Ονειρεύομαι τις μέρες που δεν θα χρειάζεται κανένας κανόνας για να ζούμε.
Κανένας νόμος.
Κάθε ένας θά ναι νομοθέτης της ζωής του.
Με ένα μόνο στόχο κι αποστολή, νά μαστε άνθρωποι μονάδες του συνόλου με πίστη κι ελευθερία στο καλό τ’ ανθρώπου για το καλό τ΄ανθρώπου.
Που τις σχέσεις δεν θα κανονίζουν τα συμφέροντα και οι ανάγκες.
Όταν οι ανάγκες θα ικανοποιούνται χωρίς ο άλλος να καταναγκάζεται γι αυτό, χωρίς να υποδουλώνει και χωρίς να υποδουλώνεται.
Δεν με νοιάζει που θ΄αργήσουν … Κάποτε θα ‘ρθούν.
Αφήστε μια απάντηση