιά
τριγυρίζουν στους δρόμους,
πλημμυρισμένοι από πόνους
και ζητούν παρηγοριά.
Χριστίνα Π.
Οι φτωχοί και το ποίημα
Αν δεν έχεις που να ζεσταθείς
σε εμένα θα’ ρθεις.
Άμα θελήσεις νερό
άφθονο θα σου δώσω εγώ.
Τραπέζι πλούσιο εγώ
θα σου στρώνω γευστικό.
Κι άμα θελήσεις να πλαγιάσεις
στην αγκαλιά μου να κουρνιάσεις.
Ρούχα, παπούτσια αν χρειαστεις
θ’ αναρωτιέσαι που θα τα βρεις.
Εγώ θα σ’ έχω βασιλιά
με όλου του κόσμου τα καλά.
Βαγγέλης Π.
Η φτώχεια
Η φτώχια είναι σκληρή
χαρά σε αυτόν που την αντέχει
γιατί είναι πολύ δύσκολο
και δε θέλει να το πιστέψει.
Ελπίζει μια μέρα καλύτερη
όχι βέβαια τα πλούτη
γιατί κουράστηκε να ζει
στη φτωχική ζωή ετούτη.
Ο φτωχός ο άνθρωπος είναι ταπεινός
ειλικρινής και έντιμος
καθώς και σεβαστικός.
Μιχάλης Α.
Αν δεν έχεις πού να κοιμηθείς ζήτησέ του μου
και θα σ’ το κάνω
ζήτα μου ό,τι θες, θα σ’ το δώσω.
Αν φοβάσαι πες το μου και θα βοηθήσω
αν δεν έχεις φαγητό θα σου δώσω εγώ
αν θες στέγη θα σου δώσω.
Ποτέ να μην φοβάσαι πάντα θα είμαι κοντά σου
στις δυσκολίες θα σε βοηθάω
αν δεν μπορείς θα σε βοηθάω.
Γιώργος Π.
Η φτώχεια
Μέσα σε χάρτινα κουτιά ζούνε ταλαιπωρημένα
πολλά παιδάκια, νηστικά και παραμελημένα.
Σε κάθε πόλη μακρινή υπάρχει κι από ένα
μικρό, λεπτό κι αδύνατο και παραπονεμένο
κι από τη φτώχια χτυπημένο.
Γιώργος Φ.
Η πληγή στην καρδιά
Η ζωή είναι μικρή αλλά ωραία
ζήσε τώρα ό, τι μπορείς με μια καλή παρέα.
Πρόσεχε πολύ καλά τα μεγάλα τα κακά,
γιατί θ’ ανοίξει στην ψυχή σου μια πληγή μες στην καρδιά.
Τα όνειρά σου θα χαθούν μα με προσπάθεια πολύ,
βοήθεια και αγάπη τίποτα δε θα συμβεί.
Δες τα χρώματα του ουράνιου τόξου,
δες τον γαλάζιο ουρανό,
μη φοβάσαι το σκοτάδι,
σου το λέω για καλό.
Μην γίνεσαι σκλάβος,
ζήσε την ελευθεριά,
τους κανόνες μην ακούς,
άκου τους χτύπους της καρδιάς!
Ελεάννα Κ.
Όλα τα παιδιά του κόσμου
Ψάχνεις για τροφή, μην ψάχνεις άδικα.
Θα σου δώσω εγώ όταν σε συναντήσω.
Άμα δε σε συναντήσω ποτέ, θα ψάξω να σε βρω.
Ανδριάνα Σ.
Η φτωχολογιά
Μες στους δρόμους τριγυρνάνε
και δεν έχουνε να φάνε
μα πάντοτε θα τραγουδάνε.
Είναι παιδάκια του θεού
και δε θα ξεχωρίζουν,
τον κόσμο κι αν γυρίζουν.
Καλύτερο γι’ αυτά θα ήταν τα λεφτά
κι ας μην τα έχουν πια αλλά περνάνε καλά
μ’ ένα χαμόγελο ως τ’ αυτιά.
Θένια Φ.
Το παιδί
Αχ! Ο πόλεμος είναι ξενιτιά
είναι λύπη κι όχι χαρά
είναι ένα δάκρυ που στάζει πάνω σε ένα λουλούδι
κι αυτό αρχίζει, ναι αρχίζει να μεγαλώνει
και ν’ ανθίζει μια ηλιαχτίδα.
Όπως εσύ μικρό παιδί στην Αφρική
σου δίνω ό, τι έχω στις τσέπες μου
δύο ψίχουλα ψωμί.
Κρύβω το σκοτάδι και προσπαθώ
να φέρω την αγκαλιά και τη φροντίδα της μαμάς
να σε προστατεύει σαν το λουλούδι.
Γι’ αυτό ένας άγγελος με χρυσές φτερούγες
θα προσπαθεί να σου φέρει ελπίδα στο δρόμο.
Αχ! Δε θ’ αργήσει κι όλα θ’ αλλάξουν με τη βροχή.
Αλλά και πάλι θα’ ρθει ένας ήλιος πολύ λαμπρός
που θα σε αγκαλιάσει και πάλι πιο σφιχτά από ποτέ,
θα σε ανταμείψει γι’ αυτό τον κόπο μες στη μοναξιά που πέρασες.
Η άνοιξη ήρθε τώρα πια και θα σε αγκαλιάσει πάλι όπως πριν,
γιατί σε είδε και σε αγάπησε
και τώρα πια που όλα λύθηκαν,
η ζωή σιγά σιγά σ’ αφήνει ν’ ανοίξεις την πόρτα της καρδιάς,
και αν θες σου τη δίνω εγώ.
Τώρα όμως εγώ μπορώ να σου δώσω δύο καρβέλια ψωμί
που τα χρειάστηκες πιο πριν, αλλά εγώ σου έδωσα μονάχα
δύο ψίχουλα από τις άδειες τσέπες μου.
Τώρα μπορείς να πετάξεις μακριά
σαν ελεύθερο σπουργίτι πια
θα ζεις, πρόσωπο ζωής.
Με την ελευθερία θ’ ανοίξεις διάπλατα φτερά
και θα πετάς στους ουρανούς
και θα χαιρετάς τ΄άλλα παιδιά
που είναι στην Ασία και την Αφρική!
Αγγελική Π.
Μέσα στη φτώχια
Μια τρώγλη έχει για σπίτι,
λίγα ψίχουλα για δείπνο,
κρεβάτι της το υγρό πάτωμα.
Έρημη, χωρίς φίλους, δίχως εχθρούς,
άγνωστη μέσα σε αγνώστους.
Κι όμως!
Κάποτε είχε φίλους, φίλους καρδιακούς,
είχε λεφτά, είχε οικογένεια.
Τώρα σαν όνειρο μοιάζουν όλα αυτά στα μάτια της.
Μόνο μια ξέθωρη φωτογραφία,
ενθύμιο της παλιάς καλής εποχής,
κάτω από το προσκεφάλι της,
μάρτυρας της ζωής της.
Ο μόνος που της έχει απομείνει.
Φάμπιο Τ.
Τα φτωχά παιδιά
Μέσα στους δρόμους τριγυρνάνε
και δεν έχουνε να φάνε.
Όλη μέρα δουλεύουν
και τη νύχτα υποφέρουν.
Είναι μαύρα και μικρά
είναι τα φτωχά παιδιά.
Δεν έχουνε να φάνε
δεν έχουνε να πιούνε
και όλη μέρα προσπαθούνε
το χαμόγελο να βρούνε.
Αιμιλία Σ.
