Λευτέρης Καλπακτσίδης

IMG_8105

 

Ελένη Αδάμογλου

Ο Λευτέρης Καλπακτσίδης συμμετείχε στην Όπερα του W. A. Mozart «Ο Μαγικός Αυλός» (Ταμίνο), σε σκηνοθεσία Κ. Ρουγγέρη (Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης). Το έργο του «Civitas Libera» επιλέχθηκε και παρουσιάστηκε, σε κάλεσμα για νέους συνθέτες, από τη Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης. Σε συνεργασία με το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, παρουσίασε το έργο του «The Fount of Beauty». Υπήρξε μέλος της Μικτής Χορωδίας Θεσσαλονίκης και του φωνητικού συνόλου «Contradition Ensemble», έχοντας κάνει παράλληλα εναρμονίσεις και μεταγραφές για το τελευταίο. Έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς σύνθεσης της «Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών» και της «Βουλής των Εφήβων». Επόμενο επαγγελματικό του βήμα είναι ο ρόλος του σαν Τζακ στο μιούζικαλ «Into the Woods», που ανεβαίνει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Ταυτόχρονα, συνθέτει τη μουσική για ένα νέο μιούζικαλ, το οποίο γράφει μαζί με τη βραβευμένη συγγραφέα Λίζα Κωνσταντοπούλου.

Πόσο απαιτητικές είναι οι σπουδές σου;

Σπουδάζω κλασσικό τραγούδι και θέλω να ειδικευτώ στην όπερα. Το τραγούδι έχει διάφορες παραμέτρους, εκτός από το τραγούδι σαν μάθημα, καθώς η όπερα συγκεκριμένα συνδυάζει όλες τις τέχνες. Κύριο στοιχείο είναι η μουσική θεωρητική κατάρτισή μας, καθώς χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατόν να προχωρήσεις. Ένας τραγουδιστής της όπερας πρέπει να είναι καλός μουσικός, πρώτα απ’ όλα, για να μπορέσει να υπηρετήσει τον σκοπό του κάθε συνθέτη. Αμέσως μετά έρχεται το «πρόβλημα» της γλώσσας, καθώς οι περισσότερες όπερες είναι γραμμένες στα ιταλικά, γερμανικά και γαλλικά. Η εξοικείωση, άρα, με αυτές τις γλώσσες είναι σχεδόν απαραίτητη. Και φυσικά μπορεί να κληθούμε να τραγουδήσουμε και σε μια γλώσσα την οποία δε γνωρίζουμε, πχ. ισπανικά, ρώσικα, ακόμα και τσέχικα, και τότε θα πρέπει τουλάχιστον να μάθουμε να την προφέρουμε και να μελετήσουμε τη μετάφραση του κειμένου, για να κατανοήσουμε αυτό που πρέπει να ερμηνεύσουμε. Επίσης, η υποκριτική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της όπερας, καθώς χωρίς αυτή δεν υπάρχει το είδος. Η όπερα είναι ουσιαστικά ένα τραγουδιστό θέατρο, άρα υπάρχουν ρόλοι οι οποίοι πρέπει να ερμηνευτούν. Τελευταίο, αν και πάρα πολύ σημαντικό, θα αναφέρω τη φυσική κατάσταση και τη γυμναστική, η οποία είναι απίστευτα σημαντική για τον κάθε τραγουδιστή, κι επίσης είναι κάτι που παραβλέπει συχνά. Η όπερα είναι ένα άθλημα. Είναι σαν να κάνουμε πραγματικά πρωταθλητισμό και το σώμα μας, για να ανταπεξέλθει, πρέπει να είναι υγιές, με όλη την έννοια της λέξης. Από τον ύπνο μας, τις συνήθειές μας, μέχρι την εκγύμνασή του. Υγιείς και φυσικά-σωματικά, αλλά και το κυριότερο ψυχικά.

 

Τι σημαίνει μουσική για σένα;

Μουσική είναι τα πάντα. Είναι η φύση, οι άνθρωποι. Η μουσική είναι ένας φίλος, ένας δάσκαλος, ένας μέντορας. Μας ευχαριστεί, μας συντροφεύει, μας στηρίζει, μας μαθαίνει, μας εξελίσσει, αν την ακούσουμε πραγματικά.

 

Με τι είδος μουσικής διασκεδάζεις;

Μου αρέσει πάρα πολύ η τζαζ και το σουίνγκ και η εποχή, γενικά, στην οποία άνθισαν, αλλά και τα μουσικά κύματα που ακολούθησαν πχ. rock ‘n’ roll, ντίσκο κτλ. Οπότε σίγουρα δε λέω όχι σε ένα καλό χορό με όλα αυτά!!!

 

Πιστεύεις πως σήμερα υπάρχει ποιοτική μουσική και αυτή επιλέγεται από τους νέους;

Καταρχάς, να πούμε πως η «ποιοτική» μουσική είναι η μουσική που θα μας κάνει σε πρώτο στάδιο να την ευχαριστηθούμε και σε δεύτερο να μας κάνει να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε. Η σημερινή μουσική, όμως, δίνει περισσότερη σημασία στον αν ο ακροατής θα ευχαριστηθεί, χωρίς να σκεφτεί ο ίδιος τίποτα περαιτέρω, και στο αν θα αναδείξει τους συντελεστές της. Αυτή η μουσική δεν πρόκειται να προσφέρει πνευματικά, διότι δεν στοχεύει σε αυτό. Η «ποιοτική» μουσική, όμως, υπάρχει, αλλά δεν είναι πια «δίπλα» μας, όπως γινόταν παλαιότερα. Δεν μας προσφέρεται από τα μέσα. Πρέπει να ψάξουμε για να τη βρούμε, κάτι που οι νέες γενιές δεν το κάνουν εύκολα. Οι νέοι επαναπαύονται σε αυτό που τους προσφέρεται, χωρίς να σκεφτούν αν αυτό που ακούνε τους δίνει κάτι ή είναι απλά ήχοι.

 

Ποιο είναι το αγαπημένο σου έργο και ποιος ο αγαπημένος σου τραγουδιστής;

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές όπερες, τις οποίες μπορείς να τις λατρέψεις την κάθε μία ξεχωριστά! Θα διάλεγα ίσως την «Τουραντό» του Τζάκομο Πουτσίνι. Από τραγουδιστές, θα αποφύγω την προφανή απάντηση της Μαρίας Κάλλας, καθώς είναι μια κατηγορία από μόνη της και δεν μπορεί να συγκριθεί, και θα πω την Angela Gheorghiu, η οποία ξεχωρίζει, πιστεύω, με την όμορφη τεχνική και μουσική αισθητική της. Αξίζει κάποιος να την ακούσει πραγματικά.