“Σκέψεις στη μνήμη του πατέρα μου”.
Η θλίψη κυλά στο δάκρυ σαν ρυάκι, αφού έχω χάσει το μοναδικό λουλούδι μέσα στα αγριόχορτα…Ο ήλιος του θανάτου, μου θαμπώνει το βλέμμα τον Αύγουστο, αυτόν τον τρομερό μήνα του χρόνου…Η μνήμη μου φυλάει τη μορφή σου στα λόγια, στα τραγούδια, στα χαμόγελα, στις μυρωδιές, στα αγγίγματα, στις πιο λεπτές κινήσεις και εκφράσεις…Στέκεσαι για πάντα Δέηση, πατέρα, απέναντι στη ζέστη και στην ξαφνική νεροποντή μιας αυγουστιάτικης σιωπής…Μένει αιώνια η αγάπη μας, στο σπίτι και στη φύση του κήπου μας. Τα λουλούδια, τα φύλλα, τα δέντρα, τα πράγματα πλημμυρίζουν απ’ τις πολύτιμες στιγμές μας. Όλα χορταίνουν απ’ τον αυγουστιάτικο ήλιο, μα η ψυχή σου χορταίνει απ’ την ομορφιά του Ουρανού. Μέσα στο σκοτάδι, κάτω απ΄τα αστέρια, νιώθω πόνο και συνάμα την χαρά ότι ζεις σε ένα κόσμο αιώνιο, αναλλοίωτο, αγνό, χωρίς οδύνη και θλίψη…Η ψυχή σου, πατέρα μου, με σκέπει από αγάπη, σαν προστατευτική αγκαλιά, παντοτινή…Αναπαύσου εν Ειρήνη ως την βεβαία αντάμωσή μας!
Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 9ου Γυμνασίου Τρικάλων
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.