Το άρθρο αυτό όπως και το άρθρο “σκόρπια κείμενα – αλλά όχι αδιάφορα -1 ” γίνεται στα πλαίσια εργασίας. Σύμφωνα με την εργασία αυτή για να είναι επαρκής θα πρέπει να γίνεται χρήση των παρακάτω:
- μια εικόνα με στοίχιση (αριστερά, κέντρο, ή δεξιά)
- μια συλλογή εικόνων (τουλάχιστον 4 εικόνες)
- ένα έγγραφο (doc, ods, pdf)
Ας μη φανεί περίεργο λοιπόν, στον πιθανό αναγνώστη η μη σύνδεση των κειμένων μεταξύ τους. Στο μέλλον θα γίνει ανακατανομή των κειμένων. Τα κείμενα πάντως δεν τα θεωρώ καθόλου αδιάφορα. Το αντίθετο. Πολύ ενδιαφέροντα.
…………………………………………………………………………………………………………………………….
Παναγιώτα Κουκουλιάτα
Η Παναγιώτα Κουκουλιάτα (ή καλύτερα η Γιώτα), υποδιευθύντρια στο σχολείο μας (1ο Γυμνάσιο Εχεδώρου – στη Σίνδο Θεσσαλονίκης) πέθανε ξαφνικά στις 5 Ιουλίου 2015. Το κείμενο που έγραψα για τη Γιώτα έκανε ένα χρόνο να το γράψω. Κάθε φορά που καθόμουν να το γράψω μου ήταν αδύνατο και το ανέβαλα. Τελικά το ανάρτησα στις ανακοινώσεις του σχολείου μας αλλά και στο fb στις 24 Ιουνίου 2016. Πάντα θα μας λείπει και “θα συνομιλούμε” μυστικά ως το τέλος.
Ένας χρόνος χωρίς την Γιώτα
Ένα γράμμα στην Γιώτα!
Ακόμα μια φορά κάθομαι να γράψω, αλλά περίεργο, κάθε φορά σταματώ. Ελπίζω αυτή τη φορά να το «ολοκληρώσω».
Να το «ολοκληρώσω»! αδύνατον! Έχω τόσα πολλά να σου πω, που θεωρώ ότι είναι αδύνατον να αποτυπώσω σε ένα «χαρτί» όλα όσα σκέφτομαι. Και πολλές φορές νοερά «συζητώ» μαζί σου.
Σκέφτομαι όμως και άλλα πράγματα. Εμείς οι εκπαιδευτικοί πολλές φορές «ζούμε στον κόσμο μας». Τον ιδεατό, ή αν θέλεις τον ουτοπικό, που πολλές φορές νομίζω ότι είναι πιο «πραγματικός» από αυτόν που ζούμε στην «πραγματικότητα». Σκέφτομαι για παράδειγμα πολλές φορές πως θα έπρεπε να είναι ένας καθηγητής. Δεν έχω καταλήξει σε ένα «ιδανικό» καθηγητή, γιατί πραγματικά δεν υπάρχει τέτοιος. Υπάρχουν πολλοί εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί. Το ξέρεις αυτό. Αλλά αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι και εσύ ανήκες σε αυτήν την κατηγορία των εξαιρετικών εκπαιδευτικών. Όταν ζούμε την καθημερινότητα αποφεύγουμε να πούμε στον άλλο τέτοια πράγματα. Γιατί άραγε; Μήπως φοβόμαστε μήπως απογοητευτούμε; Αγαπούσες αυτό που έκανες. Λάθος. Όχι απλά το αγαπούσες! Το λάτρευες. Ήταν Έρωτας με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου.
Έρχονται στον νου μου στιγμές:
Μια από τις πρώτες φορές που συζητήσαμε, πέρα από τις καθημερινές μας κουβέντες, ήταν έξω. Πήγες να καπνίσεις και ήσουν αναστατωμένη με την κρίση. Το τι θα γίνουν τα παιδιά, για το μέλλον της χώρας, για τον Θόδωρα, τον άνδρα σου, που είχε μείνει άνεργος…
Έχω φυσικά τις γαλανές τις χάντρες που μου χάρισες, κρεμασμένες στο αυτοκίνητο. Μπορεί να μην πιστεύαμε και οι δύο στις προλήψεις αλλά … ε! γιατί όχι. Εξάλλου είναι όμορφες. Αλλά τι λέω αφού τα βλέπεις από εκεί ψηλά που είσαι.
