Δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει ένα μόνο μοντέλο για τη μετουσίωση της ιδέας της διαρκούς εκπαίδευσης σε συγκεκριμένες εκπαιδευτικές πολιτικές και πρακτικές. Ωστόσο, αρκετές τάσεις έχουν διαμορφωθεί και εξακολουθούν να διαμορφώνονται κατά την απόκτηση διάφορων εμπειριών σε εκπαιδευτικά ιδρύματα ή έξω απ’ αυτά – τάσεις που προδικάζουν ότι στις κοινωνίες μας υπάρχει και θα υπάρχει η δυνατότητα συγκρότησης και επιδίωξης μιας εκπαίδευσης η οποία προϋποθέτει έναν μετασχηματισμό του κοινωνικού περιβάλλοντος και του τρόπου ζωής, επίσης την πλήρη χρήση των ικανοτήτων μας, τη μάθηση μέσω της συλλογικής ζωής, τη δημιουργικότητα (ένας τομέας που δεν θα επιφυλάσσεται πια μόνο στους «καλλιτέχνες»), την κατοχή της κοινωνικής, τεχνικής, επιστημονικής και καλλιτεχνικής γνώσης, που μπορεί να κάνει τον καθένα, και όχι μόνο τους «ειδικούς», ικανό να συμμετάσχει στην οικοδόμηση και τη διοίκηση των σύγχρονων κοινωνιών μας.