“Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται…” – Celestin Freinet

«Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται» (2006) του Daniel Losset.

Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στη ζωή του μεγάλου γάλλου παιδαγωγού και μεταρρυθμιστή της παιδείας Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet 1896-1966).

Η παιδαγωγική μέθοδος του Φρενέ στοχεύει στη δημιουργία ενός άλλου σχολείου όπου κάθε παιδί αντιμετωπίζεται σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα, μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, όπου η παιδεία δεν είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα κι ο ρόλος του εκπαιδευτικού συνίσταται κυρίως στο να βοηθήσει τα παιδιά να βρουν μόνα τους το δρόμο της γνώσης. Ο Σελεστέν Φρενέ, πρώτος αυτός, επεδίωξε να εισάγει τις νέες τεχνολογίες της εποχής στην εκπαίδευση: τυπογραφία, ραδιόφωνο, κινηματογράφο.

CÉLESTIN FREINETΉταν φυσικό οι πρωτοποριακές του μέθοδοι να μην είναι αρεστές στο κατεστημένο, γι αυτό κυνηγήθηκε ανελέητα. Πάλεψε μέσα από αντίξοες συνθήκες και στο τέλος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη δημόσια εκπαίδευση για να συνεχίσει πιο ελεύθερος το παιδαγωγικό του έργο. Αλλά πια δεν ήταν μόνος. Στη βάση των ιδεών του δημιουργήθηκε ένα μεγάλο διεθνές παιδαγωγικό κίνημα που είναι ακόμα ζωντανό.

Μαρίζα – Η πεισματάρα γαΐδουρίτσα!

Η Μαρίζα, η πεισματάρα γαϊδουρίτσα, αφήνεται στον ρυθμό της μουσικής του Ζορμπά και μαζί με τον αγαπημένο της παππού-ψαρά σκαρφαλώνει στην Άνω Χώρα χορεύοντας. Ποια έκπληξη τους περιμένει εκεί;

Ένα βραβευμένο animation σε σκηνοθεσία, παραγωγή : Κωνσταντίνος Κρυστάλλης , μουσική “ο Χορός του Ζορμπά” του Μίκη Θεοδωράκη, μουσική εισαγωγής “Mykonos” του Dan Foster , ηχοληψία Jeremy Yang, Silencio.

Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση (La Educacion Prohibida)

Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση (La Educacion Prohibida) είναι ένα κοινωνικό ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2012. Περιγράφει ποικίλες εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και περιλαμβάνει ποικίλες εκπαιδευτικές προσεγγίσεις. Δημιουργήθηκε από περίπου 700 παραγωγούς με συλλογική χρηματοδότηση (crowdfunding – χρηματοδότηση από το πλήθος).

Το σχολείο υπάρχει ήδη για περισσότερα από 200 χρόνια και εξακολουθεί να θεωρείται η κύρια μορφή πρόσβασης στην εκπαίδευση. Σήμερα, το σχολείο και η εκπαίδευση είναι έννοιες που συζητούνται ευρέως σε ακαδημαϊκά φόρουμ, δημόσιες πολιτικές, εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα μέσα ενημέρωσης και στις κοινωνικές μας συζητήσεις. Από την προέλευσή της, η εκπαίδευση έχει χαρακτηριστεί από δομές και πρακτικές που σήμερα θεωρούνται ως επί το πλείστον ξεπερασμένες και αναχρονιστικές και δεν ταιριάζουν με τις ανάγκες του 21ου αιώνα. Δεν λαμβάνουν υπόψη τη φύση της μάθησης, την ελευθερία επιλογής ή τη σημασία της αγάπης και των ανθρώπινων δεσμών στην ατομική και συλλογική ανάπτυξη. Για τους λόγους αυτούς, έχουν προκύψει προτάσεις και πρακτικές που προτείνουν εναλλακτικούς τρόπους εκπαίδευσης.

Στην «Απαγορευμένη Εκπαίδευση» παρουσιάζονται περισσότερες από 90 συνεντεύξεις με εκπαιδευτικούς, ακαδημαϊκούς, επαγγελματίες, συγγραφείς, γονείς, σε μια περιοδεία σε 8 χώρες της Λατινικής Αμερικής.