Εκεί ψηλά! Οι αρχαίοι Έλληνες, που τη φιλοσοφία του θαυμάζω όπως ξέρεις, πίστευαν στον κόσμο των σκιών, εκεί στον Άδη, στον κάτω κόσμο. Εμείς οι χριστιανοί, άσχετα αν το παίζουμε αμφισβητίες πολλές φορές, πιστεύουμε ότι είστε εκεί ψηλά. Και να το ξέρεις: είμαι σίγουρος ότι είστε εκεί ψηλά!
Όπως θα το έχεις δει λοιπόν από εκεί ψηλά που είσαι, βάλαμε τις φωτογραφίες σου στον διάδρομο. Κάθε μέρα πριν την πρωινή σύναξη, ρίχνω καμιά ματιά κατά κει, βλέπω τη μορφή σου όπως ήσουνα στον κόσμο αυτόν, χαμογελαστή, γεμάτη με χρώματα, να εκπέμπεις μια εσωτερική ομορφιά, μια ακτινοβολία.
Ένας χρόνος χωρίς εσένα! Παραμύθια. Πάντα ήσουνα και είσαι μαζί μας. Στις συνεδριάσεις μας, στις εκδρομές μας, ακόμα θα είσαι και την επομένη Πέμπτη που θα βγούμε για να μας κάνει τραπέζι η Μαρία η Κωνσταντινίδου που συνταξιοδοτείται. Αλλά είπαμε, τα βλέπεις από εκεί πάνω που είσαι…
Ένα μικρό προβληματάκι υπάρχει μόνο: όταν ψάχνουμε κανένα χαρτί και είμαστε έτοιμοι να πούμε: «ρώτα τη Γιώτα». Αλλά και αυτό αμέσως λύνεται. Τα είχες όλα τόσο ταξινομημένα που μόνο θα πρέπει να βάλουμε την κοινή λογική και το βρίσκουμε!
Μερικές φορές, όταν «τρελαίνομαι» με ορισμένα πράγματα που συμβαίνουν, και μετά καταλαβαίνω το «μάταιό τους», σκέφτομαι ότι εκεί επάνω θα χαμογελάτε μαζί μου, εσύ με τον μπαμπά μου και τη μάνα μου, δεν τους είχες γνωρίσει αλλά φαντάζομαι ότι θα τους γνώρισες τώρα, δεν είναι εξαιρετικοί;
Σε ευχαριστώ Γιώτα που ήμουν συνάδελφός σου! Και, θέλω να πιστεύω, φίλος.
…………………………………………………………………………………………….
το παρακάτω κειμενάκι αναρτήθηκε στο fb στις 9 Μαϊου 2015
Ένα πουλάκι έπεσε από το δένδρο. Μάλλον δεκαοχτουράκι. Φωνάζω τον Ραλφ.
– Έχεις καμιά ιδέα τι να το κάνουμε;
– Άσε με λίγο χρόνο να σκεφτώ…
Το «να σκεφτώ» σήμαινε να «δώ στο ίντερνετ». Μετά από λίγο έρχεται και μου λέει. Ρώτησα στο ίντερνετ και λένε ότι «die Eltern beobachten», που σημαίνει ότι οι γονείς το παρατηρούν. Μπορεί οι γονείς να το παρατηρούν αλλά το παρατηρούσαν και καμιά δεκαριά γάτες. Εν τω μεταξύ το είχαμε βάλει για προστασία σε ένα κοφίνι όπου ο πατέρας μου κάποτε στην περίοδο της Χούντας μάζευε βατράχια για να ζήσουμε. Δεν είχε βλέπετε «χαρτί κοινωνικών φρονημάτων». Τώρα πλέον σπάνια να βρεθούν βάτραχοι, άλλους τους φάγαμε και άλλοι δεν άντεξαν την μόλυνση του περιβάλλοντος. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Μετά από λίγο τον φώναξα. Του είπα μια ιδέα: να το βάλουμε σε μια γλάστρα με ένα σκοινί πάνω στο δένδρο. Τελικά το κάναμε. Πάνω στην σκάλα με έπιασαν τα γέλια. Σκεφτόμουνα τι θα έλεγα αν έπεφτα και με πήγαιναν στο νοσοκομείο…
Τελικά η επιχείρηση διάσωσης «Rettungsaktion» που λέει και ο Ραλφ τελείωσε. Θα επιζήσει απόψε;
Σκέφτομαι πόσοι «παράνομοι» μετανάστες προσπαθούν να επιζήσουν απόψε στη Μεσόγειο. … Θα θέλαμε ένα καλύτερο κόσμο…
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε όλο το βάρος του κόσμου. Είναι τρομαχτικό. Εύχομαι σε όσους βγουν απόψε, να περάσουν καλά.
Ένα Σάββατο κάποιου Μαΐου…
