Κυριακή πρωί

Τι αλλάζουμε όταν βλέπουμε αρνητικά τα πάντα;
Όταν για όλα τα δεινά μας προσωπικά και κοινωνικά, “μας φταίνε” πάντα οι άλλοι.
Όταν περιμένουμε άλλους να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα και τη μιζέρια μας.
Πάντα οι άλλοι και έτσι έχουμε ένα άλλοθι για να αδρανούμε.
Πάντα παρατηρήσεις, “αυτός είπε έτσι” , “ό άλλος αλλιώς”, “αυτοί που τα κάνανε”, “αυτοί φταίνε”  αυτοί κανονίζουν τις “ζωές μας”.
Όλα μα όλα αυτά είναι ένα τέλειο άλλοθι να μην κάνουμε τίποτα στην ουσία.
Μεμψιμοιρούμε, γκρινιάζουμε, αρθρογραφούμε , βρίζουμε, μουτζώνουμε (εντάξει αυτά είναι και εκφράσεις πάνω στο θυμό μας), ναι, και το μυαλό για τι τό ‘χουμε; Δεν φαίνεται το άτιμο μέσα στο καύκαλο να μας προσδώσει ομορφιά σαν τα σκουλαρίκια.
Δεν διαβάζουμε, ή διαβάζουμε μόνο ότι μας χαϊδεύει τα αυτιά, τα χώνουμε και σε κάνα πολιτικό  και  νομίζουμε ότι “εκπληρώνουμε” το χρέος μας.
Τι αλλάζει όταν οι μαθητές μας μας βλέπουν αρνητές του ίδιου μας του είναι; Φορτώνοντας πάντα τα στραβά και την τύφλα μας σε άλλους.
Τι αλλάζει όταν κάνουμε πάντα ότι δεν μας αρέσει; Μας βολεύει, ότι πήγαμε σε μια διαδήλωση, αγανακτήσαμε (αγανακτησμένοι πολίτες (“φρούτο” του 2009)), “καταλάβαμε” γιατί  έτσι κάνουν σε όλη την Ελλάδα να ανατρέψουμε το σύστημα (τρομάρα μας) το δημόσιο σχολείο( το ΛΑΪΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ σύντροφοι) , το δημόσιο κτίριο, και τ’ απόγευμα τρέχουμε με την ουρά στα σκέλια σε όσα μας “επιβάλλει” το σύστημα που το πρωί το καταγγέλλουμε.
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Και μπαίνει αμείλικτο το ερώτημα, και τι να κάνουμε;
Πάνω απ’ όλα σωστή ανάγνωση και αναγνώριση της πραγματικότητας(μαθηματικός γαρ).
Να αγνοούμε όσα λέν πολλοί για το δικό τους συμφέρον και μόνο.(Κανένα κομματικό-παραταξιακό μέλος σήμερα δεν είναι άξιο της εμπιστοσύνης μου).