«Τα νέα παιδιά βαριούνται, όλη μέρα κάθονται!», «οι νέοι σήμερα δε νοιάζονται για τη χώρα τους και για το μέλλον της! Πού θα πάει αυτή η κοινωνία…» αυτά κι άλλα πολλά ακούγονται για τη σημερινή νεολαία· αδιάφορη, άβουλη και ανίκανη να αναλάβει τις υποχρεώσεις που της αναλογούν. Είναι, όμως, αυτή η πραγματικότητα ή μήπως όχι; Πολλές φορές η αβεβαιότητα που νιώθουν οι νέοι για το μέλλον και η βραδύτητα στη λήψη αποφάσεων γι’ αυτό παρερμηνεύονται από πολλούς ως αδιαφορία και απραξία. Παρόλα αυτά, οι νέοι καταφέρνουν, μέσω πράξεων οι οποίες στοχεύουν στο κοινό καλό και όχι στο προσωπικό συμφέρον τους, να καταρρίπτουν οποιαδήποτε ανάλογη αντίληψη.
Ας ξεκινήσουμε με τον εθελοντισμό. Το να είσαι εθελοντής απαιτεί ένα βαθύ αίσθημα ανιδιοτέλειας και βέβαια να έχεις πάντα ως κινητήρια δύναμη την προσφορά στην κοινωνία. Το μεγαλύτερο ποσοστό εθελοντών στη χώρα μας αποτελούν, σίγουρα, νέα άτομα. Αυτό συμβαίνει, επειδή οι νέοι αναγνωρίζουν- όσο απίθανο και αν φαίνεται σε κάποιους- ότι η αλλαγή που θέλουν να δουν στον κόσμο δε θα προέλθει από κανέναν άλλον παρά μόνο από τους ίδιους. Έτσι, οργανώνουν ομάδες, συσπειρώνονται και προσπαθούν όλοι μαζί να κάνουν λίγο καλύτερο τον κόσμο που ζούμε. Οι περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις ασχολούνται με την προστασία του περιβάλλοντος. Δενδροφυτεύσεις, προσπάθειες για τη συλλογή απορριμμάτων και η συμμετοχή σε άλλες δράσεις με κοινό σκοπό δείχνουν έμπρακτα το ενδιαφέρον των νέων για όλη αυτή την κατάσταση.
Αξιοσημείωτο παράδειγμα αποτελεί και ο πολυσυζητημένος, σε παγκόσμιο επίπεδο, αγώνας του δεκαεξάχρονου κοριτσιού, της Greta Thunberg, για τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Τουλάχιστον είκοσι χρόνια μικρότερη από κάθε μέλος του Ευρωκοινοβουλίου η Greta στάθηκε απέναντι τους και απαίτησε αυτό που όλοι οι νέοι δικαιούμαστε: έναν καθαρό πλανήτη… μία ευκαιρία για το μέλλον μας. Αλλά δεν ήταν η μόνη που αγωνίστηκε, την ακολούθησαν και εκατομμύρια άλλοι διοργανώνοντας πορείες και προσπαθώντας μέσω των συνθημάτων να διαφυλάξουν το «σπίτι» μας.
Σε αυτό το σημείο πολλοί θα διαφωνήσουν και θα αντικρούσουν αυτά που αναφέρω δίνοντας ως παράδειγμα την αποχή των νέων από την πολιτική ζωή. Ισχυρίζονται ότι οι νέοι δε συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική, αφού το ποσοστό αποχής σε κάθε εκλογική διαδικασία αυξάνεται όλο και περισσότερο. Κατηγορούν προφανώς την αδιαφάνεια στην πολιτική, την διαπλοκή και τις πελατειακές σχέσεις που κατακλύζουν την πολιτική σκηνή. Πιστεύουν ότι το αυξημένο ποσοστό ανεργίας που πλήττει την οικονομία σε συνδυασμό με την υπερβολική φορολόγηση που επιβάλλεται στους πολίτες από το κράτος, οδηγούν στην αφοσίωση των νέων στην απόκτηση εξειδικευμένων γνώσεων και πτυχίων, τα οποία θα τους βοηθήσουν να εξασφαλίσουν μία θέση εργασίας, παραμελώντας έτσι τη συμμετοχή στα κοινά.
Ωστόσο, η σημερινή νεολαία απέχει πολύ από την εικόνα την οποία διατηρούν οι άλλοι για αυτήν. Συμμετέχει και ενημερώνεται για την καθημερινότητα, ίσως και πιο αποτελεσματικά από κάποιους οι οποίοι παρακολουθούν παθητικά ένα δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση. Μέσω του διαδικτύου καταφέρνει να έχει μία ολόπλευρη ενημέρωση για την κατάσταση που επικρατεί, διαβάζοντας διάφορες απόψεις και εξετάζοντας το ίδιο θέμα από πολλές διαφορετικές «γωνίες». Επιπλέον, έχει την δυνατότητα να σχολιάσει κατακρίνοντας ή επιδοκιμάζοντας οτιδήποτε αναφέρεται σε αυτές. Εάν επικεντρωθούμε στο σχολείο μας, με τη συμμέτοχη των μαθητών σε προγράμματα, όπως η βουλή των εφήβων, διεθνείς διαγωνισμούς, ευρωπαϊκά προγράμματα, και φυσικά την εφημερίδα μας, γίνεται, νομίζω, ξεκάθαρο το ενδιαφέρον που δείχνουν τα παιδιά για τα κοινά.
Είναι, λοιπόν, άδικο οι νέοι να δέχονται μόνο αρνητικούς τίτλους, όπως αδιάφοροι και άβουλοι. Προσπαθούν καθημερινά να γίνουν σωστά και ενεργά μέλη της κοινωνίας μας, όμως, η έλλειψη εμπειρίας και γνώσης πολλές φορές τους εμποδίζει. Επομένως, είναι χρέος όλων των μεγαλύτερων να τους καθοδηγήσουν και να τους συμβουλεύσουν προκειμένου να υπάρξει η πρόοδος που όλοι επιθυμούν για τη χώρα και τον κόσμο μας.
