ailiadi's blog

“Ματαιότητα”

“Έφυγε απ’ τη ζωή νέος, για πάντα”.

Αυτή τη φράση άκουσα απ΄το ραδιόφωνο

πριν λίγο, πολύ λίγο.

Ο χρόνος μας περιγελά.

Μας προσπερνά ειρωνικός.

Το καλοκαίρι θλιβερό μου μοιάζει.

Υπάρχει ελπίδα στα σκοτάδια;

“Υπόθεση”

Όλα όσα αγάπησα, άψυχα θυμητάρια της ζωής μου,

σωρός από σκουπίδια θα ταφούν, στο μέλλον.

Κανείς δε θα θυμάται πια, σε αιώνες επερχόμενους,

τα ποιήματα ή τους πίνακές μου.

Όσο για τ’ άλλα τ’ αντικείμενα,

τα ρούχα, τα παπούτσια, τα κοσμήματα,

μηνύματα αυτά δεν στέλνουν, του εαυτού μου,

στους ανθρώπους που ελπίζω ακόμη να υπάρχουνε,

μετά από αιώνες.

Ελπίζω πως, αν κάποιος κληρονόμος μακρινός,

ευαίσθητος στης τέχνης τις χαρές

τύχει τα ποιήματα ή τους πίνακές μου να περιμαζέψει,

θα μάθουν κάποιοι άγνωστοι, αγέννητοι ακόμη,

το ότι και στα 1996 οι τέχνες και τα γράμματα

αγαπιόντουσαν θερμά, περιπαθώς,

στην άνυδρη ατμόσφαιρα της τεχνολογικής επανάστασης,

μέσα στα video και τις τηλεοράσεις.